εκλογική αποχή

Περί του δικαιώματος της εκλογικής αποχής

Αφιερωμένο στην κόρη μου και τον πατέρα μου¹

Εν όσω η χώρα μας ετοιμάζεται για τις πολυεκλογές της 26ης Μαΐου 2019, δηλαδή για μία τριπλή και βάλε γιορτή της δημοκρατίας², εγώ (και απ΄ όσο γνωρίζω και κάποιοι άλλοι συμπατριώτες και πολίτες) προβληματιζόμαστε βαθιά και βαριά. Προβληματιζόμαστε για το εάν έχει νόημα η συμμετοχή στις εκλογές, η συμμετοχή από την θέση του εκλογέα ή εάν αξίζει περισσότερο και είναι συνεπέστερο προς τις ιδέες μας και συνεπέστερο προς την ευχή και επιθυμία μας για μια υγιέστερη δημοκρατία, για μια καλύτερη δημοκρατία και μια καλύτερη και ανθρωπινότερη πολιτεία να αρνηθούμε να ψηφίσουμε, να απέχουμε συνειδητά και ουσιαστικά.

Η συνειδητή άρνηση της ψήφου θα πρέπει να θεωρείται πολιτική πράξη. Μάλιστα, από την στιγμή που η πράξη αυτή γίνεται φανερά, δηλούμενη και όχι κρυπτόμενη και υποστηριζόμενη από δημοσιοποίηση θέσεων και απόψεων επί του θέματος, κατά τη γνώμη μου, σαφώς υπερέχει σε επίπεδο προβληματισμού και διαλόγου, από το να πάει κανείς και πίσω από ένα παραβάν να διαλέξει κάτι από αυτά που του προτείνουν και μυστικά και στα γρήγορα να το ρίξει σε μία κάλπη. Και μετά να παρακολουθήσει τις φωνασκίες και τα σόου των καναλιών για την συνέχεια και ιδίως το βράδυ της ημέρας των εκλογών και ήσυχος με την συνείδησή του και την εκπλήρωση του καθήκοντός του να περιμένει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, σε όσα χρόνια προκύψει αυτή.

Επιπλέον η άρνηση ψήφου (ας την ονομάσουμε ηθελημένη αποχή και για ευκολία στην συνέχεια του κειμένου θα αναφέρεται απλά ως αποχή, θα εννοείται δε μόνο αυτή η ενσυνείδητη και ηθελημένη αποχή και όχι ή φυσιολογική που προκύπτει από χιλιάδες άλλους λόγους της ζωής) είναι κάτι που το κάνουν και κόμματα, πολιτικές παρατάξεις και οργανωμένοι πολιτικοί φορείς. Το βλέπουμε να γίνεται μέσα στο Κοινοβούλιο (υπό διάφορες μορφές, πχ αποχώρηση από το χώρο της συνεδρίασης, άρνηση συμμετοχής σε συζήτηση, άρνηση συμμετοχής σε ψηφοφορία ή δήλωση απλά της παρουσίας κλπ). Το έχουμε δει και ως επίσημη θέση μεγάλων κομματικών παρατάξεων σε κρίσιμες στιγμές και ιστορικές συγκυρίες (πχ εκλογές του 1946 και ΚΚΕ).

Έχει ακόμη υποστηριχθεί σε θεωρητικό επίπεδο αρκετές φορές και από διάφορους που μάλλον δεν θα έπρεπε να θεωρούνται εχθροί αυτού που τόσο εύκολα ονομάζουμε δημοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα δύσκολα ορίζεται και ακόμη δυσκολότερα πραγματώνεται ουσιαστικά. Για μια αναφορά και μόνο θυμίζω την “Πολιτική Ανυπακοή” έργο του Henry David Thoreau, από τον 19ο αι. που ξεπερνά κατά πολύ την άρνηση ψήφου και προχωρά σε περισσότερες και περισσότερο επώδυνες ρήξεις με το κράτος (πχ άρνηση στράτευσης, άρνηση φορολόγησης κλπ).

Συνεπώς η απόφαση κάποιου για αποχή δεν είναι κάτι πρωτοφανές, ούτε καταλυτικό των δημοκρατικών θεσμών και λειτουργιών, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να κατηγορούνται για κάτι τέτοιο και τα κόμματα της βουλής (σχεδόν όλα από τα τωρινά έχουν πράξει κάτι από τα προαναφερόμενα) ή οποιοσδήποτε διανοείται, προβληματίζεται, μελετά και γράφει ή θέτει σε δημόσια κρίση τις πολιτικές θέσεις και απόψεις του. Νομίζω ότι φυσική συνέπεια του δικαιώματος του εκλέγειν είναι και το δικαίωμα του πολίτη στην αποχή.

