Archive for Οκτώβριος 2013
οδηγός ουτοπίας για την επερχόμενη κατάρευση
Ένας πρακτικός οδηγός ουτοπίας για την επερχόμενη κατάρρευση
του David Graeber
Τι είναι μια επανάσταση;
Τι είναι μια επανάσταση; Αυτό που νομίζαμε ότι ξέραμε. Οι επαναστάσεις ήταν πραξικοπήματα από λαϊκές δυνάμεις με στόχο τον μετασχηματισμό της ίδιας της φύσης του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, σύμφωνα συνήθως με κάποιο όραμα για μια δίκαιη κοινωνία. Σήμερα, ζούμε σε μια εποχή όπου αν οι αντάρτες έρθουν να σαρώσουν μια πόλη ή μαζικές εξεγέρσεις ανατρέψουν έναν δικτάτορα είναι απίθανο να υπάρξουν τέτοιου τύπου επιπτώσεις. Όταν συμβεί κάποιος ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός –όπως, ας πούμε, η άνοδος του φεμινισμού– είναι πιθανό να λάβει μια εντελώς διαφορετική μορφή. Δεν είναι ότι τα επαναστατικά όνειρα δεν βρίσκονται εκεί έξω, αλλά οι σύγχρονοι επαναστάτες σπάνια πιστεύουν ότι μπορούν γίνουν ένα σύγχρονο ισοδύναμο της εφόδου στη Βαστίλη. Σε στιγμές όπως αυτή, αξίζει γενικώς να πάμε πίσω στην ιστορία και να αναρωτηθούμε: ήταν ποτέ οι επαναστάσεις πραγματικά αυτό που νομίζαμε ότι είναι; Για μένα, ο άνθρωπος ο οποίος έχει θέσει πιο αποτελεσματικά την ερώτηση είναι ο Ιμμάνιουελ Βαλερστάιν. Ισχυρίζεται ότι για το τελευταίο περίπου τέταρτο της χιλιετίας οι επαναστάσεις αποτελούν πρωταρχικά τους ανά τον κόσμο μετασχηματισμούς της πολιτικής κοινής λογικής.
Ήδη, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, ο Βαλερστάιν επισημαίνει ότι υπήρχε μια ενιαία παγκόσμια αγορά, καθώς και ένα ολοένα και περισσότερο ενιαίο παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, κυριαρχούμενο από τις τεράστιες αποικιακές αυτοκρατορίες. Ως εκ τούτου, η έφοδος στη Βαστίλη, στο Παρίσι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει επιπτώσεις για τη Δανία ή ακόμα και για την Αίγυπτο, τόσο ριζικές όσο στην ίδια την Γαλλία. Ως εκ τούτου, μιλά για την «παγκόσμια επανάσταση του 1789», που την ακολούθησε η «παγκόσμια επανάσταση του 1848», χρονιά κατά την οποία ξεσπούν επαναστάσεις σχεδόν ταυτόχρονα σε 50 χώρες, από τη Βλαχία μέχρι τη Βραζιλία. Αυτές οι επαναστάσεις σε καμιά περίπτωση δεν πέτυχαν να καταλάβουν την εξουσία, αλλά, αργότερα, οι θεσμοί που εμπνεύστηκαν από τη Γαλλική Επανάσταση –κυρίως τα παγκόσμια συστήματα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης– τέθηκαν σε εφαρμογή λίγο πολύ παντού. Παρομοίως, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 ήταν μια παγκόσμια επανάσταση που τελικά ήταν υπεύθυνη τόσο για το New Deal και τα ευρωπαϊκά κράτη πρόνοιας, όσο και για τον σοβιετικό κομμουνισμό. Η τελευταία στη σειρά ήταν η παγκόσμια επανάσταση του 1968 –η οποία, όπως και του 1848, ξέσπασε σχεδόν παντού, από την Κίνα μέχρι το Μεξικό, χωρίς την κατάληψη της εξουσίας, αλλά παρόλα αυτά άλλαξε τα πάντα. Αυτή ήταν μια επανάσταση ενάντια στις κρατικές γραφειοκρατίες και στο μη διαχωρισμό της ατομικής και πολιτικής απελευθέρωσης, της οποίας η πιο επικρατούσα κληρονομιά θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η γέννηση του σύγχρονου φεμινισμού.
Ως εκ τούτου, οι επαναστάσεις είναι κάτι παραπάνω από πλανητικά φαινόμενα. Αυτό που πραγματικά κάνουν είναι να μετασχηματίζουν τις βασικές παραδοχές σχετικά με το τι τελικά είναι πολιτική. Στον απόηχο της επανάστασης, ιδέες που είχαν θεωρηθεί ως πραγματικά τρελές και περιθωριακές γίνονται αποδεκτές στην τρέχουσα συζήτηση. Πριν από την Γαλλική Επανάσταση, οι ιδέες ότι η αλλαγή είναι καλή, ότι η κυβερνητική πολιτική είναι ο κατάλληλος τρόπος για να τη διαχειριστεί και ότι οι κυβερνήσεις αντλούν την εξουσία τους από μια οντότητα που ονομάζεται «λαός» θεωρήθηκαν περιθωριακές και θα μπορούσε κάποιος να τις ακούσει μόνο από εκκεντρικούς και δημαγωγούς ή στην καλύτερη των περιπτώσεων από μια χούφτα ελεύθερα σκεπτόμενων διανοουμένων οι οποίοι περνούσαν το χρόνο τους συζητώντας στις καφετέριες. Μια γενιά αργότερα, ακόμα και οι πιο σχολαστικοί δικαστές, ιερείς και διευθυντές έπρεπε υποκριτικά τουλάχιστον να σεβαστούν αυτές τις ιδέες.
Μέχρι το 1968, οι περισσότερες παγκόσμιες επαναστάσεις εισήγαγαν πραγματικά πρακτικές βελτιώσεις: ένα διευρυμένο προνόμιο αποκλειστικής διάθεσης αγαθών, καθολική πρωτοβάθμια εκπαίδευση, κράτος πρόνοιας. Αντίθετα, η παγκόσμια επανάσταση του 1968 –τι κι αν πήρε τη μορφή που πήρε στην Κίνα, μιας εξέγερσης φοιτητών και νέων στελεχών που υποστήριζαν την έκκληση του Μάο για μια Πολιτιστική Επανάσταση, ή στο Μπέρκλεϋ και τη Νέα Υόρκη, όπου υπήρξε μια συμμαχία φοιτητών, περιθωριακών στοιχείων και πολιτιστικών ανταρτών, ή ακόμα και στο Παρίσι, όπου υπήρξε μια συμμαχία φοιτητών και εργατών –ήταν μια εξέγερση ενάντια στην γραφειοκρατία, τον κομφορμισμό ή σε οτιδήποτε εγκλώβιζε τη φαντασία του ανθρώπου, ένα σχέδιο για την επαναστατικοποίηση όχι μόνο της πολιτικής ή οικονομικής ζωής, αλλά κάθε πλευράς της ανθρώπινης ύπαρξης. Ως αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι επαναστάτες δεν προσπάθησαν καν να καταλάβουν την κρατική εξουσία και θεωρούσαν την ίδια την ιδέα ως προβληματική.
Στις μέρες μας, είναι της μόδας να θεωρούμε τα κοινωνικά κινήματα του τέλους της δεκαετίας του ΄60 ως μια ντροπιαστική αποτυχία. Αναφορικά με αυτήν την άποψη μπορεί να γίνει μια υπόθεση. Είναι αληθές ότι σε πολιτικό επίπεδο ο άμεσα ωφελημένος κάθε εκτεταμένης αλλαγής στην κοινή πολιτική λογική ήταν η πολιτική Δεξιά. Πάνω απ’ όλα, τα κινήματα της δεκαετίας του ΄60 επέτρεψαν την μαζική αναβίωση των δογμάτων της ελεύθερης αγοράς που είχε εγκαταλειφθεί σε μεγάλο βαθμό από τον 19ο αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια γενιά που, ως έφηβοι, έκανε την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα ήταν οι ίδιοι που, στα σαράντα τους χρόνια, ήταν πρωτεργάτες της εισαγωγής του καπιταλισμού. Από τη δεκαετία του ΄80, η «ελευθερία» είχε φτάσει να σημαίνει «αγορά» και «αγορά» είχε φτάσει να είναι συνώνυμη του καπιταλισμού – ακόμα και, κατά ειρωνεία της τύχης, σε κάποια μέρη όπως στην Κίνα, η οποία είχε γνωρίσει αναπτυγμένες αγορές για χιλιάδες χρόνια, αλλά σπανίως κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καπιταλισμός.
Οι ειρωνείες δεν έχουν τέλος. Ενώ η νέα ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς πλαισιώνεται πάνω απ’ όλα ως μια απόρριψη της γραφειοκρατίας, στην πραγματικότητα είναι υπεύθυνη για το πρώτο σύστημα διοίκησης το οποίο έχει λειτουργήσει σε πλανητική κλίμακα, με ατελείωτες διαστρωματώσεις δημόσιων και ιδιωτικών γραφειοκρατιών: το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΠΟΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυεθνικές, ΜΚΟ. Αυτό ακριβώς είναι το σύστημα το οποίο έχει επιβάλει την ορθόδοξη άποψη της ελεύθερης αγοράς και έφερε τον κόσμο αντιμέτωπο με την χρηματοοικονομική λεηλασία, υπό την άγρυπνη φροντίδα των αμερικανικών όπλων. Μόνο αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι η πρώτη προσπάθεια για αναδημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, το Παγκόσμιο Κίνημα Δικαιοσύνης που άνθισε μεταξύ 1998 και 2003, ήταν ουσιαστικά μια εξέγερση ενάντια στην κυριαρχία της τεράστιας πλανητικής γραφειοκρατίας.
Μελλοντική στάση
Εκ των υστέρων, όμως, πιστεύω ότι οι μετέπειτα ιστορικοί θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η κληρονομιά της επανάστασης της δεκαετίας του ΄60 ήταν βαθύτερη και ο θρίαμβος των καπιταλιστικών αγορών και των διαφόρων πλανητικών διοικήσεων και επιβολών ήταν στην πραγματικότητα εφήμερος.
Θα πάρω ένα προφανές παράδειγμα. Συχνά ακούει κάποιος ότι οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν τελικώς μια αποτυχία, από τη στιγμή που δεν επιτάχυναν σημαντικά την απόσυρση των ΗΠΑ από την Ινδοκίνα. Αλλά αργότερα, αυτοί που είχαν τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν τόσο ανήσυχοι σχετικά με το να έρθουν αντιμέτωποι με μια παρόμοια λαϊκή αναταραχή που αρνήθηκαν να συμπράξουν με τις αμερικανικές δυνάμεις σε κάθε σημαντική εδαφική σύγκρουση, για περίπου 30 χρόνια. Χρειάστηκε η 11η Σεπτεμβρίου για να ξεπεραστεί πλήρως το περιβόητο «Σύνδρομο του Βιετνάμ» και ακόμη και τότε οι σχεδιαστές του πολέμου προσπάθησαν σχεδόν με εμμονή να εξασφαλίσουν ότι οι πόλεμοι ήταν μια αποτελεσματική απάντηση. Η προπαγάνδα ήταν αδιάκοπη, τα μέσα ενημέρωσης ανέλαβαν δράση και ειδικοί παρείχαν ακριβείς υπολογισμούς σε πτώματα….
