Posts Tagged ‘κινηματογράφος’
Αδέσποτα Κορμιά, Φιλόθεος – Ζαλαντό κα
Η αφίσα
Η επιστολή του Μητροπολίτης Φιλόθεου (https://www.ekklisiaonline.gr και στο https://www.googlareis.gr)
Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή μου, ζητώντας εν πρώτοις την κατανόησή σας για την ταλαιπωρία στην οποία πιθανόν σας υποβάλλω. Θεώρησα όμως χρέος μου να σας εμπιστευθώ τις ακόλουθες σκέψεις μου και να ζητήσω την συνδρομή σας σε ένα ζήτημα, το οποίο, σας ομολογώ, με έχει προβληματίσει αρκετά.
Κατ’ αρχάς, οφείλω να σας εκφράσω τις θερμότερες ευχές μου για την επιτυχία του φετινού 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τέτοιες καλλιτεχνικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες ενίσχυσης της κινηματογραφικής κοινότητας, οι οποίες αποτελούν ευκαιρία έκφρασης και συνάντησης δημιουργών και καλλιτεχνών, ιδίως νέων, μας γεμίζουν με χαρά και ελπίδα. Όπως, όμως, και σείς γνωρίζετε, «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Επιθυμώντας, λοιπόν, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση να συνεισφέρω στην προσπάθειά σας, επιτρέψατέ μου να σας επισημάνω ένα ζήτημα, το οποίο δεν αφορά σε αυτό καθ’ αυτό το Φεστιβάλ, αλλά θα μπορούσε να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις γι’ αυτό το ίδιο.
Στο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνεται και η προβολή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ» της κ. Ελίνας Ψύκου. Το ζήτημα που δημιουργείται με αυτό δεν έγκειται στο περιεχόμενό του, αλλά στην διαφημιστική αφίσα προβολής του ντοκιμαντέρ! Πέραν του ότι η πρώτη μοιάζει αναντίστοιχη με το περιεχόμενο του δευτέρου － την εξερεύνηση της σωματικής αυτονομίας στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών－ όπως περίπου αναφέρεται στο Πρόγραμμα, ακόμη και αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια ελευθεριάζουσα η νοσηρή σύνδεση, είναι βαθύτατα προκλητική για το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών της πόλης μας, ανεξαρτήτως δόγματος και ομολογίας: ένας σταυρός με μία ημίγυμνη γυναίκα, πιθανώς την Παναγία, την οποία περιβάλλουν τα αστέρια της Ευρωπαικής Σημαίας (αναφορά στην εικόνα της Παναγίας «Αμώμου Συλλήψεως» η της Παναγίας της Λούρδης, δύο παγκοσμίως σεβαστών χριστιανικών συμβόλων;).
Τείνει, δυστυχώς, να καταστεί συνήθεια, τα τελευταία χρόνια, η εκ μέρους διαφόρων «καλλιτεχνών» χρησιμοποίηση των ιερών Προσώπων της Πίστης, όχι για να αποδώσουν τον αρμόζοντα σεβασμό και να εκφράσουν την πρέπουσα ευλάβεια προς Αυτά, αλλά για να «διαφημίσουν» έκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης. Αυτές οι διαφημίσεις υπό το πρόσχημα μιάς αμφίβολης καλλιτεχνικά γραφιστικής προσέγγισης, αγγίζουν － ενίοτε δε και υπερβαίνουν － τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης.
Η Εκκλησία, βεβαίως, δεν λειτουργεί αντιδραστικά, φοβικά η εκδικητικά. Άλλωστε, κανείς και τίποτε δεν έχει την δύναμη να σπιλώσει η να αμαυρώσει ουσιαστικά τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης. Όμως εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας, που στο πρόσωπο του Χριστού βλέπουμε τον Πατέρα, τον Άδελφό, τον Φίλο, Αυτόν που αγκαλιάζει τον πεπτωκότα άνθρωπο, συνχωρεί όποιον θέλει να επιστρέψει κοντά Του και ως «μανικός εραστής» ελκύει κάθε μετανοούσα ψυχή, οφείλουμε στο όνομα αυτής της αγάπης, αλλά και της αλήθειας για Εκείνον και όλα τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης, όπως η Παναγία Μητέρα μας, να καταθέτουμε την μαρτυρία και διαμαρτυρία μας, έστω και αν κάποιοι «χριστιανοφοβικοί» κύκλοι αρνούνται το δικαίωμα αυτό και εθελοτυφλούν, αποδίδοντας στην Εκκλησία και στην έκφραση των θέσεών της, προθέσεις ανύπαρκτες, ομιλούν για «σκοταδισμό και διχασμό, κηρύγματα μίσους, κυνήγι μαγισσών, απόρριψη, τιμωρία, Μεσαίωνα, προτροπή σε πράξεις βίας».
