Εκ βαθέων εξομολογήσεις παθών

[ΔΔΣ: δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, 28/4/2024 *]

Δεν είναι ότι το καλεί η Εβδομάδα που έρχεται. Δεν είναι ότι αυτή είναι η εβδομάδα των Παθών και γιαυτό μπαίνουμε σε μία άλλη διάθεση. Και δεν θα μιλήσω γενικά, αλλά θα μιλήσω – έστω γράψω- πολύ ειδικά και πολύ προσωπικά¹.

Είναι λοιπόν που όντας άνθρωπος και αυτό σημαίνει γεμάτος πάθη και κουσούρια, όντας Έλληνας και γιαυτό με μεγάλη πίσω μου ιστορία, παράδοση και κληρονομιά και τέλος, όντας πολίτης μέσα σε μία Πολιτεία που είμαι σίγουρος και το δηλώνω ευθαρσώς, μισεί την ιδιότητα μου αυτή και απεχθάνεται κάθε τι που συνδέεται με τις λέξεις πόλις, πολίτευμα, πολίτης, πολιτισμός, είναι λοιπόν που μέσα σε όλα αυτά αισθάνομαι τους ορίζοντες της ψυχής μου να βαραίνουν, να θολώνουν και να σμικρύνονται τραγικά.

Γιατί θα με ρωτήσετε και θα με ρωτήσει και ο καθείς; Μπορεί μάλιστα και να μου πουν ότι ψυχολογικό είναι το πρόβλημα μου, καταθλιπτική διάθεση έχω (ας πάρω ένα από τα πάμπολλα χαπάκια που συνοδεύουν την ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων του πολιτισμένου κόσμου). Να προσθέσω δε και τούτο, ότι ανάμεσα στα άλλα κουσούρια μου, είναι και το ότι δεν μπορώ να δηλώσω “αθεράπευτα αισιόδοξος” κάτι που ακούγεται πολλές φορές στο θαυμαστό μπλε γυαλί και τον κόσμο του.

Όχι δεν είμαι αισιόδοξος², γιατί τι αίσια δόξα μπορεί να έχω όταν βλέπω τον κόσμο γύρω μου;

Ισραηλίτισσες στην Γάζα βγάζουν σέλφι

Πως μπορώ να έχω καλή γνώμη για αυτό τον κόσμο όταν τα χέρια παιδιών και τα κομμάτια γερόντων ξεπροβάλλουν μέσα από τα γκρεμίδια της Γάζας, σε ένα συνονθύλευμα αξεδιάλυτο και την ίδια ώρα οι στρατευμένες στρατιωτίνες του Ισραήλ βγάζουν “σέλφι” πάνω από τον τόπο που καταστρέφουν με μέθοδο και κέφι³; Και με πονάει με έναν ιδιαίτερο τρόπο η ναζιστική απανθρωπιά του σιωνιστικού εβραϊκού κράτους, γιατί στην πόλη μου⁴ ζούμε μαζί με τους συμπατριώτες μας Εβραίους, μαζί και αγαπημένοι, σχεδόν 2.500 χρόνια τώρα! Και με εκνευρίζει αφόρητα που ο πρωθυπουργός της χώρας μου είχε πει στον Νετανιάχου, σε ελεύθερη απόδοση: κάνε τον πόλεμό σου, αν μπορείς κράτα λίγες τις ζημιές (που ερμηνεύεται: και αν δεν μπορείς δεν πειράζει⁵).

Πως μπορεί να έχω καλή γνώμη για τον τόπο μου, όταν τα παιδιά μου ταξιδεύουν ένα και πλέον χρόνο μετά την αποφράδα Ημέρα Ανθρωποθυσίας των Τεμπών με τα ίδια τρένα, βρώμικα και σκοτεινά, με διαβάσεις προβληματικές, ασφάλεια ελλιπή… Και πάνω απ΄ όλα έχω ακούσει τον υπουργό Δικαιοσύνης της χώρας μου να αποκαλεί “μπάζα” αυτούς που μίλησαν για το απολύτως αποδεδειγμένο γεγονός του μπαζώματος⁶. Χειρότερο όμως του προηγουμένου είναι η επαγγελματική συγκάλυψη των τεκμηρίων, αποδείξεων και στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος. Όταν οι μπουλντόζες με τις φαγάνες τους σήκωναν φύρδην-μίγδην τα συντρίμμια των βαγονιών έπαιρναν μαζί και τα εμπεριεχόμενα ανθρώπινα σπαράγματα, μετατρέποντας τον τόπο μας σε μία απόλεμη Γάζα. ‘Όμως, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, σε χαριτωμένη παρέα του καλοκαιριού, από καλοβαλμένα και φινετσάτα στελέχη τραπεζών, ακούσαμε όταν ατυχώς προέκυψε κάποια συζήτηση για το θέμα: “Μην χαλάμε την διάθεσή μας λέγοντας αυτά τώρα…”.

Και η στενοχώρια μου μεγαλώνει, όταν συζητώντας με εκπρόσωπο της νέας γενιάς, λαμπρό παιδί σαν χαρακτήρα, με προσόντα και ικανότητες σπουδαίες, όμως το τρώει το άγχος της αποκατάστασης (ενώ ακόμη δεν έχει τελειώσει τις σπουδές), των χρημάτων (που θέλει να είναι πολλά) και ενώ σπουδάζει το δίκαιο ως επιστημονικό αντικείμενο, όμως δεν θέλει να ακούει για την ταξικότητα (και τοξικότητα;) της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, την προβληματικότητα των συμπεριφορών των εκπροσώπων της (ισταμένης και καθημένης και βεβαίως και εμάς των συλλειτουργών δικηγόρων), που πλέον “ο κόσμος το ‘χει τούμπανο” και κάποιοι κρυφό καμάρι. Όπως εύστοχα πρόσφατα γράφτηκε, εξυπηρετούν πλειστάκις κυβερνητικές ή επιχειρηματικές επιλογές είτε απλά φροντίζουν για την δική τους ευποιία αντί της κοπιώδους προσπάθειας για πραγματική απόδοση δικαίου⁷.

Είναι λοιπόν το ιδανικό για ένα νέο άνθρωπο το να γίνει πλούσιος, να κάνει ταξίδια κάθε λίγο και λιγάκι (στο εξωτερικό φυσικά) να δουλέψει στο κονκλάβιο των Βρυξελλών και να τρώει σούσι (οι καιροί απαιτούν και γευστική πρωτοπορία και εμπειρίες κάθε είδους ανόητε γονέα 1).

Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να εργασθώ, να αντεπεξέλθω, να επιβιώσω οικονομικά και να κρατήσω ένα επίπεδο ζωής. Μέσα μου και έξω μου. Στους τρόπους μου και τις συνήθειές μου, στις αντιλήψεις μου και τις πεποιθήσεις μου. Αλλά ανακαλύπτω ότι με στραβοκοιτάζουν. Γιατί δεν βγάζω πολλά λεφτά, γιατί δεν επιδιώκω εύκολο πλουτισμό, γιατί αναλώνομαι σε προσπάθειες για το άθλημα της πόλεως, συμμετέχω στα κοινά, είμαι αυτό το παράλογο λεκτικά και υπαρξιακά ‘ενεργός πολίτης⁸”.

Όλα μαύρα λοιπόν; Όλα “απαισιόδοξα”; Όχι, γιατί εκτός από την αισιοδοξία υπάρχει και η Ελπίδα. Αλλά η Ελπίδα ανήκει στην οντολογική κατάσταση του ανθρώπου ως δημιουργικού και ελεύθερου όντος. Και το βλέπω αυτό γύρω μου, μπορεί όχι όσο το θέλω, αλλά το βλέπω και αναθαρρώ: το βλέπω στους τραγικούς γονείς των Τεμπών και την αντοχή τους, το βλέπω στις φωτισμένες φωνές των Εβραίων που λένε “Νot in our name”, το βλέπω στο καταπληκτικό κείμενο ενός νέου παιδιού (Ένα ματωμένο παιδικό παντοφλάκι σκονισμένο)⁹, το βλέπω στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα στον Μητροπολίτη Κύμης στην προβολή της ταινίας “Ο Άνθρωπος του Θεού”.

Και έτσι παίρνω κουράγιο και καρτερικά ξαναμπαίνω στον δρόμο της προσπάθειας και της ανάβασης που προσδοκά την Ανάσταση μετά τα Πάθη.

ΔΔΣ

1Μία εξήγηση για τον τίτλο: το “Εκ βαθέων” έχοντας στο νου μου το ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ”. Το “Εξομοληγήσεις” του ιερού Αυγουστίνου. Και το “Παθών” έχοντας στο νου μου την καταληκτική φράση στο “Μοιρολόγι της φώκιας “ του αγαπημένου μου Αλ. Παπαδιαμάντη.

2Για την λέξη αισιόδοξος δείτε την λίαν ενδιαφέρουσα και εκτενή αναφορά στο λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Μπαμπινιώτη. Στο λεξικό Liddell & Scott η λέξη δεν υπάρχει.

3Η ιστορία της φωτογραφίας στο https://apnews.com/article/2024/israeli-female-soldiers-selfie-gaza-border-photo

4Πρόκειται για την Χαλκίδα, για να μην φαίνομαι υπερβολικός σχετικά στο Κεντρικό Ισραηλήτικό Συμβούλιο Ελλάδος στο https://www.kis.gr

5“Άκριτη υποστήριξη Μητσοτάκη σε Νετανιάχου”, 24/10/23, ηλεκτρ.. έκδ ΕφΣυν.

6Δείτε το “Προπαγανδιστικός Φλωριδισμός για μ(π)αζανθρώπους και θερμοκέφαλους ομοϊδεάτες” , 1/4/24, του Κων. Βαθιώτη στο https://kvathiotis.substack.com.

7Άρθρο του Πέτρου Πιζάνια, “Ευχές για τα πενήντα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας” στον δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλ. 680, 13/4/24.

8Ο πολίτης είναι πολίτης μόνο όταν είναι ενεργός. Αλλιώς είναι ιδιώτης, δηλαδή ας το πούμε ευγενικά, τουλάχιστον χαζός.

9Επειδή κάποιοι μπορεί να το αναζητήσουν, προσβάσιμο στο https://perivallonkaipolitiki.wordpress.com/2024/02/28/

Πρόσθετες σημειώσεις (δεν έχουν συμπεριληφθεί στην έντυπη έκδοση):

Δρόμος της Αριστεράς: Ανατομία μιας γενοκτονίας | Μέρος Α΄ & Ανατομία μιας γενοκτονίας | Μέρος Β

βλ. επίσης στην ΝΕΑ Προοδευτική ΕΥΒΟΙΑ, Σημεία της Απόφασης Ασφαλιστικών Μέτρων του Διεθνού Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (Χάγη) για τη Γενοκτονία στη Γάζα, στο φύλλο της 6/2/2024.

βλ. και το Μέρες Βιετνάμ στον Δρόμο της Αριστεράς, φύλλο 682, 27/4/2024.