Σαφώς, το αντιπολεμικό κίνημα τη δεκαετία του ΄60 που εξακολουθεί να κρατά δεμένα τα χέρια των αμερικανικών στρατιωτικών σχεδιαστών το 2012 δεν μπορεί να θεωρηθεί μια αποτυχία. Αλλά θέτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: Τι συμβαίνει όταν η δημιουργία αυτής της αίσθησης αποτυχίας, της πλήρους αναποτελεσματικότητας της πολιτικής δράσης ενάντια στο σύστημα γίνεται ο κυρίαρχος στόχος των κυβερνώντων; Ήταν η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό όταν συμμετείχα στις δράσεις ενάντια στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, το 2002. Όταν φτάσαμε στην αχίλλειο πτέρνα της 11/9, ήμασταν συγκριτικά λίγοι και αναποτελεσματικοί, ο αριθμός των αστυνομικών δυνάμεων ήταν συντριπτικός. Δεν υπήρχε καμιά αίσθηση ότι θα μπορούσαμε να επιτύχουμε την ακύρωση των συναντήσεων. Πολλοί από εμάς έφυγαν έχοντας ένα αίσθημα κατάθλιψης. Λίγες μέρες αργότερα, όταν συζητούσα με κάποιον ο οποίος είχε φίλους που συμμετείχαν στις συνεδριάσεις, έμαθα ότι όντως τους εμποδίσαμε: η αστυνομία έθεσε σε εφαρμογή αυστηρά μέτρα ασφάλειας, ακυρώνοντας τις συνεδριάσεις και οι περισσότερες συναντήσεις έγιναν στην πραγματικότητα μέσω διαδικτύου. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει ότι ήταν προτιμότερο οι διαδηλωτές να αποχωρήσουν με ένα αίσθημα αποτυχίας, παρά να γίνουν οι συνεδριάσεις του ΔΝΤ… Τι θα συμβεί αν αυτοί που κυβερνούν σήμερα έχουν εμμονή με την προοπτική επαναστατικών κοινωνικών κινημάτων τα οποία, για μια ακόμη φορά, αμφισβητούν την κυρίαρχη κοινή λογική;
Στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει γνωστά ως η εποχή του νεοφιλελευθερισμού –αυτού που κυριαρχούσε ως μια αναβίωση του παλιού εγκαταλελειμμένου συστήματος ηθικών αξιών του 19ου αιώνα, σύμφωνα με το οποίο οι ελεύθερες αγορές και η ανθρώπινη ελευθερία ήταν, σε γενικές γραμμές, το ίδιο. Ο νεοφιλελευθερισμός βασίζεται πάντα σε ένα θεμελιώδες παράδοξο. Διακηρύσσει ότι οι οικονομικές επιταγές πρόκειται να έχουν προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων. Η ίδια η πολιτική είναι απλώς ένα ζήτημα δημιουργίας των προϋποθέσεων για την ανάπτυξη της οικονομίας, επιτρέποντας στη μαγεία της αγοράς να κάνει τη δουλειά της. Όλες οι άλλες ελπίδες και τα όνειρα πρόκειται να θυσιαστούν για τον πρωταρχικό στόχο της οικονομικής παραγωγικότητας. Αλλά η παγκόσμια οικονομική απόδοση κατά τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξε αναμφισβήτητα μια μετριότητα. Με μια ή δυο θεαματικές εξαιρέσεις, οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι αρκετά χαμηλοί. Σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, το πρόγραμμα ήταν ήδη μια κολοσσιαία αποτυχία ακόμα και πριν την κατάρρευση του 2008.
Από την άλλη πλευρά, αν σταματήσουμε να λαμβάνουμε υπόψη το λόγο των παγκόσμιων ηγετών και αντ’ αυτού σκεφτούμε το νεοφιλελευθερισμό ως ένα πολιτικό σχέδιο, ξαφνικά φαίνεται θεαματικά αποτελεσματικό. Οι πολιτικοί, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι γραφειοκράτες του εμπορίου, κλπ οι οποίοι συναντιούνται συχνά σε συνόδους κορυφής, όπως το Νταβός ή το G20, ίσως να έχουν κάνει κακή δουλειά δημιουργώντας μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη μας, αλλά έχουν πετύχει στο να πείσουν τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός – και όχι απλώς ο καπιταλισμός, αλλά συγκεκριμένα ο χρηματιστικοποιημένος, ημι-φεουδαρχικός καπιταλισμός που συμβαίνει να έχουμε σήμερα – είναι το μόνο βιώσιμο οικονομικό σύστημα. Αν το σκεφτείτε αυτό, είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα.
Η ακύρωση του χρέους θα μπορούσε να είναι μια τέλεια επαναστατική απαίτηση
Πως θα αποδεσμευτούμε από αυτό; Η στροφή προς τα κοινωνικά κινήματα είναι σαφώς μέρους αυτού. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δεν μπορούν οι εναλλακτικές ή όποιος προτείνει εναλλακτικές να βιώσουν την εμπειρία της επιτυχίας. Αυτό διευκολύνει να εξηγήσουμε την σχεδόν ασύλληπτη επένδυση στα «συστήματα ασφάλειας» του ενός ή του άλλου είδους: το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που στερούνται σοβαρού αντιπάλου, ξοδεύουν περισσότερα για τις ένοπλες δυνάμεις και τις υπηρεσίες πληροφοριών από αυτά που ξόδευαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μαζί με την εκπληκτική συγκέντρωση ιδιωτικών υπηρεσιών ασφάλειας, υπηρεσιών πληροφοριών, αστυνομικών, φυλάκων και μισθοφόρων. Έπειτα, υπάρχουν και τα όργανα προπαγάνδας, μαζί με τη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης που δεν υπήρχε πριν τη δεκαετία του ΄60. Αυτά τα συστήματα δεν επιτίθενται τόσο άμεσα στους διαφωνούντες, αλλά συνεισφέρουν σε ένα μόνιμο κλίμα φόβου, σοβινιστικής συμμόρφωσης, ανασφάλειας και καθαρής απελπισίας που κάνει οποιαδήποτε σκέψη αλλαγής του κόσμου να φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, αυτά τα συστήματα ασφάλειας είναι επίσης υπερβολικά ακριβά. Μερικοί οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι το ένα τέταρτο του αμερικανικού πληθυσμού έχει εμπλακεί σε εργασίες φύλαξης. Από οικονομική άποψη, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της πειθαρχικής μηχανής είναι εντελώς άχρηστο.
Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες οικονομικές καινοτομίες των τελευταίων 30 χρόνων είχαν νόημα περισσότερο πολιτικά, παρά οικονομικά. Ο περιορισμός της ελάχιστης εγγυημένης εργασιακής ζωής δεν δημιουργεί πραγματικά ένα πιο αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό, αλλά είναι υπερβολικά αποτελεσματικός στο να διαλύει τα συνδικάτα ή αλλιώς να αποπολιτικοποιεί την εργασία. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις συνεχώς αυξανόμενες ώρες εργασίας. Κανένας δεν έχει χρόνο για πολιτική δραστηριοποίηση αν δουλεύει 60 ώρες τη βδομάδα. Οπότε, υπάρχει μια δυνατότητα μεταξύ μιας επιλογής που κάνει τον καπιταλισμό να φαίνεται ως το μόνο εφικτό οικονομικό σύστημα και μιας άλλης, που θα έκανε πραγματικά τον καπιταλισμό ένα πιο βιώσιμο οικονομικό σύστημα.
Ο νεοφιλελευθερισμός σημαίνει ότι πάντα επιλέγουμε την πρώτη. Το συλλογικό αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη εκστρατεία ενάντια στην ανθρώπινη φαντασία. Ή, για ναι είμαστε πιο ακριβείς: απέναντι στην φαντασία, την επιθυμία, την ατομική δημιουργικότητα, όλα αυτά τα πράγματα που ήταν απελευθερωμένα στην τελευταία μεγάλη παγκόσμια επανάσταση. Αναφερόμαστε στη δολοφονία των ονείρων, την επιβολή ενός καθεστώτος απελπισίας, σχεδιασμένο να φιμώνει κάθε έννοια εναλλακτικού μέλλοντος. Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι να βάζουμε σχεδόν όλες τις προσπάθειές τους σε ένα πολιτικό καλάθι και να βρισκόμαστε στην περίεργη κατάσταση να παρακολουθούμε το καπιταλιστικό σύστημα να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, τη στιγμή που ο καθένας έβγαζε τελικά το συμπέρασμα ότι κανένα άλλο σύστημα δεν θα ήταν εφικτό.
Βρίσκοντας λύση, επιβραδύνοντάς το
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν προκαλείς τη συμβατική σοφία –ότι το σημερινό οικονομικό και πολιτικό σύστημα είναι το μόνο δυνατό– η πρώτη αντίδραση που είναι πιθανόν να έχεις είναι μια απαίτηση για ένα λεπτομερές αρχιτεκτονικό σχέδιο του τρόπου που ένα εναλλακτικό σύστημα θα μπορούσε να λειτουργεί, υπό το καθεστώς των φυσιολογικών χρηματοοικονομικών εργαλείων του, τον ενεργειακό εφοδιασμό και τις πολιτικές της αποτυχημένης διατήρησης. Στη συνέχεια, είναι πιθανόν να σου ζητηθεί ένα λεπτομερές πρόγραμμα για τον τρόπο που αυτό το σύστημα θα μπορέσει να τεθεί σε εφαρμογή. Αυτό ιστορικά είναι γελοίο. Πότε συνέβη κοινωνική αλλαγή σύμφωνα με το σχέδιο κάποιου; Είναι σαν ένας μικρός κύκλος οραματιστών στην αναγεννησιακή περίοδο στην Φλωρεντία να σκέφτηκε κάτι το οποίο αποκάλεσαν «καπιταλισμό», υπολογίζοντας τις λεπτομέρειες του τρόπου με τον οποίο οι αγορές συναλλάγματος και τα εργοστάσια θα λειτουργούσαν κάποια μέρα και τότε να έθεταν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα για να κάνει τα οράματά τους πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, η ιδέα ήταν τόσο παράλογη που ίσως κάλλιστα μπορούμε να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας πως μας ήρθε να φανταστούμε τον τρόπο που αυτή η αλλαγή πρόκειται να ξεκινήσει. Αυτό δεν είναι για να πούμε ότι δεν υπάρχει κάτι λάθος με τα ουτοπικά οράματα ή τα σχέδια. Απλώς πρέπει να μένουν στη θέση τους.
Ο θεωρητικός Michael Albert έχει εκπονήσει ένα λεπτομερές σχέδιο για τον τρόπο με τον οποίον μια σύγχρονη οικονομία θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς χρήματα σε μια δημοκρατική, συμμετοχική βάση. Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό κατόρθωμα όχι επειδή θεωρώ ότι αυτό ακριβώς το μοντέλο θα μπορούσε ποτέ να θεμελιωθεί, στην ακριβή μορφή που αυτός το περιγράφει, αλλά επειδή καθιστά αδύνατο να πει κανείς ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Παρόλα αυτά, τέτοιου τύπου μοντέλα μπορούν να θεωρηθούν μόνο ως πειράματα. Δεν μπορούμε πραγματικά να αντιληφθούμε τα προβλήματα που θα προκύψουν όταν αρχίσουμε να οικοδομούμε μια ελεύθερη κοινωνία. Αυτά που σήμερα εμφανίζονται ως τα πιο ακανθώδη προβλήματα ίσως να μην είναι καθόλου προβλήματα και άλλα που ποτέ δεν θεωρούσαμε προβλήματα ίσως αποδειχθούν διαβολικά δύσκολα. Υπάρχουν αναρίθμητοι άγνωστοι παράγοντες. Η τεχνολογία είναι ο πιο προφανής. Αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο παράλογο να φανταστούμε τους ακτιβιστές της ιταλικής Αναγέννησης να βρίσκουν ένα μοντέλο για μια αγορά συναλλάγματος και εργοστασίων. Αυτό ίσως εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί τόσα πολλά από τα συναρπαστικά οράματα μιας αναρχικής κοινωνίας έχουν περιγραφεί από συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας (Ursula K. Le Guin, Starhawk, Kim Stanley Robinson). Στο μυθιστόρημα, παραδέχεσαι τουλάχιστον ότι η τεχνολογική πτυχή είναι μια εικασία.
