In the time it takes you to read this sentence, the global building industry will have poured more than 19,000 bathtubs of concrete. By the time you are halfway through this article, the volume would fill the Albert Hall and spill out into Hyde Park. In a day it would be almost the size of China’s Three Gorges Dam. In a single year, there is enough to patio over every hill, dale, nook and cranny in England.
Posts Tagged ‘ρύπανση’
ένα μεγάλο αφιέρωμα του Guardian στο τσιμέντο
Concrete: the most destructive material on Earth
Limestone quarries and cement factories are often sources of air pollution. Photograph: Zoonar GmbH/Alamy
After water, concrete is the most widely used substance on the planet. But its benefits mask enormous dangers to the planet, to human health – and to culture itself
- A brief history of concrete: from 10,000BC to 3D printed houses
- Editor’s pick: best of 2019. We’re bringing back some of our favorite stories of the past year. Support the Guardian’s journalism in 2020
After water, concrete is the most widely used substance on Earth. If the cement industry were a country, it would be the third largest carbon dioxide emitter in the world with up to 2.8bn tonnes, surpassed only by China and the US.
The material is the foundation of modern development, putting roofs over the heads of billions, fortifying our defences against natural disaster and providing a structure for healthcare, education, transport, energy and industry.
Concrete is how we try to tame nature. Our slabs protect us from the elements. They keep the rain from our heads, the cold from our bones and the mud from our feet. But they also entomb vast tracts of fertile soil, constipate rivers, choke habitats and – acting as a rock-hard second skin – desensitise us from what is happening outside our urban fortresses.
Our blue and green world is becoming greyer by the second. By one calculation, we may have already passed the point where concrete outweighs the combined carbon mass of every tree, bush and shrub on the planet. Our built environment is, in these terms, outgrowing the natural one. Unlike the natural world, however, it does not actually grow. Instead, its chief quality is to harden and then degrade, extremely slowly.
All the plastic produced over the past 60 years amounts to 8bn tonnes. The cement industry pumps out more than that every two years. But though the problem is bigger than plastic, it is generally seen as less severe. Concrete is not derived from fossil fuels. It is not being found in the stomachs of whales and seagulls. Doctors aren’t discovering traces of it in our blood. Nor do we see it tangled in oak trees or contributing to subterranean fatbergs. We know where we are with concrete. Or to be more precise, we know where it is going: nowhere. Which is exactly why we have come to rely on it.
This solidity, of course, is what humankind yearns for. Concrete is beloved for its weight and endurance. That is why it serves as the foundation of modern life, holding time, nature, the elements and entropy at bay. When combined with steel, it is the material that ensures our dams don’t burst, our tower blocks don’t fall, our roads don’t buckle and our electricity grid remains connected.
Solidity is a particularly attractive quality at a time of disorientating change. But – like any good thing in excess – it can create more problems than it solves.
At times an unyielding ally, at times a false friend, concrete can resist nature for decades and then suddenly amplify its impact. Take the floods in New Orleans after Hurricane Katrina and Houston after Harvey, which were more severe because urban and suburban streets could not soak up the rain like a floodplain, and storm drains proved woefully inadequate for the new extremes of a disrupted climate.
It also magnifies the extreme weather it shelters us from. Taking in all stages of production, concrete is said to be responsible for 4-8% of the world’s CO2. Among materials, only coal, oil and gas are a greater source of greenhouse gases. Half of concrete’s CO2 emissions are created during the manufacture of clinker, the most-energy intensive part of the cement-making process.
But other environmental impacts are far less well understood. Concrete is a thirsty behemoth, sucking up almost a 10th of the world’s industrial water use. This often strains supplies for drinking and irrigation, because 75% of this consumption is in drought and water-stressed regions. In cities, concrete also adds to the heat-island effect by absorbing the warmth of the sun and trapping gases from car exhausts and air-conditioner units – though it is, at least, better than darker asphalt.
It also worsens the problem of silicosis and other respiratory diseases. The dust from wind-blown stocks and mixers contributes as much as 10% of the coarse particulate matter that chokes Delhi, where researchers found in 2015 that the air pollution index at all of the 19 biggest construction sites exceeded safe levels by at least three times. Limestone quarries and cement factories are also often pollution sources, along with the trucks that ferry materials between them and building sites. At this scale, even the acquisition of sand can be catastrophic – destroying so many of the world’s beaches and river courses that this form of mining is now increasingly run by organised crime gangs and associated with murderous violence.
This touches on the most severe, but least understood, impact of concrete, which is that it destroys natural infrastructure without replacing the ecological functions that humanity depends on for fertilisation, pollination, flood control, oxygen production and water purification.
Concrete can take our civilisation upwards, up to 163 storeys high in the case of the Burj Khalifa skyscraper in Dubai, creating living space out of the air. But it also pushes the human footprint outwards, sprawling across fertile topsoil and choking habitats. The biodiversity crisis – which many scientists believe to be as much of a threat as climate chaos – is driven primarily by the conversion of wilderness to agriculture, industrial estates and residential blocks.
For hundreds of years, humanity has been willing to accept this environmental downside in return for the undoubted benefits of concrete. But the balance may now be tilting in the other direction.
The Pantheon and Colosseum in Rome are testament to the durability of concrete, which is a composite of sand, aggregate (usually gravel or stones) and water mixed with a lime-based, kiln-baked binder. The modern industrialised form of the binder – Portland cement – was patented as a form of “artificial stone” in 1824 by Joseph Aspdin in Leeds. This was later combined with steel rods or mesh to create reinforced concrete, the basis for art deco skyscrapers such as the Empire State Building.
Rivers of it were poured after the second world war, when concrete offered an inexpensive and simple way to rebuild cities devastated by bombing. This was the period of brutalist architects such as Le Corbusier, followed by the futuristic, free-flowing curves of Oscar Niemeyer and the elegant lines of Tadao Ando – not to mention an ever-growing legion of dams, bridges, ports, city halls, university campuses, shopping centres and uniformly grim car parks. In 1950, cement production was equal to that of steel; in the years since, it has increased 25-fold, more than three times as fast as its metallic construction partner.
Debate about the aesthetics has tended to polarise between traditionalists like Prince Charles, who condemned Owen Luder’s brutalist Tricorn Centre as a “mildewed lump of elephant droppings”, and modernists who saw concrete as a means of making style, size and strength affordable for the masses.
The politics of concrete are less divisive, but more corrosive. The main problem here is inertia. Once this material binds politicians, bureaucrats and construction companies, the resulting nexus is almost impossible to budge. Party leaders need the donations and kickbacks from building firms to get elected, state planners need more projects to maintain economic growth, and construction bosses need more contracts to keep money rolling in, staff employed and political influence high. Hence the self-perpetuating political enthusiasm for environmentally and socially dubious infrastructure projects and cement-fests like the Olympics, the World Cup and international exhibitions.
The classic example is Japan, which embraced concrete in the second half of the 20th century with such enthusiasm that the country’s governance structure was often described as the doken kokka (construction state).
At first it was a cheap material to rebuild cities ravaged by fire bombs and nuclear warheads in the second world war. Then it provided the foundations for a new model of super-rapid economic development: new railway tracks for Shinkansen bullet trains, new bridges and tunnels for elevated expressways, new runways for airports, new stadiums for the 1964 Olympics and the Osaka Expo, and new city halls, schools and sports facilities.
This kept the economy racing along at near double-digit growth rates until the late 1980s, ensuring employment remained high and giving the ruling Liberal Democratic party a stranglehold on power. The political heavyweights of the era – men such as Kakuei Tanaka, Yasuhiro Nakasone and Noboru Takeshita – were judged by their ability to bring hefty projects to their hometowns. Huge kickbacks were the norm. Yakuza gangsters, who served as go-betweens and enforcers, also got their cut. Bid-rigging and near monopolies by the big six building firms (Shimizu, Taisei, Kajima, Takenaka, Obayashi, Kumagai) ensured contracts were lucrative enough to provide hefty kickbacks to the politicians. The doken kokka was a racket on a national scale.
But there is only so much concrete you can usefully lay without ruining the environment. The ever-diminishing returns were made apparent in the 1990s, when even the most creative politicians struggled to justify the government’s stimulus spending packages. This was a period of extraordinarily expensive bridges to sparsely inhabited regions, multi-lane roads between tiny rural communities, cementing over the few remaining natural riverbanks, and pouring ever greater volumes of concrete into the sea walls that were supposed to protect 40% of the Japanese coastline.
In his book Dogs and Demons, the author and longtime Japanese resident Alex Kerr laments the cementing over of riverbanks and hillsides in the name of flood and mudslide prevention. Runaway government-subsidised construction projects, he told an interviewer, “have wreaked untold damage on mountains, rivers, streams, lakes, wetlands, everywhere — and it goes on at a heightened pace. That is the reality of modern Japan, and the numbers are staggering.”
He said the amount of concrete laid per square metre in Japan is 30 times the amount in America, and that the volume is almost exactly the same. “So we’re talking about a country the size of California laying the same amount of concrete [as the entire US]. Multiply America’s strip malls and urban sprawl by 30 to get a sense of what’s going on in Japan.”
