Για ένα τάπερ αδειανό, για μια …

Για ένα τάπερ αδειανό, για μια … * ** ***

Περίεργος τίτλος; Περίεργος! Όπως περίεργη είναι η ζωή μας, όπως τα φέρνει καμιά φορά! Και ένα από τα περίεργα του κόσμου είναι η ανατροπή του φυσικής πορείας των πραγμάτων: Γέννηση, ανάπτυξη, μαρασμός, θάνατος. Παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες…

Λένε ότι ένα από τα πιο βάρβαρα πράγματα, ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα που μπορεί να τύχουν στην ζωή, είναι η ανατροπή της πιο πάνω σειράς. Όταν αυτοί που περνούν στον κόσμο των σκιών, δεν είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες πολλά χρόνια στην πλάτη τους, αλλά αυτοί που είναι πάνω στον ανθό τους, όταν αποχαιρετούν οι γονείς τα παιδιά τους…

Γίνεται όμως δυστυχώς και τούτο. Σε κάποιους τυχαίνει αυτό το δυσβάσταχτο βάρος, αυτό το πέσιμο σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχει φως. Γίνεται και αυτό το φριχτό πράγμα, το να χάνεται το νιόφυτο στην ώρα της ανθοφορίας του και των μεγάλων υποσχέσεων.

Και μερικές φορές αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις φυσικής καταστροφής, μοίρας απάνθρωπης και τραγικής, φτάνει μέχρις εκεί “που σταματάει ο νους σου”.

Και έγινε τούτο το κακό πριν ένα χρόνο στον τόπο μας, στο κέντρο της χώρας, πάνω στην γραμμή του δήθεν πιο ασφαλούς μέσου μεταφοράς και μαζί με τα λουλούδια που τα έκοψε το άκαρδο χέρι του χάρου, σκοτείνιασε ο ουρανός και μαύρισε η ψυχή των γονιών τους και των δικών τους ανθρώπων. Γιατί δυστυχώς, σε αυτό το -τουλάχιστον- δια πλήρως ενσυνείδητης παραλείψεως τελεσθέν πολυάνθρωπο έγκλημα, που σε λίγες μέρες όλη η χώρα θα θρηνήσει και θα μνημονεύσει στην επέτειο του πρώτου χρόνου από την τραγωδία, πρώτα και κύρια χάθηκαν νέα παιδιά, πολλά εξ αυτών φοιτητές. Στον δρόμο για την επιστροφή στις σχολές τους, κάποιοι στον δρόμο για τις δουλειές τους, ένα ανάλγητο και ψευδεπίγραφο δημοκρατικό και πολιτισμένο κράτος, με την βία τους έκοψε το νήμα της ζωής!

Αποχαιρετισμοί, τηλεφωνήματα, συμβουλές, τσάντες γεμάτες πράγματα, εφόδια για την πόλη των σπουδών, τάπερ με φαγητό που τόσες και τόσες Ελληνίδες μανάδες ετοιμάζουν για τα παιδιά τους, για να έχουν κάτι μαγειρεμένο και έτοιμο έστω και για λίγες μέρες, εκεί που σπουδάζουν, για να κάνουν οικονομία και να φάνε σπιτικό φαγητό (μπορεί τα πιο πολλά παιδιά να έχουν και τις πιο σπουδαίες μαγείρισσες μανάδες…). Πράγματα τόσο γνωστά και οικεία. Τα έχουμε ζήσει κάποιοι από εμάς στην φοιτητική ζωή μας, τα ζούμε και πάλι κάποιοι τώρα που σπουδάζουν τα παιδιά μας.

Δυστυχώς, κάποιες μανάδες δεν θα ξαναγεμίσουν τάπερ για τα παιδιά τους. Δεν θα μπορούν να τα φροντίσουν, να τους δώσουν μαζί ότι μπορεί να κάνει καλύτερη την ζωή τους μακριά από το πατρικό τους σπίτι. Τους τον στέρησαν τον κόπο αυτό. Τους στέρησαν την δυνατότητα να φροντίζουν για τα σπλάχνα τους. Τους στέρησαν την λύπη του αποχαιρετισμού και την χαρά της προσμονής όταν θα επιστρέψουν.

Το τέλος της φροντίδας για τα ζωντανά παιδιά τους, για τα αγόρια και τα κορίτσια τους. ΑΛΛΑ! Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι γονείς, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που μέσα στην θλίψη και την ανείπωτη απώλεια τους, ξεπερνούν τα πάντα και φροντίζουν και τώρα. Φροντίζουν στην μνήμη των χαμένων παιδιών τους να βρεθεί δικαιοσύνη. Να βρεθεί δικαιοσύνη, να χτιστεί δικαιοσύνη γιατί στον τόπο τούτο, μόνο αφού πρώτα ξαναχτιστεί η δικαιοσύνη, θα μπορεί και να αποδοθεί!

Αυτοί οι υπέροχοι γονείς συνεχίζουν την δύσμοιρη ζωή τους, παρέα με τα παιδιά τους που πλέον τα κουβαλούν μέσα τους και πάνω τους, όλη την μέρα και την νύχτα, σα να τα χουν μωρά και πάλι (άλλωστε δεν είναι και πολλά τα χρόνια από τότε που τα είχαν μωρά) και φροντίζουν όχι απλά να δικαιωθούν. Κάνουν κάτι ακόμη πιο μεγάλο, φροντίζουν πια για τα παιδιά όλης της χώρας, τα παιδιά κάθε Έλληνα γονιού και κάθε ανθρώπου, για να ζουν με περισσότερη ασφάλεια, με την σιγουριά ότι το ταξίδι τους θα έχει γυρισμό, ότι αυτοί θα κρατήσουν πάνω τους το βάρος του πόνου τους με την ευχή να είναι οι τελευταίοι που το έζησαν τούτο το βάρος.

Σε αυτούς τους υπέροχους γονείς, γονείς και μεις και συνέλληνες ας σταθούμε όλοι δίπλα στην φροντίδα τους, ας την κάνουμε και δική μας φροντίδα και ας πολεμήσουμε με σθένος και ασταμάτητα μέχρι να ξανασηκωθεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.

Τους το χρωστάμε! Γιατί στα “Τέμπη” όλοι χάσαμε ένα δικό μας Παιδί!

*Δημοσιευμένο στoν δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 673, 24/2/2024

** Για ένα τάπερ αδειανό, για μια… (Από δρόμος – 28 Φεβρουαρίου, 2024)

***Δημοσιευμένο στην «κυριακάτική δημοκρατία», 7/4/2024, το άρθρο σε pdf

To άρθρο σε φωτογραφία και σε αρχείο pdf

από το fb 28/2/24

Επτά άνεμοι στα ημερολόγια και στις γεωγραφίες των από κάτω. Πρώτος άνεμος: μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία

ΔΔΣ: είναι σε κάμποσους γνωστό ότι έχω μια πολύ διαφορετική άποψη για την υπόθεση του Γρηγορόπουλου Αλέξη. Πάρα ταύτα αναδημοσιεύω το ακόλουθο, για εκείνο τον Δεκέμβρη. Για εμένα αυτά που έχουν μεγάλη σημασία στο πιο κάτω είναι οι αναφορές στην Γάζα, την αριστερά, την βία, τον Ομπάμα κα ρηξικέλευθα που μοιάζει να προκαλούν, αλλά οι φίλοι από το Μεξικό έχουν το δίκιο… και όχι όλες οι ψευδεπίγραφες λεκτικές φούσκες του δικού μας κόσμου μας. Το άρθρο περιλαμβάνεται στο βιβλίο «εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος, ιστορίες για τους ανθρώπουςτου καλαμποκιού», εκδόσεις των ξένων, Θεσσαλονίκη 2009 (δείτε σχετικά στο Το δέντρο της μνήμης)

Date: 2 Ιανουαρίου 2009Author: paliacatezapatista

Καλό σας βράδυ

(Στα ελληνικά)
Συντρόφισσα, σύντροφε, Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε.
Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε.

(Ελπίζω να μην έχω πει καμιά χοντράδα, αυτό που ήθελα να πω είναι… [επαναλαμβάνεται το ίδιο στα ισπανικά].

Σχετικά με τη βία και άλλα πράγματα

Εδώ και πολύ καιρό, το πρόβλημα στα ημερολόγια  και τις γεωγραφίες έχει ανησυχήσει και ξεσκεπάσει την Εξουσία. Τόσο στα πρώτα, όσο και στις δεύτερες, βλέπουμε (και θα δούμε) πώς αυτός ο καταπληκτικός μηχανισμός της κυριαρχίας ακινητοποιείται και διαλύεται. Για το λόγο αυτό,  προσπαθεί να δείξει μεγάλη προσοχή στο χειρισμό των γεωγραφιών και των ημερολογίων.

Στην περίπτωση των γεωγραφιών μοιάζει να είναι πιο ξεκάθαρο: σύμφωνα με το αδέξιο τέχνασμα που αποκαλύφθηκε από αυτό το Φεστιβάλ, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μακριά από την Τσιάπας. Στα σχολεία διδασκόμαστε ότι το Μεξικό χωρίζεται από τη Γαλλία, τη Χώρα των Βάσκων, την Ισπανία, την Ιταλία από έναν ωκεανό. Και αν δούμε το χάρτη, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Νέα Υόρκη βρίσκεται πολύ βόρεια από τη μεξικανική ιθαγενή Τσιάπας. Κάτι το οποίο διέψευσαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του «Κινήματος Δικαιοσύνη για τη Συνοικία» πριν από λίγες ώρες. Επίσης, η Αργεντινή βρίσκεται πολύ νοτιότερα από αυτή τη γη, κάτι το οποίο αψήφησε ο σύντροφος του Σολάνο που μόλις μίλησε. Ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει ούτε στους από πάνω ούτε στους από κάτω. Η βάναυση νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, έθεσε τα πιο απομακρυσμένα μέρη στον ίδιο χωροχρόνο για τη ροή του πλούτου … και την οικειοποίησή του.

Δεν έχουμε πλέον τα φανταστικά μυθιστορήματα που μιλούν για τους υποτιθέμενους ηρωικούς εξερευνητές-κατακτητές οι οποίοι, με το σπαθί και το σταυρό, νικούσαν την αδυναμία εκείνων που θα «εκπολίτιζαν». Αντί για 3 καραβέλες, υπάρχει ένας υπολογιστής υψηλής ταχύτητας. Αντί για έναν Ερνάν Κορτές, μια μαριονέτα που παίζει το ρόλο κυβέρνησης ταυτόχρονα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αντί για σπαθιά και σταυρούς, ένας μηχανισμός μαζικής καταστροφής και μια κουλτούρα που το κοινό της στοιχείο με το «φαστ φουντ» δεν είναι μόνο η πανταχού παρουσία τους (τα Μακ Ντόναλντς, όπως και ο Θεός, βρίσκονται παντού), αλλά και η δυσκολοχώνευτη και μηδαμινή διατροφική τους αξία.

Η ίδια αυτή παγκοσμιοποίηση κάνει τις βόμβες των ισραηλινών και βορειοαμερικανικών κυβερνήσεων να πέφτουν στη Γάζα και, την ίδια στιγμή, να συγκλονίζουν τον κόσμο ολόκληρο.

Με την παγκοσμιοποίηση, ολόκληρος ο κόσμος των από πάνω μάς έχει βάλει στο χέρι.. ή, για να το πω καλύτερα, στο μάτι, και στη συνείδηση. Οι βόμβες που δολοφονούν Παλαιστινίους πολίτες αποτελούν και μια προειδοποίηση την οποία πρέπει να εμπεδώσουμε και να αφομοιώσουμε. Και το παπούτσι που πετάχτηκε κατά του Μπους στο Ιράκ, μπορεί να αναπαραχθεί σε όλες σχεδόν τις γωνιές του πλανήτη.