Σε πείσμα όλων αυτών, η Εκκλησία και όσοι ελεύθερα ανήκουμε σ’ Αυτήν θα προσευχόμαστε συνεχώς, όχι υπεροπτικά και απαξιωτικά, όχι διακρίνοντας «αμαρτωλούς» και «σεσωσμένους», όχι για να «πέσει φωτιά», αλλά για την μετάνοια όλων μας, την ψυχική μας ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος.
Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοσή μας η ελευθερία δεν είναι μία ιδέα, αλλά ένα πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Χριστού. Γι’ αυτό η ελευθερία ως συνειδητή επιλογή ζωής προϋποθέτει απαραιτήτως τον σεβασμό και την ευθύνη, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους Άλλους. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο ζητούμε και από σας να μη συναινέσετε στο να προσβληθεί η ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας, με την ανάρτηση της αφίσας για την διαφήμιση του ντοκιμαντέρ «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ».
Αξιότιμη Κυρία Γενική Διευθύντρια,
Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεσθε και κατανοείτε τον προβληματισμό και την στενοχωρία μου ως χριστιανού ποιμένα και πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων χριστιανών της Θεσσαλονίκης. Σας παρακαλώ θερμά, κατά την έμφρονα κρίση και συνείδησή σας, να πράξετε ο,τι αρμόζει. Ευχόμενος το 26ο Φεστιβάλ να στεφθεί με επιτυχία και σείς προσωπικά να έχετε την ευλογία του Θεού στην ζωή και τα καλά σας έργα διατελώ∙
Μετά της εν Κυρίω αγάπης και τιμής
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ο Θεσσαλονίκης Φιλόθεος
Η απάντηση της Ελίζ Ζαλαντό (από το https://www.voliotaki.gr)
«Παναγιώτατε,
Διάβασα με προσοχή την επιστολή που μου αποστείλατε, η οποία καθόλου δεν με υπέβαλε σε ταλαιπωρία- όπως πολύ ευγενικά αναφέρετε. Εν αντιθέσει, χάρηκα που μου κοινοποιήσατε τις εξόχως ενδιαφέρουσες απόψεις σας. Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις θερμές ευχές σας για την επιτυχία του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και για το γεγονός ότι «σας γεμίζουν χαρά και ελπίδα οι καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες μας για ενίσχυση της κινηματογραφικής κοινότητας, οι συναντήσεις δημιουργών και καλλιτεχνών – ιδίως νέων». Το κεντρικό θέμα της επιστολής σας είναι το ντοκιμαντέρ της κ. Ελίνας Ψύκου Αδέσποτα κορμιά που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του φετινού μας Φεστιβάλ.
Θα χαρώ να συναντηθούμε μετά το τέλος του Φεστιβάλ μας και να συζητήσουμε από κοντά αυτό το θέμα. Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να σας εκφράσω κι εγώ, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση, μερικές σκέψεις που έκανα κατά την ανάγνωση της επιστολής σας.
Στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου εδράζονται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι καθαρά νομικός και δικαιοκρατικός. Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, το ντοκιμαντέρ της κ. Ψύκου «εξερευνά τη σωματική αυτονομία στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών». Σας προσκαλούμε στην προβολή για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι το ντοκιμαντέρ αυτό διατρέχεται από την επιθυμία της δημιουργού να καταγράψει τις αγωνίες ανθρώπων που υποφέρουν διότι περιορίζεται η ελευθερία τους. Ως γυναίκα, μητέρα και εργαζόμενη, βλέπω κι εγώ με ανησυχία ότι ο κόσμος, εν έτει 2024, μοιάζει να πηγαίνει πίσω».