Traditionalists and environmentalists were horrified – and ignored. The cementation of Japan ran contrary to classic aesthetic ideals of harmony with nature and an appreciation of mujo (impermanence), but was understandable given the ever-present fear of earthquakes and tsunamis in one of the world’s most seismically active nations. Everyone knew the grey banked rivers and shorelines were ugly, but nobody cared as long as they could keep their homes from being flooded.
Which made the devastating 2011 Tohoku earthquake and tsunami all the more shocking. At coastal towns such as Ishinomaki, Kamaishi and Kitakami, huge sea walls that had been built over decades were swamped in minutes. Almost 16,000 people died, a million buildings were destroyed or damaged, town streets were blocked with beached ships and port waters were filled with floating cars. It was a still more alarming story at Fukushima, where the ocean surge engulfed the outer defences of the Fukushima Daiichi nuclear plant and caused a level 7 meltdown.
Briefly, it seemed this might become a King Canute moment for Japan – when the folly of human hubris was exposed by the power of nature. But the concrete lobby was just too strong. The Liberal Democratic party returned to power a year later with a promise to spend 200tn yen (£1.4tn) on public works over the next decade, equivalent to about 40% of Japan’s economic output.
Construction firms were once again ordered to hold back the sea, this time with even taller, thicker barriers. Their value is contested. Engineers claim these 12-metre-high walls of concrete will stop or at least slow future tsunamis, but locals have heard such promises before. The area these defences protect is also of lower human worth now the land has been largely depopulated and filled with paddy fields and fish farms. Environmentalists say mangrove forests could provide a far cheaper buffer. Tellingly, even many tsunami-scarred locals hate the concrete between them and the ocean.
“It feels like we’re in jail, even though we haven’t done anything bad,” an oyster fisherman, Atsushi Fujita, told Reuters. “We can no longer see the sea,” said the Tokyo-born photographer Tadashi Ono, who took some of the most powerful images of these massive new structures. He described them as an abandonment of Japanese history and culture. “Our richness as a civilisation is because of our contact with the ocean,” he said. “Japan has always lived with the sea, and we were protected by the sea. And now the Japanese government has decided to shut out the sea.”
There was an inevitability about this. Across the world, concrete has become synonymous with development. In theory, the laudable goal of human progress is measured by a series of economic and social indicators, such as life-expectancy, infant mortality and education levels. But to political leaders, by far the most important metric is gross domestic product, a measure of economic activity that, more often than not, is treated as a calculation of economic size. GDP is how governments assess their weight in the world. And nothing bulks up a country like concrete.
That is true of all countries at some stage. During their early stages of development, heavyweight construction projects are beneficial like a boxer putting on muscle. But for already mature economies, it is harmful like an aged athlete pumping ever stronger steroids to ever less effect. During the 1997-98 Asian financial crisis, Keynesian economic advisers told the Japanese government the best way to stimulate GDP growth was to dig a hole in the ground and fill it. Preferably with cement. The bigger the hole, the better. This meant profits and jobs. Of course, it is much easier to mobilise a nation to do something that improves people’s lives, but either way concrete is likely to be part of the arrangement. This was the thinking behind Roosevelt’s New Deal in the 1930s, which is celebrated in the US as a recession-busting national project but might also be described as the biggest ever concrete-pouring exercise up until that point. The Hoover Dam alone required 3.3m cubic metres, then a world record. Construction firms claimed it would outlast human civilisation.
But that was lightweight compared to what is now happening in China, the concrete superpower of the 21st century and the greatest illustration of how the material transforms a culture (a civilisation intertwined with nature) into an economy (a production unit obsessed by GDP statistics). Beijing’s extraordinarily rapid rise from developing nation to superpower-in-waiting has required mountains of cement, beaches of sand and lakes of water. The speed at which these materials are being mixed is perhaps the most astonishing statistic of the modern age: since 2003, China has poured more cement every three years than the US managed in the entire 20th century.
Today, China uses almost half the world’s concrete. The property sector – roads, bridges, railways, urban development and other cement-and-steel projects – accounted for a third of its economy’s expansion in 2017. Every major city has a floor-sized scale model of urban development plans that has to be constantly updated as small white plastic models are turned into mega-malls, housing complexes and concrete towers.
But, like the US, Japan, South Korea and every other country that “developed” before it, China is reaching the point where simply pouring concrete does more harm than good. Ghost malls, half-empty towns and white elephant stadiums are a growing sign of wasteful spending. Take the huge new airport in Luliang, which opened with barely five flights a day, or the Olympic Bird’s Nest stadium, so underused that it is now more a monument than a venue. Although the adage “build and the people will come” has often proved correct in the past, the Chinese government is worried. After the National Bureau of Statistics found 450 sq km of unsold residential floor space, the country’s president, Xi Jinping, called for the “annihilation” of excess developments.
Empty, crumbling structures are not just an eyesore, but a drain on the economy and a waste of productive land. Ever greater construction requires ever more cement and steel factories, discharging ever more pollution and carbon dioxide. As the Chinese landscape architect Yu Kongjian has pointed out, it also suffocates the ecosystems – fertile soil, self-cleansing streams, storm-resisting mangrove swamps, flood-preventing forests – on which human beings ultimately depend. It is a threat to what he calls “eco-security”.
Yu has led the charge against concrete, ripping it up whenever possible to restore riverbanks and natural vegetation. In his influential book The Art of Survival, he warns that China has moved dangerously far from Taoist ideals of harmony with nature. “The urbanisation process we follow today is a path to death,” he has said.
Yu has been consulted by government officials, who are increasingly aware of the brittleness of the current Chinese model of growth. But their scope for movement is limited. The initial momentum of a concrete economy is always followed by inertia in concrete politics. The president has promised a shift of economic focus away from belching heavy industries and towards high-tech production in order to create a “beautiful country” and an “ecological civilisation”, and the government is now trying to wind down from the biggest construction boom in human history, but Xi cannot let the construction sector simply fade away, because it employs more than 55 million workers – almost the entire population of the UK. Instead, China is doing what countless other nations have done, exporting its environmental stress and excess capacity overseas.
Beijing’s much-vaunted Belt and Road Initiative – an overseas infrastructure investment project many times greater than the Marshall Plan – promises a splurge of roads in Kazakhstan, at least 15 dams in Africa, railways in Brazil and ports in Pakistan, Greece and Sri Lanka. To supply these and other projects, China National Building Material – the country’s biggest cement producer – has announced plans to construct 100 cement factories across 50 nations.
This will almost certainly mean more criminal activity. As well as being the primary vehicle for super-charged national building, the construction industry is also the widest channel for bribes. In many countries, the correlation is so strong, people see it as an index: the more concrete, the more corruption.
According to the watchdog group Transparency International, construction is the world’s dirtiest business, far more prone to graft than mining, real estate, energy or the arms market. No country is immune, but in recent years, Brazil has revealed most clearly the jawdropping scale of bribery in the industry.
As elsewhere, the craze for concrete in South America’s biggest nation started benignly enough as a means of social development, then morphed into an economic necessity, and finally metastasised into a tool for political expediency and individual greed. The progress between these stages was impressively rapid. The first huge national project in the late 1950s was the construction of a new capital, Brasília, on an almost uninhabited plateau in the interior. A million cubic metres of concrete were poured on the highlands site in just 41 months to encase the soil and erect new edifices for ministries and homes.
This was followed by a new highway through the Amazon rainforest – the TransAmazonia – and then from 1970, South America’s biggest hydroelectric power plant, the Itaipu on the Paraná river border with Paraguay, which is almost four times bulkier than the Hoover Dam. The Brazilian operators boast the 12.3m cubic metres of concrete would be enough to fill 210 Maracanã stadiums. This was a world record until China’s Three Gorges Dam choked the Yangtze with 27.2m cubic metres.
With the military in power, the press censored and no independent judiciary, there was no way of knowing how much of the budget was siphoned off by the generals and contractors. But the problem of corruption has become all too apparent since 1985 in the post-dictatorship era, with virtually no party or politician left untainted.
For many years, the most notorious of them was Paulo Maluf, the governor of São Paulo, who had run the city during the construction of the giant elevated expressway known as Minhocão, which means Big Worm. As well as taking credit for this project, which opened in 1969, he also allegedly skimmed $1bn from public works in just four years, part of which has been traced to secret accounts in the British Virgin islands. Although wanted by Interpol, Maluf evaded justice for decades and was elected to a number of senior public offices. This was thanks to a high degree of public cynicism encapsulated by the phrase most commonly used about him: “He steals, but he gets things done” – which could describe much of the global concrete industry.
But his reputation as the most corrupt man in Brazil has been overshadowed in the past five years by Operation Car Wash, an investigation into a vast network of bid-rigging and money laundering. Giant construction firms – notably Odebrecht, Andrade Gutierrez and Camargo Corrêa – were at the heart of this sprawling scheme, which saw politicians, bureaucrats and middle-men receive at least $2bn worth of kickbacks in return for hugely inflated contracts for oil refineries, the Belo Monte dam, the 2014 World Cup, the 2016 Olympics and dozens of other infrastructure projects throughout the region. Prosecutors said Odebrecht alone had paid bribes to 415 politicians and 26 political parties.
As a result of these revelations, one government fell, a former president of Brazil and the vice president of Ecuador are in prison, the president of Peru was forced to resign, and dozens of other politicians and executives were put behind bars. The corruption scandal also reached Europe and Africa. The US Department of Justice called it “the largest foreign bribery case in history”. It was so huge that when Maluf was finally arrested in 2017, nobody batted an eyelid.