Όλα αυτά πηγαίνουν χέρι χέρι με τη λατρεία του ατομικού. Ο ενθουσιασμός που ξύπνησε στους καθώς πρέπει το παπούτσι ενάντια στον Μπους (που απλά απέδειξε την αστοχία του δημοσιογράφου) συνιστά μια πρόσκαιρη ικανοποίηση για μια γενναία αλλά ανώφελη και ασήμαντη, ως προς την ουσία, ενέργεια, όπως κατέδειξε μερικές βδομάδες αργότερα η στήριξη που πρόσφερε η κυβέρνηση Μπους στο έγκλημα που διαπράττεται από την ισραηλινή κυβέρνηση στα παλαιστινιακά εδάφη… και την οποία ο διάδοχός του εγγυάται… και, συγνώμη αν απογοητεύω όλους όσους άναψαν κεριά κάτω από την εικόνα του Μπαράκ Ομπάμα.

Και ενώ η άστοχη βολή στο Ιράκ προκαλεί χειροκροτήματα, η εξέγερση στην Ελλάδα προκαλεί ανησυχία: «Υπάρχει ο κίνδυνος η εξέγερση στην Ελλάδα να εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη», προειδοποιούν και ξορκίζουν.

Έχουμε ήδη ακούσει και διαβάσει αυτά που μας έχει μεταδώσει η εξεγερμένη ελληνική νεολαία για τον αγώνα της και για όσα αντιμετωπίζει. Τα ίδια πράγματα αντιμετωπίζουν στην Ιταλία και ετοιμάζουν την αντίστασή τους απέναντι στην κυβερνητική δύναμη. Τα ίδια αντιπαλεύει και ο καθημερινός αγώνας των συντρόφων και συντροφισσών μας που βρίσκονται βορειότερα του βορά.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, όλοι οι από πάνω βγάζουν τα λεξικά τους και βρίσκουν τη λέξη «βία», αντιπαραθέτοντάς την με τη «θεσμικότητα». Και, χωρίς να την εντάσσουν σε κανένα πλαίσιο, δηλαδή, ταξική τοποθέτηση, κατηγορούν, δικάζουν και καταδικάζουν.

Και μας λένε πως η νεολαία της Ελλάδας που βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ελληνική χερσόνησο είναι βίαιη. Φυσικά, το γεγονός ότι ένας αστυνομικός δολοφόνησε ένα νέο αλλοιώνεται, ακρωτηριάζεται, αποσιωπάται.

Στο Μεξικό, στη γεωγραφία που σημαδεύεται από την πόλη με το ίδιο όνομα, μια κυβέρνηση της θεσμικής αριστεράς δολοφόνησε μια ομάδα νέων, εφήβων στην πλειοψηφία τους. Ένα μέρος της προοδευτικής διανόησης τήρησε μια συνένοχη σιωπή, λέγοντας ότι αυτό έγινε με στόχο να αποσπάσει την προσοχή του κοινού, η οποία υποτίθεται πως έπρεπε να εστιαστεί στο καρναβάλι που είχε μετατραπεί η υποτιθέμενη υπεράσπιση του πετρελαίου. Οι σεξουαλικές επιθέσεις που υπέστησαν λίγο αργότερα νέες γυναίκες στα κελιά της απομόνωσης της αστυνομίας εξαφανίστηκαν μέσα στο θόρυβο που προκάλεσε η αναγγελία εν χορδαίς και οργάνοις της διαβούλευσης που κατέληξε σε αποτυχία. Και, από την άλλη πλευρά, δεν υπήρξε καταδίκη για τη βία της αστυνομίας που, αντίθετα με όσα ειπώθηκαν, έδρασε συντεταγμένα. Αυτή η αστυνομία προετοιμαζόταν εδώ και χρόνια για να καταστέλλει, να εξαπολύει επιθέσεις και να κακοποιεί νέους, πλανόδιους μικροπωλητές, εργαζόμενους/ες στον τομέα του σεξ, κατοίκους γειτονιών και όλους όσους διαφωνούν με την κυβέρνηση των παγοδρομίων, των υπερθεαμάτων τύπου Φουχιμόρι και των συνταγών για μπισκότα. Και, ας μην ξεχνάμε ότι το δόγμα που εμπνέει αυτήν την αστυνομία το εισήγαγε στην Πόλη του Μεξικού ο σημερινός «νόμιμος» πρόεδρος του Μεξικού την εποχή που ήταν αρχηγός της κυβέρνησης του Ομοσπονδιακού Διαμερίσματος.

Στην Πόλη του Μεξικού και στην Ελλάδα η κυβέρνηση δολοφονεί νέους.

Το κυβερνητικό δίδυμο ΗΠΑ-Ισραήλ χαράσσει τώρα στη Γάζα τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί: είναι πιο αποτελεσματικό να τους σκοτώνουμε όταν είναι ακόμη παιδιά.

Στο Μεξικό, πριν από 10 χρόνια σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο, νεαροί φοιτητές του UNAM δημιούργησαν ένα κίνημα που οδήγησε σε απόγνωση την καθώς πρέπει αριστερά η οποία, υστερική όπως και σήμερα, τους συκοφάντησε και τους απαξίωσε με βάναυσο τρόπο. Και τότε έλεγαν ότι επρόκειτο για ένα βίαιο κίνημα που είχε στόχο τον αποπροσανατολισμό από την γκρίζα προεκλογική εκστρατεία του γκρίζου προεδρικού υποψηφίου του γκρίζου Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης. Τώρα, 10 χρόνια μετά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το UNAM παραμένει δημόσιο και δωρεάν χάρη στην αποφασιστικότητα αυτών των αντρών και των γυναικών, αυτών των νέων, τους οποίους σήμερα χαιρετίζουμε.

Όμως, στο βασανισμένο μας Μεξικό, αυτοί που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία στη χρήση και την κατάχρηση της διαστρέβλωσης του όρου «βία» είναι ο Φελίπε Καλδερόν Ινοχόσα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τον συνοδεύουν (κάθε φορά και λιγότερα, βέβαια). Ο κύριος Καλδερόν, οπαδός των ηλεκτρονικών παιχνιδιών στρατηγικής σε πραγματικό χρόνο (το αγαπημένο του παιχνίδι, όπως είχε δηλώσει κάποτε, είναι το “Age of Empires” – «η εποχή των αυτοκρατοριών»), αποφάσισε πως, αντί για άρτο και θεάματα, έπρεπε να προσφέρει στο λαό αίμα. Καθώς τα θεάματα τα προσφέρουν ήδη οι επαγγελματίες πολιτικοί και ο άρτος είναι πια πολύ ακριβός, ο Καλδερόν, στηριζόμενος σε μια από τις συμμορίες λαθρεμπόρων ναρκωτικών, αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο σε μια άλλη. Παραβιάζοντας το Σύνταγμα, έστειλε το στρατό να εκτελέσει χρέη αστυνομικού, εισαγγελέα, δικαστή, δεσμοφύλακα και εκτελεστή. Το γεγονός ότι χάνει αυτόν τον πόλεμο το ξέρουν όλοι όσοι δε βρίσκονται στην κυβέρνησή του -όπως επίσης ξέρουν ότι ο θάνατος του στενού συνεργάτη του ήταν δολοφονία, παρόλο που δε δημοσιεύεται. (Σ.τ.Μ.: Αναφέρεται στον υπουργό Εσωτερικών Καμίλο Μουρίνιο).

Στον πόλεμό τους, οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καλδερόν έχουν στο  ενεργητικό τους τη δολοφονία πολλών ανθρώπων που δε χρωστούσαν τίποτε, παιδιών και αγέννητων.

Με τον Καλδερόν επικεφαλής, η κυβέρνηση του Μεξικού προχωράει ένα βήμα παραπάνω από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ: αυτή τα σκοτώνει από την κοιλιά της μάνας τους.

Λένε όμως, και ήδη το επαναλαμβάνουν εκφωνητές και αρχισυντάκτες, ότι θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κράτους για να καταπολεμήσουν τη βία του οργανωμένου εγκλήματος.

Και, ολοένα και περισσότερο, βλέπουμε το οργανωμένο έγκλημα να είναι αυτό που ηγείται της δύναμης του κράτους.

Αν και όλα αυτά μπορεί να αποτελούν ένα έξυπνο στρατήγημα του Καλδερόν, με στόχο τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Καθώς το κοινό είναι απασχολημένο με την αιματηρή αποτυχία του πολέμου ενάντια στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, ίσως να μην αντιληφθεί την αποτυχία του Καλδερόν στην οικονομική πολιτική.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην καταδίκη της βίας που γίνεται από τους από πάνω.

Υπάρχει μια απατηλή μετάλλαξη, μια ψεύτικη ταυτολογία: λένε πως καταδικάζουν τη βία, στην πραγματικότητα όμως, καταδικάζουν τη δράση.

Γι’ αυτούς, για τους από πάνω, η ιδιότητα του ασυμβίβαστου αποτελεί ασθένεια του ημερολογίου ή, όταν την αψηφούμε, μια εγκεφαλική παθολογία που, σύμφωνα με ορισμένους, θεραπεύεται με μεγάλη πνευματική αυτοσυγκέντρωση, με την εναρμόνισή μας με το σύμπαν και, μ’ αυτόν τον τρόπο, είμαστε όλοι άνθρωποι… ή πολίτες.

Γι’ αυτούς τους βίαιους ειρηνιστές είμαστε όλοι άνθρωποι: άνθρωπος είναι η νεαρή ελληνίδα που σηκώνει το χέρι με τη μολότοφ, άνθρωπος είναι και ο αστυνομικός που δολοφονεί τους Αλέξηδες που υπήρξαν και θα υπάρξουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Άνθρωπος είναι το παιδί της Παλαιστίνης που κλαίει στην κηδεία των νεκρών από τις ισραηλινές βόμβες αδερφών του, άνθρωπος είναι και ο πιλότος του μαχητικού αεροπλάνου με το άστρο του Δαβίδ στην άτρακτο. Άνθρωπος είναι ο κύριος Τζωρτζ Μπους, άνθρωπος είναι και ο δολοφονημένος από τους συνοριοφύλακες της Αριζόνα μετανάστης χωρίς χαρτιά. Άνθρωπος είναι ο πολυεκατομμυριούχος Κάρλος Σλιμ, άνθρωπος είναι και η σερβιτόρα των Σάνμπορνς που πρέπει να ταξιδέψει 3 και 4 ώρες για να πάει και να γυρίσει από τη δουλειά της, και αν καθυστερήσει απολύεται. Άνθρωπος είναι ο κύριος Καλδερόν, που λέει ότι είναι αρχηγός της μεξικανικής ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας, άνθρωπος είναι και ο αγρότης που εκδιώκεται από τη γη του. Άνθρωπος είναι ο κύριος Λόπες Ομπραδόρ, άνθρωποι είναι και οι δολοφονημένοι ιθαγενείς στην Τσιάπας, για τους οποίους ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα. Άνθρωπος είναι ο κύριος Πένια Νιέτο, που λεηλατεί το μεξικανικό κράτος, άνθρωπος είναι και ο αγρότης Ιγνάσιο δελ Βάγιε, από το «Μέτωπο του Λαού για την Υπεράσπιση της Γης», στο Ατένκο, κρατούμενος επειδή υπερασπίστηκε τους φτωχούς. Άνθρωποι είναι, τέλος, οι άντρες και οι γυναίκες που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία, και άνθρωποι είναι οι άντρες και οι γυναίκες που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την αξιοπρεπή οργή τους.

Και, οι από πάνω ζητούν και απαιτούν: «Πρέπει να πούμε όχι στη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται…», φροντίζοντας να δίνουν έμφαση στη βία που προέρχεται από τα κάτω.

Σύμφωνα μ’ αυτούς, όλοι και όλες πρέπει να ζουν αρμονικά, έτσι ώστε οι διαφορές και οι αντιφάσεις τους να εξομαλύνονται, και να φωνάζουν το σύνθημα: «και ο ένοπλος λαός είναι εκμεταλλευόμενος», αναφερόμενοι στους στρατιώτες και τους αστυνομικούς.

Η θέση μας ως Ζαπατίστας είναι ξεκάθαρη. Δεν υποστηρίζουμε τον πασιφισμό που γίνεται σημαία όταν αυτός που θα γυρίσει και το άλλο μάγουλο είναι κάποιος άλλος, ούτε τη βία που γεννιέται όταν αυτοί που βάζουν τους νεκρούς είναι κάποιοι άλλοι. Εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε, με όλα τα καλά και τα κακά που έχουμε, για τα οποία ευθυνόμαστε εμείς.