• Η δημοσίευση στην εφημερίδα:

Εκ βαθέων εξομολογήσεις παθών pdf

Μερικά σπάνια παραδείγματα

Π&Π: Το άρθρο δημοσιεύθηκε με τον πιο κάτω τίτλο (Τόποι που σώθηκαν από την αναπτυξιακή λαίλαπα) στον δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 682, 27/4/2024, σελ. 20-21, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο … και σε αρχείο pdf οι σελίδες 20 και 21. Βλ. και στο τέλος του παρόντος για άλλα άρθρα στην ίδια εφημερίδα*.

Τόποι που σώθηκαν από την αναπτυξιακή λαίλαπα

Παρόλο που αισθανόμαστε ότι ζούμε σε ζοφερές μέρες και ότι ο ορίζοντας μας μικραίνει θλιβερά, όμως συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι την ελπίδα την κτίζουμε εμείς. Η ελπίδα είναι μέσα στο βάθος της ικανότητας για δημιουργία. Γιαυτό και μέσα στην ανοησία και την καταχνιά της πλήρως οικονοποιημένης και απροσωποιημένης κοινωνίας μας, όπου κάθε μέρα βλέπουμε κάποιο αληθινό δικαίωμα και πολλούς τόπους να καταστρέφονται¹, θα μιλήσουμε για κάποια παραδείγματα τόπων που σώθηκαν από την ανάπτυξη που εφαρμόζεται στον κόσμο μας και την χώρα μας.

Το έχουμε πει και άλλη φορά: Μετά από πολλά χρόνια συνεχιζόμενης ή επιδιωκόμενης οικονομικής αναπτύξεως, κοινή πλέον διαπίστωση είναι, ότι αυτή συμβαίνει σχεδόν πάντοτε εις βάρος του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, με υποβάθμιση πόλεων, καταστροφή δασών, ρύπανση, σκουπίδια, υπερκαταναλωτισμό, ενεργειακή φτώχεια, απώλεια πόρων κ.π.α.

Αυτό που συνήθως ευαγγελίζεται ο μονόδρομος της συνεχούς ανάπτυξης οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Στον τόπο μας και στην μεταπολεμική Ελλάδα, το έχουμε βιώσει πολλαπλά, απ΄ άκρου εις άκρον της χώρας, σε κάθε πόλη και χωριό, στους κάμπους και τα βουνά, τα νησιά και τις θάλασσες.

Μου έλεγε μία φίλη ότι έβλεπε κάτι φωτογραφίες από τον τόπο της, μία μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, έτσι όπως ήταν πριν μερικά χρόνια. Κάποια πέτρινα σκαλοπάτια σε μια ανηφοριά, απλά σπιτάκια δεξιά-αριστερά, λίγα λουλούδια. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει πλέον στον τόπο της, όλα έχουν αλλάξει και δεν ήξερε και η ίδια γιατί, όμως βλέποντας την εικόνα και αναπολώντας, της ερχόντουσαν δάκρυα και μια λύπη, την λύπη αυτή που όλοι την νιώθουμε για κάτι που έχει περάσει και ξέρουμε ότι δεν θα το συναπαντήσουμε ποτέ ξανά…

Εικόνες, φωτογραφίες και καταστάσεις σαν τις παραπάνω είναι τόσο πολύ κοινές στην χώρα μας, που μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι στην ουσία συγκροτούν το τωρινό “είναι” της κοινωνίας και οικονομίας μας. Δηλαδή όλοι γνωρίζουμε σπίτια, γειτονιές, γραφικά σημεία των πόλεων και των χωριών μας που χάθηκαν, όλοι βλέπουμε το πνίξιμο και τους ανύπαρκτους ορίζοντες των στενωπών των ελληνικών πόλεων που στενάζουν κάτω από το τσιμέντο πολυώροφων πολυκατοικιών. Πλέον σε πολλά μέρη της Ελλάδας έχουν συνηθίσει να ζουν με τα βουνά τους σταυρωμένα, τις κορυφές ισοπεδωμένες, τους κάμπους στείρους αλλά γυαλιστερούς από πάνελ ενεργειακής παραγωγής.

Πριν λίγες μέρες, είδα μία φωτογραφία από την Πλάκα. Από πάνω η Ακρόπολη, ο βράχος και μέρος των αρχαίων με τα κυκλώπεια τείχη. Κάτω νεοκλασικά και λαϊκά σπίτια αυτής της αθηναϊκής γειτονιάς. Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη μερικές δεκαετίες πίσω. Η γειτονιά ήταν ήσυχη, δεν την πλημμύριζαν τουρίστες, επισκέπτες και τραπεζοκαθίσματα.

Το 2020 είχα κάνει μια μικρή ομιλία στην κεντρική πλατεία ενός όμορφου ορεινού χωριού. Πλατανοσκέπαστη, δροσερή, πηγή με τρεχούμενο νερό στην άκρη… Όμορφη εικόνα που αρέσει σε όλους μας! Είχαμε βρεθεί εκεί γιατί οι ορεινοί όγκοι γύρω από το χωριό απειλούντο από έργα “πράσινης” ανάπτυξης. Βαριές βιομηχανικές εγκαταστάσεις και πολλές δεκάδες χιλιόμετρα δρόμων σχεδιαζόντουσαν για κατάληψη των βουνών, ισοπέδωση των κορυφών και κόψιμο των δασών. Οι ντόπιοι, συνηθισμένοι σε λίγους επισκέπτες, έναν ήπιο ορειβατικό τουρισμό, τα έσοδα από το μέλι και την ξυλεία τους, είχαν μια ανησυχία και θέλανε να μάθουν περισσότερα για τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια που άκουγαν.

Είχαν μιλήσει πολλοί: οικολόγοι, ορειβάτες και περιπατητές, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, όταν ήρθε και η δική μου σειρά. Εγώ τους μίλησα για το Ναύπλιο, ρώτησα αν το ήξεραν και αν τους άρεσε και φυσικά όλοι συμφωνούσαν και έλεγαν τι όμορφο που είναι… Τους είπα την εξής ιστορία: Όταν στην δεκαετία του 60 με λύσσα και μανία η μία μετά την άλλη οι ελληνικές πόλεις πέφτανε θύματα των εργολάβων και της αντιπαροχής, στο Ναύπλιο οι ντόπιοι δεν διέφεραν από τους κατοίκους των άλλων περιοχών της Ελλάδας. Και αυτοί τα ίδια ονειρευόντουσαν, γκρέμισμα του παλιού σπιτιού, αντιπαροχή και πολυκατοικία και οφέλη οικονομικά κλπ. Όμως όλο αυτό το σταμάτησε το πείσμα, το θάρρος και η βαθιά επιστημοσύνη ενός και μόνο ανθρώπου, μιας Ελληνίδας αρχαιολόγου, της Ευαγγελίας Πρωτονατάριου Δεϊλάκη^{2 3}. Συγκρούσθηκε με τους ντόπιους, έγινε persona non grata για την τοπική κοινωνία, την διώξανε στο τέλος. Αλλά το Ναύπλιο σώθηκε. Μαζί του και οι κοντόφθαλμοι κάτοικοι του εκείνης της εποχής. Χάρις στο σθένος και τον αγώνα αυτής της γυναίκας κόντρα στα συμφέροντα, την οικονομική ανάπτυξη, την “πρόοδο”, τελικά το Ναύπλιο έγινε ή μάλλον έμεινε μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας, τόπος υπέροχος να ζεις και να επισκέπτεσαι. Περιττό να μιλήσουμε για τα απείρως περισσότερα οικονομικά οφέλη που αυτή η πορεία προσέφερε στην πόλη.

Έτσι με αυτό το παράδειγμα είχα τότε κάνει την παραίνεση να εφάρμοζαν κατ’ αναλογίαν οι ντόπιοι το παράδειγμα του Ναυπλίου, στα βουνά και τα ορεινά χωριά τους, να έκλειναν τα αυτιά στις σειρήνες της “πράσινης” ανάπτυξης, των ανταποδοτικών τελών και των δήθεν θέσεων εργασίας. Να κρατούσαν τον τόπο τους αλώβητο, πρώτα ως προς το φυσικό και οικιστικό περιβάλλον και κυρίως να μην εγκατέλειπαν τον πρωτογενή τομέα, τα έστω και λίγα μα αξιόλογα προϊόντα που παρήγαγαν.

Σε μια αρκετά διαφορετική από του Ναυπλίου περίπτωση, στο νησί της Εύβοιας αυτή την φορά, ένα νησί που έχει αλωθεί από την “πράσινη” ανάπτυξη (παράγει άνω του 23% της ηλεκτρικής ενέργειας από αιολικά πάρκα⁴, επί του συνόλου της χώρας, ενώ η έκταση του ισοδυναμεί με το 2,5% της χώρας), σε ένα από τα σπουδαία σημεία του, το 14.000.000 ετών ηφαίστειο του Οξυλίθου⁵, υπήρξε μία συγκροτημένη προσπάθεια, στηριζόμενη στην δουλειά και τον αγώνα κάποιων πολιτών, επιστημόνων και εκπροσώπων κάποιων συλλόγων και κατορθώθηκε να σωθεί η οροσειρά του ηφαιστείου από την επαπειλούμενη καταστροφή που θα επερχόταν, αφού είχε προγραμματισθεί η κατασκευή δύο ΑΣΠΗΕ⁶ επάνω στα ηφαιστειακά βράχια και δίπλα σε 6 κοινότητες.

Συνεπώς, το δύσκολο έως και ακατόρθωτο, το να σταματήσει κάποιος έργα βιομηχανικών ΑΠΕ, έγινε και σε αυτή την περίπτωση δυνατό. Και αυτός ο τόπος πλέον, όπως και το Ναύπλιο στο προηγούμενο παράδειγμα, μπορεί να ελπίζει σε ένα μέλλον που θα το καθορίζει ο ίδιος, θα είναι συμβατό με τις ιδιομορφίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και πάνω απ΄ όλα θα είναι πραγματικά βιώσιμο. Αν μάλιστα οι ντόπιοι πληθυσμοί προσέξουν, μπορεί στο μέλλον να είναι και η δική τους περίπτωση ένα παράδειγμα προς μίμηση.

Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε την Πλάκα της Αθήνας. Χάρις στα μέτρα των Στ. Μάνου το 1979, που ξεκίνησε την επέμβαση της Πολιτείας, βασισμένος στην μελέτη Ζήβα, δημοσιεύοντας τα πρώτα διατάγματα για τις πρώτες παρεμβάσεις (πεζόδρομοι, κήρυξη 500 κτιρίων ως διατηρητέων) και στην συνέχεια του Αντ. Τρίτση, το 1982, που δημοσίευσε το διάταγμα για τις Χρήσεις Γης (προετοιμασμένο από τον Γιάννης Μιχαήλ), το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε την αρχαιότερη γειτονιά της Αθήνας, το ιστορικότερο κομμάτι της πόλης να είναι ταυτόχρονα το ομορφότερο και ανθρωπινότερο, μέσα σε έναν ωκεανό τσιμέντου και θορύβου⁷.

