Αδέσποτα Κορμιά, Φιλόθεος – Ζαλαντό κα

Η αφίσα

Η επιστολή του Μητροπολίτης Φιλόθεου (https://www.ekklisiaonline.gr και στο https://www.googlareis.gr)

Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή μου, ζητώντας εν πρώτοις την κατανόησή σας για την ταλαιπωρία στην οποία πιθανόν σας υποβάλλω. Θεώρησα όμως χρέος μου να σας εμπιστευθώ τις ακόλουθες σκέψεις μου και να ζητήσω την συνδρομή σας σε ένα ζήτημα, το οποίο, σας ομολογώ, με έχει προβληματίσει αρκετά.

Κατ’ αρχάς, οφείλω να σας εκφράσω τις θερμότερες ευχές μου για την επιτυχία του φετινού 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τέτοιες καλλιτεχνικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες ενίσχυσης της κινηματογραφικής κοινότητας, οι οποίες αποτελούν ευκαιρία έκφρασης και συνάντησης δημιουργών και καλλιτεχνών, ιδίως νέων, μας γεμίζουν με χαρά και ελπίδα. Όπως, όμως, και σείς γνωρίζετε, «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Επιθυμώντας, λοιπόν, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση να συνεισφέρω στην προσπάθειά σας, επιτρέψατέ μου να σας επισημάνω ένα ζήτημα, το οποίο δεν αφορά σε αυτό καθ’ αυτό το Φεστιβάλ, αλλά θα μπορούσε να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις γι’ αυτό το ίδιο.

Στο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνεται και η προβολή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ» της κ. Ελίνας Ψύκου. Το ζήτημα που δημιουργείται με αυτό δεν έγκειται στο περιεχόμενό του, αλλά στην διαφημιστική αφίσα προβολής του ντοκιμαντέρ! Πέραν του ότι η πρώτη μοιάζει αναντίστοιχη με το περιεχόμενο του δευτέρου － την εξερεύνηση της σωματικής αυτονομίας στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών－ όπως περίπου αναφέρεται στο Πρόγραμμα, ακόμη και αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια ελευθεριάζουσα η νοσηρή σύνδεση, είναι βαθύτατα προκλητική για το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών της πόλης μας, ανεξαρτήτως δόγματος και ομολογίας: ένας σταυρός με μία ημίγυμνη γυναίκα, πιθανώς την Παναγία, την οποία περιβάλλουν τα αστέρια της Ευρωπαικής Σημαίας (αναφορά στην εικόνα της Παναγίας «Αμώμου Συλλήψεως» η της Παναγίας της Λούρδης, δύο παγκοσμίως σεβαστών χριστιανικών συμβόλων;).

Τείνει, δυστυχώς, να καταστεί συνήθεια, τα τελευταία χρόνια, η εκ μέρους διαφόρων «καλλιτεχνών» χρησιμοποίηση των ιερών Προσώπων της Πίστης, όχι για να αποδώσουν τον αρμόζοντα σεβασμό και να εκφράσουν την πρέπουσα ευλάβεια προς Αυτά, αλλά για να «διαφημίσουν» έκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης. Αυτές οι διαφημίσεις υπό το πρόσχημα μιάς αμφίβολης καλλιτεχνικά γραφιστικής προσέγγισης, αγγίζουν － ενίοτε δε και υπερβαίνουν － τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης.

Η Εκκλησία, βεβαίως, δεν λειτουργεί αντιδραστικά, φοβικά η εκδικητικά. Άλλωστε, κανείς και τίποτε δεν έχει την δύναμη να σπιλώσει η να αμαυρώσει ουσιαστικά τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης. Όμως εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας, που στο πρόσωπο του Χριστού βλέπουμε τον Πατέρα, τον Άδελφό, τον Φίλο, Αυτόν που αγκαλιάζει τον πεπτωκότα άνθρωπο, συνχωρεί όποιον θέλει να επιστρέψει κοντά Του και ως «μανικός εραστής» ελκύει κάθε μετανοούσα ψυχή, οφείλουμε στο όνομα αυτής της αγάπης, αλλά και της αλήθειας για Εκείνον και όλα τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης, όπως η Παναγία Μητέρα μας, να καταθέτουμε την μαρτυρία και διαμαρτυρία μας, έστω και αν κάποιοι «χριστιανοφοβικοί» κύκλοι αρνούνται το δικαίωμα αυτό και εθελοτυφλούν, αποδίδοντας στην Εκκλησία και στην έκφραση των θέσεών της, προθέσεις ανύπαρκτες, ομιλούν για «σκοταδισμό και διχασμό, κηρύγματα μίσους, κυνήγι μαγισσών, απόρριψη, τιμωρία, Μεσαίωνα, προτροπή σε πράξεις βίας».

Σε πείσμα όλων αυτών, η Εκκλησία και όσοι ελεύθερα ανήκουμε σ’ Αυτήν θα προσευχόμαστε συνεχώς, όχι υπεροπτικά και απαξιωτικά, όχι διακρίνοντας «αμαρτωλούς» και «σεσωσμένους», όχι για να «πέσει φωτιά», αλλά για την μετάνοια όλων μας, την ψυχική μας ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος.

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοσή μας η ελευθερία δεν είναι μία ιδέα, αλλά ένα πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Χριστού. Γι’ αυτό η ελευθερία ως συνειδητή επιλογή ζωής προϋποθέτει απαραιτήτως τον σεβασμό και την ευθύνη, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους Άλλους. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο ζητούμε και από σας να μη συναινέσετε στο να προσβληθεί η ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας, με την ανάρτηση της αφίσας για την διαφήμιση του ντοκιμαντέρ «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ».

Αξιότιμη Κυρία Γενική Διευθύντρια,

Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεσθε και κατανοείτε τον προβληματισμό και την στενοχωρία μου ως χριστιανού ποιμένα και πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων χριστιανών της Θεσσαλονίκης. Σας παρακαλώ θερμά, κατά την έμφρονα κρίση και συνείδησή σας, να πράξετε ο,τι αρμόζει. Ευχόμενος το 26ο Φεστιβάλ να στεφθεί με επιτυχία και σείς προσωπικά να έχετε την ευλογία του Θεού στην ζωή και τα καλά σας έργα διατελώ∙

Μετά της εν Κυρίω αγάπης και τιμής

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ο Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

Η απάντηση της Ελίζ Ζαλαντό (από το https://www.voliotaki.gr)

«Παναγιώτατε,

Διάβασα με προσοχή την επιστολή που μου αποστείλατε, η οποία καθόλου δεν με υπέβαλε σε ταλαιπωρία- όπως πολύ ευγενικά αναφέρετε. Εν αντιθέσει, χάρηκα που μου κοινοποιήσατε τις εξόχως ενδιαφέρουσες απόψεις σας. Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις θερμές ευχές σας για την επιτυχία του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και για το γεγονός ότι «σας γεμίζουν χαρά και ελπίδα οι καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες μας για ενίσχυση της κινηματογραφικής κοινότητας, οι συναντήσεις δημιουργών και καλλιτεχνών – ιδίως νέων». Το κεντρικό θέμα της επιστολής σας είναι το ντοκιμαντέρ της κ. Ελίνας Ψύκου Αδέσποτα κορμιά που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του φετινού μας Φεστιβάλ.

Θα χαρώ να συναντηθούμε μετά το τέλος του Φεστιβάλ μας και να συζητήσουμε από κοντά αυτό το θέμα. Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να σας εκφράσω κι εγώ, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση, μερικές σκέψεις που έκανα κατά την ανάγνωση της επιστολής σας.

Στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου εδράζονται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι καθαρά νομικός και δικαιοκρατικός. Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, το ντοκιμαντέρ της κ. Ψύκου «εξερευνά τη σωματική αυτονομία στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών». Σας προσκαλούμε στην προβολή για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι το ντοκιμαντέρ αυτό διατρέχεται από την επιθυμία της δημιουργού να καταγράψει τις αγωνίες ανθρώπων που υποφέρουν διότι περιορίζεται η ελευθερία τους. Ως γυναίκα, μητέρα και εργαζόμενη, βλέπω κι εγώ με ανησυχία ότι ο κόσμος, εν έτει 2024, μοιάζει να πηγαίνει πίσω».

«Η βία, οι επιθέσεις κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται συνεχώς. Αυξάνονται και οι επιθέσεις κατά αδυνάτων και διαφορετικών. Μόλις χθες στην πλατεία Αριστοτέλους, μια ανάσα από την έδρα του Φεστιβάλ μας, είδαμε με φρίκη και αγανάκτηση μια αήθη και βίαιη επίθεση εναντίον δυο διεμφυλικών ατόμων, τα οποία διασώθηκαν καθαρά από τύχη. Αυξάνονται επίσης τα απολυταρχικά καθεστώτα που περιορίζουν την ελευθερία, καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αμφισβητούν την έννοια της Δημοκρατίας.

«Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων»

Η Δημοκρατία είναι ένας θεσμός υπέροχος που μας καλεί να συμβιώνουμε με άτομα, τα οποία ενδεχομένως έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. Αν αυτές οι απόψεις δεν κηρύσσουν το μίσος και δεν καλούν σε παράνομες πράξεις, αν δεν απειλούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι αν δεν παραβαίνουν τους υπάρχοντες νόμους, τότε οφείλουμε να τις ακούμε μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας αποδοχής και αγάπης.

Κατανοώ ότι η διαφημιστική αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά εκφράζει ίσως απόψεις αντίθετες από τις δικές σας. Το ίδιο είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει και με άλλα καλλιτεχνικά έργα που παρουσιάζονται σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεοπτικούς σταθμούς, αίθουσες τέχνης και μουσεία. Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους, ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου».

«Το ίδιο συμβαίνει και με την αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά. Ως καλλιτεχνικό έργο μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους και να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία της, έχουμε ακούσει στο Φεστιβάλ πολλές διαφορετικές απόψεις: από θετικές και εγκωμιαστικές, έως προσβλητικές και απειλητικές. Όμως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος επίσημος φορέας μπορεί να την απαγορεύσει από τη στιγμή που δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν τον προβληματισμό σας για τη συγκεκριμένη αφίσα.

Σας παρακαλώ, όμως, να κατανοήσετε κι εσείς ότι οι πράξεις απαγόρευσης ή λογοκρισίας είναι αντίθετες όχι μόνο στις αξίες μου αλλά και αντίθετες στους νόμους του κράτους μας. Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο εδράζονται οι σκέψεις μου, κι αυτός είναι περισσότερο θεωρητικός. Μου γράφετε ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι καλλιτέχνες «χρησιμοποιούν τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης για να διαφημίσουν εκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης, υπερβαίνοντας τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης».

Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει και αυτό, όχι όμως με την αφίσα της κ. Ψύκου, η οποία δεν πιστεύω ότι προσβάλλει «την ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας».

Δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή την αφίσα.

Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων. Πιστεύω δηλαδή ότι η συγκεκριμένη αφίσα, όπως μου γράφετε κι εσείς, επιδιώκει «την ψυχική ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος».

Επιτρέψτε μου τέλος, Παναγιώτατε, να εκφράσω την άποψη ότι ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μόνον ένα σύμβολο πίστης, μια απλή εικόνα που αναπαράγεται στατικά ανά τους αιώνες, αλλά και ένας συμπεριληπτικός τόπος και ένας εν κινήσει τρόπος που αγκαλιάζει τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον εσαεί ξένο, τον οποίο οφείλουμε να υποδεχόμαστε με ταπεινότητα, κατανόηση και αγάπη. Με τον ίδιο τρόπο που υποδεχθήκαμε τον Ιησού με τα παρακάτω λόγια του Ύμνου: «δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ».

Με βαθιά εκτίμηση,
Ελίζ Ζαλαντό
Γενική Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

—

Η πρώτη ανάγνωση που έκανα για το θέμα και μου κίνησε το ενδιαφέρον: Τα όρια της διαφήμισης – Δρόμος της Αριστεράς, του Νίκου Σταθόπουλου (στο https://edromos.gr/ta-oria-tis-diafimisis/). Ο Κοττάκης έγραψε αυτό: Ἀντιρατσιστικός νόμος γιά τήν βεβήλωση τοῦ Σταυροῦ «προβλέπεται», κ. Πρωθυπουργέ; (στο https://www.antibaro.gr/article/36267)

---

Για ένα τάπερ αδειανό, για μια …

Για ένα τάπερ αδειανό, για μια … * ** ***

Περίεργος τίτλος; Περίεργος! Όπως περίεργη είναι η ζωή μας, όπως τα φέρνει καμιά φορά! Και ένα από τα περίεργα του κόσμου είναι η ανατροπή του φυσικής πορείας των πραγμάτων: Γέννηση, ανάπτυξη, μαρασμός, θάνατος. Παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες…

Λένε ότι ένα από τα πιο βάρβαρα πράγματα, ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα που μπορεί να τύχουν στην ζωή, είναι η ανατροπή της πιο πάνω σειράς. Όταν αυτοί που περνούν στον κόσμο των σκιών, δεν είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες πολλά χρόνια στην πλάτη τους, αλλά αυτοί που είναι πάνω στον ανθό τους, όταν αποχαιρετούν οι γονείς τα παιδιά τους…

Γίνεται όμως δυστυχώς και τούτο. Σε κάποιους τυχαίνει αυτό το δυσβάσταχτο βάρος, αυτό το πέσιμο σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχει φως. Γίνεται και αυτό το φριχτό πράγμα, το να χάνεται το νιόφυτο στην ώρα της ανθοφορίας του και των μεγάλων υποσχέσεων.

Και μερικές φορές αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις φυσικής καταστροφής, μοίρας απάνθρωπης και τραγικής, φτάνει μέχρις εκεί “που σταματάει ο νους σου”.

Και έγινε τούτο το κακό πριν ένα χρόνο στον τόπο μας, στο κέντρο της χώρας, πάνω στην γραμμή του δήθεν πιο ασφαλούς μέσου μεταφοράς και μαζί με τα λουλούδια που τα έκοψε το άκαρδο χέρι του χάρου, σκοτείνιασε ο ουρανός και μαύρισε η ψυχή των γονιών τους και των δικών τους ανθρώπων. Γιατί δυστυχώς, σε αυτό το -τουλάχιστον- δια πλήρως ενσυνείδητης παραλείψεως τελεσθέν πολυάνθρωπο έγκλημα, που σε λίγες μέρες όλη η χώρα θα θρηνήσει και θα μνημονεύσει στην επέτειο του πρώτου χρόνου από την τραγωδία, πρώτα και κύρια χάθηκαν νέα παιδιά, πολλά εξ αυτών φοιτητές. Στον δρόμο για την επιστροφή στις σχολές τους, κάποιοι στον δρόμο για τις δουλειές τους, ένα ανάλγητο και ψευδεπίγραφο δημοκρατικό και πολιτισμένο κράτος, με την βία τους έκοψε το νήμα της ζωής!

Αποχαιρετισμοί, τηλεφωνήματα, συμβουλές, τσάντες γεμάτες πράγματα, εφόδια για την πόλη των σπουδών, τάπερ με φαγητό που τόσες και τόσες Ελληνίδες μανάδες ετοιμάζουν για τα παιδιά τους, για να έχουν κάτι μαγειρεμένο και έτοιμο έστω και για λίγες μέρες, εκεί που σπουδάζουν, για να κάνουν οικονομία και να φάνε σπιτικό φαγητό (μπορεί τα πιο πολλά παιδιά να έχουν και τις πιο σπουδαίες μαγείρισσες μανάδες…). Πράγματα τόσο γνωστά και οικεία. Τα έχουμε ζήσει κάποιοι από εμάς στην φοιτητική ζωή μας, τα ζούμε και πάλι κάποιοι τώρα που σπουδάζουν τα παιδιά μας.

Δυστυχώς, κάποιες μανάδες δεν θα ξαναγεμίσουν τάπερ για τα παιδιά τους. Δεν θα μπορούν να τα φροντίσουν, να τους δώσουν μαζί ότι μπορεί να κάνει καλύτερη την ζωή τους μακριά από το πατρικό τους σπίτι. Τους τον στέρησαν τον κόπο αυτό. Τους στέρησαν την δυνατότητα να φροντίζουν για τα σπλάχνα τους. Τους στέρησαν την λύπη του αποχαιρετισμού και την χαρά της προσμονής όταν θα επιστρέψουν.

Το τέλος της φροντίδας για τα ζωντανά παιδιά τους, για τα αγόρια και τα κορίτσια τους. ΑΛΛΑ! Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι γονείς, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που μέσα στην θλίψη και την ανείπωτη απώλεια τους, ξεπερνούν τα πάντα και φροντίζουν και τώρα. Φροντίζουν στην μνήμη των χαμένων παιδιών τους να βρεθεί δικαιοσύνη. Να βρεθεί δικαιοσύνη, να χτιστεί δικαιοσύνη γιατί στον τόπο τούτο, μόνο αφού πρώτα ξαναχτιστεί η δικαιοσύνη, θα μπορεί και να αποδοθεί!

Αυτοί οι υπέροχοι γονείς συνεχίζουν την δύσμοιρη ζωή τους, παρέα με τα παιδιά τους που πλέον τα κουβαλούν μέσα τους και πάνω τους, όλη την μέρα και την νύχτα, σα να τα χουν μωρά και πάλι (άλλωστε δεν είναι και πολλά τα χρόνια από τότε που τα είχαν μωρά) και φροντίζουν όχι απλά να δικαιωθούν. Κάνουν κάτι ακόμη πιο μεγάλο, φροντίζουν πια για τα παιδιά όλης της χώρας, τα παιδιά κάθε Έλληνα γονιού και κάθε ανθρώπου, για να ζουν με περισσότερη ασφάλεια, με την σιγουριά ότι το ταξίδι τους θα έχει γυρισμό, ότι αυτοί θα κρατήσουν πάνω τους το βάρος του πόνου τους με την ευχή να είναι οι τελευταίοι που το έζησαν τούτο το βάρος.