«Η βία, οι επιθέσεις κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται συνεχώς. Αυξάνονται και οι επιθέσεις κατά αδυνάτων και διαφορετικών. Μόλις χθες στην πλατεία Αριστοτέλους, μια ανάσα από την έδρα του Φεστιβάλ μας, είδαμε με φρίκη και αγανάκτηση μια αήθη και βίαιη επίθεση εναντίον δυο διεμφυλικών ατόμων, τα οποία διασώθηκαν καθαρά από τύχη. Αυξάνονται επίσης τα απολυταρχικά καθεστώτα που περιορίζουν την ελευθερία, καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αμφισβητούν την έννοια της Δημοκρατίας.
«Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων»
Η Δημοκρατία είναι ένας θεσμός υπέροχος που μας καλεί να συμβιώνουμε με άτομα, τα οποία ενδεχομένως έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. Αν αυτές οι απόψεις δεν κηρύσσουν το μίσος και δεν καλούν σε παράνομες πράξεις, αν δεν απειλούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι αν δεν παραβαίνουν τους υπάρχοντες νόμους, τότε οφείλουμε να τις ακούμε μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας αποδοχής και αγάπης.
Κατανοώ ότι η διαφημιστική αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά εκφράζει ίσως απόψεις αντίθετες από τις δικές σας. Το ίδιο είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει και με άλλα καλλιτεχνικά έργα που παρουσιάζονται σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεοπτικούς σταθμούς, αίθουσες τέχνης και μουσεία. Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους, ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου».
«Το ίδιο συμβαίνει και με την αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά. Ως καλλιτεχνικό έργο μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους και να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία της, έχουμε ακούσει στο Φεστιβάλ πολλές διαφορετικές απόψεις: από θετικές και εγκωμιαστικές, έως προσβλητικές και απειλητικές. Όμως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος επίσημος φορέας μπορεί να την απαγορεύσει από τη στιγμή που δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν τον προβληματισμό σας για τη συγκεκριμένη αφίσα.
Σας παρακαλώ, όμως, να κατανοήσετε κι εσείς ότι οι πράξεις απαγόρευσης ή λογοκρισίας είναι αντίθετες όχι μόνο στις αξίες μου αλλά και αντίθετες στους νόμους του κράτους μας. Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο εδράζονται οι σκέψεις μου, κι αυτός είναι περισσότερο θεωρητικός. Μου γράφετε ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι καλλιτέχνες «χρησιμοποιούν τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης για να διαφημίσουν εκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης, υπερβαίνοντας τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης».
Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει και αυτό, όχι όμως με την αφίσα της κ. Ψύκου, η οποία δεν πιστεύω ότι προσβάλλει «την ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας».
Δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή την αφίσα.
Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων. Πιστεύω δηλαδή ότι η συγκεκριμένη αφίσα, όπως μου γράφετε κι εσείς, επιδιώκει «την ψυχική ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος».
Επιτρέψτε μου τέλος, Παναγιώτατε, να εκφράσω την άποψη ότι ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μόνον ένα σύμβολο πίστης, μια απλή εικόνα που αναπαράγεται στατικά ανά τους αιώνες, αλλά και ένας συμπεριληπτικός τόπος και ένας εν κινήσει τρόπος που αγκαλιάζει τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον εσαεί ξένο, τον οποίο οφείλουμε να υποδεχόμαστε με ταπεινότητα, κατανόηση και αγάπη. Με τον ίδιο τρόπο που υποδεχθήκαμε τον Ιησού με τα παρακάτω λόγια του Ύμνου: «δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ».
Με βαθιά εκτίμηση,
Ελίζ Ζαλαντό
Γενική Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
—
Η πρώτη ανάγνωση που έκανα για το θέμα και μου κίνησε το ενδιαφέρον: Τα όρια της διαφήμισης – Δρόμος της Αριστεράς, του Νίκου Σταθόπουλου (στο https://edromos.gr/ta-oria-tis-diafimisis/). Ο Κοττάκης έγραψε αυτό: Ἀντιρατσιστικός νόμος γιά τήν βεβήλωση τοῦ Σταυροῦ «προβλέπεται», κ. Πρωθυπουργέ; (στο https://www.antibaro.gr/article/36267)
We Are Spartacus, του John Pilger
«“Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!”. Ο Τζούλιαν και ο Ντέιβιντ είναι ο Σπάρτακος. Οι Παλαιστίνιοι είναι ο Σπάρτακος. Οι άνθρωποι που γεμίζουν τους δρόμους με σημαίες και αρχές και αλληλεγγύη είναι ο Σπάρτακος. Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε»
Spartacus was a 1960 Hollywood film based on a book written secretly by the blacklisted novelist Howard Fast, and adapted by the screenplay writer Dalton Trumbo, one of the ‘Hollywood 10’ who were banned for their ‘un-American’ politics. It is a parable of resistance and heroism that speaks unreservedly to our own times.
