Archive for Ιουλίου 2014
Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πως έγραψε το Άξιον Εστί!
«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Θυμάμαι τη μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε τον δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει.
Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.
Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου – η πρώτη ήτανε στην Αλβανία – που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να ‘χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο, κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο, με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς, ε; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.
Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό, τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους – και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση μου ‘δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.
Κι έτσι γεννήθηκε το «Άξιον Εστί».
Ζέα ή Ζειά;
[π&π: από ληφθέν e-mail. Μάλλον το σύνολο των πληροφοριών του μηνύματος είναι απολύτως ορθό]
Αθήνα, 2 Ιουλίου 2014
Τουρκομπαρόκ και «ζέα».
Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Πριν 4 χρόνια, ξεκινήσαμε την αναζήτηση της Ζειάς του Ομήρου και του Ιπποκράτη. Πάντα στο πλαίσιο της προσπάθειας των Κινημάτων μας, να διώξουμε τα άθλιας ποιότητας γλουτενούχα εισαγόμενα άλευρα, από το διαιτολόγιο των Ελλήνων. Να τα αντικαταστήσουμε με υψηλής θρεπτικής αξίας δημητριακά, αλλά και να αποκαταστήσουμε το ελλειμματικό ισοζύγιο της χώρας στα «μαλακά δημητριακά», τα κατάλληλα για ψωμί. Να ξαναστήσουμε την πρωτογενή, με προϊόντα τα οποία έχουν υψηλή ζήτηση στη διεθνή αγορά, να έλθει συνάλλαγμα σε αυτήν την χώρα, να φάει ο αγρότης μας, ένα κομμάτι γλυκό ψωμί.
Τότε, σχεδόν κανείς στον τόπο αυτό των Τζαβελαίων και των Πηλιογούσηδων, δεν γνώριζε για το περίφημο αυτό δημητριακό, που υμνεί ο Ιπποκράτης.
Μετά από πολύχρονη αναζήτησή, και ταξιδεύοντας από Μεσοποταμία, (Συρία, Ιρακ, Ιραν) μέχρι τη Βόρεια θάλασσα, διαπιστώθηκε πως δημητριακό με το όνομα Ζειά, δεν υπάρχει πουθενά.
Βρεθήκαμε μπροστά σε τύπους, που διέθεταν, όχι πιστοποιημένους σπόρους, αλλά εμπορικό σήμα με «προϊόντα Ζέας». Κάτι σαν Λέα, Μέα, Τέα, Σέα, Ιντεξπορτ κλπ, που δύνανται να παραχωρήσουν ως «λογότυπο» στον καθένα, οι ανεγκέφαλοι και αγράμματοι γραφειοκράτες των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους.
Πέσαμε θύμα εξαπάτησης των Ιταλών και διαφόρων ατσίδων επίσης ελληναράδων, οι οποίοι διέθεταν σπόρους, του λεγόμενου Φάρο. Και εκεί η ίδια πεπατημένη ατσιδοσύνη των Ιταλών, ακόμη πιο προχωρημένη από των Ελλήνων «συναδέλφων» τους: Ένα προϊόν με ΠΟΠ δηλαδή της Ιταλικής Τοσκάνης, αλλά χωρίς πιστοποίηση καταγωγής. Χωρίς γενεαλογικό δέντρο. (Ευτυχώς, ο καλός Θεός μας προστάτεψε, και δεν «τσιμπήσαμε» στις ιταλικές εξυπνάδες).
Διαπιστώσαμε τελικά με την επιστημονική μας ομάδα, πως αυτό το οποίο ταιριάζει με όλα τα χαρακτηριστικά (σύσταση, ιστορικά, περιγραφή στα αρχαία κείμενα κλπ), της αρχαίας Ζειάς, είναι αυτό που η ελληνική και διεθνής επιστημονική κοινότητα ονομάζει, Triticum Spelta Aigilops. Και να γιατί:
1. Οι Έλληνες επιστήμονες του ΕΘΙΑΓΕ, στην πολυετή τους έρευνα, βρίσκουν στην Ελλάδα στην πρωτόγονή του μορφή, μόνον αυτό που ονομάζουν Triticum Speltoides Aegilops και τίποτε άλλο. Ούτε Φάρο, ούτε Έμμερ, ούτε Ζέα, ούτε Μέα, Σέα, Λέα, Δέα, Κέα, Βέα κλπ.