Η δυστοπία στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου, η καταιγίδα της ανάπτυξης, δεν σταματά, η επιθετική αυτή στάση απέναντι στον τόπο, το τοπία και τις υπάρχουσες οικονομικές δομές αυξάνεται ποσοτικώς και διευρύνεται ποιοτικώς. Ως προς το πρώτο, την ποσοτική αύξηση, αυτό είναι φανερό από τους αριθμούς (πχ για την ενέργεια δείτε τα μεγέθη εγκατ/νης ισχύος και παραγωγής, για τις οικοδομές νησιών και πόλεων αρκούν 3 αεροφωτογραφίες με 30 χρόνια διαφορά, πχ του 50, του 80 και του 2010 και μετά). Ως προς το δεύτερο. Πλέον οι ΑΠΕ πάνε στην θάλασσα, γίνονται ΥΑΠ⁸, επικίνδυνοι σταθμοί μπαταριών. Αλλά η εκμετάλλευση των πάντων θέλει τις θάλασσες να γίνονται και υποδοχείς ΠΟΑΥ⁹ και τις παραλίες, πράγμα κανονικά εκτός συναλλαγής (στην θεωρία, στην πράξη δείτε το νέο νόμο 5092/2024 – ΦΕΚ 33/Α/4-3-2024), χώρους δεσμευμένους στην οικονομική εκμετάλλευση μεγαλοξενοδοχείων, μικροενοικιαζόμενων δωματίων και κάθε μπαρ και επιχειρηματία που με μερικές ομπρέλες, μερικές ξαπλώστρες (ενίοτε και ως πολυτελή κρεβάτια με ουρανούς και πέπλα…) και με περισσό θράσος εξορίζουν κάθε απλό επισκέπτη του παραθαλάσσιου χώρου. Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει … δεν βρίσκει χώρο να απλώσει την πετσέτα του, του στερούν μια θέση στον ήλιο…

Προσπαθήσαμε όμως στο παρόν να δείξουμε ότι υπάρχουν και άλλες δυνατότητες και προοπτικές. Απαιτούνται άνθρωποι με ήθος, επιστήμονες που τιμούν την δουλειά τους, πολίτες με ουσιαστική κοινωνική συγκρότηση και σπανίως βλέπουμε και πολιτικούς να πράττουν ορθά, να προωθούν όντως λύσεις καλές για το δημόσιο συμφέρον. Και όχι αυτό που τόσο καταχρηστικά και “ανάποδα” ονομάζεται δημόσιο συμφέρον, τα τελευταία 15 χρόνια, από την ελληνική δικαιοσύνη. Στον δικό τους “ανάποδο κόσμο” (ενστερνιζόμενοι μία προσφιλή και επιτυχημένη έκφραση του Κωνστ. Βαθιώτη) ως δημόσιο συμφέρον εννοούν την μεγιστοποίηση των κερδών πανίσχυρων επιχειρηματικών συμφερόντων, καρτέλ, κλπ.

Υπάρχει λοιπόν ένας άλλος δρόμος, ένας δρόμος που μπορεί να περισώσει τα περιτρίμματα των ελληνικών πόλεων, τις εσχατιές των οριζόντων μας σε βουνά, κάμπους και θάλασσες. Το παράδειγμα του Ναυπλίου, του ηφαιστείου του Οξυλίθου, της Πλάκας μπορεί να σταθεί μπροστά μας, να μας οδηγήσει στην πραγματική πρόοδο της χώρας, σε αρμονία με την ιστορία, το φυσικό της περιβάλλον, τους τρόπους ζωής των μικρών κοινωνιών, την παραγωγή εθνικού πλούτου με λιγότερη περιβαλλοντική και ενεργειακή επιβάρυνση και φυσική καταστροφή.

Καλούμαστε όλοι στην μίμηση αυτού του παραδείγματος, το περπάτημα σε αυτό τον άλλο δρόμο και πολύ σημαντικό: στην αυτοπροστασία μας από τις Σειρήνες που θα θέλουν συνεχώς να ξεστρατίσουμε στις δικές τους ολισθηρές “αναπτυξιακές” ατραπούς.

Δημήτριος Δούκα Σουφλέρης

Κύμη 11/4/2024

1 Στο όνομα λέξεων όπως ανάπτυξη, εργασιμότητα, προσαρμοστικότητα, δικαιωματισμός, woke culture, εκσυγχρονισμός, παγκοσμιοποίηση κπα

2https://www.aftodioikisi.gr/ota/dimoi/arxaiologos-pou-esose-nafplio/

3Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, αποτελεί από το 1962 «ιστορικό διατηρητέο μνημείο». Διασώθηκε χάρη στον Αρχ/κό Νόμο, τη “Χάρτα της Βενετίας”, τους αγώνες της Πρωτονατάριου Δεϊλάκη, προϊστ/νης της Εφορείας Αρχ/των, που επέβαλε κανόνες και περιορισμούς σε κάθε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας στην προστατευόμενη πόλη κόντρα σε εργολάβους και επιχειρηματίες που στα χρόνια της δικτατορίας θέλησαν να “εκσυγχρονίσουν” το Ναύπλιο με πολυκατοικίες και τσιμεντένια ξενοδοχεία. Οι κάτοικοι της πόλης την θεωρούσαν εχθρό της ανάπτυξης και των συμφερόντων τους, ο εμπορικός σύλλογος οργάνωνε απεργίες εναντίον της και οι παράγοντες του τόπου έστελναν παράπονα και καταγγελίες εις βάρος της στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Τελικά το 1973 κατάφεραν να πετύχουν την μετάθεση της αρχαιολόγου από το Ναύπλιο στον Βόλο. Ως την πτώση της χούντας ευτυχώς έγιναν μόνο 3 τσιμεντένια κτήρια.

4Στοιχεία της ΡΑΕΑΥ του 2022.

5Δημ.Δ. Σουφλέρη, Ένα Ηφαίστειο του Αιγαίου και η σωτηρία του από ένα Αιολικό Πάρκο, Κυριακάτικη Δημοκρατία, 14/1/2024 (προσβάσιμο στο https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/2024/04/blog-post_11.html).

6Εταιρεία ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ Α. Ε., Άδειες Παραγωγής ΡΑΕ 618/2021, ΑΡ. ΕΙΔ. ΠΡΩΤ. ΑΔΕΙΑΣ ΠΑΡΑΓ.: ΑΔ-04525

7βλ. το “Συνεχείς αγώνες για την σωτηρία της Πλάκας”, στο https://www.ellet.gr/action/synecheis-agones-sotiria-plakas/

8Υπεράκτια Αιολικά Πάρκα, πρόσφατα παρουσιάσθηκε μία άθλια Στρατηγική Μελέτη για αυτά.

9Περιοχές Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών, μια απίστευτη προοπτική για τις ελληνικές θάλασσες, από μια απίστευτα ρυπογόνο και ανθυγιεινή βιομηχανία τροφίμων.

• Δημήτριος Δ. Σουφλέρης (η ετικέτα στον δρόμο της Αριστεράς)

Αδέσποτα Κορμιά, Φιλόθεος – Ζαλαντό κα

Η αφίσα

Η επιστολή του Μητροπολίτης Φιλόθεου (https://www.ekklisiaonline.gr και στο https://www.googlareis.gr)

Σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή μου, ζητώντας εν πρώτοις την κατανόησή σας για την ταλαιπωρία στην οποία πιθανόν σας υποβάλλω. Θεώρησα όμως χρέος μου να σας εμπιστευθώ τις ακόλουθες σκέψεις μου και να ζητήσω την συνδρομή σας σε ένα ζήτημα, το οποίο, σας ομολογώ, με έχει προβληματίσει αρκετά.

Κατ’ αρχάς, οφείλω να σας εκφράσω τις θερμότερες ευχές μου για την επιτυχία του φετινού 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τέτοιες καλλιτεχνικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες ενίσχυσης της κινηματογραφικής κοινότητας, οι οποίες αποτελούν ευκαιρία έκφρασης και συνάντησης δημιουργών και καλλιτεχνών, ιδίως νέων, μας γεμίζουν με χαρά και ελπίδα. Όπως, όμως, και σείς γνωρίζετε, «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Επιθυμώντας, λοιπόν, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση να συνεισφέρω στην προσπάθειά σας, επιτρέψατέ μου να σας επισημάνω ένα ζήτημα, το οποίο δεν αφορά σε αυτό καθ’ αυτό το Φεστιβάλ, αλλά θα μπορούσε να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις γι’ αυτό το ίδιο.

Στο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνεται και η προβολή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ» της κ. Ελίνας Ψύκου. Το ζήτημα που δημιουργείται με αυτό δεν έγκειται στο περιεχόμενό του, αλλά στην διαφημιστική αφίσα προβολής του ντοκιμαντέρ! Πέραν του ότι η πρώτη μοιάζει αναντίστοιχη με το περιεχόμενο του δευτέρου － την εξερεύνηση της σωματικής αυτονομίας στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών－ όπως περίπου αναφέρεται στο Πρόγραμμα, ακόμη και αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει μια ελευθεριάζουσα η νοσηρή σύνδεση, είναι βαθύτατα προκλητική για το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών της πόλης μας, ανεξαρτήτως δόγματος και ομολογίας: ένας σταυρός με μία ημίγυμνη γυναίκα, πιθανώς την Παναγία, την οποία περιβάλλουν τα αστέρια της Ευρωπαικής Σημαίας (αναφορά στην εικόνα της Παναγίας «Αμώμου Συλλήψεως» η της Παναγίας της Λούρδης, δύο παγκοσμίως σεβαστών χριστιανικών συμβόλων;).

Τείνει, δυστυχώς, να καταστεί συνήθεια, τα τελευταία χρόνια, η εκ μέρους διαφόρων «καλλιτεχνών» χρησιμοποίηση των ιερών Προσώπων της Πίστης, όχι για να αποδώσουν τον αρμόζοντα σεβασμό και να εκφράσουν την πρέπουσα ευλάβεια προς Αυτά, αλλά για να «διαφημίσουν» έκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης. Αυτές οι διαφημίσεις υπό το πρόσχημα μιάς αμφίβολης καλλιτεχνικά γραφιστικής προσέγγισης, αγγίζουν － ενίοτε δε και υπερβαίνουν － τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης.

Η Εκκλησία, βεβαίως, δεν λειτουργεί αντιδραστικά, φοβικά η εκδικητικά. Άλλωστε, κανείς και τίποτε δεν έχει την δύναμη να σπιλώσει η να αμαυρώσει ουσιαστικά τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης. Όμως εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας, που στο πρόσωπο του Χριστού βλέπουμε τον Πατέρα, τον Άδελφό, τον Φίλο, Αυτόν που αγκαλιάζει τον πεπτωκότα άνθρωπο, συνχωρεί όποιον θέλει να επιστρέψει κοντά Του και ως «μανικός εραστής» ελκύει κάθε μετανοούσα ψυχή, οφείλουμε στο όνομα αυτής της αγάπης, αλλά και της αλήθειας για Εκείνον και όλα τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης, όπως η Παναγία Μητέρα μας, να καταθέτουμε την μαρτυρία και διαμαρτυρία μας, έστω και αν κάποιοι «χριστιανοφοβικοί» κύκλοι αρνούνται το δικαίωμα αυτό και εθελοτυφλούν, αποδίδοντας στην Εκκλησία και στην έκφραση των θέσεών της, προθέσεις ανύπαρκτες, ομιλούν για «σκοταδισμό και διχασμό, κηρύγματα μίσους, κυνήγι μαγισσών, απόρριψη, τιμωρία, Μεσαίωνα, προτροπή σε πράξεις βίας».