Both writers were Communists and victims of Senator Joseph McCarthy’s House of Un-American Activities which, during the Cold War, destroyed the careers and often the lives of those principled and courageous enough to stand up to a homegrown fascism in America.
‘This is a sharp time, now, a precise time …’ wrote Arthur Miller in The Crucible, ‘We live no longer in the dusky afternoon when evil mixed itself with good and befuddled the world.’
There is one ‘precise’ provocateur now; it is clear to see for those who want to see it and foretell its actions. It is a gang of states led by the United States whose stated objective is ‘full spectrum dominance’. Russia is still the hated one, Red China the feared one. From Washington and London, the virulence has no limit. Israel, the colonial anachronism and unleashed attack dog, is armed to the teeth and granted historical impunity so that ‘we’ the West ensure the blood and tears never dry in Palestine. British MPs who dare call for a ceasefire in Gaza are banished, the iron door of two-party politics closed to them by a Labour leader who would withhold water and food from the children of Palestine.
In McCarthy’s time, there were bolt holes of truth. Mavericks welcomed then are heretics now; an underground of journalism exists (such as this site) in a landscape of mendacious conformity. Dissenting journalists have been defenestrated from the ‘mainstream’ (as the great editor David Bowman wrote); the media’s task is to invert the truth and support the illusions of democracy, including a ‘free press’.
Social Democracy has shrunk to the width of a cigarette paper that separates the principal policies of major parties. Their one subscription is to a capitalist cult, neoliberalism, and an imposed poverty described by a UN special rapporteur as ‘the immiseration of a significant part of the British population.’
War today is an unmoving shadow; ‘forever’ imperial wars are designated normal. Iraq, the model, is destroyed at a cost of a million lives and three million dispossessed. The destroyer, Blair, is personally enriched and fawned over at his party’s conference as an electoral winner. Blair and his moral counter, Julian Assange, live 14 miles apart, one in a Regency mansion, the other in a cell awaiting extradition to hell.
According to a Brown University study, since 9/11, almost six million men, women and children have been killed by America and its acolytes in the ‘Global War on Terror’. A monument is to be built in Washington in ‘celebration’ of this mass murder; its committee is chaired by the former president, George W Bush, Blair’s mentor. Afghanistan, where it started, was finally laid to waste when President Biden shop-lifted its national bank reserves
There have been many Afghanistans. The forensic William Blum devoted himself to making sense of a state terrorism that seldom spoke its name and so requires repetition:
In my lifetime, the United States has overthrown or attempted to overthrow more than 50 governments, most democracies. It has interfered in democratic elections in 30 countries. It has dropped bombs on the people of 30 countries, most of them poor and defenceless. It has fought to suppress liberation movements in 20 countries. It has attempted to murder countless leaders.
Perhaps I hear some of you saying: that is enough. As the Final Solution of Gaza is broadcast live to millions, the small faces of its victims etched in bombed rubble, framed between TV commercials for cars and pizza, yes, that is surely enough. How profane is that word ‘enough’?
Afghanistan was where the West sent young men weighed down with the ritual of ‘warriors’ to kill people and enjoy it. We know some of them enjoyed it from the evidence of Australian SAS sociopaths, including a photograph of them drinking from an Afghan man’s prosthetic.
Not one sociopath has been charged for this and crimes such as kicking a man over a cliff, gunning down children point-blank, slitting throats: none of it ‘in battle’. David McBride, a former Australian military lawyer who served twice in Afghanistan, was a ‘true believer’ in the system as moral and honourable, He also has an abiding belief in truth, and loyalty. He can define them as few can. On 13 November he is in court in Canberra as an alleged criminal.
‘An Australian whistleblower,’ reports Kieran Pender, a senior lawyer at the Australian Human Rights Law Centre, ‘ [will face] trial for blowing the whistle on horrendous wrongdoing. It is profoundly unjust that the first person on trial for war crimes in Afghanistan is the whistle blower and not an alleged war criminal.’