Γιατί όμως να αποφασίσει κάποιος την αποχή; Γιατί να ενεργήσει έτσι και να μην κάνει το ανάποδο, δηλαδή το σύνηθες , δηλαδή να πάει να ψηφίσει, είτε για να κερδίσουν αυτοί που υποστηρίζει είτε για να χάσουν αυτοί που αντιπαθεί, απεχθάνεται και θέλει να ηττηθούν;

Γιατί να κάνει το δύσκολο, αυτό που θα τον φέρει σε ρήξη με τον περίγυρό του, αφού κανένας δεν θα μείνει ευχαριστημένος από την επιλογή του;

Γιατί βεβαίως η αποχή είναι δυσάρεστη και από τις δύο πλευρές του εκλογικού φάσματος: και από την μεριά των εκλογέων και από την μεριά των υποψηφίων. Χάνονται ψήφοι, άρα χάνονται πιθανότητες νίκης, ξεκάθαρα δηλώνεται η πολιτική αντίθεση με κόμματα, ιδεολογίες και πρόσωπα κλπ. Και ας μην κρυβόμαστε: μάλλον όλοι ενοχλούνται και λίγο παρά πάνω γιατί η αποχή δηλώνει ότι αυτό που γίνεται, οι εκλογές, έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την αξία του, έχει χάσει την σημασία του, δεν πείθει, δεν ανταποκρίνεται στο ύψος της αποδιδόμενης σε αυτό σημασίας. Και βεβαίως, ως προς τους συμμετέχοντες υποψηφίους, αφήνει την δυσαρέσκεια του ότι “εσύ που απέχεις δεν με παραδέχεσαι εμένα που είμαι υποψήφιος, δεν με πιστεύεις εμένα που τόσο διαφημίζομαι για να σε πείσω για την αλλαγή που θα φέρω στη ζωή σου και στα πράγματα του τόπου”.

Η αποχή συνιστά μία φανερή ρήξη με τα ειωθότα, με την πεπατημένη, με το ψευδεπίγραφο και ανειλικρινές, το αλυσιτελώς επαναλαμβανόμενο και διηνεκώς ανακυκλούμενο προς ίδιον μόνο όφελος.

Ο λόγος που ένας πολίτης φθάνει στην αποχή δεν είναι ένας μόνο. Είναι πολλοί επί μέρους λόγοι, που όμως τελικά συμπυκνώνονται στο εξαιρετικά λυπηρό και απογοητευτικό συμπέρασμα ότι η Πολιτεία εντός της οποίας ζει ο απέχων έχει κατά πολύ χάσει από τα καλά χαρακτηριστικά της (αν τα είχε και ποτέ), ότι δεν φθάνει στις προσδοκίες και απαιτήσεις των πολιτών της, ότι παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατικό και μάλιστα σε σοβαρό βαθμό.

Και ανάμεσα στα άλλα παρουσιάζει την μεγάλη διαστροφή, αντί να λειτουργεί δια της εναλλαγής των πολιτών στα αιρετά αξιώματα και αντί να χρησιμοποιεί τις εκλογές ως εργαλείο για την διαχείριση της (εκεί όπου απαιτείται και αξίζει κάτι τέτοιο), αντιθέτως να λειτουργεί σχεδόν εντελώς αντίστροφα: Μια “δημοκρατική’ πολιτεία που κυβερνάται από τα ίδια σχεδόν πρόσωπα, από επαγγελματίες της πολιτικής, μια δημοκρατία που λειτουργεί κατ΄ επίφαση και προς χάρη των εκλογών και της δημοκρατικής νομιμοποίησης που αυτές παρέχουν. Αλλά μακριά και όλο και πιο μακριά από το φροντίζει ουσιαστικά και σε βάθος το καλό του λαού της, των πολιτών της, της χώρας της και της κοινωνίας της.

Στα παραπάνω δεν επέρχεται κάποια μεγάλη αλλαγή επειδή δήθεν μετέχουν όλοι στο εκλέγειν και επειδή στην κυριολεξία και “η κουτσή Μαρία” συμμετέχει στο συνήθως προσωπικό παιχνίδι προβολής (και υποκρυπτόμενων συμφερόντων) των αυτοδιοικητικών εκλογών³.