Δεν ενδιαφέρομαι τόσο για την απόφαση του είδους του οικονομικού συστήματος που θα έπρεπε να έχουμε σε μια ελεύθερη κοινωνία όσο για τη δημιουργία των μέσων με τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν οι ίδιοι τέτοιες αποφάσεις. Πως θα έμοιαζε ίσως η επανάσταση για την κοινή λογική; Δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ να σκεφτώ οποιονδήποτε αριθμό μερών συμβατικής σοφίας που σίγουρα χρειάζεται να προκαλέσουμε εάν πρόκειται να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε είδος βιώσιμη ελεύθερης κοινωνίας. Το έχω ήδη αναλύσει – τη φύση του χρήματος και του χρέους – λεπτομερώς σε ένα πρόσφατο βιβλίο. Πρότεινα ακόμα μια επέτειο χρέους, μια γενική ακύρωση, εν μέρει μόνο για να επαναφέρουμε τη θέση ότι το χρήμα είναι μόνο ένα ανθρώπινο προϊόν, μια σειρά από υποσχέσεις και ότι από τη φύση του μπορεί πάντα να αποτελέσει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Παρομοίως, η εργασία θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης. Υποβάλλοντας κάποιος τον εαυτό του στην εργασιακή πειθαρχία – επίβλεψη, έλεγχο, ακόμα και αυτο-έλεγχο των φιλόδοξων αυτο-απασχολούμενων – αυτό δεν τον κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ίσως τον κάνει χειρότερο. Είναι μια ατυχία που υφίσταται και στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι πολλές φορές αναγκαία. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει μόνο όταν απορρίψουμε την ιδέα ότι τέτοιου τύπου εργασία είναι ιδία ενάρετη και έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε να θέτουμε το ερώτημα τι είναι ενάρετο σχετικά με την εργασία. Στο οποίο η απάντηση είναι προφανής. Η εργασία είναι ενάρετη εάν βοηθά τους άλλους. Μια επαναδιαπραγμάτευση του ορισμού της παραγωγικότητας θα πρέπει να διευκολύνει το να φανταστούμε εκ νέου την ίδια τη φύση της εργασίας, από τη στιγμή, που μεταξύ άλλων, αυτό θα σημαίνει ότι η τεχνολογική ανάπτυξη θα επανακατευθυνθεί λιγότερο προς τη δημιουργία ακόμα περισσότερων καταναλωτικών προϊόντων και την ολοένα και πιο πειθαρχημένη εργασία και θα στραφεί προς την ολοκληρωτική εξάλειψη αυτών των μορφών εργασίας.
Αυτό που θα έχει απομείνει είναι το είδος της εργασίας που μόνο τα ανθρώπινα όντα θα μπορούν να κάνουν: εκείνες οι μορφές της εργασίας που βασίζονται στην φροντίδα και τη βοήθεια. Αυτές που είναι στο κέντρο της κρίσης και έφεραν στο προσκήνιο το κίνημα «Occupy Wall Street». Τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε να λειτουργούμε ωσάν η αρχέγονη μορφή εργασίας είναι η δουλειά σε μια γραμμή παραγωγής και αντ’ αυτού ξεκινούσαμε από μια μητέρα, έναν δάσκαλο; Ίσως αναγκαζόμασταν να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η πραγματική δραστηριότητα της ανθρώπινης ζωής δεν είναι να συνεισφέρει σε αυτό που αποκαλούμε «οικονομία» (μια ιδέα που δεν υπήρχε 300 χρόνια πριν), αλλά το γεγονός ότι όλοι είμαστε και πάντα ήμασταν έργα αμοιβαίας δημιουργίας.
Είναι σαν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ να ηττήθηκαν τελικά από το φάντασμα του Abbie Hoffman.
Αυτή τη στιγμή, ίσως η πιο επιτακτική ανάγκη είναι απλώς να επιβραδύνουμε τις μηχανές παραγωγικότητας. Αυτό που λέμε ίσως είναι παράξενο –η σπασμωδική μας αντίδραση σε κάθε κρίση είναι να υποθέσουμε ότι η λύση για τον καθένα βρίσκεται στο να εργαστεί ακόμα περισσότερο, αν και ασφαλώς, αυτού του είδους η αντίδραση είναι πραγματικά ακριβώς το πρόβλημα – αλλά αν σκεφτεί κανείς συνολικά την κατάσταση στον κόσμο, το συμπέρασμα είναι προφανές. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυο άλυτα προβλήματα. Από τη μια πλευρά είμαστε μάρτυρες μιας ατέλειωτης σειράς παγκόσμιων κρίσεων χρέους, που έχουν γίνει αυξητικά ολοένα και πιο σοβαρές από τη δεκαετία του ΄70, σε σημείο όπου η συνολική επιβάρυνση του χρέους – κρατικών, δημοτικών, επιχειρηματικών, ατομικών – είναι προφανώς μη βιώσιμη. Από την άλλη, έχουμε μια οικολογική κρίση, μια καλπάζουσα διαδικασία κλιματικής αλλαγής που απειλεί να ρίξει ολόκληρο τον πλανήτη στην ξηρασία, στις πλημμύρες, στο χάος, στην πείνα και στον πόλεμο. Μπορεί να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους. Αλλά τελικά είναι το ίδιο. Τι είναι το χρέος τελικά αν όχι η υπόσχεση μελλοντικής παραγωγικότητας; Λέγοντας ότι τα παγκόσμια επίπεδα χρέους συνεχίζουν να αυξάνονται είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι τα ανθρώπινα όντα, ως μια συλλογικότητα, υπόσχονται ο ένας στον άλλον να παράγουν στο μέλλον έναν ακόμα μεγαλύτερο όγκο αγαθών και υπηρεσιών από αυτόν που δημιουργούν σήμερα. Αλλά ακόμη και τα τρέχοντα επίπεδα είναι εμφανώς μη βιώσιμα. Είναι ακριβώς αυτό που καταστρέφει τον πλανήτη με ένα συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό. Ακόμα και αυτοί που υπερασπίζονται το σύστημα αρχίζουν απρόθυμα να φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ένα είδος μαζικής διαγραφής του χρέους είναι αναπόφευκτο. Γιατί μια πλανητική διαγραφή χρέους να μην έχει ως επακόλουθο μια μαζική μείωση των ωρών εργασίας; Μια 4ωρη ημερήσια εργασία ή ίσως μια 5μηνη εγγυημένη διακοπή εργασία; Αυτό ίσως δεν θα σώσει μόνο τον πλανήτη, αλλά επίσης θα ξεκινήσει να αλλάζει τις βασικές αντιλήψεις μας για το τι ίσως πραγματικά δημιουργεί την αξία της εργασίας.
Η ηθική του χρέους και η ηθική της εργασίας είναι τα πιο ισχυρά ιδεολογικά όπλα στα χέρια εκείνων που κυβερνούν. Αυτός είναι και ο λόγος που προσκολλώνται σε αυτά ακόμα κι αν καταστρέφουν καθετί άλλο. Επίσης, αυτός είναι ο λόγος που μια διαγραφή χρέους θα αποτελέσει την τέλεια επαναστατική απαίτηση. Όλα αυτά ίσως φαίνονται πολύ μακρινά. Αυτή τη στιγμή, ο πλανήτης ίσως φαίνεται περισσότερο έτοιμος για μια σειρά από πρωτόγνωρες καταστροφές παρά για ένα είδος ηθικού και πολιτικού μετασχηματισμού που θα άνοιγε το δρόμο για έναν τέτοιο κόσμο. Αλλά αν υπάρχει μια δυνατότητα να αποφύγουμε αυτές τις καταστροφές, θα πρέπει να αλλάξουμε τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης. Και, όπως αποκαλύπτουν τα γεγονότα του 2011, η εποχή των επαναστάσεων δεν έχει σε καμιά περίπτωση τελειώσει. Η ανθρώπινη φαντασία αρνείται πεισματικά να πεθάνει.
Μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα
Πρωτότυπο κείμενο: The Baffler No. 22
Αναδημοσίευση από:http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7.html
———-
Μικρό εγχειρίδιο πολιτικής ανυπακοής του Xavier Renou (ελεύθερο βιβλίο)
2013 Ιουλίου 26, by odysseas, πηγή: http://ecology-salonika.org/2010/07/26/small-manual-for-civil-disobedience/
Η μη βίαιη πολιτική ανυπακοή μπορεί να έχει διάφορες μορφές: το ξερίζωμα γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, το «κατέβασμα» διαφημιστικών πινακίδων, τους κλόουν ακτιβιστές, το ξεφούσκωμα ελαστικών σε μεγάλα 4×4 της πόλης, την επιθεώρηση πυρηνικών εργοστασίων από πολίτες, την παρουσία ερασιτεχνών του θεάματος. Τον οικολογικό ακτιβισμό, τη στέγαση μεταναστών χωρίς χαρτιά.
Οι νέες αυτές μορφές πολιτικής δράσης πολλαπλασιάζονται, ενισχύονται και διαχέονται, ειδικά μέσα από τη συλλογικότητα των Ανυπάκουων. Εδώ και τρία χρόνια οι Ανυπάκουοι οργανώνουν σεμινάρια πρακτικής εκπαίδευσης στην πολιτική ανυπακοή διάφορες οργανώσεις (πολιτικές, συνδικαλιστικές, κ.ά.) και έγιναν γνωστοί από τις επικοινωνιακές τους δράσεις.
Αυτό το εγχειρίδιο είναι εμπνευσμένο από τα σεμινάρια: πρακτικό και πολύ σαφές, αποτελεί έναν πραγματικό εκπαιδευτικό οδηγό. Έχει ένα θεωρητικό κεφάλαιο, όπου παρουσιάζονται σκέψεις γύρω από την ανυπακοή και την μη βία, αλλά και ένα πρακτικό, όπου αναλύονται όλα τα στάδια των δράσεων, από την οργάνωση έως και την υλοποίηση. Τέλος, υπάρχουν δύο κεφάλαια ένα αφιερωμένο στα ΜΜΕ (προτάσεις για αποτελεσματική επικοινωνία) και ένα στην δικαιοσύνη (αξιολόγηση κινδύνων και οδηγός νομικών συμβούλων). Όλα τα κεφάλαια συνοδεύονται από παραδείγματα και φωτογραφίες.
Ο συγγραφέας του βιβλίου Ξαβιέ Ρενού (Xavier Renou) είναι κοινωνικός ακτιβιστής, μέλος πολλών συλλογικοτήτων (Ανυπάκουοι, Έξοδος από την Πυρηνική Ενέργεια, Γενοκτονία αλά Γαλλικά). Υπήρξε υπεύθυνος της καμπάνιας της Greenpeace για τον πυρηνικό αφοπλισμό, διαχειρίζεται τον ιστότοπο desobeir.net και οργανώνει σεμινάρια σχετικά με την πολιτική ανυπακοή σε όλη την Γαλλία. Έχει γράψει το βιβλίο Η Ιδιωτικοποίηση της Βίας (εκδ. Agone 2006).
Συλλογική μετάφραση και επιμέλεια στα ελληνικά Ηλιόσποροι (δίκτυο νέων για την κοινωνική και πολιτική οικολογία), για ελεύθερη διαδικτυακή διακίνηση.