Such corruption is not just a theft of tax revenue, it is a motivation for environmental crime: billions of tonnes of CO2 pumped into the atmosphere for projects of dubious social value and often pushed through – as in the case of Belo Monte – against the opposition of affected local residents and with deep concerns among environmental licensing authorities.
Although the dangers are increasingly apparent, this pattern continues to repeat itself. India and Indonesia are just entering their high-concrete phase of development. Over the next 40 years, the newly built floor area in the world is expected to double. Some of that will bring health benefits. The environmental scientist Vaclav Smil estimates the replacement of mud floors with concrete in the world’s poorest homes could cut parasitic diseases by nearly 80%. But each wheelbarrow of concrete also tips the world closer to ecological collapse.
Chatham House predicts urbanisation, population growth and economic development will push global cement production from 4 to 5bn tonnes a year. If developing countries expand their infrastructure to current average global levels, the construction sector will emit 470 gigatonnes of carbon dioxide by 2050, according to the Global Commission on the Economy and Climate.
This violates the Paris agreement on climate change, under which every government in the world agreed that annual carbon emissions from the cement industry should fall by at least 16% by 2030 if the world is to reach the target of staying within 1.5C to 2C of warming. It also puts a crushing weight on the ecosystems that are essential for human wellbeing.
The dangers are recognised. A report last year by Chatham House calls for a rethink in the way cement is produced. To reduce emissions, it urges greater use of renewables in production, improved energy efficiency, more substitutes for clinker and, most important, the widespread adoption of carbon capture and storage technology – though this is expensive and has not yet been deployed in the industry on a commercial scale.
Architects believe the answer is to make buildings leaner and, when possible, to use other materials, such as cross-laminated timber. It is time to move out of the “concrete age” and stop thinking primarily about how a building looks, said Anthony Thistleton.
“Concrete is beautiful and versatile but, unfortunately, it ticks all the boxes in terms of environmental degradation,” he told the Architects Journal. “We have a responsibility to think about all the materials we are using and their wider impact.”
But many engineers argue that there is no viable alternative. Steel, asphalt and plasterboard are more energy intensive than concrete. The world’s forests are already being depleted at an alarming rate even without a surge in extra demand for timber.
Phil Purnell, a professor of materials and structures at Leeds University, said the world was unlikely to reach a “peak concrete” moment.
“The raw materials are virtually limitless and it will be in demand for as long as we build roads, bridges and anything else that needs a foundation,” he said. “By almost any measure it’s the least energy-hungry of all materials.”
Instead, he calls for existing structures to be better maintained and conserved, and, when that is not possible, to enhance recycling. Currently most concrete goes to landfill sites or is crushed and reused as aggregate. This could be done more efficiently, Purnell said, if slabs were embedded with identification tags that would allow the material to be matched with demand. His colleagues at Leeds University are also exploring alternatives to Portland cement. Different mixes can reduce the carbon footprint of a binder by up to two-thirds, they say.
Arguably more important still is a change of mindset away from a developmental model that replaces living landscapes with built environments and nature-based cultures with data-driven economies. That requires tackling power structures that have been built on concrete, and recognising that fertility is a more reliable base for growth than solidity.
Guardian Concrete Week investigates the shocking impact of concrete on the modern world. Follow Guardian Cities on Twitter, Facebook and Instagram and use the hashtag #GuardianConcreteWeek to join the discussion or sign up for our weekly newsletter
The Guardian’s podcasts
( ο σύνδεσμος κάτω από την εικόνα = για το podcast για το τσιμέντο)
The Guardian’s Audio Long Reads
και άλλα από τον Guardian
υδροβιότοπος Λιβάδι-Κολοβρέχτης
πρόσθετα μεταγενέστερα στοιχεία, σύνδεσμοι και ιστότοποι για την υπόθεση:
από τη Βάση Δεδομένων του 
του WWF (στο http://www.oikoskopio.gr/ygrotopio/general/report.php?id=75¶m=themeleiwdn&lang=el_GR )
Περιγραφή
Το έλος Ψαχνών ή Κολοβρέχτης βρίσκεται περίπου 3 χιλιόμετρα βόρεια της Νέας Αρτάκης, στο Δήμο Χαλκιδέων. Έχει καταγραφεί ως υγρότοπος από το ΕΚΒΥ με κωδικό GR242274000 και όνομα «Έλος Ψαχνά ή Λιβάδι ή Κολοβρέχτης» (Ζαλίδης & Μαντζαβέλλας 1994) και περιλαμβάνεται στην απογραφή του WWF Ελλάς για τους υγρότοπους του Αιγαίου (Κατσαδωράκης & Παραγκαμιάν 2007). Το μεγαλύτερο τμήμα του είναι έλος γλυκού νερού, με καρστική τροφοδοσία ενώ τα στραγγιστικά κανάλια που έχουν διανοιχθεί οδηγούν το νερό στη θάλασσα σχηματίζοντας μια τεχνητή εκβολή. Στο παράκτιο τμήμα υπάρχουν αλμυρόβαλτοι και αλίπεδα. Σε αυτήν την κατηγορία υγρότοπων είναι ο μεγαλύτερος στην Εύβοια και ένας από τους μεγαλύτερους στο νησιωτικό Αιγαίο. Λόγω της σύνθεσής του και των τύπων οικότοπων που απαντώνται είναι πολύ σημαντικός για την ορνιθοπανίδα. Οι κύριες ανθρώπινες δραστηριότητες στον υγρότοπο είναι οι εντατικές καλλιέργειες στα όριά του και η παρουσία ιχθυοτροφείου κοντά στη θάλασσα. Οι στραγγίσεις για την επέκταση των καλλιεργειών αποτέλεσαν και αποτελούν την κύρια απειλή για το έλος. Οι δραστηριότητες στην λεκάνη απορροής είναι σχετικά έντονες με κυρίαρχες τις καλλιέργειες, τη βοσκή και την ασυνεχή δόμηση. Απαντώνται οι οικότοποι 72Α0 – Καλαμώνες, 1310 – Μονοετής βλάστηση με Salicornia και άλλα είδη των λασπωδών και αμμωδών ζωνών και 1410 – Μεσογειακά αλίπεδα (Juncetalia maritimi). Η βλάστηση είναι κυρίως υπερυδατική με αγριοκάλαμα (Phragmites australis) και βούρλα (Juncus sp. & Carex sp.), υφυδατική με φακή (Lemna minor), ενώ στον αλμυρόβαλτο προς τη θάλασσα φύονται κυρίως αρμυρήθρες. [Επισκέψεις για την απογραφή: Γ. Κατσαδωράκης, Ν. Γεωργιάδης & Ν. Παναγιώτου 3/2005].
στην φωτογραφία η Α΄και Β΄ζώνη προστασίας
Από την Ορνιθολογική προέρχεται το πιό πάνω (Αθήνα, 6 Φεβρουαρίου 2017 Αριθ. πρωτ.: 17/040, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, www.ornithologiki.gr )
Το ανωτέρω είναι έγγραφη απάντηση από την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΩΝ – ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ – ΤΜΗΜΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΥΔΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Π. Ε. ΕΥΒΟΙΑΣ, Χαλκίδα, 23 Ιανουαρίου 2017,
Αρ. πρωτ.: 207896/1727/16
- kolobrextis sos από το Google+
- κολοβρέχτης sos στο http://kolobrextis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_6.html
- Να προστατευτεί ο υγροβιότοπος του Κολοβρέχτη – Εύβοια στο facebook
- ένα παλαιότερο κείμενο της Ομάδας για την διάσωση του Κολοβρέχτη που δίνει μία συνολική εικόνα για τον συγκεκριμένο υδροβιότοπο αλλά και την αξία των υγροτόπων γενικά, στο ΥΓΡΟΤΟΠΟΙ – ΥΓΡΟΤΟΠΟΣ ΛΙΒΑΔΙ-ΚΟΛΟΒΡΕΧΤΗΣ (ΕΥΒΟΙΑ) (kolovrextis corrections)
η αρχική δημοσίευση της 20/2/17
[Δημοσιεύω το πιο κάτω κείμενο μου. Είναι από το 2010. Τα πράγματα στην περιοχή όχι μόνο δεν έχουν βελτιωθεί αλλά αντιθέτως έχουν χειροτερεύσει πολυποίκιλα. Το τελευταίο δίμηνο 4 πυρκαγιές ξέσπασαν μέσα στην προστατευόμενη περιοχή. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει άνθρωποι και ομάδες που έχουν κάνει προσπάθειες για την προστασία του τόπου και ανάδειξη του θέματος. Το ίδιο συμβαίνει και αυτές τις μέρες. Ως συνδρομή και για ενημέρωση ευρύτερη, αφού κατά βάθος δεν υπάρχει γνώση και ευαισθησία στη τοπική κοινωνία, αναρτώ το παρόν. Το Δίκτυο Πολιτών και Οργανώσεων για το Περιβάλλον που κάποια χρόνια πριν δραστηριοποιήθηκε για κάποια περίοδο στην Εύβοια είχε προχωρήσει σε κάποιες ενέργειες και είχε υπάρξει ενόχληση αυτοδιοικητικών φορέων εξ αυτού του λόγου.