Η θέση του απέχοντος είναι δυσχερής και επώδυνη γιατί κάνει αυτό που δεν θα ήθελε να κάνει. Απέχει από κάτι που θα το ήθελε αληθινό και καρποφόρο. Απέχει όμως γιατί δεν θέλει να συμμετέχει σε κάτι που το θεωρεί εικονικό και εν γένει αλυσιτελές. Είναι σα να δηλώνει κάποιος ότι δεν θα συμμετέχει σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι γιατί ξέρει ότι διαιτητές, παράγοντες και παίκτες έχουν σε μεγάλο βαθμό αποδεχθεί να παίζουν με προκαθορισμένα τα αποτελέσματα. Ή ακόμη χειρότερα να ξέρει ότι το παιχνίδι σε καμία περίπτωση δε θα είναι καθαρό. Επομένως τι θα κερδίσει αυτός από τη συμμετοχή του σε κάτι τέτοιο;

Τέλος στην μία από τις πολλές αντιρρήσεις που προβάλλονται στην θέση περί αποχής, σε αυτήν που λέει ότι μπορεί κάποιος να ψηφίσει και επιλέξει “λευκό” η αντίκρουση είναι η ακόλουθη: Η αντιμετώπιση της λευκής ψήφου από την εκλογική νομοθεσία και την συντεταγμένη Πολιτεία μας, δεν είναι μόνο κατάφωρα αντιδημοκρατική. Είναι και βαθιά προσβλητική για τον ψηφοφόρο που το πράττει αφού η τύχη που επιφυλάσσεται στην “λευκή” ψήφο του είναι ο κάλαθος των σκουπιδιών, η εξίσωσή της με το άκυρο⁴, το λάθος κλπ.

Για ποια λοιπόν δημοκρατική εκλογική διαδικασία μιλάμε και που συμμετέχουμε, αφού σε μερίδα των συμπολιτών μας και ψηφοφόρων σβήνουμε και διαγράφουμε την επιλογή τους προς χάριν απίστευτων εκλογοαριθμητικών αλχημειών και για να κρατήσουμε τη διαφωνούσα άποψή τους στο περιθώριο ή δυνατόν και στην ανυπαρξία;

Μήπως λοιπόν μέσα σε αυτά τα πλαίσια η αποχή καθίσταται μία αξιοπρεπής επιλογή, μία δημοκρατική επιλογή, μία μέθοδος έμπρακτης κριτικής και άσκησης πίεσης προς τις διαλεκτικές δυνάμεις που λειτουργούν μέσα σε μία ζώσα δημοκρατία; Και τελικά μία πράξη που δηλώνει την απαξία του ψευδεπίγραφου επιδιώκοντας την εξέλιξη και άνοδο των όντως δημοκρατικών θεσμών;

Χαλκίδα 10 Μαίου 2019

ΔΔΣ

Σημειώσεις:

1Αφιερωμένο στη κόρη μου, που θα συμμετέχει για πρώτη φορά στη ζωή της σε πολιτικές εκλογές και στον πατέρα μου που διαφωνούσαμε σε αρκετά πολιτικά, αλλά διαλεγόμασταν και πολλές φορές φθάναμε μέσα από τις διαφωνίες μας σε σύνθεση και ανέλιξη.

2Δύο κείμενα συνιστώ ως αναγνώσματα εν σχέσει με την ελληνική δημοκρατία, για προβληματισμό και εμβάθυνση: την “Αθηναίων Πολιτεία” του Αριστοτέλη και στην έκδοση του ΖΗΤΡΟΥ (Θεσσαλονίκη 2009) την εισαγωγή του Δημήτρη Παπαδή, ιδίως το επίμετρο, όπου πραγματεύεται μία σύγκριση της αρχαιοελληνικής Αθηναϊκής άμεσης δημοκρατίας και της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής. Και αφετέρου από το βιβλίο “Το μήλο της έριδος” του C. M. Woodhouse, από το 1ο κεφάλαιο “Το πολιτικό σκηνικό” το 1ο υποκεφάλαιο “Ο Μεταξάς και ο πολιτικός κόσμος” με εύστοχες και διαχρονικές κρίσεις για τους Έλληνες πολιτικούς και το ελληνικό πολιτικό σύστημα που 70 σχεδόν χρόνια μετά την έκδοση του στην Αγγλία (το 1948) δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό διατηρούν την  αξία τους. Υποσημειώνω όμως ότι ο φτωχός λαός που κατά τον Woodhouse είχε αυτούς τους κάκιστους πολιτικούς και το άθλιο κράτος, ευτυχώς, έχει από τότε εκπληκτικά πολύ προοδεύσει.