Μικρό εγχειρίδιο πολιτικής ανυπακοής, του Ξαβιέ Ρενού (εκδόσεις Ηλιόσποροι 2011) (PDF, 1.3 MB)
Σε έντυπη μορφή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΝΤΙΓΟΝΗ, σε περιορισμένα συλλεκτικά αντίτυπα και συμβολική τιμή για τη στήριξη του συγγραφέα και της οργάνωσης Les desobeissants (οι ανυπάκουοι). Περισσότερες πληροφορίες info@antigone.gr. H έκδοση πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Πράσινου Ινστιτούτου.
Δημήτρης Πικιώνης
από το http://www.greekarchitects.gr/…8023
της 19 Οκτώβριοθ, 2013
Τηλεοπτικό αφιέρωμα στο Δημήτρη Πικιώνη
Η ανάγκη του κοινού και του κύριου. Από τη σειρά «Παρασκήνιο» ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Δημήτρη Πικιώνη
Η διαμόρφωση του χώρου γύρω από τους λόφους της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου, ο Παιδικός Κήπος της Φιλοθέης, η ουτοπία της Αιξωνής, το σχολείο στα Πευκάκια, η πολυκατοικία της οδού Χέϋδεν, είναι μέρος μόνο του έργου μέσα από το οποίο ο μεγάλος αρχιτέκτονας — διανοητής άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην νεοελληνική αρχιτεκτονική, είτε ως δημιουργός είτε ως δάσκαλος είτε ως στοχαστής.
Κυνηγός «του ανέφικτου» ο Πικιώνης, διδάσκει με τη ζωή και το έργο του πως «τίποτα δεν υπάρχει μόνο του αλλά τα πάντα είναι μέρος μιας καθολικής Αρμονίας. Όλα διαπερνούν το ένα τ’ άλλο και πάσχουν και μεταβάλλονται το ένα από τ’ άλλο. Και δεν μπορείς να συλλάβεις το ένα παρά μέσον των άλλων…»
Η ταινία επιχειρεί έναν διάλογο μεταξύ του ίδιου και των αφηγητών της ταινίας (αναλυτές, παλιοί μαθητές του, ειδικοί), μέσα από ένα μοναδικό ντοκουμέντο (ομιλία στο Ναύπλιο) που διέσωσε η κόρη του Αγνή, αλλά και από ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι 8 χιλιοστών που διέσωσε ο εγγονός του Δ.Ι. Πικιώνης. Αποσπάσματα από κείμενα του Πικιώνη διαβάζει η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου. (Η εκπομπή προέρχεται από το αρχείο της ΕΡΤ)
Στις «Σχετικές Δημοσιεύσεις» (κάτω) δείτε άρθρα – αφιερώματα για το Δ. Πικιώνη
Σχετικές Δημοσιεύσεις:
- Η ρημαγμένη λαϊκή μας παράδοση ( 11 Ιανουάριος, 2008 )
- Κάτω από την Ακρόπολη ( 28 Σεπτέμβριος, 2009 )
- Αποχαιρετισμός στον αρχιτέκτονα, καθηγητή ΕΜΠ Αλέξη Παπαγεωργίου, εκλεκτό φίλο… ( 05 Φεβρουάριος, 2010 )
- Δημήτρης Πικιώνης ( 07 Ιανουάριος, 2006 )
- Δημήτρης Πικιώνης ( 20 Φεβρουάριος, 2011 )
- Διαδρομές στο τοπίο ( 26 Οκτώβριος, 2010 )
- ‘Ο Πικιώνης σήμερα’ ( 15 Ιανουάριος, 2011 )
- Ο αρχιτέκτονας που ήθελε να είναι ζωγράφος ( 13 Δεκέμβριος, 2010 )
- Σεβασμός στην ιερότητα της γης ( 19 Δεκέμβριος, 2010 )
- Για μια Αρχιτεκτονική των Αισθήσεων: Δημήτρης Πικιώνης ( 09 Φεβρουάριος, 2011 )
- Υπόθεση Λουμπαρδιάρη Φιλοπάππου ( 15 Ιανουάριος, 2011 )
- Διερεύνηση των συνθετικών εργαλείων του Δ. Πικιώνη στις διαμορφώσεις του λόφου του Φιλοπάππου ( 06 Απρίλιος, 2011 )
- Τα έργα των περι την Ακρόπολιν χώρων ( 12 Μάρτιος, 2012 )
Χαλκιδικής συνέχεια (κα επί της δικογραφίας για τους μαφιόζους κατοίκους της Χαλκιδικής)
Η χαμένη τιμή του «Μπάμπη», της «Λίτσας» και του «Μανάβη».
Της Ελεάννας Ιωαννίδου
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω δικογραφίες. Αυτή τη φορά θα κάνω μιαν εξαίρεση, γιατί είμαι σίγουρη πως δεν κινδυνεύει από το σχολιασμό μου κανένα ανακριτικό έργο, γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση αφορά στην κοινωνία και τη δημοκρατία μας -έχει ήδη άλλωστε πάρει δημοσιότητα – και γιατί, για όσους βλέπουν την υπόθεση από κάποια απόσταση, είναι κωμικοτραγική. Από το γεγονός και μόνο ότι κάποιοι άνθρωποι κατηγορούνται, γιατί, με τη δράση τους εναντίον της εξόρυξης χρυσού στο βουνό που μετατρέπεται σε κρανίου τόπο, «έθεσαν σε κίνδυνο το τουριστικό περιβάλλον της Χαλκιδικής», η ανάγνωση της δικογραφία μας ξεκινάει με ένα μειδίαμα.
Να σημειώσω πως η συγκεκριμένη δικογραφία αφορά σε περιστατικά που έγιναν στη Χαλκιδική από τα μέσα Μαΐου μέχρι τον Ιούλιο 2013: μια διαδήλωση, όπου τραυματίστηκε αστυνομικός, δυο περιστατικά φθορών στο κατάστημα της προέδρου του Δ.Δ. Ιερισσού, φθορές με γκαζάκια σε αυτοκίνητο εργαζομένων στην εταιρία και τα επεισόδια σε ενέδρα που στήθηκε από τραμπούκους σε διαδηλωτές κατά του χρυσού κατά την επιστροφή τους από διαδήλωση(!). Δεν έχει καμία σχέση με τη δικογραφία που σχηματίστηκε για την εμπρηστική επίθεση στο παράνομο (σύμφωνα με την πολεοδομία) εργοτάξιο των Σκουριών. Το λέω αυτό, γιατί κάποιοι ενδέχεται -ηθελημένα ή ακούσια – να τα μπερδέψουν. Έναν πολύ καλό, αναλυτικό και έγκυρο σχολιασμό για την δικογραφία μας, μπορείτε να δείτε εδώ. Εγώ απλά θα προσθέσω μερικές πινελιές για την φοβερή «εγκληματική οργάνωση» που μπορεί μεν τα μέλη της να μην ταυτοποιήθηκαν με έκνομες ενέργειες, αλλά «συνδέονται βασίμως» με αυτές.
Το διαβιβαστικό της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφαλείας προς την Εισαγγελία Θεσσαλονίκης, το λογοτεχνικό αυτό πόνημα των 56 σελίδων που συμπυκνώνει τα σοφά συμπεράσματα της αντιτρομοκρατικής για μια δικογραφία 3.500 σελίδων, η οποία αποτελείται ως επί το πλείστον από παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ξανοίγεται στο χώρο του φανταστικού, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα άλλο μυθιστόρημα. Παράλληλα με τις γραμμές του, ο μυημένος αναγνώστης, μπορεί να διαβάσει την άλλη ποινική δικογραφία για την εξόρυξη χρυσού, μια δικογραφία που, όμως, ποτέ δεν σχηματίστηκε: Που θα έπρεπε να ξεκινάει από το οικονομικό σκάνδαλο της χαριστικής μεταβίβασης από τον υπουργό – τότε, κύριο Πάχτα, μιας έκτασης που αντιστοιχεί σε πάνω απ’ το 1/10 της Χαλκιδικής, να ξαποσταίνει στην δημόσια διαβούλευση με κλοτσιές και μπουνιές από μπράβους της εταιρίας, να φτερουγίζει στην υπογραφή των περιβαλλοντικών όρων από υπόδικο, σήμερα, υπουργό, να σταματάει στην κατάχρηση αστυνομικής βίας και τους ατιμώρητους τραμπουκισμούς, να περνάει από φορολογικούς παραδείσους και χρηματιστήρια, να στέκεται στην εκτέλεση εργασιών καταστροφής του βουνού πριν βγουν οι σχετικές άδειες ή καθ’ υπέρβασή τους, να προσκυνάει στην παραλία που πήρε γαλάζια σημαία, ενώ απαγορεύεται αυστηρά η κολύμβηση και το ψάρεμα δίπλα της, και να καταλήγει στο πρόσφατο – τοξικό καθώς φαίνεται – ατύχημα κατά την παράνομη μεταφορά αρσενοπυρίτη και το τίγκα – στα – βαρέα -μέταλλα πόσιμο νερό σε περιοχή της Χαλκιδικής. Με αυτή τη δικογραφία, όμως, δεν καταπιάνεται το «Τμήμα Προστασίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» που συνέταξε το διαβιβαστικό. Διατρέχει, άλλωστε, όλο το κείμενο η αίσθηση ( που, καθώς διαβάζεις, μετατρέπεται σε πεποίθηση), ότι, για τα στελέχη της αστυνομίας που έχουν εντολή να «προστατεύουν το πολίτευμα», αυτό – σύμφωνα με την εντολή αυτή – προστατεύεται μόνο, όταν προστατεύονται με κάθε τρόπο τα συμφέροντα και η «εύρυθμη λειτουργία» μιας μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας που καταστρέφει το μέλλον του τόπου.
Αρκετά, όμως, για τα περί προστασίας. Το ζουμί είναι αλλού. Καταρχάς στη φαντασία του λογοτέχνη που ξεκινά την αφήγησή του από τα βαθύτερα ενδόμυχα φρονήματα των ηρώων της ιστορίας που περιπλέκει με άγνωστες πτυχές της πραγματικότητας, καθώς οι ήρωες συνωμοτούν διαρκώς κι η κάθε λέξη τους συνθέτει ένα παζλ που μόνο οι αστυνομικοί μπορούν να δουν. Αν κάποιος αντιτίθεται στην εξόρυξη χρυσού, αν συναντιέται με τους «ομοίους» του, για να συζητήσουν νομικές κινήσεις ενάντια στην εταιρία, αν παρακολουθεί τις εργασίες της εταιρίας, για να διαπιστώσει αν τηρούνται οι άδειές της, είναι μέλος της εγκληματικής οργάνωσης. Αν τηλεφωνεί σε αντιεξουσιαστή που κι εκείνος (όπως και πολλοί καθηγητές πανεπιστημίου, βουλευτές, ευρωβουλευτές, πρώην υπουργοί, εκπρόσωποι σωματείων και συλλογικοτήτων, κόμματα, περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, δημόσιες υπηρεσίες που δεν εισακούστηκαν) έχει ταχθεί δημόσια κατά της επένδυσης, τότε ο ήρωας της ιστορίας μας με βεβαιότητα σχεδιάζει με τους συνενόχους του τις έκνομες ενέργειές τους.