Προσθέτω το κείμενο-ανάρτηση από το Ουλαλούμ (ελευθεριακή πολιτική συλλογικότητα) και την ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΓΡΟΤΟΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΛΟΒΡΕΧΤΗ (Επικοινωνία – kolobrextissos@gmail.com).
Φαίνεται όμως ότι διαχρονικά υπάρχουν λίγοι φίλοι και γνωστοί που αγωνίζονται για τον σημαντικό και τόσο κοντινό αυτό υγροβιότοπο. Εύχομαι να επιτύχουν κάτι στην τωρινή φάση του αγώνα τους]
—
Η περίπτωση του υγρότοπου Λιβάδι-Κολοβρέχτης
Πρόκειται για έναν μικρό υγρότοπο που βρίσκεται 12 χλμ βόρεια της Χαλκίδας, στα όρια των δήμων Ψαχνών και Νέας Αρτάκης. Η δυτική του πλευρά βρέχεται από τον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο. Το όνομά του το έχει πάρει από τον ποταμό που τον διασχίζει και χύνεται στον Β. Ευβοϊκό κόλπο. Η περιοχή έχει ιδιαίτερη φυσική, οικολογική, αισθητική κλπ αξία (βλ. εικ.1). Ο υγρότοπος είναι προστατευόμενος από το Π.Δ. 642/1-8-1989 (ΦΕΚ 642/9 Οκτ 1989).
εικ.1. Άποψη του υγρότοπου προς τα Ανατολικά. Στο βάθος η Δίρφυ.
Στον υδροβιότοπο που υπάρχει στην περιοχή φωλιάζουν, ξεκουράζονται και ανεφοδιάζονται μερικά από σπάνια είδη πουλιών, ακόμη και παγκοσμίως, όπως ερωδιοί, χαλκόκοτες, λιβαδόκιρκοι, μαυρογλάρονα, βαλτόκιρκοι, καλαμοτσικνάδες, αλκυόνες κα. Μερικά εξ αυτών ανήκουν στα απειλούμενα με εξαφάνιση είδη. Στον βιότοπο έχουν καταμετρηθεί από 49-56 (διαφορετικά στοιχεία σε διάφορες μελέτες) είδη προστατευόμενων πουλιών. Επίσης δεκάδες μεταναστευτικών (βλ. εικ. 2).
εικ. 2.
Επίσης υπάρχουν πέραν των πτηνών βάτραχοι, νεροχελώνες, νερόφιδα κα. Και στην χλωρίδα του υγρότοπου υπάρχουν πολλά και αξιόλογα είδη.
Ο υδροβιότοπος αυτός είναι ένα αξιολογότατο ενδιαίτημα για πολλά είδη ζώων και κυρίως πουλιών. Η σημασία του θα μπορούσε να ειπωθεί είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους του. Επιπλέον στην πραγματικότητα αποτελεί μέρος, ένα κρίκο, σε μια αλυσίδα-δίκτυο υγροβιότοπων που απλώνονται κατά μήκος του νησιού της Εύβοιας. Αυτοί ξεκινούν από την Ιστιαία (Μικρό και Μεγάλο Λιβάρι) και προχωρούν μέχρι το νότιο μέρος του νησιού, στην Κάρυστο, με ενδιάμεσους σταθμούς βόρεια και νότια της Χαλκίδας (Κολοβρέχτης, Αλυκές Δροσιάς και Αλυκές Ν. Λαμψάκου), νοτιότερα φυσική λίμνη του Δύστου κλπ.
Εάν τα πράγματα ήταν μόνο έτσι όπως αναφέρεται πιο πάνω θα ήταν πολύ καλά. Πολύ καλά για να αποτελούν μέρος της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Και βέβαια δεν είναι έτσι. Η πραγματικότητα του συγκεκριμένου υγρότοπου είναι κακή και ορισμένως φαίνεται και απελπιστική.
Αρχικά θα πρέπει να επισημανθεί ότι δυστυχώς τον υγρότοπο τέμνει η εθνική οδός Χαλκίδος-Β. Ευβοίας (επαρχιακό μεν δίκτυο, αρκετού όμως πλάτους και με μεγάλη κυκλοφοριακή φόρτιση). Έτσι ο υγρότοπος χωρίζεται σε δύο τμήματα, το δυτικό προς την θάλασσα και το ανατολικό προς το εσωτερικό του νησιού. Τα δύο τμήματα επικοινωνούν με τον ομώνυμο ποταμό που διέρχεται δια μέσω του υγρότοπου και με κάποια κανάλια.
Από το 1980 και μετά άρχισε μία μείωση των τρεχούμενων νερών και περιμετρική αργή συρρίκνωση του υγρότοπου. Η θάλασσα που μέχρι τότε χρησιμοποιείτο για μπάνια από κατοίκους της περιοχής άρχισε σιγά-σιγά να λασπώνει και έτσι οι λουόμενοι να μειώνονται. Μέχρι τότε η περιοχή και η θάλασσά της θεωρούντο σχεδόν παρθένα και ανεξερεύνητα μέρη, παρά την εγγύτητα τους σε μεγάλο αστικό κέντρο.
Το 1999 άρχισαν να εμφανίζονται μαγαζιά και σπίτια κυρίως στο προς την θάλασσα μέτωπο του υγρότοπου. Το 2000 μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ξηρασίας (μία από τις πολύ κακές τελευταίες χρονιές για όλη την Ελλάδα) κάποιοι βάζουν φωτιά. Μεγάλη έκταση καίγεται ολοσχερώς. Σε όλη την τελευταία δεκαετία γίνεται εκτεταμένη ρύπανση του υγρότοπου με εναπόθεση σκουπιδιών σε πάρα πολλά σημεία του. Κοντά του και στην θαλάσσια περιοχή στα δυτικά του εκρέουν οι βιολογικοί καθαρισμοί παρακείμενων δήμων. Η ποιότητα της επεξεργασίας των λυμάτων είναι πολύ αμφισβητούμενη και οι οικείες δημοτικές αρχές δεν δίνουν στοιχεία για αυτούς.
Ταυτοχρόνως ασκούνται έντονες πιέσεις από αγρότες της περιοχής. Με την βοήθεια και της ξηρασίας που για πολλά έτη παρουσιάστηκε, μεγάλες εκτάσεις περιμετρικά αλλά ακόμη και εσωτερικά του υγροβιότοπου χρησιμοποιούνται για καλλιέργεια (λόγω της φυσικής αποξήρανσης). Οι αγρότες μάλιστα υποστηρίζουν ότι έχουν τίτλους για την περιοχή (πράγμα μάλλον ανυπόστατο) και καλλιεργούν με ένταση και χρησιμοποιώντας όλα τα γνωστά και όχι ιδιαίτερα ωφέλιμα για το περιβάλλον μέσα (φυτοφάρμακα και χημικά λιπάσματα, οργώματα κλπ).
Ακολουθούν και άλλες πράξεις παρεμβάσεων και καταστροφών: καύση και εκχέρσωση του υπάρχοντος καλαμιώνα, κοπή δένδρων και άλλων ειδών της αυτοφυούς βλάστησης σε δεκάδες στρέμματα, όργωμα και άλλων σημείων για να χρησιμοποιηθούν για μελλοντική καλλιέργεια. Επιπλέον και από τα χειρότερα: ανοίγονται καινούργια κανάλια στραγγιστικά και κάποια που υπάρχουν από παλαιότερα χρόνια εκβαθύνονται (εικ.3). Σε σημεία της παραλίας της περιοχής καίγονται τοξικά υλικά όπως καλώδια και επίσης γίνεται μία διάσπαρτη απόρριψη χημικών και τοξικών υλικών όπως λάδια αυτοκινήτων, ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές κα. Ακόμη σε κανάλια πολλές φορές καταλήγουν νεκρά ζώα (γουρούνια κα, στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν πολλές μονάδες εκτροφής ζώων).
εικ. 3. Ένα από τα πρόσφατα κανάλια που διανοίχθηκαν
(πηγή: Σερβιτόρος της Εύβοιας)
Τέλος φαίνεται επειδή οι γνωστοί – άγνωστοι καταπατητές και καταστροφείς της περιοχής δεν είχαν μείνει ικανοποιημένοι από όλα τα προηγούμενα κατασκευάστηκε ένας νέος δρόμος εντός του πυρήνα του υγροβιότοπου. Ο δρόμος αυτός μήκους 2000 μέτρων έκοψε τον Κολοβρέχτη στην μέση. Πέραν της προφανούς καταστροφικής του ύπαρξης, ολέθριος ήταν και ο τρόπος κατασκευής του: χρησιμοποιήθηκαν μεταλλευτικά κατάλοιπα της εξορυκτικής δραστηριότητος της ΛΑΡΚΟ. Το υλικό αυτό κυρίως είναι οξείδια και σύμπλοκα βαρέων μετάλλων, περιέχον μεγάλες ποσότητες νικελίου, καδμίου και χρωμίου.