Θα ήταν όμως αφέλεια να σκεφτούμε πως ό,τι καλό έχουμε καταφέρει, ακόμα και το προνόμιο να σας ακούμε και να μαθαίνουμε από σας, θα το είχαμε επιτύχει, αν για μια ολόκληρη δεκαετία δεν προετοιμαζόμασταν για εκείνο το ξημέρωμα της πρώτης Γενάρη, πριν από 15 χρόνια.

Δε γίναμε γνωστοί ούτε από κάποια πορεία ούτε από κάποια διακήρυξη  υπογεγραμμένη από τους κάτωθι. Γίναμε γνωστοί στον κόσμο από έναν ένοπλο στρατό, από τις μάχες που δώσαμε ενάντια στις ομοσπονδιακές δυνάμεις, από την ένοπλη αντίσταση.

Και οι πεσόντες σύντροφοι και συντρόφισσές μας, νεκροί ή «εξαφανισμένοι», πέθαναν σε ένα βίαιο πόλεμο που δεν ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια, αλλά πριν από 500, 200, 100 χρόνια.

Δεν πλέκω το εγκώμιο της βίας, απλά επισημαίνω ένα καταγεγραμμένο γεγονός: σε πόλεμο μας γνώρισαν, σε πόλεμο βρισκόμαστε αυτά τα 15 χρόνια, σε πόλεμο θα συνεχίσουμε να είμαστε, μέχρι αυτή η γωνιά του κόσμου που λέγεται Μεξικό να αποκτήσει το δικό της προορισμό, χωρίς εξαπατήσεις, χωρίς παραγκωνισμούς, χωρίς υποκρισίες.

Η Εξουσία έχει ως μέσο κυριαρχίας τη βία, όπως και την τέχνη και την κουλτούρα, τη γνώση, την ενημέρωση, το σύστημα δικαιοσύνης, την εκπαίδευση, τη θεσμική πολιτική και, φυσικά, την οικονομία.

Κάθε αγώνας, κάθε κίνημα, που αναπτύσσεται σε συγκεκριμένες γεωγραφίες και ημερολόγια, πρέπει να καταφεύγει σε διάφορες μορφές αγώνα. Η βία δεν είναι η μόνη ούτε, ίσως, η καλύτερη, είναι όμως μία από αυτές τις μορφές αγώνα.

Το να αντιμετωπίζεις με λουλούδια τις κάνες των όπλων είναι μια όμορφη χειρονομία, υπάρχουν ακόμη και φωτογραφίες που απαθανατίζουν αυτήν την ενέργεια. Μερικές φορές όμως, πρέπει να φροντίζουμε τα όπλα αυτά να αλλάζουν στόχο και να στρέφονται προς τα πάνω.

Ο κατήγορος και ο κατηγορούμενος

Μας κατηγορούν για πολλά πράγματα, είναι αλήθεια. Και ίσως, για κάποια από αυτά, να είμαστε ένοχοι, αλλά αυτή τη στιγμή θα ήθελα να σταθώ σε ένα:

Δεν πυροβολήσαμε το ρολόι του χρόνου εκείνη την πρώτη Γενάρη, ούτε τη μετατρέψαμε σε μια νοσταλγική επέτειο ήττας, όπως έκαναν κάποιοι από τη γενιά του ’68 σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως έκαναν στο Μεξικό με το ’88 και τώρα, ακόμη και με το 2006. Σ’ αυτήν τη νοσηρή λατρεία για τα απατηλά ημερολόγια θα επανέλθω αργότερα.

Ούτε διαμορφώνουμε την ιστορία για να της αλλάξουμε όνομα, με την επισήμανση πως είμαστε ή ήμασταν οι μοναδικοί ή οι καλύτεροι, ή και τα δύο μαζί (κάτι το οποίο κάνει αυτή η ομαδική υστερία που λέγεται κίνημα του Λόπες Ομπραδόρ, και σ’ αυτό όμως θα επανέλθω αργότερα).

Υπήρξαν και υπάρχουν αυτοί που μας ασκούν κριτική επειδή δεν κάναμε το άλμα «προς τη ρεαλπολιτίκ», την εποχή που τα πολιτικά μας ομόλογα, δηλαδή η μιντιακή μας αξιολόγηση, ευνοούσε μια καλή τιμή στην αγορά των εκλογικών (και όχι πολιτικών) επιλογών για την αξιοπρέπειά μας.

Μας κατηγορούν, συγκεκριμένα, ότι δεν υποκύψαμε στη γοητεία της εξουσίας, μιας εξουσία που κατάφερε λαμπρότατους ανθρώπους από την αριστερά να λένε και να κάνουν πράγματα για τα οποία ο καθένας θα ντρεπόταν.

Μας κατηγόρησαν επίσης για «ακραίο παραλογισμό» ή «ριζοσπαστισμό», επειδή στην 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα επισημαίνουμε πως το καπιταλιστικό σύστημα είναι η αιτία των μεγάλων δεινών που βασανίζουν την ανθρωπότητα. Σήμερα, δεν επιμένουν πια σε αυτό, αφού το ίδιο λένε ακόμα και οι εκπρόσωποι του μεγάλου χρηματιστηριακού κεφαλαίου στη Γουόλ Στριτ.

Βέβαια, τώρα που όλος ο κόσμος μιλά και ξαναμιλά για την παγκόσμια κρίση, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως 13 χρόνια πριν, το 1996, ένα αξιοπρεπές και οργισμένο σκαθάρι μας είχε προειδοποιήσει. Ο Δον Ντουρίτο της Λακαντόνα, στην πιο σύντομη ανακοίνωση που έχω ακούσει ποτέ στη νεαρή ηλικία που είμαι, έλεγε πως «το πρόβλημα με την παγκοσμιοποίηση είναι πως γρήγορα οι φούσκες σκάνε».

Μας κατηγορούν γιατί δεν περιοριζόμαστε στην επιβίωσή μας, την οποία έχουμε οικοδομήσει σε αυτή την ινδιάνικη γη με θυσίες και τη στήριξη των από κάτω από τις διάφορες γωνιές του πλανήτη, και γιατί δεν απομονωνόμαστε σε αυτό που λαμπρά μυαλά (έτσι αυτοαποκαλούνται) ονομάζουν «το ζαπατιστικό εργαστήριο» ή «η κομμούνα της Λακαντόνα».

Μας κατηγορούν ότι βγήκαμε, ξανά και ξανά, για να έρθουμε αντιμέτωποι με τη Εξουσία και να αναζητήσουμε άλλες, άλλους, εσάς, που κάνετε το ίδιο, χωρίς ψεύτικες παρηγοριές ή συμβιβασμούς.

Μας κατηγορούν ότι επιβιώσαμε.

Και δεν αναφέρονται στην αντίσταση που μας επιτρέπει να πούμε, 15 χρόνια μετά, ότι συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, και όχι απλά να ζούμε.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι επιβιώσαμε ως μια διαφορετική αναφορά του αγώνα, της κριτικής σκέψης, της πολιτικής ηθικής.

Μας κατηγορούν, ποιος θα το ‘λεγε, ότι δεν υποταχθήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε, δε συνθηκολογήσαμε.

Μας κατηγορούν, με δυο λόγια, ότι είμαστε Ζαπατίστας, ότι ανήκουμε στο Ζαπατιστικό Στρατό για την Εθνική Απελευθέρωση.

Σήμερα, 515 χρόνια μετά, 200 χρόνια μετά, 100 χρόνια μετά, 25 χρόνια μετά, 15 χρόνια μετά, 5 χρόνια μετά, 3 χρόνια μετά, δηλώνουμε: είμαστε ένοχοι.

Και, σύμφωνα με το νεοζαπατιστικό τρόπο, όχι μόνο το ομολογούμε, αλλά και το γιορτάζουμε.

Αν και δεν πιστεύουμε πως αυτό θα πληγώσει μερικούς εκεί πάνω που προσποιούνται τους προοδευτικούς ή μεταμφιέζονται σε αριστερούς ενός ξεθωριασμένου κίτρινου ή ακόμη και άχρωμους, ωστόσο, πρέπει να το πούμε:

Ο EZLN ζει! Ζήτω ο EZLN!

Ευχαριστώ πολύ.

Υ.Γ: Εφτά Παραμύθια για Κανέναν.

Παραμύθι 1ο: Έτσι ήταν…

…ΠΗΓΗ και υπόλοιπο στο https://paliacatezapatista.wordpress.com/2009/01/02/%…CE%B5/

Ευχαριστώ πολύ. Τα λέμε αύριο.

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό, 2 Γενάρη 2009.

Μια εξήγηση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου – (και ίσως μία πρόβλεψη για τις εκλογές της 25 Ιουνίου)

Την παρελθούσα Πρωτομαγιά ξεκίνησα ένα πείραμα για τις εκλογές του Μαΐου. Άρχισα να γράφω μία σειρά από μικρά κείμενα που συνοδεύονταν πάντοτε από σκίτσα γνωστών σκιτσογράφων. Τα κείμενα αφορούσαν τα κατά την γνώμη μου μεγάλα θέματα που έπρεπε να απασχολούν τον τόπο, κόμματα και πολίτες ενόψει των εκλογών. Οι δημοσιεύσεις γίνονταν στο πιο γνωστό κοινωνικό δίκτυο της εποχής μας (fb).

Η απλή σκέψη μου ήταν ότι από τις αντιδράσεις που θα εκμαίευα θα καταλάβαινα τις τάσεις, μπορεί και να επηρέαζα και κάποιους ψηφοφόρους σύμφωνα με τις πολιτικές μου θέσεις και ιδέες.

Στο ξεκίνημα εκείνων των αναρτήσεων είχα γράψει επί λέξει το εξής: “Ο πολιτικός χρόνος για τις εκλογές της 21/5/2023 πυκνώνει. Μόνο αυτός πυκνώνει. Η ουσία έχει ήδη χαθεί σε αναλύσεις, κούφια λόγια και ουσιαστικά πομφόλυγες, δηλαδή σε απλά ελληνικά σε μπούρδες. Καταθέτω για τις επόμενες ημέρες την άποψή μου. Κάθε μέρα και ένα θέμα, πάντα με την συνοδεία ενός σκίτσου. Τουλάχιστον πριν την ψήφο ας βοηθηθούμε λίγο στην μνήμη μας. Γιατί χωρίς μνήμη βρίσκεσαι στην λήθη και με την λήθη πας στο λάθος!”.

Για μια περίοδο περίπου 15 ημερών έγραφα μικρά κείμενα, με συνοπτική παρουσίαση του θέματος, υπερδεσμούς προς κάποιες πηγές και φυσικά πάντα την δουλειά κάποιου Έλληνα σκιτσογράφου.

Γρήγορα άρχισα να κάνω διαπιστώσεις. Σοβαρές διαπιστώσεις. Και σχεδόν απελπίστηκα. Έτσι διέκοψα την μικρή αυτή αρθρογραφία και τις αναρτήσεις στο fb στις 16 του μήνα, 5 μέρες πριν τις εκλογές. Έμοιαζε να μην είχε νόημα …

Στο τέλος λοιπόν του πειράματός μου έγραψα το κείμενο με τίτλο “Μια πρώτη εκτίμηση για τις επερχόμενες εκλογές” στο οποίο επί λέξει αναφέρονταν τα ακόλουθα:

“Μέχρι σήμερα διαπίστωσα ότι: οι Έλληνες δεν θυμούνται (ή δεν θέλουν να θυμούνται) την Κύπρο και το Κυπριακό ζήτημα, το Τσιμέντο που μπήκε στην Ακρόπολη, έπνιξε κάθε μας νησί (και φυσικά η Μύκονος λαμπρύνεται κατά προτεραιότητα), την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών (μπορεί και εύχομαι στην Μακεδονία να είναι καλύτερα τα πράγματα). Έχουν κατορθώσει να χωνέψουν αρκετά τα Μνημόνια και να κάνουν ψιλοκούφιες συζητήσεις για αυτά.