Όταν σε κάποιον τηλεφωνικό διάλογο ένας κατηγορούμενος λέει σε έναν άλλο «έχω μια δουλειά», οι Κλουζό του Πολιτεύματος συμπεραίνουν ότι, αφού δεν δούλευε εκείνη την ώρα, «προφανώς συνωμοτούσε» . Φυσικά, επιρρήματα του τύπου «προφανώς» και «βασίμως» απαντώνται συχνά σε όλο το κείμενο, δεσμεύοντας τη σκέψη του αναγνώστη στη φαντασιακή πλοκή του συγγραφέα:
– Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, στα οποία τραυματίστηκε ο αστυνομικός, τα βασικά πειστήρια είναι αποτσίγαρα, νερό και καφές, τα οποία φέρουν το DNA κάποιων κατηγορουμένων και έχουν βρεθεί σε διάφορα σημεία κοντά στο σημείο, όπου η αντιτρομοκρατική τοποθετεί όποιον, υποτίθεται, πυροβόλησε τον αστυνομικό. Κάλυκες, όχι, δεν έχουν βρεθεί. Επίσης, δεν έχει βρεθεί η έκθεση του Τμήματος Πυροβόλων Όπλων και Ιχνών Εργαλείων, η οποία θα λύσει το μέγα μυστήριο του πώς από ένα –υποτίθεται- κυνηγετικό όπλο διασποράς, από μία μεγάλη απόσταση, καταφέρνουν και συγκεντρώνονται πολυάριθμα σκάγια σε μια μικρή επιφάνεια. Δεν χρειάστηκε, φυσικά, να χάσουν χρόνο με λεπτομέρειες οι αστυνομικοί, αφού είναι προφανές ότι ύποπτοι είναι όσοι κατέχουν νόμιμα κυνηγετικό όπλο στο Δ.Δ. Ιερισσού (!). Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τι όπλο ήταν αυτό, που θα προστεθεί στα υπόλοιπα όπλα της εγκληματικής οργάνωσης τα οποία, ως τώρα, είναι τα γκαζάκια, οι σφεντόνες και τα δαγκώματα των γυναικών σε αστυνομικούς.
– Για τις επιθέσεις και φθορές στο κατάστημα της προέδρου της Ιερισσού, πολίτης της Ιερισσού κατηγορείται επειδή δημοσίευσε άρθρο με το οποίο ζητούσε, τρεις εβδομάδες πριν, την παραίτηση της προέδρου. «Προφανώς», όπως γράφει η Ασφάλεια, με τον τρόπο αυτό την στοχοποίησε. Στην Ιερισσό η δημόσια κριτική σε βάζει σε μπελάδες.
– Η ενοχή ενός άλλου κατηγορουμένου προκύπτει από το γεγονός ότι μετά την επίθεση έλαβε τηλεφώνημα από τον σύζυγο της προέδρου που τον κατηγόρησε ότι φταίει αυτός. Μιλάμε για ακλόνητο στοιχείο ενοχής.
– Στις περιπτώσεις με τα γκαζάκια σε Ι.Χ. εργαζομένων, πάλι δεν υπάρχει ταυτοποίηση προσώπων με πράξεις, αλλά υπάρχουν ζημιές στην βαφή ενός οχήματος, κόστους 7.000 ευρώ (ούτε να βάφαμε τον Λευκό Πύργο κιτρινόμαυρο, τόσο ακριβά). Επίσης, ο αναγνώστης του διαβιβαστικού δεν μπορεί να μην θαυμάσει τις ερευνητικές αρχές που εντόπισαν ότι κανένα super market της Ιερισσού δεν πουλάει την μάρκα από τα επίμαχα γκαζάκια, ενώ αντίθετα πουλιούνται σε δύο mini market, εκ των οποίων – ω τι έκπληξη – το ένα ανήκει σε έναν από τους κατηγορούμενους. Με αυτή τη λογική αναμένονται αθρόες συλλήψεις ψιλικατζήδων που πουλάνε γκαζάκια, αν τύχει οι μάρκες τους να έχουν χρησιμοποιηθεί σε παρόμοιες επιθέσεις.
– Για το ότι οι «αντιφρονούντες» της επένδυσης κατηγορούνται και για επεισόδια που προέκυψαν κατά την επιστροφή τους από συγκέντρωση διαμαρτυρίας, όταν στην ουσία τους έστησαν ενέδρα άνθρωποι της εταιρίας, δεν σχολιάζω άλλο.
Το πόσο καλπάζει η φαντασία και τα αλληλοδιαδοχικά συμπεράσματα επί εικασιών του συγγραφέα του διαβιβαστικού, σας αφήνω να το μετρήσετε μόνοι. Για να έχετε καθαρή σκέψη, αποφύγετε τα άρθρα του antigold και του ierissiotes που συνδράμουν, κατά την Ασφάλεια, στο φοβικό κλίμα. Αντίθετα, τα άρθρα του politesaristoteli, για το οποίο έχει γραφτεί πολλάκις ότι πίσω του βρίσκεται η εταιρεία, αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία για τη δικογραφία. Οι καλές μας διωκτικές αρχές αποφασίζουν πριν από μας για εμάς ποιο μέσο είναι αντικειμενικό και ποιο όχι. Ταυτόχρονα, φοράνε την «κουκούλα» και αντιμετωπίζουν ως «προστατευόμενο μάρτυρα» όποιον με όποια κίνητρα γράφει στο συγκεκριμένο blog.
Μιας και γίνεται λόγος για δημιουργία φοβικού κλίματος, χαρακτηριστική είναι περίπτωση του Τόλη Παπαγεωργίου, η οποία αποτελεί την επιτομή της φρονηματικής δίωξης. Εφόσον σκοπός της εγκληματικής οργάνωσης είναι, κατά την Αντιτρομοκρατική, «η ματαίωση ή η καθυστέρηση» της επένδυσης, οποιοσδήποτε τοποθετείται αρνητικά, διαδηλώνει ή γενικά αντιτίθεται στην εξόρυξη, δεν μπορεί παρά να είναι μέλος συμμορίας. Έτσι και ο Παπαγεωργίου, γνωστός εκπρόσωπος του τοπικού κινήματος κατά της εξόρυξης, στην διαδήλωση πριν τα επεισόδια εμφανίζεται στις αρχές και ζητάει την εφαρμογή του νόμου, δηλαδή την παρέμβαση της αστυνομίας, για να σταματήσουν έργα που, μπροστά στα μάτια της, εκτελούνταν χωρίς άδεια. Η ίδια η υπηρεσία πιστοποιεί ότι ο κατηγορούμενος είχε φύγει, όταν έγιναν τα επεισόδια, αλλά πολίτης που σήμερα, σε αυτή την χώρα, έχει το θράσος να ζητάει το δίκαιο, αποτελεί σίγουρα εγκέφαλο σπείρας.
Ακλόνητο, επίσης, το αποδεικτικό στοιχείο της συνέντευξης του μάστορα της συνωμοσίας στην εφημερίδα Δημοκρατία. Εκεί, όπως διαβάζουμε στην αναφορά της αντιτρομοκρατικής, περιγράφει την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά από τις προφυλακίσεις των Ιερισσιωτών. Αφού όμως η εν λόγω έκρυθμη κατάσταση διαμόρφωσε τις συνθήκες που διευκόλυναν να πραγματοποιηθούν οι φθορές με τα γκαζάκια, είναι προφανής η ευθύνη του κατηγορουμένου. Σταθείτε και σκεφτείτε το μια στιγμή, ο αρχισυνωμότης δίνει συνέντευξη και περιγράφει την έκρυθμη κατάσταση, άρα ευθύνεται και για αυτή. Και τώρα προβληματιστείτε όχι μόνο για το επίπεδο της Δημοκρατίας μας, αλλά και για το πού πηγαίνουν οι φόροι που πληρώνουμε.
Ως επίλογος, ο τίτλος, που είναι δανεισμένος από τον τίτλο του βιβλίου του Χάινριχ Μπελ, «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ». Τα φαντασιόπληκτα συμπεράσματα παρακολουθήσεων που, συνδέοντας τυχαία γεγονότα, στοχοποιούν με ευκολία ανθρώπους και καταστρέφουν τις ζωές τους είναι το κοινό νήμα των δύο ιστοριών. Και αν, στην περίπτωση του βιβλίου, το κίνητρο είναι οι πωλήσεις του κίτρινου τύπου, στην περίπτωσή μας, ο στόχος είναι προφανώς η παύση του αγώνα των κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία που κλέβουν το μέλλον τους, μέσω της σπίλωσης και της τρομοκράτησής τους. Κάπως έτσι, κινδυνεύουν να βρεθούν στο εδώλιο άνθρωποι που φέρονται να επιλέγουν συνωμοτικά ονόματα από την εργασία τους, ή τα χαϊδευτικά τους. Τη γραμμή, άλλωστε, την έδωσε στην αντιτρομοκρατική ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Όποιος αμφισβητεί την επιτυχία της κυβέρνησης, ωθεί τη χώρα στον εξτρεμισμό».
* Ελεάννα Ιωαννίδου, συντονίστρια της Θεματικής Ομάδας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου των Οικολόγων Πράσινων
Υ.Γ. Μιας κι έχω κι εγώ δημόσια τοποθετηθεί ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, έχω συμμετάσχει σε συζητήσεις για νομικές ενέργειες για την αποτροπή της, έχω συνομιλήσει με κατηγορούμενους και αντιεξουσιαστές, πήγα σε διαδηλώσεις, συναυλίες κλπ., παρακαλώ τους φίλους να το σκεφτούν δυο φορές αν ποτέ θελήσουν να με αποκαλέσουν στο τηλέφωνο «Μαλάκα». Τρέμω με την ιδέα να το δω σε κάποια επόμενη δικογραφία ως το συνωμοτικό μου όνομα.
Υ.Γ.2 Τα ονόματα που αναφέρονται στον τίτλο δεν είναι πραγματικά. Απέφυγα να χρησιμοποιήσω τα «συνωμοτικά» ονόματα που αποδίδει στους «υπόπτους» η Ασφάλεια, γιατί δεν θα ήθελα, χωρίς την άδειά τους, να δημοσιοποιήσω ονόματα, με τα οποία είναι πολύ γνωστοί στην μικρή τοπική κοινωνία τους.
ελληνικές εξαγωγές
Ποια ελληνικά προϊόντα είναι περιζήτητα στο εξωτερικό
πηγή: http://www.lefkadaslowguide.gr/lefkada-zin/poia-ellhnika-proionta-einai-perizhthta-sto-e3wter
Κέρδη κρύβουν οι εξαγωγές αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, με την αξία τους να ανέρχεται σε 3,9 δισ. ευρώ και 12 από αυτά να γίνονται ανάρπαστα σε ξένες αγορές.
Η μειωμένη εγχώρια ζήτηση και η οικονομική ύφεση δημιουργούν ευκαιρίες για όσους ασχοληθούν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία στο εξωτερικό. Με απλά λόγια, η οργανωμένη αγροτική παραγωγή σε συνδυασμό με την τυποποίηση και τις εξαγωγές προσφέρει σίγουρα έσοδα.
Οι «Επαγγελματικές Ευκαιρίες» παρουσιάζουν έρευνα του καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου, Ιωάννη Χαλικιά, που έγινε για λογαριασμό του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων, στην οποία μεταξύ άλλων αναδεικνύονται τα ελληνικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα που είναι «πρωταθλητές» στις εξαγωγές.
Λαχανικά, βερίκοκα, κεράσια, ροδάκινα, πορτοκάλια, ντομάτες, φρούτα με κουκούτσια, σταφύλια, ελαιόλαδο, τυριά, σιτάρι, αλλά και καπνός ξεπουλάνε σε Αυστραλία, Πολωνία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Βέλγιο, Κύπρο και Ουγγαρία.