Σε αυτούς τους υπέροχους γονείς, γονείς και μεις και συνέλληνες ας σταθούμε όλοι δίπλα στην φροντίδα τους, ας την κάνουμε και δική μας φροντίδα και ας πολεμήσουμε με σθένος και ασταμάτητα μέχρι να ξανασηκωθεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.

Τους το χρωστάμε! Γιατί στα “Τέμπη” όλοι χάσαμε ένα δικό μας Παιδί!

*Δημοσιευμένο στoν δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 673, 24/2/2024

** Για ένα τάπερ αδειανό, για μια… (Από δρόμος – 28 Φεβρουαρίου, 2024)

***Δημοσιευμένο στην «κυριακάτική δημοκρατία», 7/4/2024, το άρθρο σε pdf

To άρθρο σε φωτογραφία και σε αρχείο pdf

από το fb 28/2/24

We Are Spartacus, του John Pilger

«“Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!”. Ο Τζούλιαν και ο Ντέιβιντ είναι ο Σπάρτακος. Οι Παλαιστίνιοι είναι ο Σπάρτακος. Οι άνθρωποι που γεμίζουν τους δρόμους με σημαίες και αρχές και αλληλεγγύη είναι ο Σπάρτακος. Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε»

counterpunch.org

---

Spartacus was a 1960 Hollywood film based on a book written secretly by the blacklisted novelist Howard Fast, and adapted by the screenplay writer Dalton Trumbo, one of the ‘Hollywood 10’ who were banned for their ‘un-American’ politics. It is a parable of resistance and heroism that speaks unreservedly to our own times.

Both writers were Communists and victims of Senator Joseph McCarthy’s House of Un-American Activities which, during the Cold War, destroyed the careers and often the lives of those principled and courageous enough to stand up to a homegrown fascism in America.

‘This is a sharp time, now, a precise time …’ wrote Arthur Miller in The Crucible, ‘We live no longer in the dusky afternoon when evil mixed itself with good and befuddled the world.’

There is one ‘precise’ provocateur now; it is clear to see for those who want to see it and foretell its actions. It is a gang of states led by the United States whose stated objective is ‘full spectrum dominance’. Russia is still the hated one, Red China the feared one. From Washington and London, the virulence has no limit. Israel, the colonial anachronism and unleashed attack dog, is armed to the teeth and granted historical impunity so that ‘we’ the West ensure the blood and tears never dry in Palestine. British MPs who dare call for a ceasefire in Gaza are banished, the iron door of two-party politics closed to them by a Labour leader who would withhold water and food from the children of Palestine.

In McCarthy’s time, there were bolt holes of truth. Mavericks welcomed then are heretics now; an underground of journalism exists (such as this site) in a landscape of mendacious conformity. Dissenting journalists have been defenestrated from the ‘mainstream’ (as the great editor David Bowman wrote); the media’s task is to invert the truth and support the illusions of democracy, including a ‘free press’.

Social Democracy has shrunk to the width of a cigarette paper that separates the principal policies of major parties. Their one subscription is to a capitalist cult, neoliberalism, and an imposed poverty described by a UN special rapporteur as ‘the immiseration of a significant part of the British population.’

War today is an unmoving shadow; ‘forever’ imperial wars are designated normal. Iraq, the model, is destroyed at a cost of a million lives and three million dispossessed. The destroyer, Blair, is personally enriched and fawned over at his party’s conference as an electoral winner. Blair and his moral counter, Julian Assange, live 14 miles apart, one in a Regency mansion, the other in a cell awaiting extradition to hell.

According to a Brown University study, since 9/11, almost six million men, women and children have been killed by America and its acolytes in the ‘Global War on Terror’. A monument is to be built in Washington in ‘celebration’ of this mass murder; its committee is chaired by the former president, George W Bush, Blair’s mentor. Afghanistan, where it started, was finally laid to waste when President Biden shop-lifted its national bank reserves

There have been many Afghanistans. The forensic William Blum devoted himself to making sense of a state terrorism that seldom spoke its name and so requires repetition:

In my lifetime, the United States has overthrown or attempted to overthrow more than 50 governments, most democracies. It has interfered in democratic elections in 30 countries. It has dropped bombs on the people of 30 countries, most of them poor and defenceless. It has fought to suppress liberation movements in 20 countries. It has attempted to murder countless leaders.

Perhaps I hear some of you saying: that is enough. As the Final Solution of Gaza is broadcast live to millions, the small faces of its victims etched in bombed rubble, framed between TV commercials for cars and pizza, yes, that is surely enough. How profane is that word ‘enough’?

Afghanistan was where the West sent young men weighed down with the ritual of ‘warriors’ to kill people and enjoy it. We know some of them enjoyed it from the evidence of Australian SAS sociopaths, including a photograph of them drinking from an Afghan man’s prosthetic.

Not one sociopath has been charged for this and crimes such as kicking a man over a cliff, gunning down children point-blank, slitting throats: none of it ‘in battle’. David McBride, a former Australian military lawyer who served twice in Afghanistan,  was a ‘true believer’ in the system as moral and honourable,  He also has an abiding belief in truth, and loyalty. He can define them as few can. On 13 November he is in court in Canberra as an alleged criminal.

‘An Australian whistleblower,’ reports Kieran Pender, a senior lawyer at the Australian Human Rights Law Centre, ‘ [will face] trial for blowing the whistle on horrendous wrongdoing. It is profoundly unjust that the first person on trial for war crimes in Afghanistan is the whistle blower and not an alleged war criminal.’

McBride can receive a sentence of up to 100 years for revealing the cover-up of the great crime of Afghanistan. He tried to exercise his legal right as a whistleblower under the Public Interest Disclosure Act, which the current Attorney General, Mark Dreyfus, says ‘delivers on our promise to strengthen protections for public sector whistleblowers’. Yet it is Dreyfus, a Labor minister, who signed off on the McBride trial following a punitive wait of four years and eight months since his arrest at Sydney airport: a wait that shredded his health and family.

Those who know David and know of the hideous injustice done to him fill his street in Bondi near the beach in Sydney to wave their encouragement to this good and decent man. To them, and me, he is a hero.

McBride was affronted by what he found in the files he was ordered to inspect. Here was evidence of crimes and their cover-up. He passed hundreds of secret documents to the the Australian Broadcasting Corporation and the Sydney Morning Herald. Police raided the ABC’s offices in Sydney while reporters and producers watched, shocked, as their computers were confiscated by the Federal Police.

Attorney-General Dreyfus, self-declared liberal reformer and friend of whistleblowers, has the singular power to stop the McBride trial. A Freedom of Information search of his actions in this direction suggests an indifference to whether or not an innocent man rots.

You can’t run a fully-fledged democracy and a colonial war; one aspires to decency, the other is a form of fascism, regardless of its pretensions. Mark the killing fields of Gaza, bombed to dust by apartheid Israel. It is no coincidence that in rich, yet impoverished Britain an ‘inquiry’ is currently being held into the gunning down by British SAS soldiers of 80 Afghans, all civilians, including a couple in bed.

The grotesque injustice meted out to David McBride is minted from the injustice consuming his compatriot, Julian Assange. Both are friends of mine. Whenever I see them, I am optimistic. ‘You cheer me,’ I tell Julian as he raises a defiant fist at the end of our visiting period. ‘You make me feel proud,’ I tell David at our favourite coffee shop in Sydney. Their bravery has allowed many of us, who might despair, to understand the real meaning of a resistance we all share if we want to prevent the conquest of us, our conscience, our self respect, if we prefer freedom and decency to compliance and collusion. In this, we are all Spartacus.

Spartacus was the rebellious leader of Rome’s slaves in 71-73 BC. There is a thrilling moment in the Kirk Douglas movie Spartacus when the Romans call on Spartacus’s men to identify their leader and so be pardoned. Instead hundreds of his comrades stand and raise their fists in solidarity and shout, ‘I am Spartacus!’ The rebellion is under way.

Julian and David are Spartacus. The Palestinians are Spartacus. People who fill the streets with flags and principle and solidarity are Spartacus. We are all Spartacus if we want to be.

To site του Τζον Πίλτζερ: https://johnpilger.com/

H Ταινία υπάρχει στο https://www.dailymotion.com/video/x7zq8f9

«Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε» (δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ)

Πέθανε ο δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ Τζον Πίλτζερ (Κοσμοδρόμιο 31/12/2023)

–

Πανδημία

του Γιάννη Δερμεντζόγλου, 3/11/2021 (μόνο που τελικά οι νεκροί ξεπέρασαν τις 35.000)

Για την (τουλάχιστον) αμηχανία της Αριστεράς

Για την εξαφάνιση του ζητήματος από τον προεκλογικό λόγο

Ο πρώτος μου προβληματισμός και δημοσίευση για το θέμα, η προφητεία μου (αντιγραφή από τον Δαυίδ Σαρσ. Δούκα), η αντίδραση και πρόταση μου για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας και το υλικό που μάζεψα και υπάρχει αναρτημένο στον χαοτικό ωκεανό του fb.