Οι παρακολουθήσεις δεν τους συγκλονίζουν γιατί τις θεωρούν αδήριτη πραγματικότητα της ζωής στον κόσμο μας.

Και η Πανδημία είναι το απόλυτο ταμπού!!! Διαφορετική θέση έχουν μόνο οι «ψεκασμένοι» και οι «ανεμβολίαστοι». Οι υπόλοιποι ζούνε μια χαρά στον «ανάποδο κόσμο» της ανελευθερίας, της ψευτο-υπευθυνότητας και της ψευδοεπιστήμης!

Καταστροφές όπως η Μάνδρα, οι πλημμύρες του ’20 στην Εύβοια, η Βόρειος Εύβοια, η Σάμινα, και η μέγιστη ανθρωποθυσία των Τεμπών, γρήγορα και επιτυχώς σβήστηκαν από το συλλογικό θυμικό. Εύγε! Στους επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους του συστήματος και κάθε συναφούς παραφυάδας που το κατόρθωσαν αυτό το αίσχος!

Παρά τις επί 10ετία και πλέον σπουδές των συμπατριωτών μας στα οικονομικά και λογιστικά, ακόμη τα funds τους μπερδεύουν. Το ίδιο άραγε να συμβαίνει και με τις αγαθές τράπεζες; Ακόμη να καταλάβουν ότι μπαίνοντας σε μία τράπεζα γίνονται συνεργοί στην νομιμοφανή απάτη των ελαχίστων εις βάρος των πολλών;

Φυσικά η Καϊλή και ο Γεωργούλης και η υπόλοιπη γκλαμουριά των Βρυξελλών είναι υπερβολικά γοητευτικοί για να θυμώσεις πολύ μαζί τους.

Οπότε τι μένει; Πλέον λιγότερο από εβδομάδα! Και όλα βαίνουν καλώς! Ψηφίστε Αριστ… ους!”

Από τοίχο στα Γιάννενα, τον Οκτώβρη του 2021

Είχα πλέον απελπισθεί. Η αδιαφορία ήταν συγκλονιστική, Ιδίως στα εθνικά…. Ήμουν σίγουρος ότι τίποτε καλό δεν θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου. Το ανακοίνωσα σε μικρό κύκλο ανθρώπων. Επιβεβαιώθηκα με τον χειρότερο τρόπο, αλλά τι να το κάνω;

Ακόμη πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι, πολίτες, κάποια σχήματα και συλλογικότητες που κομίζουν έναν άλλο κόσμο! Κανονικό όχι ανάποδο, ελεύθερο και δημοκρατικό, ουσιαστικό και όχι ψευδεπίγραφο, εθνικό και όχι εθνικιστικό, προοδευτικό και φιλάνθρωπο! Δύσκολα όμως τους βλέπω γύρω μου ή κοντά μου και φοβάμαι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα.

Πρόσφατα γεγονότα και οι χειρισμοί τους, σημαντικά και με έντονες σημειωτικές ενδείξεις έχουν προκύψει ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Δυστυχώς -με προεξάρχοντα τα ζητήματα της συγκλονιστικής τραγωδίας στην Πύλο και των προδοτικών τάσεων στην Θράκη- μάλλον θα πρέπει να είμαστε πολλοί ανήσυχοι.

Πάρα ταύτα, πριν από τις εκλογές που έρχονται -ακόμη και τώρα- όσοι και όσο μπορούμε ας προσπαθήσουμε για μια έστω και μικρή ανατροπή σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο για να κερδίσουμε έστω και ένα βήμα προς τον κόσμο που επιθυμούμε!

Χαλκίδα 21/6/2023

Υπάρχει κίνδυνος ακυβερνησίας ως ενδεχόμενο των εκλογών;

Στις διάφορες συζητήσεις και απόψεις που παρουσιάζονται ενώπιον των εκλογών (όπου συνήθως ακούμε ότι “αυτές είναι οι πιο σημαντικές απ΄ όλες μέχρι τώρα”) ανάμεσα στα άλλα ανησυχητικά που αναφέρονται, είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας της κυβερνήσεως που θα προκύψει ή ότι εάν καθυστερήσουμε να έχουμε κυβέρνηση, τότε κάπου ελοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας επί μακρό χρονικό διάστημα. Εν ολίγοις υπονοείται ότι εάν δεν κατορθωθεί να εκλεγεί κυβέρνηση με τέτοια πλειοψηφία που να της δίνει σιγουριά για το κυβερνητικό της έργο, τότε η χώρα μπορεί να οδηγηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ή τέλος πάντων εάν σχηματισθεί μία επισφαλής από πλευράς πλειοψηφίας κυβέρνηση, θα μπορεί εύκολα να “πέσει” ή θα δυσκολεύεται να ασκήσει με σιγουριά και άνεση το κυβερνητικό της έργο, είτε θα αναγκάζεται σε συμβιβασμούς με την αντιπολίτευση. Υποστηρίζεται ότι απειλείται το συμφέρον της χώρας εάν δεν έχουμε ισχυρές κυβερνήσεις, είτε μονοκομματικές (πού είναι η απόλυτη προτίμηση των ισχυρών του συστήματος της Ελληνικής Δημοκρατίας), είτε τέλος πάντων συνεργασίας ουσιαστικής και ισχυρής. Προφανώς η απειλή ακυβερνησίας λειτουργεί με σημαντικούς τρόπους μέσα στο μυαλό του πολίτη και εκλογέα και πιέζει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.

Ας δούμε όμως τι αντιλαμβάνεται με την έκφραση ακυβερνησία ο μέσος άνθρωπος. Η λέξη ακυβερνησία τον οδηγεί σε μία ανησυχία ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί σε συνθήκες όπου δεν θα υπάρχει καθόλου κυβέρνηση ή ότι θα είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο της διακυβέρνησής που να γίνουμε σαν τις εικόνες της τηλεόρασης… Όσο πιο φοβικός ο πολίτης -χάρις και στην συνεχή δουλειά των ΜΜΕ- τόσο πιο μεγάλοι και οι φόβοι του. Και αν αρχίσεις να φοβάσαι όλα περνούν σιγά-σιγά από το μυαλό σου: φτώχεια, ανελευθερία, ανασφάλεια, έλλειψη δημοκρατίας, πόλεμοι και καταστροφές (εδώ που τα λέμε δεν μοιάζουν και τόσο μακρινά πολλά από αυτά παρά τις σταθερές μας κυβερνήσεις…). Αυτός ο φόβος του πολίτη θα τον οδηγήσει προς κατευθύνσεις όπου η σιγουριά και εξασφάλιση ενός βιοτικού επιπέδου ζωής θα έχει πλέον τεράστια σημασία. Μπροστά στην κάλπη θα κάνει επιλογές που θα μειώνουν τον κίνδυνο για αυτά που θεωρεί απειλές…

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν όντως υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι και εάν είναι εύλογες οι συναφείς ανησυχίες. Ή με άλλο τρόπο διατυπώνοντας το, μπορεί η Ελληνική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία να βρεθεί σε συνθήκες τέτοιες που να μην υπάρχει κυβέρνηση ή η κυβέρνηση να είναι τόσο αδύναμη που δεν θα εκπληρώνει τους ρόλους της; Βεβαίως δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι πράγματι μπορεί να υπάρξει μία κατάσταση δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα μέ τις προβλέψεις του συντάγματος και υπό το καθεστώς των κατά περίπτωση ισχυόντων εκλογικών νόμων.

Όμως από την δυσκολία μέχρι την αδυναμία και την πλήρη έλλειψη κυβερνήσεως οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Κατά την άποψη μας ο φόβος περί ακυβερνησίας είναι ακραία υπερβολικός και καλλιεργείται, διακινείται και αναπαράγεται μόνο και μόνο για να να εξαναγκασθεί ο πολίτης σε συντηρητικότερες κατευθύνσεις και να εκμαιευθεί μία ψήφος κατά το μάλλον ή ήττον συστημική.

Ο πραγματικός κίνδυνος πλήρους έλλειψης κυβερνήσεως είναι ανύπαρκτος. Το Σύνταγμα προβλέπει με ακρίβεια για τις λεγόμενες “υπηρεσιακές” κυβερνήσεις (συνήθως εκ δικαστών). Αλλά και η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι είτε με πολέμους και κατοχή είτε με δικτατορίες κυβέρνηση πάντα έχεις. Και υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα εξωκοινοβουλευτικών επιλογών και των λεγόμενων κυβερνήσεων συνεργασίας, τεχνοκρατών κλπ. Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται όχι στο εάν έχεις κυβέρνηση, αλλά στο εάν αυτή που έχεις είναι όντως δημοκρατική και εάν ανταποκρίνεται στην λαϊκή βούληση.

Μέσα στην τελευταία 15ετία είχαμε αρκετές υπηρεσιακές κυβερνήσεις, είδαμε για πρώτη φορά γυναίκα ως υπηρεσιακή πρωθυπουργό (Βασ. Θάνου, 2015), τον κ. Πικραμμένο (2012), τώρα τον κ. Σαρμά και βεβαίως την εκπληκτική πολλαπλώς περίπτωση του κ. Παπαδήμου (κυβέρνηση συνεργασίας 2011-2012). Όλα μας δίνουν λίαν αξιόλογο για πολιτική σκέψη υλικό. Ο κ. Παπαδήμας όχι απλώς κυβέρνησε τη χώρα αλλά και την οδήγησε σε σημαντικότατες επιλογές με συστημικές προτεραιότητες. Αλλά και οι αυστηρά υπηρεσιακές κυβερνήσεις δεν ήταν τόσο απολίτικες στις επιλογές τους. Ακόμη είδαμε και τις περιπτώσεις όπου τα κόμματα που κέρδισαν τις εκλογές, επειδή δεν είχαν τις απαιτούμενες πλειοψηφίες για το σχηματισμό των αυτοδύναμων ισχυρών κυβερνήσεων, προχώρησαν σε απίστευτες συνεργασίες, όχι απλώς αταίριαστες αλλά κανονικά και αφύσικες (προφανώς αναφερόμαστε στην πρώτη φορά Αριστερά που συγκυβέρνησε μα το κατ΄ ουσίαν ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου). Σε άλλη περίπτωση το πρόβλημα από το σύστημα λύθηκε μέσα από την σύμπραξη των θεωρητικά μεγάλων αντιπάλων και ισχυρών παραγόντων του δικομματισμού στην Ελλάδα (Σαμαράς-Βενιζέλος). Γνωστοί οι καρποί όλων των προηγουμένων. Μνημόνια 2ο και 3ο, Μεσοπρόθεσμο, PSI, κλπ.

Άρα κυβερνητικές λύσεις πάντα βρίσκονται, συνήθως είναι σύμφωνες με τις επιλογές του κυρίαρχου εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και τις επιλογές της ΕΕ και του λεγόμενου νατοϊκού παράγοντα.

Επομένως ο πολίτης και ο καθένας μας όταν φτάσει προ της κάλπης μάλλον πρέπει να είναι απαλλαγμένος από τον φόβο ότι η χώρα θα βρεθεί χωρίς κυβέρνηση. Γιατί είτε με κυβερνήσεις τεχνοκρατών ή συνεργασίας είτε με υπηρεσιακές, το βέβαιον είναι ότι όχι απλώς θα υπάρχει κυβέρνηση, αλλά και ότι την βασική δουλειά για την λειτουργία του κράτους και για τα μεγάλα συμφέροντα και επιλογές και κατευθύνσεις της χώρας θα την εκπληρώνει ικανοποιητικότατα.

Άλλο είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να απασχολεί τον πολίτη: το ότι δεν κατορθώνει να έχει κυβερνήσεις που να βρίσκονται κοντά στις επιθυμίες του, τις επιλογές του και τις προσδοκίες του. Αυτό που πρέπει να τον απασχολεί είναι η μετάλλαξη του λαμπερού προεκλογικού λόγου στον σκιώδη, διαπλεκόμενο και μονίμως διαψευδόμενο λόγο των εκλεγέντων και των κυβερνήσεων που αποκτά η χώρα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να λύσουμε και όχι να ανησυχούμε για το αν θα βρεθούμε με αδύναμες κυβερνήσεις ή δεν θα μπορούμε να σχηματίσουμε κυβερνήσεις πολύ γρήγορα μετά τις εκλογές.