McBride can receive a sentence of up to 100 years for revealing the cover-up of the great crime of Afghanistan. He tried to exercise his legal right as a whistleblower under the Public Interest Disclosure Act, which the current Attorney General, Mark Dreyfus, says ‘delivers on our promise to strengthen protections for public sector whistleblowers’. Yet it is Dreyfus, a Labor minister, who signed off on the McBride trial following a punitive wait of four years and eight months since his arrest at Sydney airport: a wait that shredded his health and family.
Those who know David and know of the hideous injustice done to him fill his street in Bondi near the beach in Sydney to wave their encouragement to this good and decent man. To them, and me, he is a hero.
McBride was affronted by what he found in the files he was ordered to inspect. Here was evidence of crimes and their cover-up. He passed hundreds of secret documents to the the Australian Broadcasting Corporation and the Sydney Morning Herald. Police raided the ABC’s offices in Sydney while reporters and producers watched, shocked, as their computers were confiscated by the Federal Police.
Attorney-General Dreyfus, self-declared liberal reformer and friend of whistleblowers, has the singular power to stop the McBride trial. A Freedom of Information search of his actions in this direction suggests an indifference to whether or not an innocent man rots.
You can’t run a fully-fledged democracy and a colonial war; one aspires to decency, the other is a form of fascism, regardless of its pretensions. Mark the killing fields of Gaza, bombed to dust by apartheid Israel. It is no coincidence that in rich, yet impoverished Britain an ‘inquiry’ is currently being held into the gunning down by British SAS soldiers of 80 Afghans, all civilians, including a couple in bed.
The grotesque injustice meted out to David McBride is minted from the injustice consuming his compatriot, Julian Assange. Both are friends of mine. Whenever I see them, I am optimistic. ‘You cheer me,’ I tell Julian as he raises a defiant fist at the end of our visiting period. ‘You make me feel proud,’ I tell David at our favourite coffee shop in Sydney. Their bravery has allowed many of us, who might despair, to understand the real meaning of a resistance we all share if we want to prevent the conquest of us, our conscience, our self respect, if we prefer freedom and decency to compliance and collusion. In this, we are all Spartacus.
Spartacus was the rebellious leader of Rome’s slaves in 71-73 BC. There is a thrilling moment in the Kirk Douglas movie Spartacus when the Romans call on Spartacus’s men to identify their leader and so be pardoned. Instead hundreds of his comrades stand and raise their fists in solidarity and shout, ‘I am Spartacus!’ The rebellion is under way.
Julian and David are Spartacus. The Palestinians are Spartacus. People who fill the streets with flags and principle and solidarity are Spartacus. We are all Spartacus if we want to be.
To site του Τζον Πίλτζερ: https://johnpilger.com/
H Ταινία υπάρχει στο https://www.dailymotion.com/video/x7zq8f9
«Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε» (δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ)
Πέθανε ο δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ Τζον Πίλτζερ (Κοσμοδρόμιο 31/12/2023)
–
Φιντέλ Κάστρο
Για μένα ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο είναι στενάχωρος. Κάθε θάνατος μου είναι δυσάρεστος πολύ. Άλλωστε δεν κρύβω τον φόβο μου και την έγνοια μου γιαυτό το οριακό κακό της ζωής μας.
Με νευρίασαν κάποιες δεξιές εφημερίδες. Αμέσως θέλησαν να αναδείξουν πρώτα τα κουσούρια του ανθρώπου. Με νευρίασαν και δήθεν προχωρημένες απόψεις, περί του ότι οι Έλληνες φτιάχνουμε μύθους και μας αρέσουν κλπ.
Χωρίς μύθους ο άνθρωπος όχι μόνο δε ζει. Αλλά ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του. Θρησκείες, σοσιαλισμοί, κομμουνισμοί και άλλοι ~ισμοί την δύναμή τους την αντλούν από το μυθολογικό στοιχείο που βρίσκεται εντός τους. Ακόμη και οι προοδευτικές έννοιες την ισχύ τους στην μυθοπλαστική τους δυναμική την στηρίζουν (αδελφοσύνη, ισότητα, ελευθερία κλπ).
Λοιπόν ο Κάστρο ήταν από τους τελευταίους μύθους της εποχής μας. Κράτησε στο χρόνο της ενσώματης ζωής του καλά. Θα δούμε πως θα τα καταφέρει και στο μέλλον τώρα πια που δεν θα είναι «ανάμεσά μας».