Η νομική θέση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα (συγγρ. Γιάννης Ζ. Δρόσος)

Πρόλογος – Επίμετρο: Γιάννης Ζ. Δρόσος

Σελ.: 469

Έτος πρώτης κυκλοφορίας: 1982
Επανέκδοση σε e-book ελεύθερης πρόσβασης: 2023

Το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου και το e-ΠΟΛΙΤΕΙΑ, επανεκδίδουν σε ηλεκτρονική μορφή τη διατριβή του ομότιμου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, Γιάννη Δρόσου, με τίτλο «Η νομική θέση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα», σαράντα ένα χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία σε βιβλίο.

Για ανάγνωση του βιβλίου https://www.epoliteia.gr.pdf

Το βιβλίο εξετάζει ολιστικά τη θέση των πολιτικών κομμάτων στην ελληνική συνταγματική τάξη, μετά την (πρόσφατη κατά τον αρχικό χρόνο έκδοσής του) εισαγωγή στο ελληνικό Σύνταγμα ειδικής διάταξης (άρθρο 29 του Συντάγματος), που διέπει τα της λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο Μέρη. Στο Πρώτο, ο συγγραφέας μελετά το κομματικό φαινόμενο στη νεοελληνική ιστορία, με χρονολογική σειρά  (απαρχές, 1910-1936, 1949-1976), ενώ στο Δεύτερο τη νομική θέση των κομμάτων στο ισχύον δίκαιο. Στο Πρώτο Τμήμα του Δεύτερου Μέρους αυτού εξετάζεται η νομική έννοια του κόμματος και εκεί εντάσσονται τα σχετικά με την ελευθερία των κομμάτων, την ισότητα των κομμάτων, τις εξαιρέσεις από το δικαίωμα οργάνωσης σε κόμματα. Στο Δεύτερο Τμήμα εξετάζεται το κόμμα ως υποκείμενο ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, ενώ επίσης μελετώνται οι ρυθμίσεις της συμμετοχής των κομμάτων στην παραγωγή και την άσκηση της κρατικής εξουσίας (συμμετοχή στην παραγωγή της βούλησης του εκλογικού σώματος, στην συγκρότηση και λειτουργία της βουλής, στην ανάδειξη του Πρωθυπουργού). Τέλος, στο Τρίτο Τμήμα εξετάζεται το κόμμα ως θεσμός του πολιτεύματος, με την εκεί μελέτη των συνταγματικών ζητημάτων της κρατικής οικονομικής ενίσχυσης των κομμάτων και του ελέγχου των εκλογικών δαπανών, ενώ εξετάζεται επίσης και η προβλεπόμενη από τον ποινικό νόμο προστασία των κομμάτων.

Στο βιβλίο, εκτός από τη λεπτομερή εξέταση της ελληνικής βιβλιογραφίας, υπάρχουν ακόμη αρκετά συγκριτικά στοιχεία για τη συνταγματική ρύθμιση της λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων ως συνιστωσών του δημοκρατικού πολιτεύματος, ιδίως ενόψει γερμανικής και ιταλικής θεωρίας και νομολογίας.

Στο e-book θα βρείτε ακόμη νέο Πρόλογο, αλλά και, ως Επίμετρο, το εξαιρετικά επίκαιρο άρθρο του συγγραφέα, με τίτλο «Χρυσή Αυγή, ποινικό νόμος και Σύνταγμα. Οι συνταγματικές περιπέτειες μιας ποινικής υπόθεσης».

Βρείτε το εδώ.

Η «δίκη των Εξι»: ένας ενδικοφανής φόνος, του Ιωάν. Δασκαρόλη

πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 1/11/2022

Εκατό χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη της δίκης για τους «υπαίτιους της Μικρασιατικής Καταστροφής», μετά την οποία εκτελέστηκαν οι Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής, Νικόλαος Στράτος, Γεώργιος Χατζανέστης.

Οι αρνητικές εξελίξεις λόγω της υπογραφής της Ανακωχής των Μουδανιών και την απώλεια της Ανατολικής Θράκης αύξησαν την πίεση στην Επαναστατική Επιτροπή που έψαχνε πλέον εξιλαστήρια θύματα (1). Ετσι, παρά τις αρχικές περί του αντιθέτου δημόσιες διαβεβαιώσεις της τόσο στο εσωτερικό όσο και προς τον άγγλο πρεσβευτή, η Επαναστατική Επιτροπή παρέπεμψε στις 31 Οκτωβρίου / 13 Νοεμβρίου 1922 (παλαιό και νέο ημερολόγιο) σε δίκη επί εσχάτη προδοσία, μέρος της πολιτικής ηγεσίας μετά την εκλογική νίκη των αντιβενιζελικών τον Νοέμβριο του 1920. Κατηγορούμενοι ήταν οι Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής, Νικόλαος Στράτος, ο τελευταίος αρχιστράτηγος της Στρατιάς Μικράς Ασίας Γεώργιος Χατζανέστης, και οι Μιχαήλ Γούδας και Ξενοφών Στρατηγός. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν οι έξι πρώτοι, έτσι η Ιστορία απαθανάτισε την αιματοβαμμένη αυτή δίκη με την εύγλωττη ονομασία «Δίκη των Εξι».

Η τιμωρία των ηγετών είχε θεωρηθεί επιβεβλημένη εξαιτίας τόσο της πίεσης πολλών ακραίων αξιωματικών με επικεφαλής τον Πάγκαλο, όσο και της οργής τμήματος της κοινής γνώμης αλλά κυρίως των προσφύγων, οι οποίοι θεωρούσαν τους αντιβενιζελικούς αποκλειστικούς υπεύθυνους για την καταστροφή τους. Ο Γονατάς στα απομνημονεύματά του παραδέχθηκε ότι η εκτέλεση έγινε για να πειθαρχήσει ο Στρατός και να αποφευχθούν γενικότερα έκτροπα στα οποία απειλούσαν να προβούν αξιωματικοί που επηρεάζονταν από τον Πάγκαλο. Επίσης μια πιθανή καταδίκη των αντιβενιζελικών κυβερνήσεων στη λαϊκή συνείδηση μεταβίβαζε και τις στρατιωτικές ευθύνες που είχαν πολλοί αξιωματικοί του Στρατού από αυτούς που οργάνωσαν τη δίκη, ενώ διέσωζε και τη στρατιωτική τους σταδιοδρομία στο μέλλον. Αλλά η δίκη είχε και σαφή πολιτική στόχευση: να τρομοκρατήσει και να απενεργοποιήσει τον αντιβενιζελισμό μέσω του αποκεφαλισμού της πολιτικής του ηγεσίας.

Η δίκη ήταν στην ουσία της ένας ενδικοφανής φόνος (2), καθώς η διαδικασία της εξελίχθηκε σε παρωδία. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων ήταν προφανής καθώς δεν δικάστηκαν από τους φυσικούς τους δικαστές αλλά από Εκτακτο Στρατοδικείο, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 91 του τότε Συντάγματος που οι διατάξεις του δεν είχαν ανασταλεί από την Επανάσταση, απαγορευόταν η σύσταση και η λειτουργία Εκτακτων Στρατοδικείων (3).  Οι κατηγορούμενοι δεν είχαν πρόσβαση σε κρατικά έγγραφα ή ακόμη και στα προσωπικά τους αρχεία και οι περισσότεροι συνέταξαν τις απολογίες τους από στήθους. Η υπεράσπιση είχε δικαίωμα να καλέσει μόνο 13 μάρτυρες – όσοι και οι μάρτυρες κατηγορίας (4) -, ενώ οι κατηγορούμενοι δεν θα είχαν δικαίωμα έφεσης σε μια δίκη που προοιωνιζόταν – βλέπε δημοσιεύματα μίσους του βενιζελικού Τύπου – την καταδίκη κάποιων εξ αυτών σε θάνατο.

Το αποτέλεσμα ήταν φανερά προαποφασισμένο, κάτι που τεκμαίρεται εύκολα από την καταστρατήγηση του νόμου στην κατάρτιση της σύνθεσης του Στρατοδικείου. Ενώ αρχικώς η επιλογή της σύνθεσης είχε ανατεθεί στον υπουργό Στρατιωτικών Χαραλάμπη, όταν οι επιλογές του θεωρήθηκαν μετριοπαθείς και δεν τις τροποποίησε, η Επαναστατική Επιτροπή με νέα απόφασή της ανέλαβε η ίδια την κατάρτιση του Στρατοδικείου, ορίζοντας αξιωματικούς που υποστήριζαν τη θανάτωση των κατηγορουμένων (5).