3Αυτοδιοικητικές εκλογές με 350 περίπου δήμους σε όλη την Ελλάδα και μέσο μέγεθος Δήμου τις 30.000 άτομα, μόνο ως αυτοδιοικητικές δεν μπορεί να εννοούνται. Πολύ δε περισσότερο όταν τα κόμματα τις λυμαίνονται και όταν φαινόμενα όπως Καρπενήσι-Λαμία-Αθήνα ή Δήμος-Κόμμα-Κυβέρνηση κλπ είναι τα συνήθη. Δηλαδή καμία σχέση με το στοιχείο της τοπικότητας που θα έπρεπε να είναι καθοριστικό για αυτού του είδους τις εκλογές.

4Οι λευκές ψήφοι δεν προσμετρώνται στις έγκυρες ψήφους αλλά μαζί με τις άκυρες. Συνεπώς χάνουν την αξία τους για επιρροή στο εκλογικό αποτέλεσμα, απαξιώνονται και σχεδόν μηδενίζονται ως προς την αποτελεσματικότητά τους.

• το κείμενο σε αρχείο PDF: περί εκλογών

Ηλεκτρικά αυτοκίνητα και κλιματική αλλαγή

Electric Vehicles are not a Panacea for Climate Change

from: http://www.cesifo-group.de/ifoHome/presse/Pressemitteilungen/Pressemitteilungen-Archiv/2019/Q2/pm_20190417_sd08-Elektroautos.html

Apr 17, 2019

Electric vehicles will barely help cut CO2 emissions in Germany over the coming years, as the introduction of electric vehicles does not necessarily lead to a reduction in CO2 emissions from road traffic. Natural gas combustion engines are the ideal technology for transitioning to vehicles powered by hydrogen or “green” methane in the long term.

Considering Germany’s current energy mix and the amount of energy used in battery production, the CO2 emissions of battery-electric vehicles are, in the best case, slightly higher than those of a diesel engine, and are otherwise much higher. This has been confirmed by a new study by Christoph Buchal, professor of physics at the University of Cologne; Hans-Dieter Karl, long-standing ifo energy expert; and Hans-Werner Sinn, former ifo president and professor emeritus at Ludwig-Maximilians-Universität München. The researchers carried out their detailed calculations using the concrete examples of a modern electric car and a modern diesel vehicle. In addition to CO2 emissions from battery production, they looked at alternative energy sources for electricity in order to calculate the impact electric vehicles have on CO2 emissions. They show that even with today’s technology, total emissions from a combustion engine powered by natural gas are already almost one-third lower than those of a diesel engine. “Over the long term, hydrogen-methane technology offers a further advantage: it allows surplus wind and solar power generated during peaks to be stored, and these surpluses will see a sharp increase as the share of this renewable energy grows,” Professor Buchal explains.

In their study, the authors criticize the fact that EU legislation allows electric vehicles to be included in calculations for fleet emissions with a value of “zero” CO2 emissions, as this suggests that electric vehicles do not generate any such emissions. The reality is that, in addition to the CO2 emissions generated in the production of electric vehicles, almost all EU countries generate significant CO2 emissions from charging the vehicles’ batteries using their national energy production mixes. The authors also take a critical view of the discussion about electric cars in Germany, which centers around battery-operated vehicles when other technologies also offer great potential: hydrogen-powered electric vehicles or vehicles with combustion engines powered by green methane, for instance. “Methane technology is ideal for the transition from natural gas vehicles with conventional engines to engines that will one day run on methane from CO2-free energy sources. This being the case, the German federal government should treat all technologies equally and promote hydrogen and methane solutions as well,” emphasizes Professor Sinn.