Μπορεί να υπάρχει για το προηγούμενο πρόβλημα κάποια πρόταση; Κατά την γνώμη μας ναι! Πρέπει να απαλλαγούμε από το φόβο περί ελλείψεως αυτοδυναμίας, καθυστέρησης στον σχηματισμό κυβερνήσεως ή δήθεν ακυβερνησίας. Όταν κινείσαι με φόβο δεν κινείσαι ορθολογικά. Οι επιλογές μπορεί εύκολα να είναι λανθασμένες ή να απομακρύνονται από τον δρόμο της ελευθερίας. Πρέπει ο ψηφοφόρος απαλλαγμένος από ανεδαφικούς ή υπερβολικούς φόβους να προχωρήσει στις οποίες επιλογές του. Να γίνει πιο τολμηρός από το σύνηθες έτσι ώστε και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα να είναι πιο τολμηρό.

Να επιδιώξει με την ψήφο του μία υπερβολικά πολυκομματική Βουλή. Αντί να επαναλάβει τους τρόπους που δεκαετίες ανασυνθέτουν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, τώρα να κάνει τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο ρήξη και να δώσει την δυνατότητα δοκιμών, να δώσει τόπο στους άπειρους, να δώσει χώρο στους ερασιτέχνες της πολιτικής. Να δοθεί δυνατότητα σε καινούργια ξεκινήματα.

Το ουσιαστικότερο όμως είναι τούτο: πρέπει ο πολίτης να καταλάβει ότι παράγει πολιτικό έργο και ότι αυτό δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης κάθε λίγα χρόνια και στις συνηθισμένες σχεδόν εθιμικές επιλογές, αλλά ακόμη πιο σπουδαίο είναι το καθημερινό έργο συμμετοχής στα κοινά.

Πιστεύουμε ότι εάν αυξηθεί η διαλεκτική δημοκρατική διαπάλη εντός του Κοινοβουλίου και η πολιτική δράση στην καθημερινότητα, διαδικασίες κουραστικές και χρονοβόρες, τότε ο πολίτης θα γίνει παράγοντας της ιστορίας και της ζωής του και λίγο πιο πραγματική η Δημοκρατία στον τόπο μας!

Κύμη 19/6/2023

Η Αντιπαροχή των Βουνών συνεχίζεται…

[σε αρχείο pdf, δημοσιευμένο στις ΣΕΛΙΔΕΣ πολιτισμού, στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την ημέρα των εκλογών 21/5/2023 **]

Είχα γράψει πριν από δύο περίπου χρόνια ένα κείμενο με τον τίτλο “Η αντιπαροχή των βουνών”¹. Με εκείνο το κείμενο ήθελα να μιλήσω για αυτό το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, λίγο πάνω από μια εικοσαετία περίπου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια βλέπουμε μία συνεχή καταστροφή των ελληνικών βουνών και μάλιστα του πιο χαρακτηριστικού τους σημείου, των υπερήφανων κορυφών τους, στο όνομα της λεγόμενης Πράσινης Ανάπτυξης και της δημιουργίας αιολικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) ή για τον πολύ κόσμο αιολικών πάρκων (α/π). Τα αιολικά πάρκα, οι ΑΣΠΗΕ και η αιολική ενέργεια είναι το βαρύ χαρτί στην ανάπτυξη των λεγόμενων ΑΠΕ.

Όπως μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, η σκέψη που ήθελα να εμβάλλω στον αναγνώστη μου, ήταν η συσχέτιση του φαινομένου της αντιπαροχής και της καταστροφής των ελληνικών πόλεων, με αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά βουνά.

Καταρχήν θα πρέπει να πούμε ότι η αντιπαροχή δεν είναι φαινόμενο, αλλά ένας νομικός θεσμός του αστικού δικαίου και κατά το κύριο μέρος της μία οικονομική μέθοδος, με την οποία μπορούμε να οικοδομήσουμε, εύκολα και γρήγορα και δήθεν ανέξοδα, συνήθως ένα οικόπεδο. Θεωρητικώς υπάρχουν μεγάλα πλεονεκτήματα τόσο για τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, όσο και για τον εργολάβο (αντισυμβαλλόμενο) που αναλαμβάνει την υλοποίηση της. Η συνήθης φόρμουλα που έχει διαμορφωθεί, είναι αυτή όπου κάποιος ιδιοκτήτης ενός ακινήτου το δίνει σε έναν μικρό ή μεγάλο κατασκευαστή/εργολάβο και αυτός, χωρίς ο ιδιοκτήτης να πληρώσει έξοδα, κατασκευάζει πολυκατοικίες, δίνει στον ιδιοκτήτη 2-3 διαμερίσματα -αναλόγως της συμφωνίας τους- και τα υπόλοιπα τα κρατά ο ίδιος, τα πωλεί, προφανέστατα κερδίζει και γιαυτό αμέσως μετά προχωρά στην ανεύρεση νέου οικοπέδου και ιδιοκτήτη και όλα επαναλαμβάνονται από την αρχή.

Θεωρητικά και πάλι, από αυτή την υπόθεση και τα δύο μέρη ωφελούνται, γιατί ο μεν ιδιοκτήτης αποκτά μία κατοικία σύγχρονη χωρίς να ξοδέψει λεφτά, ο δε εργολάβος (όπως έδειξε η πρακτική από την μέση του 20ού αιώνα και μετά) ωφελείται τα μέγιστα. Αν μάλιστα δραστηριοποιηθεί και στα δημόσια έργα, τότε μπορεί να πλουτίσει, να γίνει ισχυρός οικονομικός παράγων, μέσα στην πορεία κάποιων δεκαετιών να φθάσει να είναι ένας οικονομικός γίγαντας, όπως πχ ο Μπόμπολας και ο ΑΚΤΩΡ-ΕΛΛΑΚΤΩΡ, η ΤΕΡΝΑ, η ΑΒΑΞ, ο Μυτιληναίος η Intrakat, κλπ.

Όμως στην αρχή του παρόντος κειμένου, λίγο πριν τις υπενθυμίσεις για την λειτουργία της αντιπαροχής, μίλησα για φαινόμενο. Φαινόμενο και όχι νομική ή οικονομική ρύθμιση κλπ. Και τούτο γιατί είναι κοινός τόπος ότι η αντιπαροχή έγινε ο κύριος παράγων διαμόρφωσης των ελληνικών πόλεων, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της πολεοδόμησής και της κάκιστης χωροταξίας τους. Μετά από τόσες δεκαετίες εφαρμογής της ξέρουμε ότι κυρίως έχει λειτουργήσει ολέθρια και καταστροφικά και έχει δώσει στην Ελλάδα το χειρότερο σύνολο πόλεων, τουλάχιστον της Ευρώπης. Τα αποτελέσματά της υπήρξαν τόσο αρνητικά που θα μπορούσε να συγκριθεί με καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, όπως ένας σεισμός ή μία θεομηνία. Αναφερόμαστε κυρίως στις συνέπειες επί του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, στην ποιότητα ζωής, στον πολιτισμό που έχουμε στη χώρα μας αλλά ακόμη και σε αυτό το ήθος των Ελλήνων, που χρόνο με τον χρόνο γίνεται περισσότερο οικονομίστικο και συμφεροντολογικό. Βεβαίως στο επίπεδο της οικονομίας η αντιπαροχή (και εν γένει η οικοδομή) πολλές φορές θεωρούνται ατμομηχανή της οικονομίας και γύρω από αυτές επαγγέλματα, πρόσωπα και συμφέροντα βρίσκουν το ιδανικό πεδίο ανάπτυξής τους.

Όλα αυτά λοιπόν που λέγονται για την αντιπαροχή, τόσο στο παρόν όσο και στο παλαιότερο κείμενο, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύουν και εφαρμόζονται ελαφρώς παραλλαγμένα στα ελληνικά βουνά, στην πραγματικότητα στο σύνολο της ελληνικής φύσης, του περιβάλλοντος και του πολύτιμου και πολύπαθου τοπίου της χώρας. Ουσιαστικά πρόκειται για την μετά γιγαντώσεως μετεξέλιξη και αναπροσαρμογή του φαινομένου της αντιπαροχής, από το περιβάλλον των πόλεων σε αυτό των βουνών. Επί των τεχνικών και νομικών/οικονομικών παραμέτρων φυσικά υπάρχουν διαφορές. Ως προς την καταστροφή όμως, υπάρχει τραγική ομοιότητα και θλιβερή επανάληψη.

Εικόνα ειδυλλιακή αλλά με ημερομηνία λήξης. Όλα τα βουνά και δάση της φωτογραφίας (κάπου στην Κεντρική Εύβοια) έχουν δοθεί για αιολικά πάρκα και τα έργα μπορεί πολύ γρήγορα να ξεκινήσουν (φωτ. DDS)

Στην περίπτωση των βουνών δεν παρέχεται ένα οικόπεδο από έναν ιδιοκτήτη, ΑΛΛΑ παρέχεται το σύνολο των ελληνικών βουνών και ο συνήθης παρέχων είναι το ελληνικό κράτος, το ελληνικό Δημόσιο. Σε λίγες περιπτώσεις παρέχοντες είναι κάποιοι μίζεροι ιδιοκτήτες που ξεπουλάνε (για την ακρίβεια εκμισθώνουν²) την πατρώα γη έναντι γελοίων αντίτιμων και ψεύτικων υποσχέσεων. Συνήθης όμως πάροχος είναι κυρίως το ελληνικό δημόσιο και μάλιστα αυτό το κάνει εντελώς δωρεάν. Οι δημόσιες εκτάσεις, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών βουνών, παρέχονται δωρεάν για να δημιουργηθούν τα α/π. Το πρόσχημα είναι ότι οι εταιρείες αναλαμβάνουν την δημιουργία τους με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος με τρόπο που συνιστά υπέρτατο δημόσιο συμφέρον, γιατί δήθεν καταπολεμά την κλιματική αλλαγή (ή κρίση) την υπερθέρμανση του πλανήτη και το “κακό” Διοξείδιο του Άνθρακα (CO2).

Τυχεροί εργολάβοι που αναλαμβάνουν αυτές τις δουλειές είναι όλοι όσοι έχουν μυριστεί τα υπερκέρδη των ΑΠΕ και της πράσινης ανάπτυξης, έχουν τις διασυνδέσεις με την κεντρική πολιτική σκηνή και τις τράπεζες ή είναι τα μεγάλα ονόματα της οικονομίας (πχ Βαρδινογιάννης, Περιστέρης, Μυτιληναίος, Γουρζής κλπ).

Θεωρητικά το ηλεκτρικό ρεύμα με αυτόν τον τρόπο παράγεται φθηνά (το γνωστό σλόγκαν “ο άνεμος είναι δωρεάν”) όμως οι τσέπες μας υποφέρουν, γιατί οι μηχανισμοί που έχουν στηθεί για να στηρίξουν αυτή την τεχνική³ και οικονομική⁴ υπερκατασκευή είναι πολύπλοκοι και ένα μόνο πράγμα κάνουν καλά: συνεχώς ακριβαίνουν την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, οδηγούν στον κίνδυνο της ενεργειακής φτώχειας των πολλών και στον υπερπλουτισμό ελαχίστων, καθώς και στην δημιουργία πανίσχυρων μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων και συμφερόντων.