Τι έχει μείνει από τον κατά τ΄αλλα προστατευόμενο υγρότοπο; Κατά πόσον μπορεί να συνεχίσει να είναι ενδιαίτημα όλων αυτών των οργανισμών, όλων αυτών των πουλιών που κάποτε τον κατοικούσαν και χρησιμοποιούσαν; Κατά πόσον μπορεί να χρησιμοποιείται από τον τοπικό πληθυσμό ή από επισκέπτες για δραστηριότητες απλές όπως ένας περίπατος, μπάνιο στην θάλασσα, παρατήρηση πουλιών (bird watching) η απλά για να μπορεί να ξεκουραστεί κανείς μέσα σε μία θεωρητικά προστατευόμενη περιοχή πλούσιου οικοσυστημικά και αισθητικά περιβάλλοντος;
Οι απαντήσεις στα προηγούμενα είναι πολύ δυσάρεστες. Ως προς την διαμόρφωση του τοπίου και την αισθητική του τόπου μόνο οι λέξεις αίσχος και θλίψη μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση. Γιαυτό άλλωστε και κανείς δεν επισκέπτεται τον τόπο για να χαρεί την ομορφιά του και πλέον είναι σχεδόν δεκαετίες που έχουν εξαφανισθεί και οι κολυμβητές. Η αισθητική απαξίωση και αλλοίωση είναι τόση που έχει γυρίσει σαν μπούμεραγκ κατά των οικοπεδοφάγων: έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό η οικιστική παρέμβαση στο θαλάσσιο μέτωπο, είτε για κατοικίες (εξοχικές) είτε για καταστήματα (ταβέρνες) αφού τίποτε δεν μπορεί να χαρεί κανείς (καθαρός αέρας, ανόθευτο φυσικό περιβάλλον, εγγύτητα στην θάλασσα κλπ).
Η κατάτμηση του Κολοβέχτη από τον εθνικό δρόμο τον χωρίζει με τρόπο τραγικό ιδίως για τα χερσαία ζώα (βλ. εικ. 4). Μικρά θηλαστικά και ερπετά με δυσκολία μπορούν να τον διασχίσουν και να επιβιώσουν. Ο νέος δρόμος που διανοίχθηκε εντός του πυρήνα δημιουργεί νέα κατατμημένα τμήματα του ενδιαιτήματος της περιοχής. Τις κατατμήσεις αυτές επιτείνουν και τα στραγγιστικά κανάλια που έχουν διανοιχθεί. Αυτά με σαφώς λιγότερο επιζήμιες συνέπειες από ότι οι δρόμοι. Η μείωση των εδαφών που ανήκουν στον υγρότοπο και η υποκλοπή τους από την γεωργική καλλιέργεια έχουν μειώσει σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό την έκταση του συνολικού ενδιαιτήματος.
εικ. 4. Χελώνα που σκοτώθηκε στην προσπάθεια διέλευσης του δρόμου (πηγή: http://kolobrexths.pblogs.gr/2008/04/h-helwna-den-ta-katafere.html )
Τα παρατηρούμενα στην περιοχή πτηνά έχουν μειωθεί. Είναι λιγότερα σε αριθμό ειδών, οι πληθυσμοί είτε μεταναστευτικών είτε μόνιμης παρουσίας ειδών έχουν μικρύνει. Ακόμη έχει μειωθεί ο χρόνος παραμονής των μεταναστευτικών.
Η σημαντική αξία του υγρότοπου έχει αναγνωρισθεί τόσο από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία (από το 2000) όσο και από τον Συνήγορο του Πολίτη. Και οι δύο αυτοί φορείς έχουν κάνει προσπάθεια ανάδειξης και διόρθωσης των προβλημάτων με επανειλημμένες παρεμβάσεις τους. Δυστυχώς τα μέχρι τώρα αποτελέσματα και η εξέλιξη του σημαντικού αυτού βιοτόπου είναι αρνητική και δυσοίωνη για το μέλλον.
Βιβλιογραφία και Δικτυογραφία:
- 1) ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, Προγράμματα Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης, 397 – ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ & ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, 2009, Πετράκης.
- 2) Σερβιτόρος της Εύβοιας, http://www.servitoros.gr/index.php
- 3) Περιοδικό ΕΡΩΔΙΟΣ, τ.1, Απρίλης 1992
- 4) Περιοδικό Παρρησία, τ.1, Άνοιξη 1999
[το κείμενο προέρχεται από εργασία μου στο ΕΚΠΑ:
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΙ-(l397) -Εξέταση 4η – Ιαν. 2010 – Θέμα 2: «Εντοπίστε και περιγράψτε μια πραγματική περίπτωση κατακερματισμού ενός ενδιαιτήματος από την ελληνική πραγματικότητα. Αναφερθείτε στον ρόλο που διαδραμάτισε ο κατακερματισμός αναφορικά με τη διαμόρφωση του τοπίου και την επιβίωση των ειδών»]
Όχι στην καταστροφή του Κολοβρέχτη – Ο υγροβιότοπος είναι πηγή ζωής
Ο υγροβιότοπος Λιβάδι (Κολοβρέχτης) βρίσκεται στα σύνορα των δήμων Μεσσαπίων-Διρφύων και Χαλκιδέων και αποτελεί ένα οικοσύστημα μεγάλης φυσικής και οικολογικής αξίας. Έχει κηρυχτεί προστατευόμενη περιοχή με Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ. 642 Δ 9-10-1989) και προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες (Ramsar-Βέρνης) τις οποίες έχει υπογράψει και δεσμεύουν το ελληνικό κράτος. Όμως, στην πραγματικότητα αντί να προστατεύεται, ο υγροβιότοπος υποβαθμίζεται, λεηλατείται και καταστρέφεται συνειδητά: από τις φωτιές που μπαίνουν στους καλαμιώνες με στόχο την καταπάτηση του χώρου και την επέκταση των γεωργικών καλλιεργειών, από τα βιομηχανικά απόβλητα που ρέουν από γειτονικές επιχειρήσεις, τις απορρίψεις σκουπιδιών και μπάζων, τα αστικά λύματα, τις παράνομες εκχερσώσεις και επιχωματώσεις με στόχο την καταπάτηση, την παράνομη κατασκευή καναλιών απορροής, τα φυτοφάρμακα και τα αγροτοκτηνοτροφικά απόβλητα, το παράνομο κυνήγι και την παράνομη βοσκή ζώων, την κίνηση τροχοφόρων και το παράνομο στρώσιμο δρόμων. Όλα αυτά πάντα με τη συνένοχη παντελή αδιαφορία των υποτιθέμενων υπεύθυνων αρχών.
Διαχρονικά στον υγροβιότοπο ζούσαν ή διαχείμαζαν πολλά πουλιά (ερωδιοί, χαλκόκοτες, γλαρόνια, πρασινοκέφαλες πάπιες, γερακίνες, ασημόγλαροι και καστανοκέφαλοι γλάροι, καλημάνες κ.α) αφού αποτελεί ένα σημαντικό πέρασμα υδρόβιων πτηνών μερικά από τα οποία είναι πολύ σπάνια, όπως οι καλημάνες. Στο παρελθόν έχουν καταμετρηθεί 49 προστατευόμενα είδη πουλιών ενώ υπάρχουν και δεκάδες άλλα μεταναστευτικά και μη.
Σήμερα, θεωρείται ότι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις μειώνουν τραγικά τους πληθυσμούς των πουλιών. Οι καταπατητές συνεχίζουν ανενόχλητοι την καταστροφή με εμπρησμούς και άλλες παρεμβάσεις ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες του Κράτους κάνουν εδώ και δεκαετίες τα στραβά μάτια. Η ‘’Ομάδα Πολιτών για τη Διάσωση του Υγροτόπου του Κολοβρέχτη’’ καταγγέλλει: τον τελευταίο καιρό με αλλεπάλληλες φωτιές-εμπρησμούς, οι επίδοξοι διεκδικητές και καταπατητές του υγροτόπου προσπαθούν να δημιουργήσουν το έδαφος για να εισβάλουν περισσότερο μέσα στον πυρήνα του υδροβιοτόπου. Επιπλέον και αμέσως μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές του Δεκεμβρίου ένα καμένο κομμάτι έχει ήδη μπαζωθεί από κάποιους διεκδικητές, ενώ εντός της ζώνης Α’ του υδροβιότοπου βρίσκεται εγκατεστημένη μπουλντόζα η οποία προχωρά σε εργασίες διαμόρφωσης.΄
Οι εμπρησμοί όμως δεν είναι κάτι που συμβαίνει τελευταία, είναι η πάγια εγκληματική τακτική των καταπατητών εδώ και πολλά χρόνια, οι οποίοι, με την ανοχή πάντα των αρμόδιων υπηρεσιών, σταδιακά καταστρέφουν τον υγροβιότοπο. Ο προηγούμενος εμπρησμός είχε συμβεί στις 20 Φεβρουαρίου του 2014. ‘’Το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό. Λίγο πριν νυχτώσει μια τεράστια φωτιά κατέστρεψε μεγάλο τμήμα του πυρήνα του βιότοπου. Τα πουλιά έφυγαν ή κάηκαν. Οι φωλιές τους, τα βατράχια, οι χελώνες κάηκαν’’.
Επίσης θα πρέπει να θυμίσουμε ότι στο παρελθόν ομάδα δημοτικών συμβούλων του δήμου Μεσσαπίων προσπάθησαν να θέσουν επίσημα θέμα αποξήρανσης και εκμετάλλευσης για οικοπεδοποίηση. Επίσης, ότι ο Δήμος Μεσσαπίων παράνομα έστρωσε δρόμο μέσα στον πυρήνα (Α’ Ζώνη) του υγρότοπου με χώμα από τα μεταλλεία της Λάρκο.