Publication (in German)

1. Buchal, Christoph, Hans-Dieter Karl and Hans-Werner Sinn, «Kohlemotoren, Windmotoren und Dieselmotoren: Was zeigt die CO2-Bilanz?», ifo Schnelldienst 72 (08), 2019, 40–54 | Details | PDF Download

Contact

Prof. Dr. Dr. h.c. mult. Hans-Werner Sinn

ifo Institute
Phone: +49(0)899224-1279
Fax: +49(0)899224-1901
Email: sinn@ifo.de
Website

σχετικά και στο Έκθεση αποκάλυψη: Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα εκπέμπουν περισσότερο CO2 απ’ τα πετρελαιοκίνητα! ( δημοσιευμένο στο https://igata.gr/2019/05/04/ta-ilektrika-aytokinita-ekpempoun-perissotero-co2/?fbclid=IwAR1sCv4agy4dz_WtU6uLYq-FJflggcLgnFRRJWXe7GFkdhNdJWIOhpiOhco)

Για το θέμα ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το σχόλιο στο fb του Apostolos Efthymiadis

Για το ἐνεργειακό μείγμα τῆς χώρας μας, τα πράγματα εἶναι ἀκόμα χειρότερα ὄπως ἀποδεικνύεται στην συνέχεια.

Γενικότερα η κατανάλωση μίας κιλοβατώρας θα προκαλέσει τις ἐξῆς ἐκπομπές CO2 ἀνά μορφή ἐνέργειας :

Πετρέλαιο : 0,264 kg CO2/kWh
Ηλεκτρική ενέργεια: 0,989 kg CO2/kWh (κατά ΚΕΝΑΚ για Ἐλλάδα)

Mε βάση την ἔκθεση 2017 ἀπό το «Σύμφωνο τῶν Δημάρχων» http://publications.jrc.ec.europa.eu/…/jrc_technical…)

Ηλεκτρική ενέργεια: 0,81 kg CO2/kWh (για Ἐλλάδα )
Ηλεκτρική ενέργεια: 0,658 kg CO2/kWh (για Γερμανία)

Α. ΝΤΗΖΕΛΟΚΙΝΗΤΗΡΕΣ
Δια την παραγωγή μηχανικοῦ ἔργου μίας κιλοβατώρας για την ὤθηση τοῦ αὐτοκινήτου καὶ με μία μέση ἐνεργειακή ἀπόδοση ἐνός ντηζελοκινητήρα περί το 35% αὐτο συνεπάγεται ὄτι θα χρειαστούν 1/0,35 = 2,86 kWh καυσίμου και ἐπομένως θα ἔχουμε ἐκπομπή CO2 = 2,86 (0,264) = 0,75 κιλῶν διοξειδίου τοῦ ἄνθρακα.

Β. ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΣΤΗΝ ἘΛΛΑΔΑ
Δια την παραγωγή ἰδίου μηχανικοῦ ἔργου μίας κιλοβατώρας για την ὤθηση τοῦ αὐτοκινήτου καὶ με μία μέση ἐνεργειακή ἀπόδοση μίας μπαταρίας στο 75% (δηλαδή με ἀπώλειες τοῦ κύκλου φορτίσεως/ἐκφορτίσως κατά 25%) συνεπάγεται ὄτι θα χρειαστούν για την φόρτιση των μπαταριῶν 1/0,75 = 1,33 kWh ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας, οι ὀποῖες με την σειρά τους θα προκαλέσουν ἐκπομπές 1,33 (0,989) = 1,32 κιλῶν διοξειδίου τοῦ ἄνθρακα, δηλαδή αὐξημένες ἐκπομπές κατά 57,3 % ἔναντι τοῦ ντηζελοκινητήρα!!!

Γ. ἨΛΕΚΤΡΙΚΑ ἈΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Ἐάν ἀντί τοῦ συντελεστοῦ 0,989 ληφθῇ ο συντελεστής 0,658 kg CO2/kWh τότε ἀντίστοιχες οι ἐκπομπές ὑπολογίζονται ἴσες με 1,33(0,658) = 0,86 kgCO2/kWh δηλαδή ἐπίσης ὑψηλότερες (κατά 17%) ἔναντι τῶν πετρελαιοκινητήρων.

Ἐδῶ ἡ ἀπάτη εἶναι καταφανῆς ἐνῶ οι ἀργυρόνυτοι γραφειοκράτες τῶν Βρυξελλῶν ἔχουν πλέον νομοθετήσει την ὑποχρεωτική ἐγκατάσταση σταθμῶν φορτίσεως ἠλεκτρικῶν αὐτοκινήτων σε νέες και παλαιότερες οἰκοδομές (Ὀδηγία 2018/844/ἘΚ).