Το κατηγορητήριο

Το κατηγορητήριο, το οποίο αποτελούσαν 15 σημεία, συντάχθηκε από τον πολιτικό αντίπαλο των κατηγορουμένων Γεώργιο Παπανδρέου, σε συνεργασία με τον Πάγκαλο που το υπογράφει ως επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής. Αυτό δεν θύμιζε σε τίποτε δικονομικό έγγραφο με τη συνηθισμένη τυπική νομική ορολογία, αλλά υβρεολόγιο εναντίον πολιτικών αντιπάλων που γράφτηκε εν θερμώ (6). Σύμφωνα με τον Ζαβιτσιάνο, ήταν ένα επιπόλαιο έγγραφο που έβριθε αντιφάσεων (λ.χ. χαρακτήριζε τον Χατζανέστη ανισόρροπο, αλλά του ζητούσε ευθύνες ως κατηγορουμένου), αλλά και φανερών ανακριβειών όπως η κατηγορία για τη μη κατάληψη της Β. Ηπείρου (7).

Πρωτοφανές νομικά ήταν το γεγονός ότι το κατηγορητήριο δεν εξατομικεύτηκε ανά κατηγορούμενο για λόγους συντομίας(!) σύμφωνα με τον Επαναστατικό Επίτροπο, με αποτέλεσμα κάποιοι να μη γνωρίζουν επακριβώς τις κατηγορίες που τους αφορούσαν και μοιραία να μην ξέρουν σε ποια ζητήματα να αναφερθούν στις απολογίες τους, ενώ ο Γούδας δεν απολογήθηκε καν, θεωρώντας ότι κανένα σημείο του κατηγορητηρίου δεν τον αφορούσε. Στο πόρισμα της ανακριτικής επιτροπής που είδε το φως της δημοσιότητας στις 24 Οκτωβρίου 1922, υπήρχαν εξειδικευμένες κατηγορίες μόνο για τους Στράτο, Θεοτόκη, Στρατηγό και Χατζανέστη. Ειδικά για τον Στρατηγό προκαλεί εντύπωση ότι υπήρχαν εις βάρος του οι ακόλουθες δύο έωλες κατηγορίες: α) Ο Στρατηγός επειδή ήταν επίσημος στρατιωτικός σύμβουλος της κυβέρνησης συνεκδοχικά ευθύνεται για τις λανθασμένες αποφάσεις της και β) ότι αποπροσανατόλιζε την κοινή γνώμη αναγγέλλοντας νίκες του ελληνικού στρατού που δεν είχαν γίνει (8)! Υποτίθεται ότι για τις δύο αυτές κατηγορίες ο Ξενοφών  Στρατηγός καταδικάστηκε τελικά σε ισόβια δεσμά.

Ενώ όμως το κατηγορητήριο αφορούσε υποτίθεται την περίοδο διακυβέρνησης μετά τις εκλογές του 1920, στο εδώλιο βρέθηκαν μόνο οι τρεις πρωθυπουργοί της εν λόγω περιόδου από τους συνολικά Εξι, ο ένας Αρχιστράτηγος από τους δύο και τέσσερις υπουργοί από δεκάδες που είχαν θέσεις στα υπουργικά συμβούλια της περιόδου. Ενδεικτικά υπουργοί Οικονομικών είχαν διατελέσει διαδοχικά οι Νικόλαος Καλογερόπουλος (Νοέμβριος 1920 – Ιανουάριος 1921), Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (Ιανουάριος 1921 – Μάρτιος 1921, Μάρτιος 1921 – Μάρτιος 1922), Εμμανουήλ Λαδόπουλος, (Μάιος – Αύγουστος 1922), Αθανάσιος Ευταξίας (Αύγουστος – Σεπτέμβριος 1922). Από τους τέσσερις παραπέμφθηκε ο δεύτερος μόνο…(9).

Το κατηγορητήριο προφανώς δεν ίσχυε ούτε τυπικά, καθώς η Μικρά Ασία δεν αποτέλεσε ποτέ τμήμα της ελληνικής επικράτειας, σε αντίθεση με την Ανατολική Θράκη της οποίας η απώλεια έγινε δεκτή από την Επανάσταση κατά τη Διάσκεψη των Μουδανιών (10), αλλά δεν αναζητήθηκαν ποτέ ευθύνες. Το κατηγορητήριο δεν ίσχυε ούτε ουσιαστικά γιατί οι κατηγορούμενοι δεν είχαν διαπράξει εσκεμμένη προδοσία ούτε κανείς άλλωστε από τους μάρτυρες κατηγορίας υποστήριξε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ο Βενιζέλος σε ύστερο χρόνο σε επιστολή του στον Τσαλδάρη ανέφερε: «Δύναμαι να βεβαιώσω υμάς με τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της Δημοκρατικής Παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920, διέπραξαν προδοσίαν κατά της πατρίδος ή ότι εν γνώσει οδήγησαν τον τόπον εις την Μικρασιατικήν Καταστροφήν» (11).

Επίσης οι κυβερνήσεις Γούναρη – Στράτου – Πρωτοπαπαδάκη είχαν συμμορφωθεί με το ΟΧΙ στις ειρηνευτικές προτάσεις των Συμμάχων την άνοιξη του 1922, το οποίο ήταν καθολική δημοκρατική απόφαση του συνόλου των Ελλήνων και των πολιτικών δυνάμεων που τους εκπροσωπούσαν στο κοινοβούλιο. Αρα η τελική Καταστροφή που συντελέστηκε δεν μπορεί να βαρύνει αποκλειστικά μόνο τις τότε κυβερνήσεις, αφού ήταν συνολική λαϊκή απαίτηση η συνέχιση της Εκστρατείας (12) .

Η δίκη

Σύμφωνα με τις ισχύουσες τότε στρατιωτικές διατάξεις το Στρατοδικείο όφειλε να είναι επταμελές, αλλά η Επανάσταση όρισε 11μελές, προβλέφθηκε συμμετοχή Επαναστατικού Επιτρόπου αλλά και δύο αναπληρωτών του, ενώ τρία αναπληρωματικά μέλη θα συμμετείχαν κανονικά στην ακροαματική διαδικασία, αλλά και στη διάσκεψη λήψης αποφάσεως, ώστε να αναπληρωθεί άμεσα η απουσία τακτικού μέλους που θα δήλωνε κώλυμα λόγω ανωτέρας βίας. Ολες αυτές οι διατάξεις που επιβλήθηκαν ανέτρεπαν τις ως τότε καθιερωμένες δικονομικές αρχές καθιστώντας το Εκτακτο Στρατοδικείο παράνομο (13). Ο ίδιος ο Γονατάς από το βήμα της Δ’ Εθνοσυνέλευσης το 1925 περιέγραψε με λεπτομέρεια το σκεπτικό πίσω από τη συγκρότηση του Εκτακτου Στρατοδικείου, που δεν είχε καμία νομική εγκυρότητα, αλλά στηρίχθηκε αποκλειστικά στις εκδικητικές προθέσεις της Επανάστασης (14). Αλλωστε και ο ίδιος ο Πάγκαλος που πρωταγωνίστησε στις εκτελέσεις, με επιστολή του στον Βενιζέλο στις 17/30 Οκτωβρίου 1922, περιέγραφε το στημένο της διαδικασίας προαναγγέλλοντας τη βέβαιη καταδίκη των κατηγορουμένων σε θάνατο (15).

Tο Ανεξάρτητο Τάγμα Λέσβου, μονάδα συγκροτημένη βάσει (βενιζελικών) πολιτικών κριτηρίων και πρόδρομος των Δημοκρατικών Ταγμάτων, είχε αναλάβει τη φρούρηση του κτιρίου της Βουλής όπου θα γινόταν η δίκη αλλά και των γύρω χώρων (16). Ολες οι βάσιμες νομικές ενστάσεις της υπεράσπισης που προτάθηκαν στην αρχή της διαδικασίας απορρίφθηκαν παμψηφεί από την έδρα χωρίς δικονομικό αιτιολογικό σκεπτικό (17). Κατά την πρόοδο της δίκης το κατηγορητήριο της εσκεμμένης προδοσίας δεν αποδείχθηκε από την αλλόκοτη και παράνομη διαδικασία που ακολουθήθηκε, η οποία ολοκληρώθηκε σε μόλις 15 συνεδριάσεις. Ο άγγλος πρεσβευτής Lindley ανέφερε στον υπουργό Εξωτερικών Curzon ότι ελάχιστες από τις ερωτήσεις που δέχονταν οι μάρτυρες ήταν σχετικές με το κατηγορητήριο και ακόμη λιγότερες απαντήσεις μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές ως αποδείξεις ενοχής (18). Ο πρόεδρος της έδρας υποστράτηγος Αλέξανδρος Οθωναίος, δηλωμένος οπαδός της εκτέλεσης, διεξήγαγε τη δίκη με φανερή μεροληψία, ενώ ήταν σαφές ότι δεν είχε το απαραίτητο νομικό υπόβαθρο (19). Αλλά και οι αγορεύσεις των Επαναστατικών Επιτρόπων δεν προσπαθούσαν στο ελάχιστο να κρύψουν το μίσος και την εμπάθεια.