Μετά από διαμαρτυρίες πολιτών και τοπικών συλλόγων ο συνήγορος του πολίτη παρενέβη δύο φορές με επιστολές (στις 19/6/2008 και 9/10/2008), με αυστηρές συστάσεις προς τη δημόσια διοίκηση και τους δήμους Μεσσαπίων και Χαλκιδέων για την καταστροφή του Κολοβρέχτη.
Τι έκαναν όμως οι Δήμοι και οι αρμόδιες υπηρεσίες του Κράτους μέχρι σήμερα; Απολύτως τίποτα. Άφησαν δηλαδή ανενόχλητους τους καταπατητές να καταστρέφουν τον υγροβιότοπο με συνεχείς εκχερσώσεις και επιχωματώσεις, την κατασκευή καναλιών απορροής και εμπρησμούς. Οι ευθύνες λοιπόν των αρμόδιων αρχών (Δήμοι-Περιφέρεια) για τη σημερινή καταστροφή είναι μεγάλες και είναι ακόμη μια απόδειξη ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Μόνο η συλλογική κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση των ίδιων των πολιτών μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα. Το παράδειγμα της αρχιτεκτονικής αποκατάστασης της Δημοτικής Αγοράς της Χαλκίδας ενάντια στην ισοπεδωτική μανία του δημάρχου το αποδεικνύει περίτρανα. Μια ομάδα πολιτών με επιμονή, δημοκρατική οργάνωση, αγάπη για την τοπική ιστορία και την επιστημονική τεκμηρίωση κατάφερε όχι μόνο να αποτρέψει το γκρέμισμα αλλά και να αναδείξει τους ιστορικούς και επιστημονικούς όρους της ορθής αποκατάστασης.
Δεν πρέπει λοιπόν να ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση, δεν μπορούμε να παραμένουμε αμέτοχοι στην καταστροφή. Η λεηλασία πρέπει να σταματήσει και η ζωή να αποκατασταθεί πλήρως στο οικοσύστημα του Κολοβρέχτη. Είναι το χρέος μας απέναντι στις επόμενες γενιές και τα πλάσματα που ζουν μέσα οικοσύστημα.
Πρέπει αμέσως να σταματήσει η καταπάτηση και η καταστροφή του οικοσυστήματος
Να καθαριστεί απολύτως η περιοχή από σκουπίδια και μπάζα και να περιφραχθεί τουλάχιστον η Α’ Ζώνη (πυρήνας)
Να σταματήσει η μόλυνση των υδάτων από τα λύματα του βιολογικού καθαρισμού της Ν. Αρτάκης καθώς και από τα αγροτοκτηνοτροφικά απόβλητα
Το οικολογικό έγκλημα που συντελείτε αφορά όλους τους πολίτες αυτού του τόπου, αν ενώσουμε τις φωνές μας, αν αντισταθούμε οργανωμένα στη λεηλασία της ζωής θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.
ΟΥΛΑΛΟΥΜ
ulaloum@gmail.com
Όρια του Πυρήνα του Υγροβιότοπου
η ανακοίνωση από την ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΓΡΟΤΟΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΛΟΒΡΕΧΤΗ
Επικοινωνία – kolobrextissos@gmail.com
ΕΥΒΟΙΑ: Ο ΥΔΡΟΒΙΟΤΟΠΟΣ ΚΟΛΟΒΡΕΧΤΗΣ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΕΜΠΡΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΩΝ
θάνατοι από PM10 και PM2,5
[ΔΔΣ: Τον Νοέμβριο, θα ακολουθήσει συσχέτιση με το Energy Within Environmental Constraints HarvardX – ENGSCI137x Ended – Aug 29, 2016]
2500 Έλληνες πεθαίνουν ετησίως εξαιτίας του μολυσμένου αέρα
Το 92% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε περιοχές όπου ο αέρας είναι μολυσμένος, με αποτέλεσμα να χάνονται 3 εκ ζωές ετησίως, σύμφωνα με νέα έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Στην Ελλάδα ο αριθμός αυτός ανέρχεται στους 2500 ετησίως, εκτιμούν οι ειδικοί του Οργανισμού.
Σχεδόν το 90% των θανάτων που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση, παγκοσμίως, συμβαίνουν σε χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος χώρες.
Το 94% αυτών οφείλονται σε μη μεταδοτικές ασθένειες- κυρίως σε καρδιοπάθειες, εγκεφαλικό επεισόδιο, χρόνια αποφρακτική πνευμονική νόσο και καρκίνο των πνευμόνων. Η ατμοσφαιρική ρύπανση αυξάνει επίσης τον κίνδυνο για οξείες αναπνευστικές λοιμώξεις.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΠΟΥ το 36% των θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα, το 35% των θανάτων από ΧΑΠ, το 34% των θανάτων από εγκεφαλικό επεισόδιο και το 27% των θανάτων από καρδιαγγειακές παθήσεις οφείλονται στην ρύπανση.
«Η ατμοσφαιρική ρύπανση, η οποία συνεχίζει να αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό και επηρεάζει τις οικονομίες και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, είναι ένα κρίσιμο θέμα για τη δημόσια υγεία, που απαιτεί επείγουσα αντιμετώπιση», επεσήμανε η. Maria Neira, επικεφαλής του Τμήματος Δημοσίας Υγείας & Περιβάλλοντος του ΠΟΥ.
Τα ασφαλή όρια
Τα PM περιλαμβάνουν επικίνδυνες τοξίνες, όπως θειικό άλας, νιτρικά άλατα και αιθάλη, τα οποία είναι ικανά να διεισδύουν βαθιά στο καρδιαγγειακό σύστημα εκθέτοντας την υγεία σε σοβαρούς κινδύνους.
Για να θεωρείται ο αέρας ασφαλής σε μία περιοχή, ο ετήσιος μέσος όρος των συγκεντρώσεων των μικροσκοπικών αιωρούμενων σωματιδίων (PM) δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 20 μg/m3, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες του ΠΟΥ. Το όριο αυτό αφορά όλα τα PM διαμέτρου 10 μικρονίων (PM10) και κάτω. Ειδικότερα, για τα PM10 είναι 20 μg/m3 ενώ για τα PM2,5 δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 10 μg/m3.
Όπως έδειξαν μετρήσεις σε δέκα περιοχές της χώρας (Αγία Παρασκευή, Μαρούσι, Λυκόβρυση, Πειραιάς, Αθήνα, Σίνδος, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλος, Πάτρα) η μέση ετήσια συγκέντρωση των ΡΜ10 στην Ελλάδα είναι 34 μg/m3.
Η μικρότερη μέση ετήσια συγκέντρωση PM10 (26 μg/m3) καταγράφηκε στη Σίνδο και η μεγαλύτερη (42 μg/m3) στη Λυκόβρυση. Αντίστοιχα, η μικρότερη μέση ετήσια συγκέντρωση PM2,5 (8 μg/m3) καταγράφηκε στη Θεσσαλονίκη και η μεγαλύτερη (16 μg/m3) στη Λυκόβρυση.
«Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι ένας σιωπηρός δολοφόνος γιατί παρότι δεν την βλέπουμε πάντοτε, αποτελεί αιτία ορισμένων πολύ συνηθισμένων ασθενειών» επισημαίνουν οι ειδικοί του ΠΟΥ στην έκθεσή τους, η οποία βασίστηκε σε στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από 3.000 πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Why I think oil and natural gas are indispensable for the foreseeable future
from https://www.linkedin.com/pulse…….DUzTo1
I recently met with LinkedIn Executive Editor Dan Roth to talk about the current state of the oil and natural gas industry, which he noted has seen almost 70 bankruptcies this year, lower profits and a large number of layoffs. Dan wondered how Chevron could continue to attract employees – particularly millennials.
It’s a fair question – for those outside the oil and natural gas industry. Those of us in the industry know the products we develop are indispensable to the economies of the world. And so, even as we work our way through this low-price environment, we’re confident in the future.
During my 36 years with Chevron, oil prices have dropped 50 percent or more five times. In the most recent fall, oil went from a high of just over $115 a barrel to under $50 a barrel in just six months. When prices fall, industry pulls back on investment and scales back the workforce in line with activities. Ours is a long-term business, so we know that eventually supply and demand will come back into balance and prices will stabilize. The global economy depends on it.
The energy we produce enables light, heat, mobility, mechanized agriculture, modern communications, the health system that keeps us well, and the many electronic devices that keep us connected and entertained. It’s also the feedstock for everything from crayons to contact lenses, not to mention the basis of our roads and runways.
More than 50 percent of the world’s energy currently comes from oil and natural gas – and another nearly 30 percent from coal. {see Figure 1} Fossil fuels have enabled the greatest advancements in living standards over the last 150 years. They’re abundant; reliable; energy-dense; can be stored; provide multiple, high-value consumer products beyond power and fuel; and have a global infrastructure of refineries, pipelines, ships, and distribution systems that’s been more than a century in the making.
And yet, despite the depth and breadth of today’s energy market, there are still 1.2 billion people in the world without electricity and more than 2.7 billion people who still burn solid fuels, such as wood, crop residue and dung, to cook their food. Enabling affordable and reliable energy for these people, even as we maintain our modern lifestyles, is critical to global economic growth and stability.