2. Η Ζειά του Ομήρου και του Ιπποκράτη, περιγράφεται σε όλες τις αρχαίες αναφορές, ως δίκοκο, λευκό, μαλακό δημητριακό, κατάλληλο για ψωμί. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι ούτε το επίσης αρχαίο δημητριακό Einkorn, το οποίο είναι μονόκοκο, ούτε το αρχαίο επίσης δίκοκο Emmer, το οποίο είναι υποκίτρινο, σκληρό δημητριακό, κατάλληλο για μακαρονοειδή. Του οποίου μάλιστα την καταγωγή οι επιστήμονες ορίζουν ως αιγυπτιακή/αιθιοπική, και όχι ως μεσογειακή, όπως είναι το Triticum Spelta Aegilops.
3. Η παλαιότερη επίσημη αναφορά για το Triticum Spelta Aegilops, είναι αυτή του Αγίου και Ερευνητή Χίλντεργκαρντ Βον Βινγκεν, τον 12ο αιώνα.
4. Η πρώτη πιστοποίηση αρχαίου δίκοκου σπόρου στη σύγχρονη ιστορία, γίνεται από τους Ελβετούς πανεπιστημιακούς και ερευνητές, το 1948. Αμέσως μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο δηλαδή, και αφορά στο Oberkulmer Rotkorn, το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Triticum Spelta Aegilops.
Βάλαμε όλα τα παραπάνω ευρήματα κάτω, τα αξιολογήσαμε και προχωρήσαμε παρακάτω:
Αποφασίσαμε να φέρουμε πίσω στην Ελλάδα το «νήμα που χάθηκε» το 1927, από μια ακατανόητη επιλογή του τότε ελληνικού κράτους και του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Είχαμε να διαλέξουμε από δεκάδες ποικιλίες Spelta, οι οποίες κυκλοφορούν στην Ευρώπη και διεθνώς. Πολύ σύντομα διαπιστώσαμε, πως η ατσιδοσύνη, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον του νεοέλληνα. Και πως στην αγορά, κυκλοφορούν διαφόρων τύπων σπόροι, που ονομάζονται έτσι. Δυστυχώς οι περισσότεροι εξ’ αυτών «μπασταρδεμένοι» σε ποσοστά έως και 50% με κοινό στάρι.
Καταλήξαμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι και σοβαροί, θα πρέπει να εμπιστευτούμε το εγκυρότερο και αρχαιότερο ινστιτούτο δημητριακών στον κόσμο. Αυτό του Χίλνεργκαρντ.
Έτσι, προχωρήσαμε στην εισαγωγή από τράπεζες σπόρων Ελβετίας και Γερμανίας, των δύο από τα πέντε δίκοκα δημητριακά, τα οποία πιστοποιεί το ινστιτούτο αυτό, ως έχοντα καταγωγή από 9.000 έως 12.000 χρόνια. Με εξαντλητική αναφορά στο γενεαλογικό τους δένδρο και την εξέλιξη τους ανά τους αιώνες. Σπόρους οι οποίοι μάλιστα διατέθηκαν στους Έλληνες αγρότες, σε τιμή κόστους και χωρίς κανένα κέρδος. Με τιμή από 1.50 έως 1.66€, τη στιγμή που οι ίδιοι ελληναράδες επιτήδειοι τους διέθεταν χωρίς πιστοποίηση, από 4€ έως 12€ το κιλό, μέχρι πρόπερσι, οπότε και αποφασίσαμε δυναμικά, να σταματήσουμε το απαράδεχτο παιχνίδι της κερδοσκοπίας τους.
Και ενώ όλα έδειχναν πως η υπόθεση αυτή πάει καλά, μετά από εξαντλητική έρευνα, κόπους, και φυσικά… έξοδα από την τσέπη μας, (μια που ως γνωστόν δεν έχουμε δεχτεί καμία χρηματοδότηση από κανέναν και από πουθενά) αντιμετωπίσαμε την «ελληνική πραγματικότητα». Αυτήν του απίθανου νεοελληνικού τουρκομπαρόκ, που πάει πακέτο με την αβάσταχτη ελαφρότητα των νεοελλήνων αλλά και το αρπακόλα των ελληναράδων:
Οι φούρνοι ανά την επικράτεια, κόλησαν ένα χειρόγραφο χαρτί στην είσοδό τους: «Πωλείται ψωμί ζέας». Χωρίς πιστοποίηση όπως ο νόμος ορίζει. Χωρίς χημική ανάλυση. Χωρίς αναφορά στην ποικιλία. Και φυσικά… με τιμή στο πλαίσιο της επίσης νεοελληνικής λογικής του: Ότι του φανεί του Λολοστεφανή… Από ενάμιση έως έξι ευρώ το κιλό!!!.
Ο πολύχρονος λοιπόν αγώνας μας, κινδυνεύει να ακυρωθεί από την ανοησία, την ελαφρότητα, τον αλαφροκανταρισμό, τον τυχοδιωκτισμό του φραγκοδίφραγκου διαφόρων επιτηδείων χατζηαβάτηδων, αλλά και την απίθανη βλακεία του ελληνικού κράτους.