Οι εκτελέσεις

Υπέρ των εκτελέσεων, εκτός των περισσότερων βενιζελικών αξιωματούχων, τάχθηκε και η δημοκρατική πτέρυγα των Φιλελευθέρων, με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου να δηλώνει δημοσίως ότι υπήρχε ανάγκη εξαγνισμού. Εναντίον των εκτελέσεων τάχθηκαν οι μετριοπαθείς Αλέξανδρος Ζαΐμης, Παναγιώτης Δαγκλής και Γεώργιος Καφαντάρης. Σύμφωνα με τις προσωπικές μαρτυρίες των Εμμανουήλ Ρέπουλη (20) και Νικόλαου Πολίτη (21), αλλά και του βρετανού διπλωμάτη Harold Nicolson, ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το εξωτερικό όπου βρισκόταν δεν έκανε καμία σοβαρή προσπάθεια για να ματαιώσει τις εκτελέσεις (εσκεμμένα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, καθώς ήθελε να πραγματοποιηθούν τουλάχιστον κάποιες από αυτές). Σε δεύτερο χρόνο, το 1928, ο Βενιζέλος σε ιδιωτική του συνομιλία υποστήριξε ότι όφειλαν να γίνουν μόνο δύο εκτελέσεις (του Γούναρη και του Χατζανέστη) για παραδειγματισμό, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις ήταν περιττές και εξέθεσαν την Ελλάδα στο εξωτερικό (22).

¹ Σωτήρης Ριζάς, Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, Καστανιώτη, Αθήνα 2015, σ.337.

² Νίκος Βασιλάτος, «Η δίκη που συντάραξε την Ελλάδα», στο συλλογικό Η δίκη των οκτώ και η εκτέλεση των Εξι, Ιδρυμα

Ιστορίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, Αθήνα 2010, σ. 61.

³ Στο ίδιο.

⁴ Γεράσιμος Βασιλάτος, Η δίκη και η εκτέλεση των Εξ, Αθήνα 1980, σ. 149. Ο Βασιλάτος συμμετείχε στη δίκη ως ασκούμενος δικηγόρος και πρακτικογράφος στην υπεράσπιση του Ν. Στράτου.

⁵ Αναστάσιος Χαραλάμπης, Αναμνήσεις, Αθήνα 1947, σ. 106-110· Γρηγόρης Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, τόμος α’, Κάκτος, Αθήνα 1997, σ. 18-19.

⁶ «Τα έκφυλα μορμολύκεια, άτινα περιστοιχούσι συνήθως τους Θρόνους», «μη δυνάμενοι να αντιμετωπίσουν τον γίγαντα αντίπαλο αυτών», «του αντιστρατήγου Γ. Χατζηανέστη ως Αρχιστρατήγου, γνωστού εις πάντας και εις υμάς ως ανισορρόπου διαλυτικού στοιχείου», βλ. Παύλος Πετρίδης, Οι αντιμοναρχικοί αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου στον Μεσοπόλεμο, (πρόλογος Ανδρέα Γ. Παπανδρέου), Γκοβόστης, Αθήνα 1993, σ. 107-117.

⁷ Κωνσταντίνος Γ. Ζαβιτσιάνος, Αι αναμνήσεις εκ της Ιστορικής διαφωνίας Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ελευθέριου Βενιζέλου όπως τις έζησε (1914-1922), τόμος Β’, Αθήνα 1946, σ. 168-171.

⁸ Τιμολέων Κουτσουράδης, Το χρονικό της δίκης και εκτέλεσης των Εξι, Συλλογές, Αθήνα 2020, σ. 73.

⁹ Χαρίκλεια Δημακοπούλου, «Το έκτακτον στρατοδικείον προς εκδίκασιν των «κατά των υπαιτίων της εθνικής καταστροφής κατηγοριών»» (1922), στο συλλογικό Η δίκη των οκτώ και η εκτέλεση των Εξι, Ιδρυμα Ιστορίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, Αθήνα 2010, σ. 99.

¹⁰ Πασχάλης Κιτρομηλίδης, «Η ιδεολογία του προσφυγισμού» στο: 1922 – Η μικρασιατική καταστροφή, «ΤΑ ΝΕΑ», Αθήνα 2022, σ. 178.

¹¹ Ιδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αρχείο Παναγή Τσαλδάρη, φάκ. 1 Α, (έγγραφο 7/3), επιστολή Βενιζέλου προς Τσαλδάρη, 3 Φεβρουαρίου 1929.

¹² Σπυρίδων Γ. Πλουμίδης, Τα μυστήρια της Αιγηίδος (Το μικρασιατικό ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891-1922)), Εστία, Αθήνα 2015, σ. 367-368.

¹³ Lindley προς Curzon, Αθήνα 3 Νοεμβρίου 1922, αρ. 635, DBFP 1919-1939, First Series, v. XVIII, σ. 223-225.

¹⁴ Δημακοπούλου, ό.π., σ. 112.

¹⁵ Μουσείο Μπενάκη, Αρχείο Ελευθέριου Βενιζέλου, φάκ. 318/39, επιστολή Παγκάλου προς Βενιζέλο, 17 Οκτωβρίου 1922.

¹⁶ Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, Δημοκρατικά Τάγματα – Οι πραιτωριανοί της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας, Παπαζήσης, Αθήνα 2019, σ. 52-53.

¹⁷ Νίκος Βασιλάτος, ό.π., σ. 77-91.

¹⁸ Lindley προς Curzon, Αθήνα 18 Νοεμβρίου 1922, αρ. 658, DBFP 1919-1939, First Series, v. XVIII, σ. 229.

¹⁹ Θανάσης Διαμαντόπουλος, Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του – Η δίκη των Έξι, εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;, Παττάκης, σ. 124-126.

²⁰ Ηλίας Μπρεδήμας, Η πρώτη Ελληνική Δημοκρατία (Ιστορική έρευνα της ταραχώδους περιόδου 1922-1925), Ακμων, Αθήνα 1960, σ. 212-213.

²¹ Δαφνής, Η Ελλάς, τόμος Α’, σ. 24.

²² Πηνελόπη Δέλτα, Ελευθέριος Βενιζέλος (επιμέλεια Π. Ζάννας), Ερμής, Αθήνα 2002, σ. 164.

Ο Ιωάννης Δασκαρόλης είναι ιστορικός, υποψήφιος διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου

Κινήματα, κουνήματα και ακινησία

[Δημοσίευση στον εφημερίδα Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 8/1/2023. Εδώ σε αρχείο pdf και πιο κάτω το πλήρες κείμενο]

{με αφορμή τα μεγαλειώδη κινηματικά της Εύβοιας,

εδώ και ένα μήνα…}

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, γίνεται μία συνεχής αναφορά σε κινήματα. Το φαινόμενο και η αναφορά δεν είναι μόνο ελληνικά, είναι μάλλον παγκόσμια και οπωσδήποτε πανευρωπαϊκά. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης μιλάμε για κινήματα πολιτών, κινήματα υπέρ του περιβάλλοντος, κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων διαφόρων μειονοτήτων κλπ.

Στη χώρα μας όμως και αυτό το φαινόμενο μοιάζει να λαμβάνει περίεργες μορφές και διαστάσεις. Είναι τόσο διαδεδομένο που ακόμη και κόμματα στηρίζουν είτε το όνομά τους είτε την ύπαρξή τους σε κινήματα ή δηλώνουν ότι τα περιλαμβάνουν εντός τους ή χρησιμοποιούν ονοματοδοσίες, χρώματα και συμβολισμούς για να αποδείξουν ότι βρίσκονται αγκαλιά με τα “κινήματα”.

Αρχικά μιλώντας για κινήματα, στην σκέψη έρχεται η διαδήλωση, η πορεία στον δρόμο, ο λαός σε πράξη, μέσα από την συγκροτημένη δράση ανθρώπων προς κάποια κατεύθυνση. Ενίοτε όμως εξισώνονται (μέχρις εκφυλισμού) σε σηματάκια, χρώματα, τρόπο αναρτήσεων φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα και άλλα από χαριτωμένα έως ευτράπελα.

Το εντυπωσιακότερο όμως είναι το γεγονός ότι οι πολίτες (με κάποια βέβαια ερωτηματικά για την ποιότητα του πολιτικού τους είναι) και τέλος πάντων οι συνέλληνες, μοιάζει να λατρεύουν, να τιμούν και να σέβονται εκπληκτικά τα διάφορα κινήματα. Δηλώνουν ότι θέλουν να συμμετέχουν σε αυτά και να τα στηρίζουν. Είναι σύνηθες όπου και όποτε εμφανίζεται ένα κίνημα να θεωρείται ότι εκεί ενυπάρχει και κάποια δίκαιη υπόθεση. Συνεπώς είναι λάθος να πηγαίνει κάποιος ή κάτι κόντρα σε αυτό.