Σε πείσμα όλων αυτών, η Εκκλησία και όσοι ελεύθερα ανήκουμε σ’ Αυτήν θα προσευχόμαστε συνεχώς, όχι υπεροπτικά και απαξιωτικά, όχι διακρίνοντας «αμαρτωλούς» και «σεσωσμένους», όχι για να «πέσει φωτιά», αλλά για την μετάνοια όλων μας, την ψυχική μας ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος.

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοσή μας η ελευθερία δεν είναι μία ιδέα, αλλά ένα πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Χριστού. Γι’ αυτό η ελευθερία ως συνειδητή επιλογή ζωής προϋποθέτει απαραιτήτως τον σεβασμό και την ευθύνη, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους Άλλους. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο ζητούμε και από σας να μη συναινέσετε στο να προσβληθεί η ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας, με την ανάρτηση της αφίσας για την διαφήμιση του ντοκιμαντέρ «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ».

Αξιότιμη Κυρία Γενική Διευθύντρια,

Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεσθε και κατανοείτε τον προβληματισμό και την στενοχωρία μου ως χριστιανού ποιμένα και πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων χριστιανών της Θεσσαλονίκης. Σας παρακαλώ θερμά, κατά την έμφρονα κρίση και συνείδησή σας, να πράξετε ο,τι αρμόζει. Ευχόμενος το 26ο Φεστιβάλ να στεφθεί με επιτυχία και σείς προσωπικά να έχετε την ευλογία του Θεού στην ζωή και τα καλά σας έργα διατελώ∙

Μετά της εν Κυρίω αγάπης και τιμής

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ο Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

Η απάντηση της Ελίζ Ζαλαντό (από το https://www.voliotaki.gr)

«Παναγιώτατε,

Διάβασα με προσοχή την επιστολή που μου αποστείλατε, η οποία καθόλου δεν με υπέβαλε σε ταλαιπωρία- όπως πολύ ευγενικά αναφέρετε. Εν αντιθέσει, χάρηκα που μου κοινοποιήσατε τις εξόχως ενδιαφέρουσες απόψεις σας. Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις θερμές ευχές σας για την επιτυχία του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και για το γεγονός ότι «σας γεμίζουν χαρά και ελπίδα οι καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες μας για ενίσχυση της κινηματογραφικής κοινότητας, οι συναντήσεις δημιουργών και καλλιτεχνών – ιδίως νέων». Το κεντρικό θέμα της επιστολής σας είναι το ντοκιμαντέρ της κ. Ελίνας Ψύκου Αδέσποτα κορμιά που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του φετινού μας Φεστιβάλ.

Θα χαρώ να συναντηθούμε μετά το τέλος του Φεστιβάλ μας και να συζητήσουμε από κοντά αυτό το θέμα. Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να σας εκφράσω κι εγώ, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση, μερικές σκέψεις που έκανα κατά την ανάγνωση της επιστολής σας.

Στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου εδράζονται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι καθαρά νομικός και δικαιοκρατικός. Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, το ντοκιμαντέρ της κ. Ψύκου «εξερευνά τη σωματική αυτονομία στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών». Σας προσκαλούμε στην προβολή για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι το ντοκιμαντέρ αυτό διατρέχεται από την επιθυμία της δημιουργού να καταγράψει τις αγωνίες ανθρώπων που υποφέρουν διότι περιορίζεται η ελευθερία τους. Ως γυναίκα, μητέρα και εργαζόμενη, βλέπω κι εγώ με ανησυχία ότι ο κόσμος, εν έτει 2024, μοιάζει να πηγαίνει πίσω».

«Η βία, οι επιθέσεις κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται συνεχώς. Αυξάνονται και οι επιθέσεις κατά αδυνάτων και διαφορετικών. Μόλις χθες στην πλατεία Αριστοτέλους, μια ανάσα από την έδρα του Φεστιβάλ μας, είδαμε με φρίκη και αγανάκτηση μια αήθη και βίαιη επίθεση εναντίον δυο διεμφυλικών ατόμων, τα οποία διασώθηκαν καθαρά από τύχη. Αυξάνονται επίσης τα απολυταρχικά καθεστώτα που περιορίζουν την ελευθερία, καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αμφισβητούν την έννοια της Δημοκρατίας.

«Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων»

Η Δημοκρατία είναι ένας θεσμός υπέροχος που μας καλεί να συμβιώνουμε με άτομα, τα οποία ενδεχομένως έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. Αν αυτές οι απόψεις δεν κηρύσσουν το μίσος και δεν καλούν σε παράνομες πράξεις, αν δεν απειλούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι αν δεν παραβαίνουν τους υπάρχοντες νόμους, τότε οφείλουμε να τις ακούμε μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας αποδοχής και αγάπης.

Κατανοώ ότι η διαφημιστική αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά εκφράζει ίσως απόψεις αντίθετες από τις δικές σας. Το ίδιο είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει και με άλλα καλλιτεχνικά έργα που παρουσιάζονται σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεοπτικούς σταθμούς, αίθουσες τέχνης και μουσεία. Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους, ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου».

«Το ίδιο συμβαίνει και με την αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά. Ως καλλιτεχνικό έργο μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους και να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία της, έχουμε ακούσει στο Φεστιβάλ πολλές διαφορετικές απόψεις: από θετικές και εγκωμιαστικές, έως προσβλητικές και απειλητικές. Όμως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος επίσημος φορέας μπορεί να την απαγορεύσει από τη στιγμή που δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν τον προβληματισμό σας για τη συγκεκριμένη αφίσα.

Σας παρακαλώ, όμως, να κατανοήσετε κι εσείς ότι οι πράξεις απαγόρευσης ή λογοκρισίας είναι αντίθετες όχι μόνο στις αξίες μου αλλά και αντίθετες στους νόμους του κράτους μας. Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο εδράζονται οι σκέψεις μου, κι αυτός είναι περισσότερο θεωρητικός. Μου γράφετε ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι καλλιτέχνες «χρησιμοποιούν τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης για να διαφημίσουν εκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης, υπερβαίνοντας τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης».

Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει και αυτό, όχι όμως με την αφίσα της κ. Ψύκου, η οποία δεν πιστεύω ότι προσβάλλει «την ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας».

Δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή την αφίσα.

Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων. Πιστεύω δηλαδή ότι η συγκεκριμένη αφίσα, όπως μου γράφετε κι εσείς, επιδιώκει «την ψυχική ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος».

Επιτρέψτε μου τέλος, Παναγιώτατε, να εκφράσω την άποψη ότι ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μόνον ένα σύμβολο πίστης, μια απλή εικόνα που αναπαράγεται στατικά ανά τους αιώνες, αλλά και ένας συμπεριληπτικός τόπος και ένας εν κινήσει τρόπος που αγκαλιάζει τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον εσαεί ξένο, τον οποίο οφείλουμε να υποδεχόμαστε με ταπεινότητα, κατανόηση και αγάπη. Με τον ίδιο τρόπο που υποδεχθήκαμε τον Ιησού με τα παρακάτω λόγια του Ύμνου: «δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ».

Με βαθιά εκτίμηση,
Ελίζ Ζαλαντό
Γενική Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

—

Η πρώτη ανάγνωση που έκανα για το θέμα και μου κίνησε το ενδιαφέρον: Τα όρια της διαφήμισης – Δρόμος της Αριστεράς, του Νίκου Σταθόπουλου (στο https://edromos.gr/ta-oria-tis-diafimisis/). Ο Κοττάκης έγραψε αυτό: Ἀντιρατσιστικός νόμος γιά τήν βεβήλωση τοῦ Σταυροῦ «προβλέπεται», κ. Πρωθυπουργέ; (στο https://www.antibaro.gr/article/36267)

---

ΣΚΕΨΕΙΣ (Ένα ματωμένο παιδικό παντοφλάκι σκονισμένο)

[Π&Π: απλά ένα συγκλονιστικό κείμενο ενός εκπληκτικού νέου ανθρώπου. Γεμάτο ευαισθησία, δηλαδή αισθήσεις δυνατές και ενεργές, γεμάτο πόνο για τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο. Τον Παλαιστίνιο και τον Αμερικάνο, το θύμα μα και τον φρικτό θύτη. Όταν ο νέος έχει αυτή την δυνατότητα σκεψης εντός του, τότε η ελπίδα γεννάται και πάλι. Γιατί η ελπίδα γεννάται ως καρπός της ελευθερίας μας. Το να πω ότι προσυπογράφω το κείμενο είναι φτωχό. Λέω μόνο πως (ανόητα ίσως) χαίρομαι που πριν από κάποια χρόνια είχα πάρει στην αγκαλιά μου αυτό το νέο άνθρωπο. Και ιδού εγεννήθη παιδίον νέον. Όπως με κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Για τις Αisha του κόσμου, για τα Τέμπη, για κάθε πληγωμένο συνάνθρωπο, ας κάνουμε τον αγώνα για έναν Κόσμο που να ταιριάζει σε αυτούς τους Υπέροχους Νέους!]

27/2/2024, του Δούκα Νικολάου Σουφλέρη

15:55*

Ένα ματωμένο παιδικό παντοφλάκι σκονισμένο.

Πεταμένο στην μέση του δρόμου.

Μια μεγάλη κηλίδα αίμα απλώνεται στο χώμα δίπλα του και γίνεται μαύρη.

Γύρω γύρω χαλάσματα. Σωροί από τσιμέντο,χώμα και πέτρες.

Τρία μέτρα πιο πέρα η Αisha με σκισμένα ρούχα κρατάει το άλλο σφιχτά.

Η 4χρόνη κόρη της δεν θα το ξαναχρειαστεί.

Το κεφάλι της πεσμένο μπροστά.

Τα δάκρυα της έχουν στερέψει.

Κουλουριάζεται. Είναι στο ίδιο σημείο 7 ώρες. Ακίνητη σχεδόν.

Ακόμα κι αυτή η κηλίδα αίματος θα σβήσει σε λίγο καιρό, θα θαφτεί.

Από τον άντρα της δεν έμεινε κάτι.

Είναι κάτω από τα χαλάσματα.

Κρατά το τελευταίο ίχνος της οικογένειας της.

Και δεν θα αφήσει να της το πάρει κανείς.

To πλήθος γύρω της τρέχει πανικόβλητο.

Γυναίκες, άνδρες παιδιά ουρλιάζουν.

Τρέχουν να προλάβουν.

Αγγίζουν τους δικούς τους για τελευταία φορά.

Πολλές φορές όχι ολόκληρους.

Βλέπουν ένα χέρι και ελπίζουν ότι είναι η κόρη τους, ο γιός τους, ο παππούς τους, η γιαγιά τους, κάποιος φίλος, κάποιος από τη γειτονία τους… κάποιος

Το τραβούν μέσα από τα χαλάσματα χωρίς να ξέρουν αν θα είναι ολόκληρο, αν θα είναι ενωμένο με το υπόλοιπο σώμα, αν το σώμα θα έχει ακόμα ζωή.

Κόσμος σε απόγνωση.