Η μελέτη βασίστηκε σε επίσημα στοιχεία των τελευταίων 22 ετών και από τη διαχρονική εξέλιξη των εξαγωγών προκύπτει ανά προϊόν:
Ποια ελληνικά προϊόντα είναι περιζήτητα στο εξωτερικό
• Τα βερίκοκα, τα κεράσια και τα ροδάκινα αναδεικνύονται οι «πρωταθλητές» όλων των αγροτικών προϊόντων. Η αξία των εξαγωγών τους είναι στα 234,5 εκατ. ευρώ και γίνονται ανάρπαστα χτυπώντας πρωτιές στην Πολωνία και αποσπώντας το 69% των εισαγωγών τους, στην Ιταλία με μερίδιο 49,7%, στην Αγγλία (39,4%) και στη Γερμανία (28,1%), ενώ στη Γαλλία η χώρα μας είναι δεύτερος προμηθευτής έχοντας το 20% των εισαγωγών τους.
• Στα λαχανικά η Ελλάδα είναι ο πρώτος προμηθευτής της Αυστραλίας και οι εξαγωγές μας αντιστοιχούν στο 19,9% των εισαγωγών τους. Στην Ιταλία, στις ΗΠΑ και στην Αγγλία είμαστε τρίτοι προμηθευτές με τα προϊόντα μας να αντιπροσωπεύουν το 19,8%, το 11,2% και το 8,5% των εισαγωγών τους, αντίστοιχα. Η αξία των εξαγόμενων λαχανικών είναι 237,9 εκατ. Ευρώ.
• Το παρθένο ελαιόλαδο αγοράζεται από την Ιταλία, όπου είμαστε δεύτεροι προμηθευτές της χώρας με μερίδιο 15,7%, ενώ δεύτεροι είμαστε και στη Γερμανία και στον Καναδά αποσπώντας το 12,9% και το 10,5% των εισαγωγών τους. Στις ΗΠΑ είμαστε τέταρτοι προμηθευτές με το 2,7% των εισαγωγών τους. Η αξία του εξαγόμενου ελαιολάδου είναι 198,1 εκατ. Ευρώ.
• Οι ελληνικές ντομάτες «τραβιούνται» από τη Φινλανδία, όπου είμαστε οι δεύτεροι προμηθευτές της χώρας με μερίδιο 20,1% στις εισαγωγές τους, την Αγγλία με 13,2% όπου καταλαμβάνουμε την τέταρτη θέση, την Ολλανδία με 10,1% και είμαστε οι τρίτοι προμηθευτές, ενώ και στην Πολωνία οι ελληνικές ντομάτες είναι στην πέμπτη θέση των εισαγωγών τους με 6,2%.
• Εντυπωσιακή είναι η ζήτηση και των ελληνικών πορτοκαλιών. Η αξία των εξαγωγών είναι 150 εκατ. ευρώ. Είμαστε πρώτοι προμηθευτές της Ρουμανίας κερδίζοντας το 72,9% των εισαγωγών τους, αλλά και της Ουγγαρίας με το 51,3%. Στην Πολωνία είμαστε δεύτεροι πωλητές με 13,5% και τρίτοι στη Γερμανία με 7,9%.
• Τα τυριά μας κερδίζουν έδαφος στην Κύπρο, όπου είμαστε δεύτεροι προμηθευτές με 21,2% και στη Σουηδία πέμπτοι με 9,5%.
• Τα ελληνικά σταφύλια αρέσουν στη Ρουμανία, όπου η χώρα μας είναι ο τρίτος προμηθευτής με 12,7%, όπως και στη Γερμανία με 10,5%.
• Τα νωπά φρούτα με κουκούτσια φτάνουν πρώτα στη Ρουμανία με μερίδιο 37,4% στις εισαγωγές τους, ενώ η χώρα μας είναι πέμπτος προμηθευτής της Γερμανίας με 5,5%.
• Αλλά και το σκληρό, ανάλεστο σιτάρι αγοράζεται κατά προτίμηση πρώτο από την Τουρκία και στην Ιταλία είμαστε οι τέταρτοι εξαγωγείς της.
• Ψηλά είναι η χώρα μας και στις εξαγωγές καπνού. Η Ελλάδα είναι πρώτος προμηθευτής της Βουλγαρίας με 53,9% των εισαγωγών της, επίσης πρώτος του Βελγίου με 34,3%, ενώ η χώρα μας είναι στη δεύτερη θέση της Γερμανίας και της Ολλανδίας με 14,2% και 11,4% των εισαγωγών τους.
ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Πρώτος προμηθευτής η Ελλάδα σε 14 χώρες
Η Ελλάδα είναι στην πρώτη πεντάδα εξαγωγών σε πολλές χώρες. Αθροιστικά η χώρα μας είναι:
1ος προμηθευτής σε 14 χώρες σε 35 προϊόντα
2ος προμηθευτής σε 17 χώρες σε 23 προϊόντα
3ος προμηθευτής σε 13 χώρες σε 20 προϊόντα
4ος προμηθευτής σε 10 χώρες σε 17 προϊόντα
5ος προμηθευτής σε 10 χώρες σε 12 προϊόντα
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ορισμένες αγορές η χώρα μας είναι ο πρώτος προμηθευτής περισσότερων του ενός αγροτικών προϊόντων. Για παράδειγμα, στη Βουλγαρία η Ελλάδα είναι ο πρώτος προμηθευτής σε 13 προϊόντα (παγωτά, μακαρόνια, ψωμί & φρυγανιές, άλλα λαχανικά & μείγματα λαχανικών, λαχανικά διατηρημένα, μανταρίνια, φράουλες, ζάχαρη, καπνά, τσιγάρα, κλάσματα λαδιών, εξευγενισμένο λάδι και φυτικά λίπη & λάδια). Στην Κύπρο σε 12 προϊόντα (παγωτά, σουπιές, χταπόδια & καλαμάρια, ψωμί & φρυγανιές, μπισκότα & γκοφρέτες, λοιπά προϊόντα αρτοποιίας & ζαχαροπλαστικής, μείγματα για την παρασκευή προϊόντων αρτοποιίας & ζαχαροπλαστικής, ζαχαρώδη παρασκευάσματα, παιδικές τροφές, λοιπά παρασκευάσματα διατροφής, μεταλλικά & αεριούχα νερά, κρασιά και μπίρα).
Στη Ρουμανία σε τέσσερα προϊόντα, στη Ιταλία σε τρία προϊόντα, στις αγορές της Γερμανίας, Ουγγαρίας, Τουρκίας και Ην. Βασιλείου σε δύο προϊόντα κ.λπ.
Οι εξαγωγές σε αριθμούς…
Ολες οι κατηγορίες αγροτικών προϊόντων παρουσιάζουν αύξηση των εξαγωγικών τους επιδόσεων κατά την περίοδο 1988-2010. Ειδικότερα, τον μεγαλύτερο μέσο ετήσιο ρυθμό μεταβολής εμφανίζουν τα προϊόντα: φρούτα και λαχανικά (13,1%), ψάρια, οστρακοειδή και μαλάκια (11,2%), καπνός & προϊόντα καπνού (9,1%) και γαλακτοκομικά προϊόντα (8,3%).
Οι λοιπές κύριες κατηγορίες σημείωσαν μέσο ρυθμό μεταβολής που κυμαίνεται από 0,3% (ζάχαρη και παρασκευάσματα από ζάχαρη & μέλι) έως 3,3% (δημητριακά & παρασκευάσματα). Αύξηση παρουσιάζει και η μέση αξία των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων. Ειδικότερα, κατά την περίοδο 1988-2010, ο δείκτης μέσης αξίας του συνόλου των αγροτικών προϊόντων αυξήθηκε κατά 70,6% σημειώνοντας μέσο ετήσιο ρυθμό μεταβολής 3,3%.
Από τις κύριες κατηγορίες προϊόντων, τον υψηλότερο μέσο ρυθμό μεταβολής των τιμών παρουσιάζουν τα δημητριακά & παρασκευάσματα δημητριακών (μέσος ρυθμός μεταβολής 3,6%). Ακολουθούν ο καπνός & προϊόντα καπνού με 3,5%, τα φρούτα και λαχανικά με 2%, τα λάδια & λίπη φυτικής προέλευσης με 1,5%, τα ποτά με 1,4% και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και αβγά πουλιών με 1%.
Η ΕΕ είναι ο κύριος προορισμός των ελληνικών αγροτικών προϊόντων. Ομως, το ποσοστό συμμετοχής των χωρών αυτών συνεχώς μειώνεται και από 79% το 1988 περιορίστηκε σε 62% το 2010. Αυξητική τάση παρατηρείται στις εξαγωγές προς τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να αποτελούν τον δεύτερο τόπο προορισμού των εξαγωγών με συνολικό ποσοστό συμμετοχής 20,4% (από 2,3% το 1988).
Η Β. Αμερική και οι χώρες της Β. Αφρικής & Μέσης Ανατολής είναι ο τρίτος και τέταρτος προορισμός των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων με ποσοστά συμμετοχής 5,1% και 4%, αντίστοιχα.
Τα απαραίτητα βήματα
Με τη βοήθεια του ελληνικού Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών (ΟΠΕ) και της ιστοσελίδας (www.startupgreece.gov.gr) δίνονται οι απαραίτητες συμβουλές για την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων στο εξωτερικό, τη σωστή έρευνα των αγορών, την αποφυγή «παγίδων», τους τρόπους εξαγωγής, τη δημιουργία ανταγωνιστικών προϊόντων και την τιμολόγηση.
1. Πώς να ξεκινήσετε εξαγωγές
Για να κάνετε εξαγωγές, πρέπει πρώτα να δημιουργήσετε το προϊόν ή ακόμα καλύτερα την γκάμα των προϊόντων. Ενα σωστά μελετημένο προϊόν πρέπει να καλύπτει τις παρακάτω τρεις προϋποθέσεις: Σωστό σχεδιασμό, μελετημένη συσκευασία και πιστοποίηση.
2. Πώς να προσαρμόσετε το προϊόν σας για εξαγωγή
Κάντε ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει έρευνα και που μπορεί να αφορά τη μελέτη και καταγραφή των ανταγωνιστικών προϊόντων, τη συσκευασία και παρουσίαση, τις ανταγωνιστικές τιμές και την αποδοχή προϊόντος. Θα πρέπει ο εξαγωγέας να γνωρίσει το προϊόν του στους ενδεχόμενους εισαγωγείς και να συζητήσει μαζί τους για τις συνθήκες στην πώληση και τη διακίνηση παρεμφερών προϊόντων.
3. Πώς να τιμολογήσετε το προς εξαγωγή προϊόν σας
Η τιμολόγηση των προϊόντων που εξάγονται αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας διαδικασία, καθώς λαμβάνονται υπόψη, εκτός από παράγοντες κόστους παραγωγής, και άλλοι που αφορούν τη μεταφορά και παράδοση των εμπορευμάτων στις ξένες αγορές.
4. Πώς να προωθήσετε το προϊόν σας σε ξένες αγορές
Τα μέσα προώθησης που έχει στη διάθεσή της η επιχείρηση είναι σε γενικές γραμμές τα ίδια με τις αγορές του εσωτερικού. Αυτά είναι η διαφήμιση, το προωθητικό υλικό, τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι προσωπικές επισκέψεις, η συμμετοχή σε εκθέσεις και η ιστοσελίδα της επιχείρησης.
5. Πώς να διεισδύσετε σε ξένες αγορές
Σε γενικές γραμμές, οι μέθοδοι εισαγωγής ενός προϊόντος σε μια αγορά του εξωτερικού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι οι απευθείας εξαγωγές, εξαγωγές μέσω τρίτων, σύναψη συνεργασίας με επιχειρήσεις του εσωτερικού ή του εξωτερικού.
ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ
Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εξαγωγέων, τηλ.: 210-5228925, 210-5221515, http://www.pse.gr, email: pse@otenet.gr
Διεύθυνση Πληροφόρησης του ΟΠΕ (τηλ.: 210-9982247, αρμόδιος κ. Γεώργιος Παπαστεργιόπουλος)
via
Σκουριές, Χαλκιδική, Δελτίου Τύπου του δικηγόρου Ι. Κανελλόπουλου
Τα μάθατε “ΤΑ ΝΕΑ”;
16 October, 2013 by antigoldgreece
Ο έγκριτος δικηγόρος Πατρών κ. Ιωάννης Κανελλόπουλος, μας έστειλε το κάτωθι αναλυτικό Δελτίο Τύπου, με αφορμή τα όσα ακούγονται για τη σχηματισθείσα δικογραφία των γεγονότων της 12 Μαϊου 2013 στο “Ρέμα Καρατζά”. Τον ευχαριστούμε και το παραθέτουμε αυτούσιο.
ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΙΩΑΝΝΟΥ Θ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
________________________________________________________________________________________
ΓΟΥΝΑΡΗ 33 – Τ.Κ. 26221 ΠΑΤΡΑ ∙ ΤΗΛ.-ΦΑΞ : 2610-225.694
Α Ν Α Λ Υ Τ Ι Κ Ο Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ
Περί της δικογραφίας «Λάκκου Καρατζά»
Κατόπιν των κλήσεων που δέχθηκαν οι κάτοικοι της Ιερισσού και Μ. Παναγίας για τη δικογραφία που αφορά τα γεγονότα στο «Ρέμα Καρατζά» στις 12-5-2013, πλήθος δημοσιογράφων μου τηλεφωνούν για να τους παράσχω μία στοιχειώδη ενημέρωση και είναι αδύνατον να ανταποκριθώ. Πολλά ακούγονται, πολλά βλέπουν το φως της δημοσιότητος. Ο καθένας τα αναδεικνύει κατά το δοκούν και τα ερμηνεύει ομοίως. Σχεδόν οι πάντες αγνοούν τα στοιχεία της δικογραφίας και διακατεχόμενοι εξ αγνοίας, γίνονται αίτιοι σύγχυσης της κοινής γνώμης.
Στο στάδιο αυτό οι συνήγοροι δεν μπορούμε να πούμε πολλά στοιχεία, με αποτέλεσμα να βασιλεύει η παραπληροφόρηση σε κάθε επίπεδο. Είναι γεγονός ότι το θέμα των Σκουριών απασχολεί πλέον όλη την Ελλάδα. Στο μέτρο που μου επιτρέπεται λοιπόν, προς ενημέρωση των ενδιαφερομένων εκδίδω το παρόν ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ διά μέσου του έγκυρου blog “vasilinos.wordpress.com”, δηλώνοντας πρός τους πάντες –δημοσιογράφους και μη- ότι δεν έχω να πω κάτι περισσότερο και παρακαλώ να μη τηλεφωνούν και με αναζητούν να τους μιλήσω για τις υποθέσεις που μνημονεύω στο παρόν δελτίο τύπου. Δεν έχω να τους προσθέσω κάτι περισσότερο ούτε να τους διευκρινίσω. Σημασία έχει να μιλήσει πλέον η Δικαιοσύνη.
Όπως είναι γνωστό, μεθοδευμένα κατά «κύματα» στους κατοίκους Ιερισσού, Μ. Παναγίας κ.λ.π., αποστέλλονται κλήσεις για απολογία για πράξεις πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα. Έχω την τιμή εκ των κατοίκων να χειρίζομαι και τη δικογραφία της υπόθεσης των «Σκουριών» (17-2-2013) για τρεις εμπλεκομένους και της υπόθεσης του «ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΙΣΣΟΥ» (30 Μαρτίου 2012) πάλι για 5 κατοίκους, και τώρα της δικογραφίας που αφορά τα γεγονότα στο «Ρέμα Καρατζά (12 Μαϊου 2013) για έναν μόνο εμπλεκόμενο. Και για τις τρεις αυτές δικογραφίες πέραν των άλλων κατοίκων που μου έχουν αναθέσει την υπεράσπισή τους, και για τις τρεις αυτές δικογραφίες μου έχει αναθέσει την υπόθεσή του ο αξιότιμος Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, κ. Απόστολος Παπαγεωργίου. Υπάρχει μία συστηματική μεθόδευση γνωστών υπέρμαχων και συνεργών της «επένδυσης χρυσού», που με κάθε τρόπο επιχειρούν να τον καταδείξουν ως «ηθικό αυτουργό» και «εγκέφαλο ενορχήστρωσης» για ό,τι παραβατικό συμβαίνει στην περιοχή, πλημμεληματικού ή κακουργηματικού χαρακτήρα.
Σε όλους αυτούς οφείλουμε κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε ότι ξέρουν ως αντίπαλοι να αναγνωρίζουν ποιος είναι ο υπ’ αριθμόν ένα «αντίδικός τους», ξέρουν προς τα πού να εστιάζουν την σκόπευσή τους, ξέρουν ποιος συνεχώς με κάθε νόμιμο τρόπο αναδεικνύει τις παρανομίες τους, δίνει δημοσιότητα σε αυτές, τις καταγγέλλει στις αρχές κ.λ.π., τους έχει δώσει με το γνωστό «Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» παγκόσμια διάσταση και είναι πολύ σημαντικό να έχεις την αναγνώριση από αυτόν τον ίδιο τον αντίπαλό σου, να τον βλέπεις να εστιάζει τον πόλεμο κυρίως και κατ’ εξοχήν στο πρόσωπό σου.
Δυστυχώς όμως ο πόλεμος εναντίον του κ. Παπαγεωργίου ως κύριο όπλο εξόντωσής του έχει την συνειδητή διαστροφή της αλήθειας και την δίχως όρια συκοφάντησή του και φυσικά επειδή η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη είναι αδύνατον να μη λάμψουν έστω και αν προσωρινώς σκιάζονται και η υπόθεση του κ. Παπαγεωργίου είναι αδύνατον να μη λάμψει στο τέλος. Ο χρυσός δεν σκουριάζει, τα παλιοσίδερα μόνο σκουριάζουν.
Α΄. Υπόθεση Σκουριών (17-2-2013)
Επιγραμματικά, λακωνικά θέλω να σας καταστήσω γνωστό ότι όσον αφορά τη δικογραφία των Σκουριών για τα γεγονότα της 17ης Φεβρουαρίου 2013 στο τελικό πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αναφέρεται επί λέξει: «Από το σύνολο της αστυνομικής έρευνας και της άρσης απορρήτου των επικοινωνιών, δεν προέκυψαν στοιχεία από τα οποία να στοιχειοθετείται η οποιαδήποτε μορφή συμμετοχής στις έκνομες ενέργειες που διαπράχθηκαν στο μεταλλείο στην περιοχή Σκουριές Χαλκιδικής για τον Παπαγεωργίου Απόστολο…». Υπομνήω ότι πλήθος υπαλλήλων της εταιρείας, είχαν καταθέσει ενόρκως και είχαν υποδείξει ως ηθικό αυτουργό τον κ. Παπαγεωργίου (φυσικά θα κληθούν τώρα όλοι αυτοί να πληρώσουν την τεράστια ηθική βλάβη που του προξένησαν). Για την υπόθεση αυτή των Σκουριών έχουμε καταθέσει μήνυση για ψευδορκία για τον κεντρικό μάρτυρα κατηγορίας υπάλληλο …………… αστυνομικό της Δ/νσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, που υπηρετεί στο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και καταγγέλλουμε άλλες παράνομες ενέργειες ανακριτικών υπαλλήλων, που διενεργούσαν την προανάκριση.
Στην υπόθεση αυτή ανακριτής εξέδιδε “copypaste” πανομοιότυπα κατηγορητήρια με στοιχεία που δεν ερείδοντο στα στοιχεία της δικογραφίας και ουδείς εκ των μαρτύρων κατηγορίας είχαν καταθέσει. Υπήρξαν πλήθος παραβάσεις στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που θεωρούντο ύποπτοι κ.λ.π. Φυσικά έχουμε πράξει για όλα αυτά ό,τι ο νόμος ορίζει.
Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι σε Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής που υπάγονται οι Σκουριές, την ημέρα των επεισοδίων στις 17-2-2013 συντάχθηκε έκθεση αυτοψίας μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα από αστυνομικό (που πήγε μάλιστα με πολιτικά ρούχα!) και υπεγράφη από υπάλληλο της εταιρείας, και εντός της έκθεσης αυτοψίας έβαλαν αντικείμενα ενοχοποιητικά, ως δήθεν ευρεθέντα στον χώρο του εργοταξίου την ημέρα του εμπρησμού, ενώ απεδείχθη ότι τα αντικείμενα αυτά βρέθηκαν ένα μήνα πριν την ημέρα του εμπρησμού και μάλιστα σε άλλη τοποθεσία, εκτός του χώρου του εργοταξίου.
Ήταν αδύνατον να μη ζητήσουμε στο στάδιο της προανάκρισης έγκαιρη Δικαστική Προστασία από τα όσα συντελούντο. Καταφύγαμε και στον Άρειο Πάγο, στην Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης και στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Χαλκιδικής. Ζητήσαμε και από το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως να προβεί σε (ΕΔΕ) ένορκη διοικητική εξέταση για τους επίορκους αστυνομικούς που ψευδόρκησαν, η οποία βρίσκεται εν εξελίξει.
Όπως είναι γνωστό, γι’αυτή την υπόθεση των Σκουριών παρενέβη και η Διεθνής Αμνηστία με την από 26 Μαρτίου 2013 ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ της, όπου κάλεσε τις ελληνικές αρχές να διεξάγουν έγκαιρη αμερόληπτη και αποτελεσματική έρευνα των ισχυρισμών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αστυνομία στην υπόθεση εμπρησμού του εργοταξίου της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» στις Σκουριές.
Όπως είναι πλέον γνωστό και για την υπόθεση αυτή των Σκουριών στις 8-10-2013 ο Προϊστάμενος Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης, με εισήγησή του και αίτησή του προς την Ολομέλεια του Συμβουλίου Εφετών Θεσσαλονίκης, ζητά την εφαρμογή του Άρθρου 29 παρ. 1, 2 ώστε να ορισθεί Εφέτης ανακριτής.
Αμέσως 2 ημέρες μετά, στις 10-10-2013 χωρίς να γίνει καμμία αίτηση από τους συνηγόρους των άδικα προφυλακισθέντων για αποφυλάκισή τους, το Συμβούλιο Πλημ/κων Θεσσαλονίκης αυτεπάγγελτα εξέτασε την περίπτωση και αποφάσισε να άρει την προσωρινή τους κράτηση χωρίς καν να τους θέσει χρηματική εγγύηση.
Οι δύο αποφυλακισθέντες στις 14-10-2013 έτυχαν μεγαλειώδους υποδοχής στην Ιερισσό από τους κατοίκους της περιοχής τους και περιμένουμε και για τους δύο άλλους Ιερισσιώτες σύντομα να τύχουν της ίδιας αντιμετωπίσεως, διότι είναι παντελώς άδικη η κράτησή τους. Φρονούμε ότι επέχει μάλλον χαρακτήρα παραδειγματισμού των άλλων διαμαρτυρομένων κατοίκων.