Αλήθεια όμως, έτσι είναι τα πράγματα; Δηλαδή είναι τα κινήματα τόσο δυνατά και σπουδαία, είναι τόσο καθολικά που πραγματικά πρέπει να τα σεβόμαστε απόλυτα και να μην τολμούμε να διαφοροποιηθούμε σε σχέση με αυτά;

Εάν τα κινήματα είναι όντως σοβαρά και σπουδαία, τότε που μας έχουν οδηγήσει; Η ίδια η λέξη κίνημα σημαίνει ότι κάπου πρέπει να οδηγούμαστε, αφού εμπεριέχει μέσα της την έννοια της κίνησης, συνεπώς από κάπου ξεκινάμε, οδεύουμε και κάπου φτάνουμε. Ας δούμε όμως κάποιες περιπτώσεις.

Κίνημα για τα διόδια: κράτησε κάμποσο καιρό, έκανε κάποιες εντυπωσιακές πράξεις, συμπεριέλαβε κάμποσους ανθρώπους (στην πραγματικότητα μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού των άμεσα ενδιαφερομένων, των οδηγών). Έσβησε μόλις ποινικοποιήθηκε, παρόλο που τα διόδια ανήκουν σε ιδιώτες και όχι το δημόσιο και ενώ κανονικά αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει στην ενίσχυσή του.

Κινήματα κατά των μνημονίων: Κατσαρόλες, διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή, συνθήματα εντυπωσιακά (πχ να καεί το μπουρδέλο η Βουλή), λόγια και διαμαρτυρίες και στην πορεία, αφού πέρασε από τα 40 κύματα, αφού ψήφισε εντελώς αντικρουόμενες μεταξύ τους πολιτικές παρατάξεις, στη δεξιά και στην αριστερή πλευρά του κοινοβουλευτικού φάσματος (με κοινό σημείο ότι σκίζανε ή με ένα νόμο καταργούσαν τα μνημόνια…), έσβησε, εξαφανίστηκε, χάθηκε σαν το νερό μες στην άμμο.

Κινήματα για το περιβάλλον: Για πολλά και για διάφορα. Σκουπίδια, ΑΠΕ, χρυσός, μεταλλεία κλπ, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πάρα ταύτα η κατάσταση του περιβάλλοντος τραγική. Εδώ παρατηρείται στους ενδιαφερόμενους και μια διάσταση απόψεων: περί του εάν το περιβάλλον θα πρέπει να το υπερασπιζόμαστε κινηματικά ή νομικά. Συνήθως οι απόψεις είναι διαζευκτικές, ενώ είναι προφανές ότι η σύζευξη των μεθόδων θα ήταν καλύτερη.

Κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Κινήματα υπέρ των διαφόρων μορφών σεξουαλικότητας, με την φαντασία να είναι το μόνο όριο στα σχήματα που μπορεί να υπάρχουν…

Μετά από όλα αυτά, διερωτάται κανείς: που έχουμε οδηγηθεί με όλα αυτά τα κινήματα; Προοδεύσαμε ως χώρα και ως κοινωνία; Φτάσαμε εκεί που αποσκοπούσαν τα κινήματα, απαλλαχτήκαμε από τα μνημόνια, κατορθώσαμε να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια μας ή απλά μετράμε απανωτά μνημόνια; Προστατεύσαμε ικανοποιητικά έστω και κάποιες παραμέτρους του περιβάλλοντος ή αποχαιρετάμε βουνά, νησιά, δάση, αρχιτεκτονήματα; Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η σεξουαλικότητα του ανθρώπου δημιουργεί αρμονικές καταστάσεις και οδηγεί στον έρωτα και την αγάπη ή μήπως ζούμε την τραγωδία των αλλεπάλληλων βιασμών, κακοποιήσεων, διαστροφών κλπ;

Γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα; Απλώθηκαν αυτά τα κινήματα στις πλατιές λαϊκές μάζες ή τελικά είναι ένα είδος λόμπινγκ (ίσως θα μπορούσαν να ονομασθούν το λόμπινγκ του φτωχού), δηλαδή μια μορφή πίεσης εκ μέρους κάποιων ομάδων του πληθυσμού; Ομάδων που μπορεί να μην είναι πολυπληθείς, κάνουν όμως πολύ θόρυβο!

Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι τα κινήματα ούτε μας έχουν προχωρήσει πολύ, ούτε μας δώσανε λύσεις στα προβλήματα, ούτε έχουν απλωθεί στις πλατιές μάζες, αλλά παραμένουν κυρίως υπόθεση μικρών συνόλων που απλά κάνουν πολύ φασαρία, κραυγάζουν, κουνάνε σημαιάκια, ακολουθούν πολιτικές σαν και αυτές των κομμάτων της δεκαετίας του 80 (μετακινήσεις οπαδών με λεωφορεία, ντουντούκες, τραγούδια και μουσικές κλπ). Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται, απλά διαχέονται, θολώνουν, συσσωρεύονται.

Προφανέστατα δεν είναι κακή η ύπαρξη των κινημάτων. Κακός είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουνε, κακό είναι η απολυτοποίησή τους, η σχεδόν θρησκειοποίησή τους, κακό είναι ότι οι πολλοί με την συμμετοχή τους σε αυτά νομίζουν ότι πράττουν, ενεργούν και οδηγούν τα πράγματα στην εξέλιξή τους ή στην λύση των προβλημάτων. Γιαυτό και όποιος τολμήσει σε οποιαδήποτε στιγμή να βρεθεί κόντρα σε μια κινηματική δράση θεωρείται το μαύρο πρόβατο, απεμπολείται, εξορίζεται και απομονώνεται. Μερικές φορές μοιάζει τα κινήματα να είναι ένα βήμα πριν από τον όχλο.

Εάν στα προηγούμενα συνυπολογίσουμε την μορφή που έχει λάβει ο συνδικαλισμός, τις επετειακές κατ΄ έτος ημερήσιες απεργίες (μία το φθινόπωρο και μία την άνοιξη) και τον υποκριπτόμενο ναρκισισμό και πολιτικές βλέψεις των ενασχολουμένων με τις λαϊκές δράσεις , τότε οδηγούμαστε στην ακόλουθη υπόθεση. Πολλά από τα κινήματα είναι στην πραγματικότητα απλές ταλαντώσεις, απλά κουνήματα, δεν είναι αληθινές κινήσεις. Είναι υποκριτικά, δεν έχουν καθαρούς στόχους και σκοπούς, δεν έχουν καθαρές προθέσεις . Παρασύρουν τους πολλούς, που θέλουν να δουν κάτι καλό να γίνεται. Επειδή όμως οργανωτές αλλά και συμμετέχοντες είναι μπερδεμένοι ή ακόμη χειρότερα ανειλικρινείς, γιαυτό το λόγο τα κινήματα τελικά απλά ταλαντώνονται γύρω από ένα σημείο, εντυπωσιάζουν αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από κούνιες που πάνε πέρα-δώθε. Δεν είναι κινήσεις που πάνε πραγματικά μπροστά την κοινωνία.

Αυτός είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους που η ελληνική κοινωνία και πολιτεία μέσα από αυτό τον χορό των κινημάτων, αντί να έχει ουσιωδώς εξελιχθεί, δυστυχώς βρίσκεται στο ίδιο σημείο, είτε για τα μνημόνια πρόκειται, είτε για την μεταπολιτευτική μας εξέλιξη, είτε για τα προβλήματα της μετανάστευσης. Γιαυτό χρόνια μετά την ανάπτυξη των οικολογικών κινημάτων ακόμη τα πλαϊνά των δρόμων είναι γεμάτα πλαστικά, οι δήμοι στέλνουν τα σκουπίδια τους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, τα βουνά και οι θάλασσες καίγονται, ρυπαίνονται, βιομηχανοποιούνται βάρβαρα… Και όσο για τα κινήματα περί την συμπεριφορά του ανθρώπου, εάν υποθέσουμε ότι αυτά οδηγούσαν σε προσωπική εξέλιξη, τότε αυτό θα έπρεπε να λειτουργεί ενισχυτικά της οικογένειας, της συζυγίας, της συντροφικής σχέσης. Κάτι που στις μέρες μας δυστυχώς δεν ισχύει.

Η κοινωνία παλιότερα ζούσε χωρίς κινήματα, όμως προόδευσε, κατόρθωσε πράγματα, είχε στόχους και αρκετές φορές τους επέτυχε, έδωσε ικανοποιητική ποιότητα ζωής και τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού σε κάθε εσχατιά της Ελλάδας, ενέταξε την Ελλάδα σε αυτό που (είτε καλώς είτε κακώς) θεωρείται η οικογένεια των ευρωπαϊκών κρατών, στις προηγμένες χώρες που ανήκουν στον ΟΟΣΑ.

Όμως εδώ και πολλά χρόνια αυτή η κοινωνία είναι πλέον καθηλωμένη, ακινητούσα, αγκυλωμένη μέσα σε ψευδεπίγραφες προοδευτικές ιδέες, στοχεύσεις και καθυστερήσεις. Η πρόοδος λοιπόν δεν είναι ευθέως ανάλογη με τα κινήματα.