Fossil fuels have enabled the greatest advancements in living standards over the last 150 years.
This will require more energy in the years ahead than we can possibly produce by renewable sources given today’s technology. Most forecasts call for global energy demand to rise by around one third or more by 2040 as populations grow, incomes rise and people all over the world strive for the standard of life we enjoy today. It’s clear that to meet those needs we’ll need all forms of energy – renewables, oil, natural gas, coal and nuclear.
Although the use of renewables will grow, under the International Energy Agency’s New Policies Scenario (with calculations based on current and projected emissions policies) we see oil and natural gas are forecast to account for 50 percent of global energy demand by 2040. Even in its 450 Scenario (which accounts for a greater reduction in emissions), oil and natural gas will still account for 44 percent, with coal providing an additional 16 percent.
Despite rapid growth in installed capacity, the share of total primary energy demand supplied by wind and solar generation is expected to still be about 3 percent in 2040. While that’s a big jump from the less than 1 percent of the energy supplied by these renewables today, those forecasts make clear that, without a game-changing energy technology breakthrough, renewables will be insufficient to independently provide enough affordable and reliable energy to meet the needs of the developed world while also raising the living standards of developing countries.
Bill Gates notes that energy is critical to lifting people out of poverty. “If I could have just one wish to help the poorest people, it would be to find a cheap, clean source of energy to power our world,’’ he said in his 2016 annual letter. “You might be wondering, `Aren’t people just trying to stay healthy and find enough to eat? Isn’t that important too?’ Yes, of course it is…But energy makes all those things easier. It means you can run hospitals, light up schools, and use tractors to grow more food.”
Gates predicts the world will uncover a clean-energy breakthrough within the next 15 years. Chevron supports continued research into early-stage technologies to find that breakthrough. And while this search is underway, the world will continue to need energy from the mix of sources that we have today. That doesn’t mean we won’t see efficiency and environmental improvements along the way. Industry, in partnership with governments and universities, has a good track record of advancing technology to make energy more efficient while addressing environmental priorities.
Since I was a kid, automotive tailpipe emissions have been reduced 98 percent, and electric vehicles have moved from an innovative idea into an integral – although still small – part of our nation’s roadways.
At the same time, the oil and natural gas industry has continued to find more resources and ways to recover more of them efficiently, economically and safely. In the past decade alone, we’ve used innovation and technology to transform the U.S. energy story from one of scarcity to one of abundance.
This can’t be done without always maintaining the right people in the right jobs at the right time. Even in today’s business environment, we’ve continued to hire, develop and train our employees. Demographics indicate a large retirement wave in the next 5-10 years, and we have to ensure we have the necessary talent in place to continue to advance our industry.
The energy sector has been, and will continue to be, transformed over a long sweep of time. But this transformation must be compatible with meeting our economic and environmental priorities, and that means oil and natural gas will remain critical. These fuels remain for the foreseeable future the foundation of the energy economy, keeping the world’s lights on, its factories running, and the transportation system moving. People want to work for us because our products make life better.
Noise Pollution and Whale Behavior
Noise Pollution and Whale Behavior
πηγή: http://www.montereyinstitute.org/noaa/lesson13/l13la2.html
Introduction
In the oceans, where distances can be long and visibility can be short, many animal species rely on sound to communicate, navigate, and monitor their surroundings. The haunting cries and clicks of whales are both beautiful and vital to their survival. Using «songs» cetaceans can communicate with one another across several hundred kilometers of ocean. Whale sonar allows the animals to find food, safely travel along irregular coastlines, and migrate to and from breeding and feeding grounds. Some whales uses bursts of loud noise to drive and confuse their prey.
These activities are becoming more and more difficult as manmade noise in the sea has increased dramatically. Ship traffic, oil and gas exploration, scientific research activities, and the use of military sonar and communications equipment have caused an increase in ambient marine noise of two orders of magnitude in the last 60 years.
Recent studies suggest that noise pollution can harm whales directly by damaging their hearing, and in extreme cases, causing internal bleeding and death. More commonly, it appears that excessive or prolonged noise can cause behavioral changes that interfere with the health and survival of the animals.
In this activity, you will consider one type of whale behavior that has been linked to manmade noise, stranding. When whales strand, or beach themselves, they often die. Death may be due to the factors that drove them ashore initially, or to exposure and dehydration and organ damage caused by the unsupported weight of their own bodies.
Instructions
A group of whales—mothers and their calves—is migrating along a coastline. Using sonar and song, they are keeping in touch with one another and away from shallow water. Their journey is uneventful, until human and natural activity causes underwater noise levels to rise.
Add noise to the marine environment by clicking on the boxes one by one, and observe how whale behavior is affected. Once you have seen the combined results of noise pollution on this group of whales, answer the questions that follow.
http://www.montereyinstitute.org/noaa/lesson13/l13la2.swf
Questions
- Describe how whale behavior changed in the simulation as noise levels increased. Speculate on why noise had these effects.
- Not all whale strandings are driven by noise pollution. What natural causes might lead to strandings? How can scientists determine whether noise was the deciding factor?
- The number of whale strandings worldwide seems to be increasing in recent years. Which of the sources of noise in the simulation do you think may be most responsible? Explain.
- Some noises can cause migrating whales to strand themselves. How else might noise pollution affect whale behavior during migration?
- How could man-made noise pollution be reduced or redistributed to minimize its effect on whales?
Critical Thinking
Climate researchers are using a technique called acoustic thermometry to track changes in ocean conditions due to global warming. Since the speed of sound in water varies with temperature, by transmitting and measuring low frequency sounds across ocean basins, scientists can monitor water temperature. But while this research may ultimately help protect ocean ecosystems, it may harm sound-sensitive animals like whales in the process. How should scientists balance the potential hazard to whales against the possible benefit to the marine environment?
για τις απαντήσεις στο http://www.montereyinstitute.org/noaa/lesson13/l13la2.html
http://www.montereyinstitute.org/
τα χημικά της Συρίας ποντίζονται νότια της Κρήτης
… Έτσι οι Αμερικανοί έχουν έναν επιπλέον λόγο να μην επιθυμούν η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ.
Μία μελέτη του καθηγητή Moshe Kol του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ δείχνει ότι τα υποπροϊόντα των χημικών όπλων θα καταστρέψουν ένα μέρος της θαλάσσιας ζωής και θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο θέμα της αλιείας και γενικότερα της μόλυνσης του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Εάν όλα τα κράτη της ΕΕ είχαν δημιουργήσει ΑΟΖ στην Μεσόγειο θα μπορούσαν να μην επιτρέψουν στους Αμερικανούς, τους Ρώσους και τους Κινέζους να προχωρήσουν στην μόλυνση της Μεσογείου και να αναγκαστούν να τα πάνε στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού!!!”
Έτσι έχουμε από την μία πλευρά τους Γερμανούς να μας σκοτώνουν με το θανατηφόρο μνημόνιο- σε συνεργασία με τους κρατιστές της κυβέρνησης-και από την άλλη τους Αμερικανούς να μετατρέπουν την Κρήτη σε νησί-φάντασμα και την Ελλάδα σε χώρα υποψήφια να πρωταγωνιστήσει αρνητικά στην αναλογία θανάτων από καρκίνο στα προσεχή χρόνια.
Όποιος από σας αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν σε μας όλα αυτά η απάντηση βρίσκεται στην κακή ποιότητα των κακομούτσουνων τουρκόσπορων Ελλήνων οι οποίοι βουτηγμένοι μέσα στην πνευματική μαλθακότητα της μεταπολίτευσης το μόνο που τους ενδιέφερε είναι η τζάμπα μαγκιά και η επίδειξη.