Οι μόνοι που σιωπούν είναι αυτοί που ήδη ξέρουν.

Όπως η Aisha.

………………….

5 χιλιόμετρα πιο πέρα. Ράφα.

Ένας απέραντος καταυλισμός.

Εκεί που οι γυναίκες γεννούν μωρά που πεθαίνουν από ασιτία.

Σε λίγες ημέρες (μπορεί και ώρες) θα εξοντωθούν από τα εγγόνια κάποιων άλλων μωρών.

Κάποια από εκείνα τα μωρά γενννήθηκαν σε στρατόπεδα. Μερικά στρατόπεδα που ήταν στην καρδιά της Ευρώπης πριν 80 χρόνια.

Σήμερα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ δειλά δειλά επιτρέπουν σε αυτά τα εγγόνια να πάρουν εκδίκηση.

Η μοίρα της Aisha και της οικογένειας της είχε αποφασιστεί εδώ και καιρό.

Αλλά φταίει.

Φταίει γιατί γεννήθηκε σε λάθος μέρος, λάθος στιγμή.

Και όταν έρχεται η ώρα της εκδίκησης δεν πρέπει να κάνουμε κάτι.

Πρέπει να την αφήσουμε να συμβεί.

Πρέπει να γίνει.

Αυτό είναι το δίκαιο.

Έτσι θα ξεπληρώσουν το αίμα. Με αίμα.

Έδωσαν άρα τώρα πρέπει να πάρουν.

Τι; Δεν είναι δίκαιη συναλλαγή;

“Πόσα ακόμα μωρά, πόσοι γονείς, πόσα παιδιά, πόσοι παππούδες”…. Δεν έχει σημασία.

Πρέπει να γίνει.

Να το αφήσουμε.

Δεν υπάρχει άγχος, δεν υπάρχει στεναχώρια. Μπορούμε απλά να μην κοιτάζουμε και έτσι δεν θα το θυμόμαστε μέσα στην ημέρα. Θα είμαστε εντάξει.

Μερικές δεκάδες χιλιάδες ακόμα νεκροί δεν είναι πρόβλημα, θα το αντέξουμε.

Μπορούμε να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά.

Θα πηγαίνουμε στις δουλειές μας, θα γυρίζουμε, θα τρώμε, θα βγαίνουμε έξω με τις παρέες μας.

Ο καθένας έχει την δική του ζωή άλλωστε. Η δική μας είναι εδώ. Ας προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά.

Η Αisha εκείνη την ώρα μάλλον θα τρέχει βέβαια, θα προσπαθεί να κρυφτεί. Μπορεί να έχει μείνει χωρίς φαγητό, χωρίς νερό.. για μέρες. Μπορεί και όχι.

Μπορεί να ζει. Μπορεί και όχι.

Αλλά τι σημασία έχει; Την ξέραμε κι από χθες;

Μένουμε αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

Είμαστε τυχεροί γεννηθήκαμε σε σωστή στιγμή, σε σωστή γη… προς το παρόν…

Δεν το λέω ειρωνικά. Το εννοώ.

Θα είμαστε εντάξει.

Γιατί δεν κυβερνάμε.

Είναι πολύ βασικό.

Δεν κυβερνάμε.

Αυτό το έχουμε αναθέσει σε άλλους ώστε να μπορούμε να ασχολούμαστε με αυτά που μας αρέσουν περισσότερο.

Και αυτοί οι άλλοι είναι διάφοροι…

Ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός, κάποιοι ακόμα πρωθυπουργοί, μερικοί αξιωματούχοι, μερικές επιτροπές στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, αλλού. Μερικοί γερουσιαστές στις ΗΠΑ, ένας πρόεδρος και μερικοί άλλοι σκιώδεις αξιωματούχοι και σημαίνοντα πρόσωπα.

Αυτοί όλοι, θα ξυπνούν κάθε μέρα και θα είναι ευχαριστημένοι σε μεγάλο βαθμό.

Γιατί έχουν ωραία ρούχα, ακριβά αυτοκίνητα, εργάζονται σε παλάτια και μέγαρα, ταξιδεύουν όπου θέλουν, δεν πληρώνουν ποτέ τίποτα. Είναι απασχολημένοι με διάφορα άλλα θέματα.

Κάποιες φορές βγαίνουν βέβαια κι αυτοί συναντούν γνωστούς και άγνωστους σε επίσημα δείπνα, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ή απλά ιδιωτικά.

Γελάνε, κάνουν δωρέες, δίνουν βραβεία, γελάνε ακόμα περισσότερο.

Γιατί; Δικαίωμα τους δεν είναι;

Μένουν κι αυτοί μακριά από την Γάζα.

Υπάρχει μια διαφορά όμως.

ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ. (Δεν μιλάω καν για πράξεις. Μιλάω για ΛΕΞΕΙΣ. Μόνο αυτό.)

Το ίδιο πρωί με μια έμμεση απόφαση τους επιτρέπουν την εκδίκηση με αίμα.

Επιτρέπουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα από ένα 4χρονο κοριτσάκι.

Για αυτό η κόρη της Αisha ίσως έπρεπε να πεθάνει.

Ίσως το να μπορούσε να έχει την αγκαλιά της μητέρας της για άλλη μια μέρα να μην ήταν ασφαλές.

Ίσως να ήταν επικίνδυνο.

Ποιός ξέρει;

…………………………….

Ένας Αμερικανός στρατιώτης χθες είχε άλλη άποψη.

Πηγαίνει έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον.

Άνοίγει το κινητό του καθώς βηματίζει και βγάζει story. Γυρίζει προς την κάμερα και λέει:

“Αυτό που θα κάνω τώρα μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας…. όμως… δεν είναι τίποτα μπροστά στην γενοκτονία που βιώνει ο λαός της Γάζας…”

Στήνει το κινητό του με την κάμερα ανοιχτή και πηγαίνει και στέκεται μόνος μπροστά από την πύλη 3-4 μέτρα πιο πέρα ακριβώς μπροστά.

Κρατά ένα δοχείο με βενζίνη.

Το κρατά πάνω από το κεφάλι του και το αδειάζει όλο απότομα.

Σκύβει στην τσέπη του παντελονιού του. Βγάζει κάτι και το ακουμπά στις φτέρνες του,

Ξαφνικά. Αρπάζει ολόκληρος φωτιά. Οι φλόγες τον τυλίγουν από τα παπούτσια μέχρι το πρόσωπο.

Αρχίζει να ουρλιάζει όσο προλαβαίνει ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ:

“Ελευθερώστε την Παλαιστίνη”

“Ελευθερώστε την Παλαιστίνη”

“Ελευθερώστε την Παλαιστίνη.”

Προλαβαίνει 3 φορές. Και η φωνή του δυνατή. Ακόμα αντέχει.

Η φλόγες όμως τον καλύπτουν από παντού.

Σταματά.

Αυτό ήταν.

Τα ουρλιαχτά του δεν ακούγονται πια. Πέφτει στη γη.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ακόμα ζωντανός. Το δέρμα του όμως έχει σχεδόν εξαφανιστεί.

Πως αποφασίζεις να πονέσεις τόσο φρικτά για μια ιδέα;

Για κάτι που συμβαίνει 9.000 χιλιόμετρα μακριά σου.

Την ίδια ώρα που λίγα τετράγωνα πιο πέρα ένας άλλος θεωρεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να συνεχίσει να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει.

Πόσο διαιρεμένα είναι τα μυαλά των ανθρώπων της Δύσης σήμερα;

…………………..

Μην το δείτε.

Όποτε ακούμε κάποια είδηση για την Γάζα ας αλλάζουμε κανάλι, ας σκρολάρουμε γρήγορα την οθόνη του κινητού μας.

Δεν υπάρχει λόγος να φορτώσουμε και με αυτόν τον πόνο.

Έχουμε αρκετά προβλήματα ήδη.

Δεν αξίζει.

Είναι μακριά.

---

*Κρατήθηκε ο αρχικός τρόπος γραφής. Που ήταν σχεδόν αυτός του ποιήματος. Στην δημοσίευσή του στο fb έγραφε ο συγγραφέας του συγκλονιστικού κειμένου:

ΣΚΕΨΕΙΣ — δεν συνηθίζω να τις κάνω δημόσια.

Αλλά κάποιες στιγμές ο κόμπος φτάνει στο χτένι και μετά ξανά και ξανά και ξανά.

Προειδοποιώ:

1. Δεν προτείνω ΚΑΜΙΑ ενέργεια, δεν προτρέπω σε ΚΑΜΙΑ ενέργεια κανέναν από όσους θα διαβάσουν αυτό το ποστ. Εκφράζω απλά τις σκέψεις μου. Δεν με ενδιαφέρει ο,τιδήποτε άλλο. Αν θέλει κάποιος να το μοιραστεί καλώς. Αν όχι, ακόμα καλύτερα.

2. Αν είστε ήδη σε σχετικά πιεσμένη ή δύσκολη ψυχολογική κατάσταση αποφύγετε να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο. Σοβαρά. Μάλλον δεν σας χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

3. Κομμάτια από αυτό που ακολουθεί είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα. Ένω άλλα είναι εντελώς πραγματικά.

αρχική δημοσίευση https://www.facebook.com/

Για ένα τάπερ αδειανό, για μια …

Για ένα τάπερ αδειανό, για μια … * ** ***

Περίεργος τίτλος; Περίεργος! Όπως περίεργη είναι η ζωή μας, όπως τα φέρνει καμιά φορά! Και ένα από τα περίεργα του κόσμου είναι η ανατροπή του φυσικής πορείας των πραγμάτων: Γέννηση, ανάπτυξη, μαρασμός, θάνατος. Παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες…

Λένε ότι ένα από τα πιο βάρβαρα πράγματα, ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα που μπορεί να τύχουν στην ζωή, είναι η ανατροπή της πιο πάνω σειράς. Όταν αυτοί που περνούν στον κόσμο των σκιών, δεν είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες πολλά χρόνια στην πλάτη τους, αλλά αυτοί που είναι πάνω στον ανθό τους, όταν αποχαιρετούν οι γονείς τα παιδιά τους…

Γίνεται όμως δυστυχώς και τούτο. Σε κάποιους τυχαίνει αυτό το δυσβάσταχτο βάρος, αυτό το πέσιμο σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχει φως. Γίνεται και αυτό το φριχτό πράγμα, το να χάνεται το νιόφυτο στην ώρα της ανθοφορίας του και των μεγάλων υποσχέσεων.

Και μερικές φορές αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις φυσικής καταστροφής, μοίρας απάνθρωπης και τραγικής, φτάνει μέχρις εκεί “που σταματάει ο νους σου”.