Β΄.Υπόθεση «Δημαρχείου Ιερισσού» (30 Μαρτίου 2012)
Όσον αφορά την υπόθεση του Δημαρχείου της Ιερισσού, και σ’αυτή την υπόθεση ο Δήμαρχος Αριστοτέλη και οι σύμβουλοι της παράταξής του υπέδειξαν ως ηθικό αυτουργό πάλι τον κ. Παπαγεωργίου και δύο ακόμα τοπικούς παράγοντες. Τα όσα «θαύματα» συντελέσθηκαν στο στάδιο της προανάκρισης, περιποιούν όνειδος για το κύρος της ελληνικής δικαιοσύνης. Για την υπόθεση αυτή έχει εκδώσει το δικηγορικό μου γραφείο το από 9-10-2013 αναλυτικό ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (που αναρτήθηκε στο “vasilinos.wordpress.com” και φέρει τίτλο: «Αίτηση κατοίκων για εφαρμογή του άρθρ. 29 παρ. 1,2 Κ.Π.Δ. και διορισμό Εφέτη ανακριτή» ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Θα ήθελα απλώς να συμπληρώσω ότι στην υπόθεση των γεγονότων της Ιερισσού, θα κληθούν όλοι όσοι μεθόδευσαν τα εις βάρος του κ. Παπαγεωργίου (είτε είναι μηνυτές είτε μάρτυρες είτε ανακριτές), να απολογηθούν στην ελληνική δικαιοσύνη και φυσικά να πληρώσουν όλη την τεράστια ηθική ζημία που του προκάλεσαν.
Όπως πλέον είναι γνωστό, μετά από την αίτηση του κ. Παπαγεωργίου και των άλλων 4 κατοίκων της Μ. Παναγίας, πρός 1) τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, 2) Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, 3) Εισαγγελία Πρωτοδικών Χαλκιδικής, ο Προϊστάμενος Εισαγγελίας Εφετών Θεσ/νικης στις 8-10-2013 προέβη σε εισήγηση και αίτηση πρός την Ολομέλεια του Συμβουλίου Εφετών για εφαρμογή του Άρθρ. 29 παρ. 1, 2 και για ανάθεση και αυτής της υπόθεσης σε Εφέτη ανακριτή.
Γ΄. Υπόθεση «Ρέμα Καρατζά»
Στις 23-9-2013 σε 29 άτομα ήρθε κλήση για προκαταρκτική εξέταση, και τους καλούσε να προσέλθουν στις 27-9-2013 για να παρέχουν εξηγήσεις για κατηγορίες του Άρθρ. 187 παρ. 1, 3, 6 Π.Κ. για σύσταση, διεύθυνση, συμμετοχή κ.λ.π. σε εγκληματική οργάνωση κ.λ.π. βαριές κακουργηματικές πράξεις άρθρ. 310, 309, 94, 272, 382, 189 Π.Κ.
Θέλω να επισημάνω ότι οι δικογραφίες για το «Δημαρχείο Ιερισσού» (χιλιάδων σελίδων) και η δικογραφία για το «Ρέμα Καρατζά» ήρθαν σχεδόν ταυτόχρονα. Η δικογραφία μόνο για τον Καρατζά αποτελείται από 3.500 περίπου σελίδες και δεκάδες dvd με απομαγνητοφωνήσεις κ.λ.π. υλικό. Κατανοεί κανείς τι σημαίνει να καλείσαι να παρέχεις μέσα σε 4 ημέρες εξηγήσεις για μια δικογραφία ογκώδη, που κάποιοι επί 5 ολόκληρους μήνες τη μεθόδευσαν και κατασκεύαζαν. Είναι σαν κάποιοι να μη θέλουν να έχεις πολύ χρόνο για να μελετήσεις και να δεις τι ακριβώς έχει μεθοδευθεί. Ωστόσο εμείς σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπουμε να υπονομευθεί ακόμα και το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμά μας να έχουμε στη διάθεσή μας τον χρόνο που απαιτεί η κοινή λογική, 1) για να φωτοτυπήσεις 3.500 σελίδες, 2) να τις μελετήσεις, 3) να δεις 40 dvd, 4) να συλλέξεις τα αποδεικτικά σου στοιχεία, ώστε να μην πας όπως λέει και η παροιμία (αλλά και κάποιοι το επιθυμούν): «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι».
Στο πλαίσιο αυτό μέχρι σήμερα ο κ. Απ. Παπαγεωργίου έχοντας λάβει αναβολή, δεν έχει προσέλθει για να καταθέσει το υπόμνημά του με παροχή εξηγήσεων. Ωστόσο καταθέσαμε την από 13-10-2013 ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΙΤΗΣΗ, την οποία αυτούσια καταθέτω κάτωθι, απλώς για να πάρετε μια ιδέα για το τι συμβαίνει. ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Το θέμα με την οικονομική χορηγία της «Ελληνικός Χρυσός» στα σώματα Ασφαλείας, είναι μείζον. Θα καταθέσουμε έγκληση με αποδεικτικά στοιχεία πλήθος παράνομων ενεργειών των αστυνομικών οργάνων εις βάρος των κατοίκων, και σας υποσχόμαστε το θέμα αυτό να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Θα καταγγείλουμε το γεγονός με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία και στους διεθνείς οργανισμούς.
Εντός και αυτής της δικογραφίας έχουν συντελεσθεί «θαύματα», για τα οποία αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να ανακοινώσουμε τίποτα περισσότερο. Ανακοινώνουμε ότι και γι’ αυτή την υπόθεση ταυτόχρονα με την κατάθεση του υπομνήματος παροχής εξηγήσεων, θα καταθέσουμε και αίτηση πάλι στον Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Πολυγύρου, για έγκαιρη δικαστική προστασία και για εφαρμογή του Άρθρ. 29 παρ. 1, 2 Κ.Π.Δ., για να αναλάβει την υπόθεση Εφέτης ανακριτής και να μη την χειρίζονται οι ανακριτικοί υπάλληλοι των Σωμάτων Ασφαλείας, που έχουν οικονομικό χορηγό τους την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» κατά δική της δήλωση. Φυσικά θα κατατεθούν αγωγές για όλους τους υπευθύνους, επιφυλασσόμεθα και για συγκεκριμένο blog που είναι ανώνυμοι οι χειριστές του, που είναι υπερασπιστής της εταιρείας και οι συκοφαντικού περιεχομένου αναρτήσεις τους είναι τα προσφιλή επικαλούμενα «στοιχεία» των ανδρών της Ασφάλειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι επικαλούνται οι άνδρες της Ασφάλειας αυτές τις αναρτήσεις ανωνύμων, και δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να τους καλέσουν να καταθέσουν ενόρκως για τα όσα αναρτούν, ούτε να προσκομίσουν τα όποια αποδεικτικά στοιχεία τους. Να είναι όμως σίγουροι ότι θα κληθούν οπωσδήποτε να απολογηθούν.
Τελειώνοντας θέλω να απευθυνθώ στον κ. Δένδια και να του πω: «Κύριε Υπουργέ, 1) αναμφισβήτητα όλοι καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται πλην αυτής που ασκείται για νόμιμη άμυνα. Οι κάτοικοι της Ιερισσού αμύνονται νόμιμα απέναντι στο πολιτικο-δημοκρατικό έλλειμμα που τρέφει την ανομία και τη διαφθορά, η οποία απειλεί και υπονομεύει το σύστημα εγγυήσεων των ατομικών τους ελευθεριών, των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και αυτή είναι η μορφή της θεσμικά λειτουργούσας βίας της εξουσίας, που θέλει την αστυνομία να προστατεύει τους παραβάτες του νόμου, να έχει οικονομικό χορηγό της τον παραβάτη αντίδικο και να ασκεί βία σε όσους επικαλούνται το νόμο και καταγγέλλουν τις έκνομες ενέργειες του χορηγού τους, ασκώντας βία τέτοια που προκάλεσε δύο φορές την επέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας. Η κάτωθι εικόνα είναι ένα μόνο απτό παράδειγμα της βίας που βιώνουν οι κάτοικοι της Ιερισσού και όπως γνωρίζετε, η βία γεννά βία, η ανομία γεννά τη βία.
2) Το ποιοι είναι «εγκληματική οργάνωση» κ. Δένδια, η οποία λήστευσε τη δημόσια περιουσία, το γνωρίζετε και από τους εκπροσώπους του κόμματός σας -και όχι μόνο- έχει καταγγελθεί κατά την κύρωση της Σύμβασης μεταβίβασης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στη Βουλή.
Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ο κ. Παπαγεωργίου και οι τίμιοι κάτοικοι της Β. Χαλκιδικής, σε καμμία περίπτωση δεν είναι «μέλη εγκληματικής οργάνωσης», και όλο αυτό το σκηνικό μεθοδεύθηκε προκειμένου να κατασταλούν οι δίκαιες αντιδράσεις των κατοίκων, ασκώντας καταχρηστικά δικονομικές δυνατότητες, σχηματίστηκαν δικογραφίες με περιεχόμενο το χειρότερο που υπάρχει στον ποινικό κώδικα, για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με απόπειρα ανθρωποκτονίας, με κατασκευή όπλων κ.λ.π. Η αλήθεια όμως είναι μία, αυτή που κρυφά δηλώνουν οι αστυνομικοί που ασχολήθηκαν με την έρευνα και δικογραφία του «Ρέματος Καρατζά» και τη δηλώνουν στις εφημερίδες, για να το μάθει όλη η Ελλάδα. Σας αφιερώνω λοιπόν το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας «ΝΕΑ» 16-10—2013 σελ. 3, με τίτλο: «Κατηγορώ 3.000 σελίδων για το “αντάρτικο” στις Σκουριές». Η έγκυρη δημοσιογράφος Ματίνα Ηρειώτου έχοντας κάνει σπουδαίο ρεπορτάζ, δημοσίως γνωστοποιεί στους πάντες ότι: «Δεν πρόκειται για κακοποιούς, είναι κάτοικοι οι οποίοι δηλώνουν λανθασμένα την αντίδρασή τους. Όμως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να μείνει ανεξέλεγκτη», και αυτό η δημοσιογράφος ανακοινώνει δημοσίως ότι το «υποστηρίζουν αστυνομικοί, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την έρευνα των υποθέσεων». Αυτή είναι η μόνη αλήθεια κ. Δένδια, και την αποκαλύπτουν στην δημοσιογράφο αυτοί που στην δικογραφία παρουσιάζουν τους τίμιους κατοίκους ως εγκληματική οργάνωση”.
Ιωάννης Θ. Κανελλόπουλος
πηγή: http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/10/16/ta-mathate-tanea/
απλά για υπενθύμιση, περί marfin
«Άθλια πολιτικά παιχνίδια της Δικαιοσύνης και του πρωθυπουργού πάνω σε τάφους ανθρώπων»
Η ανάσυρση της υπόθεσης της Μαρφίν. Μιλά για πρώτη φορά ο δικηγόρος κατηγορουμένου στην υπόθεση, Δημήτρης Κατσαρής. Άθλια πολιτική σπέκουλα και πολιτικά παιγνίδια της Δικαιοσύνης και του ίδιου του πρωθυπουργού , καταγγέλλει στο ΚΟΚΚΙΝΟ ο Δημήτρης Κατσαρής ,συνήγορος κατηγορουμένου στην υπόθεση της Μαρφίν, ο οποίος διερωτάται για τη χρονική στιγμή της δημοσιοποίησης του βουλεύματος το οποίο είχε εκδοθεί τον περασμένο Μάιο. «Γιατί επί ένα χρόνο η Δικαιοσύνη δεν είχε επιληφθεί της υπόθεσης, γιατί επί ένα χρόνο δεν ασκήθηκε καμία ποινική δίωξη και ανακοινώθηκαν τέσσερις προσαγωγές που τις βάφτισαν συλλήψεις, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο απραξίας;» διερωτάται χαρακτηριστικά κ. Κατσαρής.
Πώς στήνονται οι κατηγορίες, από ποιόν και για ποιους λόγους τα ερωτηματικά που διατυπώνει για πρώτη φορά δημοσίως ο δικηγόρος κατηγορούμενου στην υπόθεση Μάρφιν. – See more at: http://stokokkino.gr/article/2774/Athlia-politika-paixnidia-tis-Dikaiosunis-kai-tou-prothupourgou-pano-se-tafous-anthropon#sthash.8VmSxKPV.dpuf
περιβάλλον και πολιτική 