Και τα ελληνικά βουνά; Και η ελληνική ύπαιθρος, τα χωριά και οι κάτοικοί τους ή ο πρωτογενής παραγωγικός τομέας; Τι συμβαίνει με αυτά μέσα σε αυτή την συνθήκη εκβιομηχάνισής τους;

Σε μερικές περιοχές της Ελλάδας που είχαν την ατυχία να είναι οι πρώτες σε αυτή την υπόθεση (Καρυστία, Λακωνία, Θράκη, πολύ μεγάλο κομμάτι του Δήμου Κύμης – Αλιβερίου, Ευρυτανία και Άγραφα) αυτό το οποίο συμβαίνει ξεπερνάει κάθε ανθρώπινο νου και αντίληψη περί περιβαλλοντικής φροντίδας. Κάθε θεσμική ρύθμιση του ελληνικού και ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου περί προστατευόμενων περιοχών ή τοπίων παραβιάζεται, καταστρατηγείται και ακόμη χειρότερα εφαρμόζεται υποκριτικά με προσχηματικές και ψευδεπίγραφες διαδικασίες. Πανομοιότυπες ΜΠΕ με μελετητές που δεν έχουν επισκεφθεί τους τόπους που μελετούν, δημόσιες διαβουλεύσεις που αγνοούνται, Δασαρχεία που αντί να προστατεύουν τα δάση φροντίζουν με πάθος για την ανάπτυξη (οι υπάλληλοι έχουν μπερδέψει τα υπουργεία που υπηρετούν και τα καθήκοντα που έχουν…).

Τα βουνά και τα νησιά είναι ο σκελετός και η ψυχή της Ελλάδας. Καταστρέφοντας αυτά καταστρέφουμε το είναι μας. Χωρίς τόπο και χωρίς την ιστορικότητα και διαχρονικότητα του τοπίου, πως μπορείς να εννοήσεις την πατρίδα, μικρή ή μεγάλη;

Ταυτοχρόνως σε επίπεδο οικονομικό έχουμε φθάσει σε καταστάσεις που δεν είναι απλώς στρεβλές ή ασύμφορες, αλλά εγγίζουν πλέον τον χώρο του παρανοϊκού. Έτσι ενώ η παραγωγή από ΑΠΕ στην Ελλάδα έφτασε στο 41,6% του ενεργειακού μείγματος⁵ για το 2022 και ενώ ταυτοχρόνως λίγο πριν το Πάσχα η μεγάλη ανησυχία που υπήρχε ήταν όχι γιατί είχαμε μικρή παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ αλλά γιατί λόγω της υπέρ παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ κινδυνεύαμε πλέον από κατάρρευση του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας, όμως παρά ταύτα στον “ανάποδο κόσμο” που ζούμε συνεχίζουν να λένε ότι πρέπει να βάλουμε και άλλες ανεμογεννήτριες και άλλα φωτοβολταϊκά, να αυξήσουμε και άλλο την παραγωγή από ΑΠΕ κλπ.

Αυτό είναι οικονομικά και ενεργειακά σχιζοφρενικό. Και προφανέστατα μόνο άλλους σκοπούς κατά βάθος επιδιώκει και όχι την ίδια την ενέργεια.

Και επειδή οι εκλογές είναι εδώ, όλα τα συμφέροντα κάνουν τα κουμάντα τους. Αναλογιστείτε όλα τα προηγούμενα, όπως και την σύμπνοια σχεδόν όλων των μεγάλων πολιτικών παικτών στο ζήτημα της περαιτέρω ανάπτυξης των ΑΠΕ. Φαίνεται ότι υπάρχει ακόμη πολύ χρήμα για να κερδίσουν οι εργολάβοι του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Και γιαυτό θα κρατήσουν ζωντανή την αντιπαροχή μέχρι που “με το ταμάχι που έχουν θα καταπιούν τη γη και θα αφήσουν πίσω τους μια έρημο”⁶.

Κύμη 15/5/2023

Δημήτριος Δούκα Σουφλέρης

Δικηγόρος

Imperial College Clean Power Professional Certificate

Επιμ/θείς στο ΕΚΠΑ στη Βιώσιμη Ανάπτυξη και το Περιβάλλον

1 Δημοσιευμένο στις ΣΕΛΙΔΕΣ πολιτισμού, στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 20/9/2020

2 Το σύνηθες μίσθωμα κυμαίνεται στα 300 € το στρέμμα, για ένα έτος.

3 πχ εκτεταμένο δίκτυο, διασυνδέσεις, κίνδυνοι αστάθειας, μόνιμες θερμικές μονάδες βάσεις κα.

4 πχ συστήματα επιδοτήσεων, χρηματιστήριο ενέργειας, σχεδόν εξαφάνιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ κλπ

5 Παραγωγή 19,7 TWh. Θριαμβική αναφορά στην περσινή «επίδοση» των ΑΠΕ έκανε με post στο LinkedIn ο Νίκος Τσάφος, ειδικός Σύμβουλος του Πρωθ/ργού Κυρ. Μητσοτάκη σε θέματα ενέργειας, βλ. https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7024656188176773120?updateEntityUrn=urn%3Ali%3Afs_feedUpdate%3A%28V2%2Curn%3Ali%3Aactivity%3A7024656188176773120%29

6 Με ελαφρότατη αλλαγή, τμήμα από το σοφό κείμενο με τίτλο: “Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο “ σε μτφρ. του Ζήσιμου Λορεντζάτου, δημοσιευμένο στο Βήμα, 16/1/1977. Στο διαδίκτυο στο http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2246/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_B-Gymnasiou_html-empl/indexa_6.html

**

σε αρχείο pdf

Εσείς ποιο Μνημόνιο ψηφίσατε;

Και φορτώσατε στην πλάτη μας;

1ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΠΑΣΟΚ + ΛΑΟΣ

2ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΠΑΣΟΚ+ΝΔ+ΛΑΟΣ

3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΣΥΡΙΖΑ+ΑΝΕΛ+ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΠΟΤΑΜΙ

από το https://thecaller.gr/

1ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Ψηφίστηκε στις 6 Μαΐου του 2010: Από 172 Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ ενώ μέρος των άρθρων ψηφίστηκε και από την Ντόρα Μπακογιάννη, της Ν.Δ. 

Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012-2015. 29 Ιουνίου του 2011: Από 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όπως και την ‘Ελσα Παπαδημητρίου (Ν.Δ.)

2ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Ψηφίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 2012. Από 199 Βουλευτές. Κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο που στηρίχθηκε από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013-2016. Ψηφίστηκε στις 7 Νοεμβρίου του 2013 και έλαβε 153 ψήφους. Κυβέρνηση συνεργασίας Αντώνη Σαμαρά-ΝΔ και Ευάγγελου Βενιζέλου-ΠΑΣΟΚ.

3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Ψηφίστηκε στις 13 Αυγούστου του 2015. Από 222 Βουλευτές από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ. Έφυγαν 40 Βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Το ξεπούλημα στα funds

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ (Σημίτης): Νόμος 3156/2003. Ομολογιακά δάνεια, τιτλοποίηση απαιτήσεων και απαιτήσεων από ακίνητα  και άλλες διατάξεις.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας): Νόμος 4354/2015. Διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μισθολογικές ρυθμίσεις και άλλες επείγουσες διατάξεις εφαρμογής της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ (Μητσοτάκης): Απόφαση ΑΠ 1/2023. Τάχθηκε με τις θέσεις των funds. Πριν είχαν με το νέο πτωχευτικό νόμο (4738/20) καταργήσει κάθε διάταξη προστασίας της κυριότητας της πρώτης κατοικίας των ευάλωτων δανειοληπτών, δίνοντας τους ως μόνη διέξοδο την παραμονή τους σε αυτή ως μισθωτές.

του Ηλία Μακρή, από την Καθημερινή 14.02.2023

H ενδιαφέρουσα θέση του ΔΣΑ για το θέμα αποκαλύπτει κάποια πράγματα.

LEAVING CALIFORNIA: The Untold Story

Ένα ντοκιμαντέρ για την Καλιφόρνια που όπως αναφέρεται και στην πιο κάτω συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ, μας ενδιαφέρει γιατί «αν η Καλιφόρνια αποτύχει, τότε οι ΗΠΑ θα αποτύχουν»

Ακολουθεί η συνέντευξη με τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ. Το ντοκιμαντέρ ολόκληρο αλλά χωρίς ελληνικούς υπότιτλους από το Rumble, στην συνέχεια.

John and Ken talked to Siyamak Khorrami about his new documentary LEAVING CALIFORNIA: The Untold Story. Listen to the interview below! (Apr. 2023)

California Insider Podcast/TV Host Siyamak Khorrami explores the unprecedented mass exodus of California and its root cause in his new documentary, LEAVING CALIFORNIA: The Untold Story, an Epoch Original production. In the 70-minute feature-length film that premieres tomorrow, April 21 on LeavingCAmovie.com, Khorrami takes viewers on an intimate journey of love, loss, tragedy and hope as residents face the prospect of leaving their beloved state. As a regular guest of the show, California Policy Center President and award-winning Journalist Will Swaim says, “California’s bad ideas go national really fast. And if California fails, the United States fail.” This cautionary tale highlights crime, education, business environment, cost of living, environmental legislation and homelessness that are trending beyond California.

“I have the opportunity to reach as many people possible about the true hardships in our state,” says Khorrami. “While their stories are frustrating and heartbreaking, it’s inspiring to witness the tenacity and will of the people who are surviving despite their circumstances. Hopefully others, after seeing this film, will be equally inspired to act and make change.”

---

---

—

Για το ντοκιμαντέρ από το https://www.theepochtimes.com/leaving-california-the-untold-story-documentary

“Leaving California: The Untold Story” is a feature-length documentary that portrays the growing challenges of living in California, causing an unprecedented mass exodus. Siyamak Khorrami, television host of California Insider and editor of The Epoch Times Southern California, takes viewers on an intimate journey of love, loss, tragedy, and hope as California residents face the prospect of leaving their beloved state. About 700,000 people moved out of the state within the last two years.

Khorrami provides a unique and personal lens as he explores such issues as crime, education, housing, cost of living, wildfire, homelessness, and more. Having left his home in Iran with his family when he was 16 years old to live in Mexico City for two years, Khorrami was drawn to the freedom, opportunity and beauty of the Golden State. He got his degree in Finance at the University of San Diego and was promptly recruited to help build a contract research company in China. However, as he experienced the culture of business under the Chinese Communist Party he decided to come back to California where his entrepreneurial spirit was embraced and allowed to thrive. Unfortunately, the state began to change.

As Khorrami talks with several notable Californians including Former Democratic Majority Leader of the California State Senate Gloria Romero, former Sheriff Alex Villanueva, former San Francisco County Supervisor Tony Hall, former mayor of Costa Mesa Jim Righeimer, author and Officer Deon Joseph, Director of Race and Equity, The Utility Reform Network (TURN) Gabriela Sandoval, Pulitzer Prize winning-journalist Rick Reiff, famous historian and professor Dr. Victor Davis Hanson, he pulls back the curtain on trends and policies being imposed on the state.

Η χυδαιότητα της πράσινης ανάπτυξης

[ Η αρχική δημοσίευση ήταν στην έντυπη έκδοση του «δρόμου ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», στο φύλλο 616 καθώς και στην ηλεκτρονική έκδοση στις 15 Δεκεμβρίου 2022. Εδώ από την δημοσίευση στο Ίσκρα, την 15/01/2023.]

[“Χυδαίος. Χυδαιότητα. Παράγωγες λέξεις από τo ρήμα «χέω». Ακόμη: χυδαιότροπος. Χυδαιόγλωσσος. Χυδαιολόγος. Στο βάθος ο χύδην όχλος. Η σημασία των λέξεων φέρει μέσα της μια διάσταση εμποτισμού. Μιλάει για την εσωτερική εγκατάσταση του νοήματος του χυδαίου στο κύτταρο των πραγμάτων”[1]]

Ο οικονομικός όρος “Ανάπτυξη”  σημαίνει την συνεχή διόγκωση και διεύρυνση των οικονομικών μεγεθών μιας οικονομίας. Έχει άμεση επίδραση στην κοινωνία και θεωρείται ότι  βοηθάει στην ισχυροποίηση των κρατικών δομών, την βελτίωση της ζωής των πολιτών και στην ευημερία.