Και έγινε τούτο το κακό πριν ένα χρόνο στον τόπο μας, στο κέντρο της χώρας, πάνω στην γραμμή του δήθεν πιο ασφαλούς μέσου μεταφοράς και μαζί με τα λουλούδια που τα έκοψε το άκαρδο χέρι του χάρου, σκοτείνιασε ο ουρανός και μαύρισε η ψυχή των γονιών τους και των δικών τους ανθρώπων. Γιατί δυστυχώς, σε αυτό το -τουλάχιστον- δια πλήρως ενσυνείδητης παραλείψεως τελεσθέν πολυάνθρωπο έγκλημα, που σε λίγες μέρες όλη η χώρα θα θρηνήσει και θα μνημονεύσει στην επέτειο του πρώτου χρόνου από την τραγωδία, πρώτα και κύρια χάθηκαν νέα παιδιά, πολλά εξ αυτών φοιτητές. Στον δρόμο για την επιστροφή στις σχολές τους, κάποιοι στον δρόμο για τις δουλειές τους, ένα ανάλγητο και ψευδεπίγραφο δημοκρατικό και πολιτισμένο κράτος, με την βία τους έκοψε το νήμα της ζωής!

Αποχαιρετισμοί, τηλεφωνήματα, συμβουλές, τσάντες γεμάτες πράγματα, εφόδια για την πόλη των σπουδών, τάπερ με φαγητό που τόσες και τόσες Ελληνίδες μανάδες ετοιμάζουν για τα παιδιά τους, για να έχουν κάτι μαγειρεμένο και έτοιμο έστω και για λίγες μέρες, εκεί που σπουδάζουν, για να κάνουν οικονομία και να φάνε σπιτικό φαγητό (μπορεί τα πιο πολλά παιδιά να έχουν και τις πιο σπουδαίες μαγείρισσες μανάδες…). Πράγματα τόσο γνωστά και οικεία. Τα έχουμε ζήσει κάποιοι από εμάς στην φοιτητική ζωή μας, τα ζούμε και πάλι κάποιοι τώρα που σπουδάζουν τα παιδιά μας.

Δυστυχώς, κάποιες μανάδες δεν θα ξαναγεμίσουν τάπερ για τα παιδιά τους. Δεν θα μπορούν να τα φροντίσουν, να τους δώσουν μαζί ότι μπορεί να κάνει καλύτερη την ζωή τους μακριά από το πατρικό τους σπίτι. Τους τον στέρησαν τον κόπο αυτό. Τους στέρησαν την δυνατότητα να φροντίζουν για τα σπλάχνα τους. Τους στέρησαν την λύπη του αποχαιρετισμού και την χαρά της προσμονής όταν θα επιστρέψουν.

Το τέλος της φροντίδας για τα ζωντανά παιδιά τους, για τα αγόρια και τα κορίτσια τους. ΑΛΛΑ! Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι γονείς, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που μέσα στην θλίψη και την ανείπωτη απώλεια τους, ξεπερνούν τα πάντα και φροντίζουν και τώρα. Φροντίζουν στην μνήμη των χαμένων παιδιών τους να βρεθεί δικαιοσύνη. Να βρεθεί δικαιοσύνη, να χτιστεί δικαιοσύνη γιατί στον τόπο τούτο, μόνο αφού πρώτα ξαναχτιστεί η δικαιοσύνη, θα μπορεί και να αποδοθεί!

Αυτοί οι υπέροχοι γονείς συνεχίζουν την δύσμοιρη ζωή τους, παρέα με τα παιδιά τους που πλέον τα κουβαλούν μέσα τους και πάνω τους, όλη την μέρα και την νύχτα, σα να τα χουν μωρά και πάλι (άλλωστε δεν είναι και πολλά τα χρόνια από τότε που τα είχαν μωρά) και φροντίζουν όχι απλά να δικαιωθούν. Κάνουν κάτι ακόμη πιο μεγάλο, φροντίζουν πια για τα παιδιά όλης της χώρας, τα παιδιά κάθε Έλληνα γονιού και κάθε ανθρώπου, για να ζουν με περισσότερη ασφάλεια, με την σιγουριά ότι το ταξίδι τους θα έχει γυρισμό, ότι αυτοί θα κρατήσουν πάνω τους το βάρος του πόνου τους με την ευχή να είναι οι τελευταίοι που το έζησαν τούτο το βάρος.

Σε αυτούς τους υπέροχους γονείς, γονείς και μεις και συνέλληνες ας σταθούμε όλοι δίπλα στην φροντίδα τους, ας την κάνουμε και δική μας φροντίδα και ας πολεμήσουμε με σθένος και ασταμάτητα μέχρι να ξανασηκωθεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.

Τους το χρωστάμε! Γιατί στα “Τέμπη” όλοι χάσαμε ένα δικό μας Παιδί!

*Δημοσιευμένο στoν δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 673, 24/2/2024

** Για ένα τάπερ αδειανό, για μια… (Από δρόμος – 28 Φεβρουαρίου, 2024)

***Δημοσιευμένο στην «κυριακάτική δημοκρατία», 7/4/2024, το άρθρο σε pdf

To άρθρο σε φωτογραφία και σε αρχείο pdf

από το fb 28/2/24

We Are Spartacus, του John Pilger

«“Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!”. Ο Τζούλιαν και ο Ντέιβιντ είναι ο Σπάρτακος. Οι Παλαιστίνιοι είναι ο Σπάρτακος. Οι άνθρωποι που γεμίζουν τους δρόμους με σημαίες και αρχές και αλληλεγγύη είναι ο Σπάρτακος. Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε»

counterpunch.org

---

Spartacus was a 1960 Hollywood film based on a book written secretly by the blacklisted novelist Howard Fast, and adapted by the screenplay writer Dalton Trumbo, one of the ‘Hollywood 10’ who were banned for their ‘un-American’ politics. It is a parable of resistance and heroism that speaks unreservedly to our own times.

Both writers were Communists and victims of Senator Joseph McCarthy’s House of Un-American Activities which, during the Cold War, destroyed the careers and often the lives of those principled and courageous enough to stand up to a homegrown fascism in America.

‘This is a sharp time, now, a precise time …’ wrote Arthur Miller in The Crucible, ‘We live no longer in the dusky afternoon when evil mixed itself with good and befuddled the world.’

There is one ‘precise’ provocateur now; it is clear to see for those who want to see it and foretell its actions. It is a gang of states led by the United States whose stated objective is ‘full spectrum dominance’. Russia is still the hated one, Red China the feared one. From Washington and London, the virulence has no limit. Israel, the colonial anachronism and unleashed attack dog, is armed to the teeth and granted historical impunity so that ‘we’ the West ensure the blood and tears never dry in Palestine. British MPs who dare call for a ceasefire in Gaza are banished, the iron door of two-party politics closed to them by a Labour leader who would withhold water and food from the children of Palestine.

In McCarthy’s time, there were bolt holes of truth. Mavericks welcomed then are heretics now; an underground of journalism exists (such as this site) in a landscape of mendacious conformity. Dissenting journalists have been defenestrated from the ‘mainstream’ (as the great editor David Bowman wrote); the media’s task is to invert the truth and support the illusions of democracy, including a ‘free press’.

Social Democracy has shrunk to the width of a cigarette paper that separates the principal policies of major parties. Their one subscription is to a capitalist cult, neoliberalism, and an imposed poverty described by a UN special rapporteur as ‘the immiseration of a significant part of the British population.’

War today is an unmoving shadow; ‘forever’ imperial wars are designated normal. Iraq, the model, is destroyed at a cost of a million lives and three million dispossessed. The destroyer, Blair, is personally enriched and fawned over at his party’s conference as an electoral winner. Blair and his moral counter, Julian Assange, live 14 miles apart, one in a Regency mansion, the other in a cell awaiting extradition to hell.

According to a Brown University study, since 9/11, almost six million men, women and children have been killed by America and its acolytes in the ‘Global War on Terror’. A monument is to be built in Washington in ‘celebration’ of this mass murder; its committee is chaired by the former president, George W Bush, Blair’s mentor. Afghanistan, where it started, was finally laid to waste when President Biden shop-lifted its national bank reserves

There have been many Afghanistans. The forensic William Blum devoted himself to making sense of a state terrorism that seldom spoke its name and so requires repetition:

In my lifetime, the United States has overthrown or attempted to overthrow more than 50 governments, most democracies. It has interfered in democratic elections in 30 countries. It has dropped bombs on the people of 30 countries, most of them poor and defenceless. It has fought to suppress liberation movements in 20 countries. It has attempted to murder countless leaders.

Perhaps I hear some of you saying: that is enough. As the Final Solution of Gaza is broadcast live to millions, the small faces of its victims etched in bombed rubble, framed between TV commercials for cars and pizza, yes, that is surely enough. How profane is that word ‘enough’?

Afghanistan was where the West sent young men weighed down with the ritual of ‘warriors’ to kill people and enjoy it. We know some of them enjoyed it from the evidence of Australian SAS sociopaths, including a photograph of them drinking from an Afghan man’s prosthetic.

Not one sociopath has been charged for this and crimes such as kicking a man over a cliff, gunning down children point-blank, slitting throats: none of it ‘in battle’. David McBride, a former Australian military lawyer who served twice in Afghanistan,  was a ‘true believer’ in the system as moral and honourable,  He also has an abiding belief in truth, and loyalty. He can define them as few can. On 13 November he is in court in Canberra as an alleged criminal.

‘An Australian whistleblower,’ reports Kieran Pender, a senior lawyer at the Australian Human Rights Law Centre, ‘ [will face] trial for blowing the whistle on horrendous wrongdoing. It is profoundly unjust that the first person on trial for war crimes in Afghanistan is the whistle blower and not an alleged war criminal.’

McBride can receive a sentence of up to 100 years for revealing the cover-up of the great crime of Afghanistan. He tried to exercise his legal right as a whistleblower under the Public Interest Disclosure Act, which the current Attorney General, Mark Dreyfus, says ‘delivers on our promise to strengthen protections for public sector whistleblowers’. Yet it is Dreyfus, a Labor minister, who signed off on the McBride trial following a punitive wait of four years and eight months since his arrest at Sydney airport: a wait that shredded his health and family.

Those who know David and know of the hideous injustice done to him fill his street in Bondi near the beach in Sydney to wave their encouragement to this good and decent man. To them, and me, he is a hero.

McBride was affronted by what he found in the files he was ordered to inspect. Here was evidence of crimes and their cover-up. He passed hundreds of secret documents to the the Australian Broadcasting Corporation and the Sydney Morning Herald. Police raided the ABC’s offices in Sydney while reporters and producers watched, shocked, as their computers were confiscated by the Federal Police.

Attorney-General Dreyfus, self-declared liberal reformer and friend of whistleblowers, has the singular power to stop the McBride trial. A Freedom of Information search of his actions in this direction suggests an indifference to whether or not an innocent man rots.

You can’t run a fully-fledged democracy and a colonial war; one aspires to decency, the other is a form of fascism, regardless of its pretensions. Mark the killing fields of Gaza, bombed to dust by apartheid Israel. It is no coincidence that in rich, yet impoverished Britain an ‘inquiry’ is currently being held into the gunning down by British SAS soldiers of 80 Afghans, all civilians, including a couple in bed.

The grotesque injustice meted out to David McBride is minted from the injustice consuming his compatriot, Julian Assange. Both are friends of mine. Whenever I see them, I am optimistic. ‘You cheer me,’ I tell Julian as he raises a defiant fist at the end of our visiting period. ‘You make me feel proud,’ I tell David at our favourite coffee shop in Sydney. Their bravery has allowed many of us, who might despair, to understand the real meaning of a resistance we all share if we want to prevent the conquest of us, our conscience, our self respect, if we prefer freedom and decency to compliance and collusion. In this, we are all Spartacus.