Ο Πρόεδρος των Αρτοποιών της χώρας κ. Μούσιος Μιχάλης, συμφώνησε προς τιμήν του, μαζί μας. «Θα πρέπει οι αρτοποιοί, να ζητάνε από τους αλευροβιοτέχνες/αλευροβιομήχανους, την πιστοποίηση των αλεύρων που τους προμηθεύουν». Να μην γίνονται συνένοχοι στην ατσιδοσύνη των επιτηδείων, να μην υποθηκεύουν ένα προϊόν που είναι και υγιεινό για τους πολίτες, αλλά και προσοδοφόρο για τον τόπο.
Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, (πάντα φυσικά για το συμφέρον των δικών της παιδιών), ζητά επιτακτικά την εφαρμογή του Κανονισμού της, και δηλώνει αποφασισμένη να στείλει στα δικαστήρια Έλληνες φουρνάρηδες και αλευροβιομήχανους/βιοτέχνες.
Εμείς πάλι, (Πατριωτικό Μέττωπο, Συνεταιρισμός Αλληλέγγυον, Ελληνική Τράπεζα Σπόρων) χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν, με τις δικές μας δυνάμεις και με τιτάνιες προσπάθειες, προσπαθούμε αυτήν την στιγμή, να πιστοποιήσουμε με διεθνή ονομασία, την Ζειά του Ομήρου και του Ιπποκράτη.
Οι επιστήμονές μας, δουλεύουν, ακούραστα και συστηματικά, πάνω στους αρχαίους σπόρους που φέραμε από τις ερήμους της Μεσοποταμίας. Από την Ελληνόπολη του Μέγα Αλέξανδρου, κάπου μεταξύ Συρίας και Τουρκίας, ανάμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη ποταμούς.
Δεν έχουμε άλλη φωνή, παρά αυτήν μέσα από το διαδίκτυο. Όλα τα ΜΜΕ, ακόμη και τα τοπικά, με μια σατανικού τύπου ομερτά, μας απέκλεισαν από το δικαίωμά μας να ενημερώνουμε τον ελληνικό Λαό. Απέκλεισαν τη φωνή ενός Κινήματος που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, ενός Κινήματος που δρα αντί να συνεδριάζει, που εργάζεται αντί να φληναφηματολογεί.
Εμείς του Πατριωτικού Μετώπου, κάναμε, κάνουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε το καθήκον μας. Απέναντι στην ιστορία μας, απέναντι στους αρχιμάστορες προγόνους μας, απέναντι στο αύριο των παιδιών μας.
Εσύ Έλληνα, έχεις μια και μόνον υποχρέωση: Να ρωτάς, να ελέγχεις, να αναζητάς την αλήθεια. Αυτό θέλουμε από σένα.
Σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί από το φως του πολιτισμού που διένειμαν σε ολάκερη την ανθρωπότητα οι πρόγονοί μας, δεν κρατήσαμε ούτε μια… λάμπα.
Το κερί της ελπίδας και της αλήθειας που κρατάμε χρόνια τώρα, είναι και στα δικά σου χέρια αδελφέ μου Έλληνα. Βόηθα να κρατηθεί αναμμένο.
Εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε ως αξιοπρεπείς και έντιμοι Έλληνες Πολίτες το καθήκον μας. Κάνε και εσύ το δικό σου.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626
http://www.pamet.gr
pametopo@gmail.com
«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
http://www.allilegion.gr
allilegion@gmail.com
Ελληνική Τράπεζα Σπόρων
Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία (Όχι ΜΚΟ)
Μπορούν να κηρύσσονται διατηρητέα και κτίρια που έχουν ήδη κατεδαφιστεί
ΣτΕ-Αποφάσεις για νεώτερα μνημεία (αρχείο pdf)
Μπορούν να κηρύσσονται διατηρητέα και κτίρια που έχουν ήδη κατεδαφιστεί, σύμφωνα με τις πρόσφατες υπ’ αριθμ. 4915 και 4916/2013 αποφάσεις του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας
Για πρώτη φορά δόθηκε ο νομολογιακός ορισμός της αυθεντικότητας ενός μνημείου, η οποία δε συνίσταται στα συγκεκριμένα υλικά, με τα οποία κατασκευάστηκε αρχικά, αλλά στη μαρτυρία του για τον ανθρώπινο βίο και στη διατήρηση της ιστορικής συνέχειας και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Αυτό απεφάνθη το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, με δύο πρόσφατες αποφάσεις του, κρίνοντας ότι μπορούν να κηρυχθούν διατηρητέα ακόμη και κτίρια, στα οποία έχουν καταστραφεί, αλλοιωθεί ή κατεδαφιστεί αξιόλογα αρχιτεκτονικά ή μορφολογικά στοιχεία. Και τούτο διότι, η Διοίκηση θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τα χαρακτηριστικά που το κτίριο είχε πριν την κατεδάφιση.