Μετά από πολλά χρόνια συνεχιζόμενης ή επιδιωκόμενης οικονομικής αναπτύξεως, κοινή πλέον διαπίστωση είναι, ότι αυτή συμβαίνει σχεδόν πάντοτε εις βάρος του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, με υποβάθμιση πόλεων, καταστροφή δασών, ρύπανση, τεράστιο όγκο σκουπιδιών, καύσεις επικίνδυνων υλών, μολύνσεις από ουσίες και πλάσματα εκτός του φυσικού τους χώρου, επικίνδυνες ακτινοβολίες κ.π.α.

Ως λύση σε αυτό παρουσιάζεται εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες η λεγόμενη “πράσινη ανάπτυξη”. Μπορούμε να θεωρήσουμε την Διάσκεψη του Ρίο του 1992 ως γενέθλια ημερομηνία του όρου. Αξίζει όμως ιδιαιτέρως να σημειωθεί ότι την δεκαετία του 80 είχε γίνει ένα “πρασίνισμα’ της  πολιτικής διεθνώς. Ξεκίνησε με κάποια μεγάλα θέματα (πχ όξινη βροχή ή ρύπανση της ατμόσφαιρας), άρχισε να παρουσιάζει τον άνθρακα ως κίνδυνο (με προεξάρχουσα την Μάργκαρετ Θάτσερ που το χρησιμοποίησε ως δούρειο ίππο για να αντιμετωπίσει το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων και την απεργία τους που διήρκεσε πάνω από ένα χρόνο) και σιγά-σιγά έγινε κύρια τάση στα διεθνή ΜΜΕ. Αφού έφτασε στα χείλη των τότε πλανηταρχών (στα τέλη της δεκαετίας ήταν οι Τζορτζ Μπους και ο Γκορμπατσόφ) γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι μέσα από το μεγάλο ενδιαφέρον για την “σωτηρία του πλανήτη” ανοίγονταν καινούργιες και πολλά υποσχόμενες προοπτικές για την οικονομία[2]. Ερχόταν η ώρα της “πράσινης” οικονομίας.

Με τον επιθετικό προσδιορισμό “πράσινη” θέλουν να μας δείξουν ότι υπάρχει και ένα είδος ανάπτυξης που δεν έχει τα προβλήματα της κλασσικής ανάπτυξης, έχει παύσει δηλαδή να δημιουργεί δυσάρεστες επιπτώσεις στο περιβάλλον. Μάλιστα έχουν προχωρήσει τόσο πολύ στην ισχυροποίηση αυτής της άποψης και την καθιέρωσή της στο κοινό θυμικό, που θεωρείται ότι αυτή φτάνει στο σημείο ακόμη και να βελτιώνει τις συνθήκες του φυσικού ή ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Ας σημειωθεί ότι μερικές φορές γίνονται αναφορές και σε “βιώσιμη ανάπτυξη” κλπ, δηλαδή για να προσδώσουν σε αυτό το είδος ανάπτυξης θετικά στοιχεία, σε επίπεδο λεκτικό, χρησιμοποιούν ως προσδιοριστικό της έναν όρο που κανονικά ανήκει στον χώρο της βιολογίας.

Τι όμως ανήκει στην λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη;

Εν ολίγοις σχεδόν τα πάντα μπορούν να ενταχθούν σε αυτήν. Δηλαδή μπορεί να έχεις από  τουριστικές μονάδες πράσινης ανάπτυξης έως τρόπους οικοδόμησης ή δημιουργίας ρούχων και τροφίμων. Ιδίως προσφέρεται και χρησιμοποιείται σε τομείς, όπως η ενέργεια και η παραγωγή της, οι μεταφορές και η κατασκευή καταναλωτικών αντικειμένων και βιομηχανικών υλικών.

Αληθεύουν αυτοί οι ισχυρισμοί; Δηλαδή όντως η πράσινη ανάπτυξη μπορεί να υφίσταται χωρίς τα προβλήματα της κλασσικής ανάπτυξης; Αυτή η ερώτηση  είναι αναγκαίο να απαντηθεί εάν θέλουμε να ξέρουμε που βαδίζουμε. Και  εάν απαντηθεί η προηγούμενη ερώτηση, τότε θα πρέπει να απαντηθεί και ένα δεύτερο ερώτημα, δηλαδή το εάν αυτή όχι απλώς δεν δημιουργεί προβλήματα, αλλά πιθανά και βελτιώνει υφιστάμενες προβληματικές καταστάσεις.

Μετά λοιπόν από τρεις δεκαετίες πράσινης ανάπτυξης, δυστυχώς γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι προσπαθώντας να λύσουμε προβλήματα γεννήσαμε καινούργια. Ότι στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης,  έχουμε ενίσχυση των καταστροφικών τάσεων σε τομείς που παλαιότερα μπορεί να υπήρχαν προβλήματα, αλλά πλέον αυτά έχουν γιγαντωθεί ή έχουν επεκταθεί σε χώρους και καταστάσεις που κάποτε ήταν αδιανόητο.

Μερικά λαμπρά παραδείγματα από την χώρα μας: Γόνιμη γεωργική γη της ελληνικής επικράτειας, αντί να χρησιμοποιείται για τον κύριο προορισμό της, την παραγωγή τροφής -δηλαδή το πιο απαραίτητο και αναγκαίο για τον άνθρωπο πράγμα- χρησιμοποιείται για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάνελ (για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος). Δείτε τις εικόνες 1 και 2, εντός του Δελφικού τοπίου, τον κάμπο της Ιτέας με τον ελαιώνα του όπου αδειοδοτούνται κολοσσιαίες μονάδες φ/κ, στα δυτικά [αλλά και ΑΣΠΗΕ (α/π) στα ανατολικά[3]].

Εικόνα 1. Χάρτης της ΡΑΕ με τεράστια φ/κ στον κάμπο των Δελφών, γη γεωργική και ταυτοχρόνως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους!

Εικόνα 2. Προστατευόμενη ζώνη του Δελφικού Τοπίου: Αιολικά πάρκα στα Ανατολικά, Φωτοβολταϊκά στα Δυτικά (πηγή: νησίδες του Αιγαίου)

Οι κορφές των βουνών χρησιμοποιούνται ως εργοτάξια εγκατάστασης γιγαντιαίων βιομηχανικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον άνεμο. Τα δάση κόβονται, τα ζώα  φεύγουν… Οι λίγοι πέτρινοι μικροί ανεμόμυλοι του παρελθόντος αντικαθίστανται από χιλιάδες κατασκευές εκατοντάδων τόνων χάλυβα και τσιμέντου[4], συνθετικών υλικών (fiberglass, ορυκτέλαια κλπ) και σπάνιων γαιών, πανάκριβων αλλά και επικίνδυνων, είτε στην εξόρυξη είτε στην χρήση.

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ότι παρθένα μέρη της ελληνικής γεωγραφίας, παραλίες σαν τον Ερημίτη στην Κέρκυρα[5], ή τον Παλίγκρεμνο στην Κρήτη[6], κάθε νησί του Αιγαίου,  κάθε όμορφο σημείο της Ελλάδος από τα Ζαγοροχώρια έως την Μεσσηνία, θα γινόντουσαν τόποι για να αναπτυχθούν προκλητικές τουριστικές μονάδες πολυτελείας, που ταυτοχρόνως όμως τις παρουσιάζουν ως φιλικές προς το περιβάλλον, “πράσινες”, εναλλακτικές κλπ; Με σκοπό ένα τουρισμό για λίγους, ενώ για τους πολλούς θα παρέχεται μόνο η θέση των γκαρσονιών, αυτό δηλαδή που φοβόμασταν από την δεκαετία του 80.  Εργαζομένων  της τουριστικής βιομηχανικής μονοκαλλιέργειας, φθηνά ή και ολίγιστα πληρωμένων και αναξιοπρεπώς διαβιούντων.  Για να μην χάσουμε τους ξένους που θα ζούνε για λίγες μέρες το όνειρό τους στο γαλάζιο του τόπου μας…

Όλα τα προηγούμενα θεωρούνται σπουδαία, αναγκαία, αδιαμφισβήτητα, ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουμε μπροστά. Συμπληρώνονται και από τον υπέροχο ψηφιακό κόσμο που απαιτεί κεραίες να ορθώνονται παντού, σε βουνά, λόφους, μέσα στις πόλεις: με στόχο  την δυνατότητα πρόσβασης στο ίντερνετ. Τα σώματα μας ζουν σε συνθήκες μόνιμης ακτινοβόλησης, το ίδιο και των ευαίσθητων παιδιών μας, για τα οποία δήθεν έχουμε και μεγάλη έγνοια. Αλλά και κάθε πλάσμα – ζώο ή φυτό-  κολυμπάει στην ηλεκτρομαγνητική ρύπανση, που το μέλλον θα δείξει τελικά τα δυσάρεστα αποτελέσματά της[7].

Έχουμε τόσο αποθρασυνθεί, που αυτό που στα δημοτικά τραγούδια λεγότανε “καλότυχα που είναι τα βουνά που δε γερνούν κλπ” πλέον κατορθώσαμε να το εξαφανίσουμε. Τι μας μένει; Αλήθεια υπάρχουν ακόμη εσχατιές που μπορούμε να απλωθούμε και στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης να έχουμε και τη συνείδησή μας  ήσυχη αλλά και να θεωρούμε ότι αυτό που κάνουμε είναι αναγκαίο και ωφέλιμο για τον τόπο μας;

Πλέον έχουμε τις θάλασσές μας για να απλωθούμε είτε με πλωτά φωτοβολταϊκά είτε με πλωτά ή αγκυρωμένα αιολικά -αναλόγως του βάθους της θαλάσσης. Θα μετατρέψουμε την Ελλάδα σε ένα απέραντο “μη” τόπο, που θα παράγει ενέργεια ή θα προσφέρει τουριστικές απολαύσεις στους επισκέπτες του καλοκαιριού. Και οι ντόπιοι θα ζούνε τη μιζέρια του χειμώνα τους, την αδυναμία να επισκεφθούν τα μέρη τους γιατί δεν θα τους το επιτρέπουν τα οικονομικά τους, την αδυναμία να ζεστάνουν το σπίτι τους ή να περπατήσουν σε ένα βουνό και να το χαρούνε, να απολαύσουν το τοπίο, να πάνε σε ένα δάσος και να σταθούν κάτω από ένα δέντρο και να ακούσουν το θρόισμα του…

Όλα τα προηγούμενα τα θεωρούμε συμβατά με την έννομη τάξη μας, τα θεωρούμε συμβατά με το Σύνταγμά μας (πόση ειρωνεία κρύβεται στο άρθρο 24), με την προστασία του περιβάλλοντος. Γιαυτό άλλωστε βλέπουμε ότι ακόμη και οι κατά επάγγελμα αρμόδιοι, δέχονται -για παράδειγμα- να κόβετε το δάσος για να μπαίνουν στη θέση του α/γ. Το ΣτΕ ανάμεσα στην αναδάσωση των καμένων και την εγκατάσταση βΑΠΕ προκρίνει το δεύτερο (βλ. απόφ. 2499/2012).  Προτιμούμε την κατάργηση της γεωργικής γης και παραγωγής υπέρ των φωτοβολταϊκών… Και πόσες άλλες διαστροφές δεν δεχόμαστε προς χάριν της ακρίδας της “πράσινης ανάπτυξης”. Για παράδειγμα ΑΣΠΗΕ μέσα στην καρδιά του μοναδικού ελατοδάσους του Αιγαίου (βλ. εικόνα 3), ενός από τα τελευταία στο πολύπαθο νησί της Εύβοιας[8]…

Εικόνα 3. Προστατευόμενη ζώνη  Natura Κεντρικής Εύβοιας (καφέ απόχρωση). Επιτρέπονται  εκ προοιμίου τα Αιολικά Πάρκα που θα φτιαχτούν στο μέλλον (τα πράσινα πολύγωνα).

Διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με καθαρή συνείδηση  και σκέψη να μπορεί να δεχτεί αυτό τον απόλυτο παραλογισμό.