Spartacus was the rebellious leader of Rome’s slaves in 71-73 BC. There is a thrilling moment in the Kirk Douglas movie Spartacus when the Romans call on Spartacus’s men to identify their leader and so be pardoned. Instead hundreds of his comrades stand and raise their fists in solidarity and shout, ‘I am Spartacus!’ The rebellion is under way.

Julian and David are Spartacus. The Palestinians are Spartacus. People who fill the streets with flags and principle and solidarity are Spartacus. We are all Spartacus if we want to be.

To site του Τζον Πίλτζερ: https://johnpilger.com/

H Ταινία υπάρχει στο https://www.dailymotion.com/video/x7zq8f9

«Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε» (δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ)

Πέθανε ο δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ Τζον Πίλτζερ (Κοσμοδρόμιο 31/12/2023)

–

Επτά άνεμοι στα ημερολόγια και στις γεωγραφίες των από κάτω. Πρώτος άνεμος: μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία

ΔΔΣ: είναι σε κάμποσους γνωστό ότι έχω μια πολύ διαφορετική άποψη για την υπόθεση του Γρηγορόπουλου Αλέξη. Πάρα ταύτα αναδημοσιεύω το ακόλουθο, για εκείνο τον Δεκέμβρη. Για εμένα αυτά που έχουν μεγάλη σημασία στο πιο κάτω είναι οι αναφορές στην Γάζα, την αριστερά, την βία, τον Ομπάμα κα ρηξικέλευθα που μοιάζει να προκαλούν, αλλά οι φίλοι από το Μεξικό έχουν το δίκιο… και όχι όλες οι ψευδεπίγραφες λεκτικές φούσκες του δικού μας κόσμου μας. Το άρθρο περιλαμβάνεται στο βιβλίο «εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος, ιστορίες για τους ανθρώπουςτου καλαμποκιού», εκδόσεις των ξένων, Θεσσαλονίκη 2009 (δείτε σχετικά στο Το δέντρο της μνήμης)

Date: 2 Ιανουαρίου 2009Author: paliacatezapatista

Καλό σας βράδυ

(Στα ελληνικά)
Συντρόφισσα, σύντροφε, Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε.
Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε.

(Ελπίζω να μην έχω πει καμιά χοντράδα, αυτό που ήθελα να πω είναι… [επαναλαμβάνεται το ίδιο στα ισπανικά].

Σχετικά με τη βία και άλλα πράγματα

Εδώ και πολύ καιρό, το πρόβλημα στα ημερολόγια  και τις γεωγραφίες έχει ανησυχήσει και ξεσκεπάσει την Εξουσία. Τόσο στα πρώτα, όσο και στις δεύτερες, βλέπουμε (και θα δούμε) πώς αυτός ο καταπληκτικός μηχανισμός της κυριαρχίας ακινητοποιείται και διαλύεται. Για το λόγο αυτό,  προσπαθεί να δείξει μεγάλη προσοχή στο χειρισμό των γεωγραφιών και των ημερολογίων.

Στην περίπτωση των γεωγραφιών μοιάζει να είναι πιο ξεκάθαρο: σύμφωνα με το αδέξιο τέχνασμα που αποκαλύφθηκε από αυτό το Φεστιβάλ, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μακριά από την Τσιάπας. Στα σχολεία διδασκόμαστε ότι το Μεξικό χωρίζεται από τη Γαλλία, τη Χώρα των Βάσκων, την Ισπανία, την Ιταλία από έναν ωκεανό. Και αν δούμε το χάρτη, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Νέα Υόρκη βρίσκεται πολύ βόρεια από τη μεξικανική ιθαγενή Τσιάπας. Κάτι το οποίο διέψευσαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του «Κινήματος Δικαιοσύνη για τη Συνοικία» πριν από λίγες ώρες. Επίσης, η Αργεντινή βρίσκεται πολύ νοτιότερα από αυτή τη γη, κάτι το οποίο αψήφησε ο σύντροφος του Σολάνο που μόλις μίλησε. Ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει ούτε στους από πάνω ούτε στους από κάτω. Η βάναυση νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, έθεσε τα πιο απομακρυσμένα μέρη στον ίδιο χωροχρόνο για τη ροή του πλούτου … και την οικειοποίησή του.

Δεν έχουμε πλέον τα φανταστικά μυθιστορήματα που μιλούν για τους υποτιθέμενους ηρωικούς εξερευνητές-κατακτητές οι οποίοι, με το σπαθί και το σταυρό, νικούσαν την αδυναμία εκείνων που θα «εκπολίτιζαν». Αντί για 3 καραβέλες, υπάρχει ένας υπολογιστής υψηλής ταχύτητας. Αντί για έναν Ερνάν Κορτές, μια μαριονέτα που παίζει το ρόλο κυβέρνησης ταυτόχρονα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αντί για σπαθιά και σταυρούς, ένας μηχανισμός μαζικής καταστροφής και μια κουλτούρα που το κοινό της στοιχείο με το «φαστ φουντ» δεν είναι μόνο η πανταχού παρουσία τους (τα Μακ Ντόναλντς, όπως και ο Θεός, βρίσκονται παντού), αλλά και η δυσκολοχώνευτη και μηδαμινή διατροφική τους αξία.

Η ίδια αυτή παγκοσμιοποίηση κάνει τις βόμβες των ισραηλινών και βορειοαμερικανικών κυβερνήσεων να πέφτουν στη Γάζα και, την ίδια στιγμή, να συγκλονίζουν τον κόσμο ολόκληρο.

Με την παγκοσμιοποίηση, ολόκληρος ο κόσμος των από πάνω μάς έχει βάλει στο χέρι.. ή, για να το πω καλύτερα, στο μάτι, και στη συνείδηση. Οι βόμβες που δολοφονούν Παλαιστινίους πολίτες αποτελούν και μια προειδοποίηση την οποία πρέπει να εμπεδώσουμε και να αφομοιώσουμε. Και το παπούτσι που πετάχτηκε κατά του Μπους στο Ιράκ, μπορεί να αναπαραχθεί σε όλες σχεδόν τις γωνιές του πλανήτη.

Όλα αυτά πηγαίνουν χέρι χέρι με τη λατρεία του ατομικού. Ο ενθουσιασμός που ξύπνησε στους καθώς πρέπει το παπούτσι ενάντια στον Μπους (που απλά απέδειξε την αστοχία του δημοσιογράφου) συνιστά μια πρόσκαιρη ικανοποίηση για μια γενναία αλλά ανώφελη και ασήμαντη, ως προς την ουσία, ενέργεια, όπως κατέδειξε μερικές βδομάδες αργότερα η στήριξη που πρόσφερε η κυβέρνηση Μπους στο έγκλημα που διαπράττεται από την ισραηλινή κυβέρνηση στα παλαιστινιακά εδάφη… και την οποία ο διάδοχός του εγγυάται… και, συγνώμη αν απογοητεύω όλους όσους άναψαν κεριά κάτω από την εικόνα του Μπαράκ Ομπάμα.

Και ενώ η άστοχη βολή στο Ιράκ προκαλεί χειροκροτήματα, η εξέγερση στην Ελλάδα προκαλεί ανησυχία: «Υπάρχει ο κίνδυνος η εξέγερση στην Ελλάδα να εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη», προειδοποιούν και ξορκίζουν.

Έχουμε ήδη ακούσει και διαβάσει αυτά που μας έχει μεταδώσει η εξεγερμένη ελληνική νεολαία για τον αγώνα της και για όσα αντιμετωπίζει. Τα ίδια πράγματα αντιμετωπίζουν στην Ιταλία και ετοιμάζουν την αντίστασή τους απέναντι στην κυβερνητική δύναμη. Τα ίδια αντιπαλεύει και ο καθημερινός αγώνας των συντρόφων και συντροφισσών μας που βρίσκονται βορειότερα του βορά.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, όλοι οι από πάνω βγάζουν τα λεξικά τους και βρίσκουν τη λέξη «βία», αντιπαραθέτοντάς την με τη «θεσμικότητα». Και, χωρίς να την εντάσσουν σε κανένα πλαίσιο, δηλαδή, ταξική τοποθέτηση, κατηγορούν, δικάζουν και καταδικάζουν.

Και μας λένε πως η νεολαία της Ελλάδας που βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ελληνική χερσόνησο είναι βίαιη. Φυσικά, το γεγονός ότι ένας αστυνομικός δολοφόνησε ένα νέο αλλοιώνεται, ακρωτηριάζεται, αποσιωπάται.

Στο Μεξικό, στη γεωγραφία που σημαδεύεται από την πόλη με το ίδιο όνομα, μια κυβέρνηση της θεσμικής αριστεράς δολοφόνησε μια ομάδα νέων, εφήβων στην πλειοψηφία τους. Ένα μέρος της προοδευτικής διανόησης τήρησε μια συνένοχη σιωπή, λέγοντας ότι αυτό έγινε με στόχο να αποσπάσει την προσοχή του κοινού, η οποία υποτίθεται πως έπρεπε να εστιαστεί στο καρναβάλι που είχε μετατραπεί η υποτιθέμενη υπεράσπιση του πετρελαίου. Οι σεξουαλικές επιθέσεις που υπέστησαν λίγο αργότερα νέες γυναίκες στα κελιά της απομόνωσης της αστυνομίας εξαφανίστηκαν μέσα στο θόρυβο που προκάλεσε η αναγγελία εν χορδαίς και οργάνοις της διαβούλευσης που κατέληξε σε αποτυχία. Και, από την άλλη πλευρά, δεν υπήρξε καταδίκη για τη βία της αστυνομίας που, αντίθετα με όσα ειπώθηκαν, έδρασε συντεταγμένα. Αυτή η αστυνομία προετοιμαζόταν εδώ και χρόνια για να καταστέλλει, να εξαπολύει επιθέσεις και να κακοποιεί νέους, πλανόδιους μικροπωλητές, εργαζόμενους/ες στον τομέα του σεξ, κατοίκους γειτονιών και όλους όσους διαφωνούν με την κυβέρνηση των παγοδρομίων, των υπερθεαμάτων τύπου Φουχιμόρι και των συνταγών για μπισκότα. Και, ας μην ξεχνάμε ότι το δόγμα που εμπνέει αυτήν την αστυνομία το εισήγαγε στην Πόλη του Μεξικού ο σημερινός «νόμιμος» πρόεδρος του Μεξικού την εποχή που ήταν αρχηγός της κυβέρνησης του Ομοσπονδιακού Διαμερίσματος.

Στην Πόλη του Μεξικού και στην Ελλάδα η κυβέρνηση δολοφονεί νέους.

Το κυβερνητικό δίδυμο ΗΠΑ-Ισραήλ χαράσσει τώρα στη Γάζα τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί: είναι πιο αποτελεσματικό να τους σκοτώνουμε όταν είναι ακόμη παιδιά.