Η χώρα του, αυτό το πορνείο και καζίνο των ΗΠΑ πριν την κουβανική επανάσταση, προχώρησε μισό αιώνα τώρα αποκλεισμένη σε όλους τους τομείς από τον φοβερό γείτονα της. Φτώχια μπορεί να υπήρχε στη χώρα. Όμως υπήρξε και σαφής πρόοδος: οι Κουβανοί αναδείχθηκαν σε αθλητισμό, έβγαλαν καλούς γιατρούς, έφτιαξαν μια αρκετά καλή υγεία και παιδεία. Μπορεί να μην έφτασαν στο θρίαμβο αλλά σίγουρα αρκετά καλά για το καρυδότσουφλο Κούβα που με τον Φιντέλ στο τιμόνι έπρεπε συνέχεια να πλέει στα απόνερα του κολοσσιαίου αμερικάνικου υπερωκεάνειου.
Ήταν η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο ένα προπύργιο κόντρα στην παγκοσμιοποίηση;
Νομίζω πως ναι. Ηθελημένα και αθέλητα ήταν. Άλλωστε με κάποιο τρόπο υπήρξε πολέμιος και της κομμουνιστικής παγκοσμιοποίησης, παρότι σε σχέση με την πάλαι ΕΣΣΔ.
Περίεργο! Στην προσωπική μου κοσμοθεωρεία η αριστερά έχει πολύ-πολύ μικρή αξία. Στο προσωπικό μου πάνθεο μάλλον υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που χαρακτηρίζονται «αριστεροί» ή κομμουνιστές.
Μια μουσική έρχεται συνέχεια στο νου μου με την φυγή του Κάστρο και της Κούβας της εποχής του.
Την βάζω εδώ πιο κάτω σαν αποχαιρετισμό (Buena Vista Social Club, a 1999 documentary film directed by Wim Wenders about the music of Cuba). Και μετά το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν για τη ζωή του ( 2002, Oliver Stone’s documentary “Comandante.” ).
Δυο μέρες μετά: διαπιστώνω ότι γενικά το υλικό για τον Κάστρο έχει την τάση να χάνεται λίγο-λίγο από το διαδίκτυο. Άραγε εντύπωσή μου ή ισχύει;
Θυμίζω πάντως και αυτή την ταινία για την Κούβα: 
για την οποία περισσότερα στο http://www.imdb.com/title/tt0058604/ και η ίδια στο http://putlockers.ch/watch-i-am-cuba-online-free-putlocker.html
2+2=5
πράγματι καλή ταινία, από το Ιράν. Πως υπάρχει τέτοιος κινηματογράφος σε μια χώρα σαν κι αυτήν (κατά πως μας την παρουσιάζουν);
γνωστοποίηση από
Παλεύοντας για το αυτονόητο σε μια δικτατορία – εκπληκτική ταινία μικρού μήκους
η κινηματογραφική ταινία του Άγγ. Παπαναστασίου από την Κατοχή
Κυριακή, 27 Οκτώβριος 2013, πηγή: http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=27456%3Amonadiko-kinimatografiko-ntokoymento-oi-nazi-stin-ellada&catid=75%3Afakeloi&Itemid=132
Κατά την διάρκεια τής Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα (1941-44), ένας πρώην αξιωματικός τού Πολεμικού Ναυτικού και μετέπειτα επιχειρηματίας, ο Άγγελος Παπαναστασίου, αποτύπωσε σπάνιες εικόνες τής περιόδου με την κινηματογραφική του μηχανή.
Εγχείρημα ιδιαιτέρως δύσκολο και επικίνδυνο, δεδομένου ότι η φωτογράφιση ή κινηματογράφηση άνευ άδειας από τον εχθρό, τιμωρούνταν με θανατική ποινή. Ο Παπαναστασίου, με κίνδυνο τής ζωής του, έκρυβε την μηχανή του σε μια καραβάνα συσσιτίου για να μην κινήσει υποψίες και κατέγραφε κρυφά εικόνες, τόσο από την καθημερινότητα, αλλά και -κυρίως- σκληρές εικόνες από τα δεινά που επέφερε η Κατοχή.