Λοιπόν μπορείς να το δεχτείς όταν ζεις σε συνθήκες απόλυτης προπαγάνδας, όταν το νέο σύμβολο της πίστεως είναι δηλώσεις του τύπου “είμαστε υπέρ των ΑΠΕ, πιστεύουμε στις ΑΠΕ”. Όταν κάθε πολιτικός, κάθε δημοσιογράφος, κάθε κανάλι και κάθε εικονογράφηση θα κάνουν αναφορά ή θα σου παρουσιάσουν την εικόνα μιας κινούμενης α/γ σα να είναι μία μαργαρίτα  σε ένα λιβάδι.   Θυμάται κανείς τα χιλιαστικά έντυπα με τις ευτυχισμένες οικογένειες που ζούνε στον επίγειο παράδεισο. Σε όλα αυτά ας προστεθεί ότι η πράσινη ανάπτυξη είναι και ένα μεγάλο άλλοθι και παυσίπονο για τον αφυπνισμένο, δικαιωματιστή, πολιτικά ορθό καταναλωτή του σήμερα[9].

Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση που αποσκοπεί  στο να υπνώσει, να αδρανοποιήσει  και εν τέλει να νεκρώσει την συνείδηση, την λογική και την ηθική τάξη στην ψυχή των ανθρώπων. Πρόκειται για μία χυδαία κατάσταση των ύστερων αστικών δημοκρατιών και του ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που ούτε τους στοιχειώδεις δικούς του κανόνες δεν ακολουθεί.

Ευχές είναι δύσκολο να κάνουμε. Επειδή όμως οι άνθρωποι καλούνται να κτίζουν το μέλλον τους και την ελπίδα τους, αυτό που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να καταργηθεί ο όρος “πράσινη” ανάπτυξη.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να εξορίσουμε από τον καθημερινό μας λόγο το παραμύθι της “πράσινης” ανάπτυξης και να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην απάτη που έχει οικοδομηθεί. Πρέπει να παύσουμε να ανεχόμαστε την χυδαιότητα  που έχει παρεμβάλει  αυτός ο προπαγανδιστικός όρος στην ζωή, την αντίληψη και τον τόπο μας!

—

[1]Απόσπασμα από άρθρο του Λευτέρη Κουσούλη, με τον τίτλο “Η πολιτική ετυμολογία του χυδαίου”, δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΒΗΜΑ, στις 9/6/2018.

[2]βλ. ενδεικτικά στο περιοδικό ΤΙΜΕ, 30 Οκτ. 1989, το άρθρο “A New Item On the Agenda”

[3]Για το θέμα ενδεικτικά https://www.facebook.com/nisides/posts/pfbid062rZ6Qq7mQBCQ7zxZzkBnCYQWfG3M4Lt8bkpRtHdViWSm7X414vp2gyW2vWMPirtl

[4]Μία μέση α/γ 3,3 MW απαιτεί περίπου 700 τόννους μετάλλου, άνω των 1000 τσιμέντου, σπάνιες γαίες 50-100 κιλά κα.

[5]https://www.erimitis.gr/

[6]https://www.neakriti.gr/article/kriti/1660890/ependusi-ston-paligremno-bros-gremos-kai-piso-espa/

[7]Εδώ τονίζεται η πρωτοβουλία της Εταιρείας Περιβάλλοντος Κύμης, για την δημιουργία Περιοχών Ανευ Ακτινοβολίας (ΠΑΑ), κατά το πρότυπο των ΠΑΔ, βλ. σχετ. Kati, Vassiliki & Kassara, Christina & Psaralexi, Maria & Tzortzakaki, Olga & Petridou, Maria & Papaioannou, Haritakis & Galani, Antonia. (2020). Οι Περιοχές Άνευ Δρόμων (ΠΑΔ) ως εργαλείο περιβαλλοντικού σχεδιασμού στην Ελλάδα.

[8]Πρόσφατα στην παρουσίαση των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών για την Εύβοια, στην καρδιά των περιοχών Natura GR242001129 , εξαιρέθηκαν ουσιαστικά από την προστασία οι περιοχές μελλοντικής ανάπτυξης ΑΣΠΗΕ της Ελλάκτωρ Α.Ε.

[9]Για αυτό που αποκαλείται woke capitalism και συνδέεται πολλαπλώς με όλα αυτά, βλ. το άρθρο του  Δημ. Α. Τραυλού-Τζανετάτου, Woke καπιταλισμός, δικαιωματισμός και Αριστερά, στην εφημ. δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,  8/10/2022. Για το ίδιο θέμα και η κριτική του Γιώργου Καραμπελιά, “Η μαζική υστερία που απειλεί τις δυτικές κοινωνίες” για το βιβλίο  του Mathieu Bock-Cote, “Η Φυλετική Επανάσταση & άλλα ιδεολογικά ζιζάνια”, στην εφημ. ΡΗΞΗ, φύλ. 180, 15/10/2022.

Η συμμετοχή μου στην Δημόσια Διαβούλευση για την εγκατάσταση 299,6 MW ΑΣΠΗΕ στην Σκύρο

[Για το θέμα βλ. στο Δημόσια Διαβούλευση για την εγκατάσταση 299,6 MW ΑΣΠΗΕ στην Σκύρο. Το σχόλιο μου στην Δημ. Διαβούλευση είναι το ακόλουθο]

Όταν τον Οκτώβριο του 2020¹ είχα την τιμή να μιλήσω², μετά από πρόσκληση των φίλων Σκυριανών, στο Αμφιθέατρο «Μιλτιάδης Έβερτ» (Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων), στην πολύ όμορφη εκδήλωση με τίτλο ΣΚΥΡΟΣ: ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΠΑΡΟΝ-ΜΕΛΛΟΝ, έδειξα στην αρχή της παρουσίασής μου κάποια υπόσκαφα εκκλησάκια από αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά του σκυριανού τοπίου και πολιτισμού.

Κάποια από αυτά είναι από αιώνες ριζωμένα στα σπλάχνα του ίδιου βουνού, του Κόχυλα, που τώρα κόντρα σε κάθε πολιτισμική αξία, κόντρα σε καθεστώτα νομικής προστασίας πανευρωπαϊκής εμβέλειας (Natura 2000, GR2420006), κόντρα στην γειτνίαση με Τοπία Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους (ΤΙΦΚ AT2011032 και κυρίως AT5011062, AT5011061), κόντρα στις σημαντικές για τα πουλιά περιοχές (GR 114 και GR 115), κόντρα στις περιοχές Corine (Ανατολική πλευρά Όρους Κόχυλας, A00040063), κόντρα λοιπόν σε όλα αυτά προγραμματίζεται για ακραία βιομηχανοποίηση, για ακραία εκμετάλλευση στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης και μιας αμφιβόλου σωτηρίας του πλανήτη από έναν θεωρητικό κίνδυνο.

Και όλη αυτή η παραφροσύνη του ψεύδους, η ασεβής προς την τοπική κοινωνία και προς το Αιγαίο που περικλείνει στο κέντρο του το νησί της Σκύρου, γίνεται επιπλέον κατά παράβασιν του ελληνικού Συντάγματος και του α. 24 που προβλέπει το καθολικό, απόλυτο και ατομικό δικαίωμα στο περιβάλλον και προβλέπει ότι: “Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός” και απαιτεί από το κράτος να λειτουργεί σύμφωνα με την αρχή της αειφορίας (όπως ισχύει, Θ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, που δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. 187/Α’/28.11.2019). Τέλος ας μην ξεχνούμε την αξία του τοπίου, προστατευόμενη και αυτή από το ν. 3827/25.02.2010 «Κύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης του Τοπίου», δηλαδή ας μην ξεχνούμε ότι αυτό που ο χρόνος, η φύση και τα ανθρώπινα χέρια έχουν κτίσει μέσα στους αιώνες, αποτελεί αγαθό, πανανθρώπινης αξίας, αντικείμενο των στοχασμών ποιητών και καλλιτεχνών (και ειρωνικά για την χώρα μας εκμεταλλεύσιμο πλουτοπαραγωγικό πόρο για την λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού).

Η Ελλάδα, το Αιγαίο, το Αρχιπέλαγος, η Σκύρος είναι οι ρίζες μας και οι ορίζοντές μας. Είναι η Πατρίδα μας.

Αντιγράφω από αγαπημένο φίλο, τον Μ.Χ. (και οι δύο μας προερχόμαστε από δύο άλλα πολύπαθα από την Αιολική λαίλαπα νησιά της Ελλάδας, από την Κρήτη και την Εύβοια):

“Αλλάζει άραγε η έννοια της λέξης «Πατρίδα» ανάλογα με το χρόνο που τη σκεφτόμαστε η μένει αναλλοίωτη διαχρονικά; Πατρίδα για μένα είναι: Ο Ψηλορείτης, το Όρος Κόχυλας, οι οροσειρές της Ελλάδας, τα πρώτα ακούσματα από τα δημοτικά μας τραγούδια, τα πρώτα βήματα που έκανα στο πεντοζάλη, στο χανιώτικο συρτό, ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα μοιρολόγια των γυναικών, οι χαρές, οι λύπες, τα ριζίτικα τραγούδια. Τα πανηγύρια του Αγίου Αρτεμίου,και της Παναγίας Ολυμπιανής μέσα στην αρμονία της φύσης… Ας φυλάξουμε όλοι μαζί την Ανεμόεσσα Σκύρο μας και εμείς που την αγαπήσαμε… Ας πούμε ΟΧΙ στους τεχνοκράτες που σκοπό έχουν τη βιομηχανοποίηση και το κέρδος και όχι τις ηθικές αξίες της ζωής, σε περιοχές που πρέπει να κρατήσουμε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Ας θυμηθούμε τους ποιητές, τους λαογράφους, τους ζωγράφους, τους φιλέλληνες περιπατητές που αγάπησαν την Ελλάδα με τις ομορφιές της και έγραψαν για αυτή… Ας αφήσουμε τη φύση να ζήσει όπως εκείνη θέλει… Γιατί Πατρίδα είναι η χώρα μας, ο τόπος μας, η καταγωγή μας, οι αξίες μας, η ιστορία μας, και για μένα ότι θεωρώ σημαντικό η θέση μου στο κόσμο…

Ας αφήσουμε το βουνό του Κόχυλα να ζει αρμονικά και μη φυτεύεται στα σπλάχνα του τα σιδερένια τερατουργήματα…”

Πολλά ακόμη μπορεί να ειπωθούν, πολλά τεχνικά, οικονομικά, ενεργειακά ή νομικά για αυτή την υπόθεση, αυτό τον πόλεμο της βιομηχανίας των ΑΠΕ κατά της ελληνικής χώρας. Οι έχοντες πολύχρονη και πολυεπίπεδη ενασχόληση με το θέμα, είτε κινηματικά, είτε επαγγελματικά γνωρίζουμε.

Αλλά προτιμώ να κλείσω θυμίζοντας ένα πολύ μικρό τμήμα της ομιλίας μου στην αναφερόμενη στην αρχή εκδήλωση: “Ο Τσαρούχης έλεγε στην δεκαετία του 60: “«Τα γκρεμίσματα από τον πόλεμο και μετά ήτανε τόσο συχνά, που δεν πρόφταινε όχι να τα σχεδιάσεις πριν εξαφανιστούν, αλλά ούτε καν να τα φωτογραφίσεις. Ήταν σαν τους πολλούς νεκρούς από μια επιδημία. Τα ’ριξαν όλα στον κοινό λάκκο».

Τηρουμένων των αναλογιών στις μέρες μας αυτό συμβαίνει με τους ιερούς τόπους του ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος: τις κορυφές των βουνών, τα νησιά, τις θάλασσες μας”.

Καλώ ως νησιώτης, ως πολίτης και ως άνθρωπος κάθε σκεπτόμενο και με τίμια συνείδηση Έλληνα να πει ΟΧΙ στην καταστροφή της Σκύρου αλλά και κάθε άλλου τόπου της χώρας μας και να πει ΟΧΙ στη περαιτέρω υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

ΔΔΣ

1Η εκδήλωση με το σύνολο των παρουσιάσεων και ομιλιών, σε κείμενα και video υπάρχει στο (εν συντομία) https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/2020/12/3102020.html και εκτενέστερα στο https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/2020/12/blog-post_6.html

2Μεγάλο μέρος της ομιλίας στο https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/2021/01/19-2020-httpswww.html