Πιθανά μόνο από πολίτες, ανθρώπους δηλαδή που να στηρίζονται στην δικιά τους την συνείδηση, το νου και την καρδιά μπορεί να έρχεται η ουσιαστική πρόοδος στην κοινωνία. Αυτοί οι πολίτες είναι που θα συνταιριάζουν τους αγώνες τους, την θέλησή τους και την δουλειά τους, με πιστούς συνοδοιπόρους και με αυτό τον τρόπο, έστω και λίγοι, θα σπρώχνουν τις κοινωνίες προς τα μπροστά. Άλλωστε πάντα λίγο ήταν το αλάτι της γης. Οι “πολλοί” θα συνεχίσουν να παρασύρονται στις παρελάσεις, τις φανφάρες και τις κινηματικές ατέρμονες δράσεις γύρω από την ακινησία του κόσμου τους!

Επιστροφή στον αυταρχισμό, του Γιώργου Α. Λεονταρίτη

Ένα ωραίο άρθρο από το φύλλο 569 της εφημερίδας «δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» (της 11 Δεκ. 2021), που προβάλλω στις ακόλουθες φωτογραφίες

«Υποχρεωτικός εμβολιασμός. Νομικά και ηθικοπολιτικά διλήμματα»

[Π&Π: κατά την άποψή μου τα διλήμματά τους ήταν λίγα και στην πορεία της συζήτησης αποκαλύφθηκαν και λιγότερα. Ως προς το βιβλίο επιφυλάσσομαι για μετά την ανάγνωσή του. Όμως στην παρουσίασή του και την συζήτηση απλά ήθελαν να μας πείσουν για την απόλυτη αξία του εμβολιασμού, εν γένει και του συγκεκριμένου και απλά φρόντιαζαν να είναι «ευγενικοί» για όσους δεν έχουν την ίδια άποψη. Φανερά όμως η υποφαινόμενη άποψη ήταν ότι όσοι δεν εμβολιάζονται πράττουν πολλαπλώς λανθασμένα και εν γένει είναι επιτρέπτη η κρατική άσκηση πίεσης σε αυτούς με αρκετούς τρόπους]

Το Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου – Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου και το περιοδικό e-ΠΟΛΙΤΕΙΑ, με αφορμή την έκδοση του ηλεκτρονικού βιβλίου της Φερενίκης Παναγοπούλου-Κουτνατζή «Περί της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε περίοδο πανδημίας: Μία ηθικο-συνταγματική θεώρηση», συνδιοργάνωσαν μία διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα: «Υποχρεωτικός εμβολιασμός. Νομικά και ηθικοπολιτικά διλήμματα» την Τρίτη, 23 Νοεμβρίου 2021 και ώρα 19:00–20:30.

ενδιαφέρον άρθρο για εμβολιασμένους & ανεμβολίαστους

Είτε εμβολιαστήκατε (με τις δύο δόσεις) από άποψη, είτε από φόβο, πίεση η εξαναγκασμό, κανείς δεν δικαιούται να σας κρίνει…

11/06/2021

Όλοι οι εμβολιασμένοι νοήμονες, δημοκράτες πολίτες, οφείλετε έμπρακτα, αλλά και άμεσα, να δείξετε την… αντίθεση σας με τα νέα μέτρα για τους ανεμβολίαστους. Προσέξτε, δεν λέω κυβερνητικά γιατί τα στήριξε άμεσα η έμμεσα το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, το επισημαίνω για να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Αν δεν το πράξετε σημαίνει αποδοχή, στήριξη και επικρότηση του κοινωνικού διχασμού που τεχνηέντως προωθεί το πολιτικό σύστημα κι’ απ’ τη στάση σας (εύχομαι ν’ αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) κρίνονται πολλά, τόσο σ’ εθνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Είτε εμβολιαστήκατε (με τις δύο δόσεις) από άποψη, είτε από φόβο, πίεση η εξαναγκασμό, κανείς δεν δικαιούται να σας κρίνει και πολύ περισσότερο να σας κατακρίνει. Από ‘δω και πέρα όμως τα πράγματα αλλάζουν (κάθε μέρα θα γίνονται χειρότερα για όλους μας), γι’ αυτό και πρέπει (έμπρακτα και άμεσα) να υψώσετε ανάστημα, τώρα που θεωρητικά βρισκόσαστε «υπό την προστασία τους» και σας αποκαλούν ακόμη, υπεύθυνους, λογικούς κι’ αψέκαστους. Δώστε λίγη προσοχή σε όσα ακολουθούν.
Τρία πραγματάκια για τους ανεμβολίαστους…
🛑 Ο ανεμβολίαστος είναι ένας υγιής πολίτης και πάνω απ’ όλα συνάνθρωπος σας. Έχει τις ίδιες ακριβώς υποχρεώσεις μ’ εσάς απέναντι στο κράτος, το οποίο αυθαίρετα του αφαιρεί βασικά δικαιώματα. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό.
🛑 Οι περιορισμοί που του επιβάλλονται δεν επηρεάζουν μόνο τη δική του καθημερινότητα αλλά και τη δική σας. Αν δεν «κινείται» αυτός, δεν κινείται και η αγορά για παράδειγμα, κάτι που φυσικά επιδιώκει το πολιτικό σύστημα, με σκοπό να βάλουν λουκέτο, όσο το δυνατόν περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
🛑 Δεν τον «τιμωρούν» για να προστατέψουν εσάς που εμβολιαστήκατε (πιστεύω να έχετε ενημερωθεί, ομολόγησαν ότι γνώριζαν απ’ την αρχή πως το εμβόλιο παρέχει περιορισμένη προστασία), τον «τιμωρούν» για την ανυπακοή του, για την άρνηση του να δεχθεί και κυρίως να υποκύψει στις φασιστικές μεθόδους τους.
…κι’ άλλα τρία για ‘σας, τους εμβολιασμένους.
🛑 Σας είπαν «εμβολιαστείτε για να πάρετε τις ζωές σας πίσω», αλλά όπως διαπιστώνετε δεν τις πήρατε (ο πλήρης εμβολιασμένος και νοσεί και μεταδίδει τον ιό), με απλά λόγια σας κορόιδεψαν και σίγουρα δεν φταίτε εσείς που τους πιστέψατε.
🛑 Η «θεραπεία» απέτυχε παταγωδώς, αλλά για κάποιον περίεργο κι’ ανεξήγητο λόγο τη συνεχίζουν και σας καλούν να κάνετε και μια τρίτη «αναμνηστική» δόση. Θα διαβάσατε η θ’ ακούσατε όμως ότι βγήκε και τέταρτη δόση, δηλαδή σας ξανακοροϊδεύουν, αλλά αυτή τη φορά θα φταίτε αποκλειστικά και μόνο εσείς αν τους πιστέψετε.
🛑 Ο υπουργός υγείας ανακοίνωσε επίσημα αυτό που φοβόσασταν, η «ανοσια» λήγει και το πιστοποιητικό δεν ισχύει μετά το πέρας του εξαμήνου. Για να ισχύσει υποχρεωτικά πρέπει να κάνετε και τρίτη δόση. Δηλαδή σύντομα θα θεωρείστε κι’ εσείς ανεμβολίαστοι, οπότε οι περιορισμοί θα ισχύουν και για σας.
Επειδή απ’ την αρχή έγραψα πως το κείμενο απευθύνεται σε νοήμονες, πιστεύω πως αυτά είναι αρκετά για την ώρα και «ικανά» ώστε να σκεφτείτε λίγο πιο ώριμα την επόμενη σας κίνηση. Δεν έχω πρόθεση να «τρομοκρατήσω» κανέναν, αυτή είναι δουλειά των «ειδικών» και των κυβερνώντων, να προλάβω τα χειρότερα που έρχονται προσπαθώ, ως συνάνθρωπος κι’ ενεργός πολίτης που αναζητά εδώ και κάποια
χρόνια τρόπους για «να πάρουμε τις ζωές μας πίσω» και ν’ απαλλαγούμε οριστικά απ’ αυτό το βρωμερό πολιτικό σύστημα που ‘χει έναν και μοναδικό στόχο. Να μας αποτελειώσει!
Αν πάλι θέλετε να το πείτε «οι ανοησίες ενός ψεκασμένου» δικαίωμα σας. Συνεχίστε άφοβα το ταξίδι προς την ελευθερία, ακολουθώντας πιστά τις «συμβουλές» των «τηλεειδικών» και των κυβερνώντων, που υπηρετούν επάξια τις οδηγίες – εντολές της «νέας κανονικότητας».
Δυστυχώς δεν μπορώ (λόγω της αστυνομίας του fb) να πω όσα γνωρίζω, δεν ξέρω αν έχει και νόημα να τα πω, γι’ αυτό κλείνοντας λέω μόνο τούτο. Ψάξτε για δηλώσεις δικών τους, όπως του Κλάους Σβαμπ, του Έλον Μασκ κ.α. «ενώστε το παζλ» και τότε θα δειτε καθαρά την εικόνα που ετοιμάζουν για το μέλλον της ανθρωπότητας. Δοκιμάστε το, τι θα χάσετε;
Καλή δύναμη… τα χειρότερα έρχονται!
Adiexodos Blogspot

http://www.press-gr.com/2021/11/blog-post_452.html?m=1