Ο Άγγελος Παπαναστασίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας με ένα τσίγκινο τενεκεδάκι. Εκεί έκρυβε το μεγάλο του μυστικό:
Μια κινηματογραφική μηχανή με την οποία κατέγραφε συνεχώς τους στρατιώτες, τη ζωή και την πείνα στην κατακτημένη πρωτεύουσα. Κρυφά από την οικογένεια, τους φίλους και τους οικείους του φύλαγε την «αποστολή» του – παρακαταθήκη για την ιστορία και τους Έλληνες.
Πρόκειται για το μοναδικό υπάρχον βιντεοσκοπημένο υλικό στην Ευρώπη που περιέχει σκηνές καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Σε φιλμ 16 χιλιοστών και σε 31 ενότητες προβάλλονται η θηριωδία των ναζί και οι Έλληνες συνεργάτες τους.
Το κινηματογραφικό υλικό τού Παπαναστασίου, χρησιμοποιήθηκε στην Δίκη τής Νυρεμβέργης, ως αποδεικτικό στοιχείο των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα.
Το 1978, οι υπεύθυνοι τού Πολεμικού Μουσείου, δανείστηκαν την ταινία από την κόρη τού Παπαναστασίου, Λουκία, για μία και μόνη προβολή. Πριν την επιστρέψουν όμως, αφαίρεσαν σημαντικό τμήμα τού υλικού (18′ από τα περίπου 45′), χωρίς να δώσουν πειστική εξήγηση. Όπως λέγεται, ο κύριος λόγος που «εξαφανίστηκαν» σκηνές από το υλικό, οφείλεται στο ότι σε κάποιες απ’ αυτές εμφανίζονται δοσίλογοι εν ώρα δράσης.
Στην ταινία προβάλλονται σκηνές της καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι συγκοινωνίες με τα τραμ και τα γκαζοκίνητα λεωφορεία, το συσσίτιο και ο λιμός που εξολόθρευσε τον άμαχο πληθυσμό της πόλης με πλάνα από την περισυλλογή νεκρών από τους δρόμους, την περίθαλψη παιδιών και ενηλίκων εξασθενημένων από την ασιτία.
Περιλαμβάνονται πλάνα από το ανατιναγμένο κτίριο της Οργάνωσης (ΕΣΠΟ) από την ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων) και από τις απεργίες και διαδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Αθήνα.
Τέλος προβάλλονται πλάνα από τις εκτελέσεις Ελλήνων αγωνιστών δι’ απαγχονισμού, αλλά και από παρελάσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας μπροστά από το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
«Επήρα μια απόφαση να κινηματογραφήσω την άφιξη του γερμανικού στρατού στην Αθήνα και εν συνεχεία ότι μπορούσα περισσότερα κατά την περίοδο της κατοχής των. Υπελόγιζα ότι η εις την Ελλάδα παραμονή τους θα ήτο μόνον μια Εθνική Περιπέτεια, αλλά όχι και Εθνική Συμφορά όπως απεδείχθη κατά την περίοδο της κατοχής.
Η θηριωδία τους, αι καταστροφαί που έκαμαν στα χρόνια της Κατοχής, τα μαρτύρια που υπεβλήθη ο ελληνικός λαός είναι άνευ προηγουμένου», σημείωσε ο Α. Παπαναστασίου στην επιστολή που άφησε στην κόρη του.
Hungry in America: Documentary Exposes the Growing Problem of Starvation Amid Plenty
(from TIME magasine)
Fritz Lang: Metropolis, (1927)
Ένα γερμανικό εξπρεσιονιστικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας του 1927 σκηνοθετημένο από τον Fritz Lang. 
πηγή: http://www.greekarchitects.gr…
Το Metropolis είναι ένα γερμανικό εξπρεσιονιστικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας του 1927 σκηνοθετημένο από τον Fritz Lang.
Γυρισμένο στη Γερμανία κατά τη διάρκεια μια περιόδου σταθερότητας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρη, το Metropolis είναι μια φουτουριστική αστική δυστοπία, και προσπαθεί να εξερευνήσει την κοινωνική κρίση μεταξύ των εργατών και των δυνάμεων του καπιταλισμού. Είναι το πιο ακριβό φιλμ μικρού μήκους που γυρίστηκε ποτέ.
Fritz Lang: METROPOLIS (1927) from cinema.antifono on Vimeo.
περιβάλλον και πολιτική 