Για το ίδιο θέμα στο site της Greenpeace διαβάζουμε>
Τα χημικά όπλα δεν έχουν καμία θέση στον πλανήτη. Στην περίπτωση των χημικών όπλων της Συρίας, η καταστροφή πρέπει να γίνει με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια για τη θαλάσσια ζωή και την ανθρώπινη υγεία. Η διαφάνεια και η ενημέρωση είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να διαλύσουν την ανασφάλεια και ανησυχία που απλώνεται στους πολίτες. Και αυτό πρέπει να διασφαλιστεί από την ελληνική κυβέρνηση…
πηγή και ολόκληρο στο http://www.pentapostagma.gr/2014/04/…I2_k
σκουπίδια της Αττικής
(απλά για λόγους αρχειοθέτησης. Σκουπίδια και πολεοδομία δείχνουν την ποιότητα της κοινωνίας μας και τις προοπτικές της οικονομίας μας)
Το μεγάλο στοίχημα στη διαχείριση απορριμμάτων
Αγώνας δρόμου για την κατασκευή τεσσάρων μονάδων επεξεργασίας μέσω ΣΔΙΤ και με κονδύλια 200 εκατ. ευρώ από το ΕΣΠΑ
Του Γιαννη Παλαιολογου,
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_30/06/2013_525127
Μεσημέρι στον ΧΥΤΑ Φυλής: Υπό τον αδυσώπητο αττικό ήλιο, τα απορριμματοφόρα των δήμων αδειάζουν τα σκουπίδια. Οι μπουλντόζες του Ενιαίου Διαβαθμιδικού Συνδέσμου του Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ) σπεύδουν να τα καλύψουν με χώμα και τα σμήνη των γλάρων κάνουν αλλεπάλληλες επιδρομές για να τσιμπήσουν ό,τι μπορούν. Πιο χαμηλά, εκτείνεται μια βαθιά λεκάνη όπου απασχολούνται γερανοί και εκσκαφείς. Πρόκειται για τη νεότερη επέκταση του ΧΥΤΑ με σκοπό να παρατείνει τον χρόνο ζωής του, σχεδόν διπλασιάζοντας τον όγκο απορριμμάτων που μπορεί να δεχτεί το ενεργό κύτταρο, από τα 9 στα 17 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Πλησιάζοντας σε ένα σωρό από σκουπίδια, διακρίνονται ανθρώπινες φιγούρες. Είναι μέλη των συμμοριών ρακοσυλλεκτών της περιοχής, κυρίως Αλβανών Ρομά και μεταναστών από τη ΝΑ Ασία. Καθώς η μπουλντόζα αρχίζει να αδειάζει χώμα πάνω στον σωρό, με τους ρακοσυλλέκτες να συνεχίζουν αμέριμνοι τη δουλειά τους, οι ξεναγοί μου –υπάλληλοι του ΕΔΣΝΑ και της εταιρείας Ηλέκτωρ, που δραστηριοποιείται πολλαπλώς στη Φυλή– μου εξηγούν ότι τελευταίως οι ανεπιθύμητες αυτές επισκέψεις έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε λίγα λεπτά, εισέρχονται πολλοί ακόμα κυνηγοί των χαμένων θησαυρών των απορριμμάτων – κυρίως χαλκού και άλλων μετάλλων. Ο ΧΥΤΑ κλείνει, για την προστασία των εργαζομένων, όπως γίνεται με αυξανόμενη συχνότητα τελευταίως.
Στην Αττική παράγεται περίπου το 40% του συνόλου των απορριμμάτων της Ελλάδας – 2,26 εκατομμύρια τόνοι ετησίως, σύμφωνα με στοιχεία του 2011. Ο Περιφερειακός Σχεδιασμός (ΠΕΣΔΑ) για τη Διαχείριση Απορριμμάτων στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το σωτήριον έτος 2003, παραμένει ακόμα κατά το μεγαλύτερο μέρος του ανεφάρμοστος. Ο ΧΥΤΑ Φυλής, ο μόνος στην Αττική, αν δεν επεκταθεί περαιτέρω, υπολογίζεται ότι θα κορεστεί πλήρως έως τα μέσα του 2015.
Ο ΕΔΣΝΑ, υπό την προεδρία του περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρού, που από 1.1.2012 είναι ο υπεύθυνος φορέας για την υλοποίηση του ΠΕΣΔΑ, ενέκρινε τον περασμένο Αύγουστο την υλοποίηση, μέσω ΣΔΙΤ, τεσσάρων μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων – δύο στη Δυτική Αττική (στη Φυλή και τα Λιόσια), έναν στο Γραμματικό και έναν στην Κερατέα. Τα έργα, συνολικής ετήσιας δυναμικότητας 1,35 εκατ. τόνων, προϋπολογισμού άνω των 400 εκατ. ευρώ και αξίας που αναμένεται να υπερβεί σε βάθος χρόνου το 1 δισ. ευρώ, υπήχθησαν στις διατάξεις του νόμου περί ΣΔΙΤ τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο στόχος είναι να ολοκληρωθούν και οι τέσσερις διαγωνισμοί ώς το τέλος του 2013 και να υλοποιηθούν τα έργα ώς το τέλος του 2015, καθώς αυτή είναι και η προθεσμία για την απορρόφηση των 200 εκατ. ευρώ του ΕΣΠΑ που έχουν δεσμευτεί για τη χρηματοδότησή τους. «Ηδη η α΄ φάση των διαγωνισμών ολοκληρώθηκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ και με απόλυτη διαφάνεια», δηλώνει στην «Κ» ο κ. Σγουρός. Οπως σημειώνει, βέβαια, «έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε», κάνοντας ειδική μνεία στις δικαστικές εμπλοκές.
Παρά τις σημαντικές πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, με τις οποίες απέρριψε τις αιτήσεις ακύρωσης που είχαν καταθέσει οι Δήμοι Φυλής και Μαραθώνα κατά των έργων στα Λιόσια και το Γραμματικό, το δικαστήριο έχει πολλή δουλειά ακόμα. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι οι υποψήφιοι ανάδοχοι έχουν το δικαίωμα –το οποίο παγίως ασκούν– να προσφύγουν κατά του ανταγωνισμού μετά το πέρας της α΄ φάσης (έχει ήδη συμβεί στην περίπτωση του Γραμματικού), μετά την ολοκλήρωση του ανταγωνιστικού διαλόγου (β΄ φάση) και μετά την ανάδειξη του προσωρινού αναδόχου. Ο ίδιος ο ανταγωνιστικός διάλογος, κατά τον οποίο ο ΕΔΣΝΑ καλείται, σε διαπραγμάτευση με τους εργολάβους, να καθορίσει τις συγκεκριμένες παραμέτρους των έργων, αναμένεται να διαρκέσει 2-3 μήνες.
«Η προσέγγισή μας βασίζεται σε ανοιχτές τεχνολογίες, ώστε να μη θεωρηθεί ότι κλείνουμε το μάτι σε κάποιον, και ποσοτικοποιημένα κριτήρια, με κυρίαρχο το ύψος του τέλους εισόδου. Ετσι ελπίζουμε να περιορίσουμε τις υποκειμενικές κρίσεις και τις αμφισβητήσεις», δηλώνει στην «Κ» ο Νίκος Μαντζούφας, ειδικός γραμματέας ΣΔΙΤ, που συμμετέχει στην αξιολόγηση κάθε σταδίου του διαγωνισμού.
Το κοινωνικό ρίσκο
Πέρα από το νομικό-γραφειοκρατικό ναρκοπέδιο της διαγωνιστικής διαδικασίας, ο υποψήφιος επενδυτής και η τράπεζα που θα κληθεί να τον χρηματοδοτήσει πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν και το «κοινωνικό ρίσκο». Τοπικές αντιδράσεις, με πιο ακραία το τετράμηνο αντάρτικο της Κερατέας το 2010-11, έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο στην καθυστέρηση των επενδύσεων για τα απορρίμματα στην Αττική. Στην Κερατέα, πάντως, αυτόν τον καιρό επικρατεί ηρεμία. Τον περασμένο Ιανουάριο, η Βουλή ψήφισε τροπολογία που επιτρέπει την αλλαγή χωροθέτησης του ΧΥΤΑ στην περιοχή, από το Οβρυόκαστρο στις Φοβόλες. Η νέα τοποθεσία είναι δέκα φορές μικρότερη σε έκταση, ενώ, όπως σημειώνει στην «Κ» ο δήμαρχος Λαυρεωτικής, Κώστας Λεβαντής, δεν έχει και περιθώρια επέκτασης. Κατά τον κ. Λεβαντή, αυτό σημαίνει ότι ακυρώνεται στην πράξη ο ΠΕΣΔΑ, καθώς οι ποσότητες απορριμμάτων που θα διαχειρίζεται η Κερατέα θα είναι 60-80.000 τόνοι ετησίως, αντί των 127.500 τόνων που προέβλεπε ο ΠΕΣΔΑ. Τα λεγόμενά του επιβεβαιώνονται και από την προκήρυξη της α΄ φάσης του διαγωνισμού από τον ΕΔΣΝΑ, όπου σημειώνεται ότι «η ακριβής ποσότητα προβλέπεται να είναι μικρότερη» των 127.500 τόνων και ότι θα προσδιοριστεί κατόπιν συνεργασίας του Δήμου Λαυρεωτικής με το υπουργείο Περιβάλλοντος. «Πρόκειται ουσιαστικά για τα απορρίμματα των Δήμων Λαυρεωτικής και Σαρωνικού». Ωστόσο, οι δύο καλλικρατικοί δήμοι στέλνουν στον ΧΥΤΑ Φυλής αθροιστικά λιγότερο από 25.000 τόνους απορριμμάτων. Προς το παρόν, οι Κερατιώτες δείχνουν διατεθειμένοι να συμβιβαστούν με τον μεγαλύτερο όγκο…
ΣXETIKA ΘEMATA
Τα προϊόντα ανακύκλωσης επιστρέφουν στα… σκουπίδια_(…OIKONOMIA…)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_100002_30/06/2013_525126
Η βρώμικη ενέργεια (κατά την Greenpeace)
Η Greenpeace είναι πάντοτε υπερβολική και μονοδιάστατη. Στην δουλειά της που δημοσιεύται πιο κάτω βρίσκεται η μία (πολύ σημαντική βεβαίως) πλευρά του νομίσματος. Πάρα ταύτα, το δημοσιεύω, γιατί συνολικά έχει σημαντικότατες πληροφορίες. Και για να θεμελιώσω, λίγο μόνο, τις ενστάσεις μου, λέω πως αρκεί λίγο μόνο γαϊδουράγκαθο να χρησιμοποιούσε η ΔΕΗ και όλα θα γίνονταν καλύτερα…
http://www.greenpeace.org/greece/vromiki-energeia-dei/…rticle2
περιβάλλον και πολιτική 