Άλλωστε, όπως κρίθηκε περαιτέρω, οι διατάξεις του ν. 3028/2002 για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, δεν θέτουν ως αναγκαία προϋπόθεση, για το χαρακτηρισμό ενός κτιρίου ως μνημείου, τη διατήρηση ανέπαφων των αρχιτεκτονικών και μορφολογικών του στοιχείων. Συνεπώς, αν κάποιο κτίσμα ή κτίριο υφίσταται ως υλική μαρτυρία και είναι εφικτή η επιστημονική τεκμηρίωση και αξιολόγηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, δεν στερείται της αυθεντικότητάς του, λόγω της αλλοίωσης ή καταστροφής ορισμένων στοιχείων του.
Το ΣτΕ απεφάνθη, τέλος, ότι, πλέον, για τη χορήγηση άδειας κατεδάφισης σε περιοχές όπου ήταν υποχρεωτικός ο έλεγχος από την Επιτροπή Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου, απαιτείται και έγκριση από το Υπουργείο Πολιτισμού, ενισχύοντας, έτσι, το προστατευτικό πλαίσιο για τα κτίρια του Μεσοπολέμου και τα πρώτα μεταπολεμικά κτίρια.
Πήραμε αφορμή από «το Βήμα» και τη ρεπόρτερ, Μάχη Τράτζα… 19.01.2014
Τίτλος: «Διατηρητέα και τα Κατεδαφισμένα»… και υπέρτιτλος «Μόνο με έγκριση του Υπ. Πολιτισμού θα μπαίνει μπουλντόζα σε κτίρια προ του 1955»! Ένθετος τίτλος «Το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) έκρινε ότι η κατεδάφιση δεν εμποδίζει την κήρυξή του σε διατηρητέο, καθώς η Διοίκηση πρέπει να κρίνει το κτίριο με βάση τα χαρακτηριστικά που είχε πριν από την κατεδάφιση»! Αυτό, ας το έχουν υπόψη τους οι «πονηροί» που κατεδάφιζαν νύχτα ή ξεσκέπαζαν τη στέγη για να διαβρωθούν τα τοιχία ή, δήθεν, θα έκαναν επισκευή και άπλωναν λινάτσες… ενώ, όπισθεν, γκρέμιζαν μάρμαρα, γύψινα διακοσμητικά…!
Σύμφωνα με το σκεπτικό, το Ε΄ Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας, αποφάσισε, πως, αν κάποιο κτίσμα ή κτίριο υφίσταται ως υλική μαρτυρία, δηλαδή διατηρείται έστω και ένα τμήμα του, και είναι εφικτή η επιστημονική τεκμηρίωση και αξιολόγηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, δεν στερείται της αυθεντικότητάς του όταν έχουν καταστραφεί τα ιδιαίτερης αξίας αρχιτεκτονικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά του. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η αυθεντικότητα ενός μνημείου είναι η αυθεντικότητα της μαρτυρίας του και όχι των συγκεκριμένων υλικών με τα οποία είχε αρχικά κατασκευαστεί, όπως ως σήμερα εσφαλμένα εννοούσαν οι υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού. Τώρα καλείται το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων να αποφασίσει την κήρυξη του αρχικού κτιρίου.
Με βάση την απόφαση αυτή, όπως εξηγεί ο κ. Κατερινόπουλος, πλέον όλα τα κτίρια ανά τη χώρα τα οποία έχουν κατασκευαστεί πριν από το 1955 δεν θα μπορούν να κατεδαφιστούν χωρίς την έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού και όχι μόνο όσα είναι άνω των 100 ετών. «Αυτό διότι με τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό πλέον κάθε αίτηση για κατεδάφιση ή άλλη εργασία σε κτίριο που έχει ανεγερθεί πριν από το 1955 παραπέμπεται στο Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής το οποίο αντικατέστησε την ΕΠΑΕ. Οπότε οι Υπηρεσίες Δόμησης πρέπει να ζητούν και την έγκριση του ΥΠΠΟ για τα προ του 1955 κτίρια» επισημαίνει ο δικηγόρος. Με την απόφαση ενισχύεται το προστατευτικό πλαίσιο για τα κτίρια του Μεσοπολέμου (κατασκευές του μοντέρνου κινήματος, προσφυγικά κ.ά.) και τα πρώτα μεταπολεμικά κτίρια.
(ενημέρωση από e-mail)
περιβάλλον και πολιτική 