Στο Μεξικό, πριν από 10 χρόνια σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο, νεαροί φοιτητές του UNAM δημιούργησαν ένα κίνημα που οδήγησε σε απόγνωση την καθώς πρέπει αριστερά η οποία, υστερική όπως και σήμερα, τους συκοφάντησε και τους απαξίωσε με βάναυσο τρόπο. Και τότε έλεγαν ότι επρόκειτο για ένα βίαιο κίνημα που είχε στόχο τον αποπροσανατολισμό από την γκρίζα προεκλογική εκστρατεία του γκρίζου προεδρικού υποψηφίου του γκρίζου Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης. Τώρα, 10 χρόνια μετά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το UNAM παραμένει δημόσιο και δωρεάν χάρη στην αποφασιστικότητα αυτών των αντρών και των γυναικών, αυτών των νέων, τους οποίους σήμερα χαιρετίζουμε.

Όμως, στο βασανισμένο μας Μεξικό, αυτοί που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία στη χρήση και την κατάχρηση της διαστρέβλωσης του όρου «βία» είναι ο Φελίπε Καλδερόν Ινοχόσα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τον συνοδεύουν (κάθε φορά και λιγότερα, βέβαια). Ο κύριος Καλδερόν, οπαδός των ηλεκτρονικών παιχνιδιών στρατηγικής σε πραγματικό χρόνο (το αγαπημένο του παιχνίδι, όπως είχε δηλώσει κάποτε, είναι το “Age of Empires” – «η εποχή των αυτοκρατοριών»), αποφάσισε πως, αντί για άρτο και θεάματα, έπρεπε να προσφέρει στο λαό αίμα. Καθώς τα θεάματα τα προσφέρουν ήδη οι επαγγελματίες πολιτικοί και ο άρτος είναι πια πολύ ακριβός, ο Καλδερόν, στηριζόμενος σε μια από τις συμμορίες λαθρεμπόρων ναρκωτικών, αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο σε μια άλλη. Παραβιάζοντας το Σύνταγμα, έστειλε το στρατό να εκτελέσει χρέη αστυνομικού, εισαγγελέα, δικαστή, δεσμοφύλακα και εκτελεστή. Το γεγονός ότι χάνει αυτόν τον πόλεμο το ξέρουν όλοι όσοι δε βρίσκονται στην κυβέρνησή του -όπως επίσης ξέρουν ότι ο θάνατος του στενού συνεργάτη του ήταν δολοφονία, παρόλο που δε δημοσιεύεται. (Σ.τ.Μ.: Αναφέρεται στον υπουργό Εσωτερικών Καμίλο Μουρίνιο).

Στον πόλεμό τους, οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καλδερόν έχουν στο  ενεργητικό τους τη δολοφονία πολλών ανθρώπων που δε χρωστούσαν τίποτε, παιδιών και αγέννητων.

Με τον Καλδερόν επικεφαλής, η κυβέρνηση του Μεξικού προχωράει ένα βήμα παραπάνω από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ: αυτή τα σκοτώνει από την κοιλιά της μάνας τους.

Λένε όμως, και ήδη το επαναλαμβάνουν εκφωνητές και αρχισυντάκτες, ότι θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κράτους για να καταπολεμήσουν τη βία του οργανωμένου εγκλήματος.

Και, ολοένα και περισσότερο, βλέπουμε το οργανωμένο έγκλημα να είναι αυτό που ηγείται της δύναμης του κράτους.

Αν και όλα αυτά μπορεί να αποτελούν ένα έξυπνο στρατήγημα του Καλδερόν, με στόχο τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Καθώς το κοινό είναι απασχολημένο με την αιματηρή αποτυχία του πολέμου ενάντια στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, ίσως να μην αντιληφθεί την αποτυχία του Καλδερόν στην οικονομική πολιτική.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην καταδίκη της βίας που γίνεται από τους από πάνω.

Υπάρχει μια απατηλή μετάλλαξη, μια ψεύτικη ταυτολογία: λένε πως καταδικάζουν τη βία, στην πραγματικότητα όμως, καταδικάζουν τη δράση.

Γι’ αυτούς, για τους από πάνω, η ιδιότητα του ασυμβίβαστου αποτελεί ασθένεια του ημερολογίου ή, όταν την αψηφούμε, μια εγκεφαλική παθολογία που, σύμφωνα με ορισμένους, θεραπεύεται με μεγάλη πνευματική αυτοσυγκέντρωση, με την εναρμόνισή μας με το σύμπαν και, μ’ αυτόν τον τρόπο, είμαστε όλοι άνθρωποι… ή πολίτες.

Γι’ αυτούς τους βίαιους ειρηνιστές είμαστε όλοι άνθρωποι: άνθρωπος είναι η νεαρή ελληνίδα που σηκώνει το χέρι με τη μολότοφ, άνθρωπος είναι και ο αστυνομικός που δολοφονεί τους Αλέξηδες που υπήρξαν και θα υπάρξουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Άνθρωπος είναι το παιδί της Παλαιστίνης που κλαίει στην κηδεία των νεκρών από τις ισραηλινές βόμβες αδερφών του, άνθρωπος είναι και ο πιλότος του μαχητικού αεροπλάνου με το άστρο του Δαβίδ στην άτρακτο. Άνθρωπος είναι ο κύριος Τζωρτζ Μπους, άνθρωπος είναι και ο δολοφονημένος από τους συνοριοφύλακες της Αριζόνα μετανάστης χωρίς χαρτιά. Άνθρωπος είναι ο πολυεκατομμυριούχος Κάρλος Σλιμ, άνθρωπος είναι και η σερβιτόρα των Σάνμπορνς που πρέπει να ταξιδέψει 3 και 4 ώρες για να πάει και να γυρίσει από τη δουλειά της, και αν καθυστερήσει απολύεται. Άνθρωπος είναι ο κύριος Καλδερόν, που λέει ότι είναι αρχηγός της μεξικανικής ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας, άνθρωπος είναι και ο αγρότης που εκδιώκεται από τη γη του. Άνθρωπος είναι ο κύριος Λόπες Ομπραδόρ, άνθρωποι είναι και οι δολοφονημένοι ιθαγενείς στην Τσιάπας, για τους οποίους ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα. Άνθρωπος είναι ο κύριος Πένια Νιέτο, που λεηλατεί το μεξικανικό κράτος, άνθρωπος είναι και ο αγρότης Ιγνάσιο δελ Βάγιε, από το «Μέτωπο του Λαού για την Υπεράσπιση της Γης», στο Ατένκο, κρατούμενος επειδή υπερασπίστηκε τους φτωχούς. Άνθρωποι είναι, τέλος, οι άντρες και οι γυναίκες που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία, και άνθρωποι είναι οι άντρες και οι γυναίκες που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την αξιοπρεπή οργή τους.

Και, οι από πάνω ζητούν και απαιτούν: «Πρέπει να πούμε όχι στη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται…», φροντίζοντας να δίνουν έμφαση στη βία που προέρχεται από τα κάτω.

Σύμφωνα μ’ αυτούς, όλοι και όλες πρέπει να ζουν αρμονικά, έτσι ώστε οι διαφορές και οι αντιφάσεις τους να εξομαλύνονται, και να φωνάζουν το σύνθημα: «και ο ένοπλος λαός είναι εκμεταλλευόμενος», αναφερόμενοι στους στρατιώτες και τους αστυνομικούς.

Η θέση μας ως Ζαπατίστας είναι ξεκάθαρη. Δεν υποστηρίζουμε τον πασιφισμό που γίνεται σημαία όταν αυτός που θα γυρίσει και το άλλο μάγουλο είναι κάποιος άλλος, ούτε τη βία που γεννιέται όταν αυτοί που βάζουν τους νεκρούς είναι κάποιοι άλλοι. Εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε, με όλα τα καλά και τα κακά που έχουμε, για τα οποία ευθυνόμαστε εμείς.

Θα ήταν όμως αφέλεια να σκεφτούμε πως ό,τι καλό έχουμε καταφέρει, ακόμα και το προνόμιο να σας ακούμε και να μαθαίνουμε από σας, θα το είχαμε επιτύχει, αν για μια ολόκληρη δεκαετία δεν προετοιμαζόμασταν για εκείνο το ξημέρωμα της πρώτης Γενάρη, πριν από 15 χρόνια.

Δε γίναμε γνωστοί ούτε από κάποια πορεία ούτε από κάποια διακήρυξη  υπογεγραμμένη από τους κάτωθι. Γίναμε γνωστοί στον κόσμο από έναν ένοπλο στρατό, από τις μάχες που δώσαμε ενάντια στις ομοσπονδιακές δυνάμεις, από την ένοπλη αντίσταση.

Και οι πεσόντες σύντροφοι και συντρόφισσές μας, νεκροί ή «εξαφανισμένοι», πέθαναν σε ένα βίαιο πόλεμο που δεν ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια, αλλά πριν από 500, 200, 100 χρόνια.

Δεν πλέκω το εγκώμιο της βίας, απλά επισημαίνω ένα καταγεγραμμένο γεγονός: σε πόλεμο μας γνώρισαν, σε πόλεμο βρισκόμαστε αυτά τα 15 χρόνια, σε πόλεμο θα συνεχίσουμε να είμαστε, μέχρι αυτή η γωνιά του κόσμου που λέγεται Μεξικό να αποκτήσει το δικό της προορισμό, χωρίς εξαπατήσεις, χωρίς παραγκωνισμούς, χωρίς υποκρισίες.

Η Εξουσία έχει ως μέσο κυριαρχίας τη βία, όπως και την τέχνη και την κουλτούρα, τη γνώση, την ενημέρωση, το σύστημα δικαιοσύνης, την εκπαίδευση, τη θεσμική πολιτική και, φυσικά, την οικονομία.

Κάθε αγώνας, κάθε κίνημα, που αναπτύσσεται σε συγκεκριμένες γεωγραφίες και ημερολόγια, πρέπει να καταφεύγει σε διάφορες μορφές αγώνα. Η βία δεν είναι η μόνη ούτε, ίσως, η καλύτερη, είναι όμως μία από αυτές τις μορφές αγώνα.

Το να αντιμετωπίζεις με λουλούδια τις κάνες των όπλων είναι μια όμορφη χειρονομία, υπάρχουν ακόμη και φωτογραφίες που απαθανατίζουν αυτήν την ενέργεια. Μερικές φορές όμως, πρέπει να φροντίζουμε τα όπλα αυτά να αλλάζουν στόχο και να στρέφονται προς τα πάνω.

Ο κατήγορος και ο κατηγορούμενος

Μας κατηγορούν για πολλά πράγματα, είναι αλήθεια. Και ίσως, για κάποια από αυτά, να είμαστε ένοχοι, αλλά αυτή τη στιγμή θα ήθελα να σταθώ σε ένα:

Δεν πυροβολήσαμε το ρολόι του χρόνου εκείνη την πρώτη Γενάρη, ούτε τη μετατρέψαμε σε μια νοσταλγική επέτειο ήττας, όπως έκαναν κάποιοι από τη γενιά του ’68 σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως έκαναν στο Μεξικό με το ’88 και τώρα, ακόμη και με το 2006. Σ’ αυτήν τη νοσηρή λατρεία για τα απατηλά ημερολόγια θα επανέλθω αργότερα.

Ούτε διαμορφώνουμε την ιστορία για να της αλλάξουμε όνομα, με την επισήμανση πως είμαστε ή ήμασταν οι μοναδικοί ή οι καλύτεροι, ή και τα δύο μαζί (κάτι το οποίο κάνει αυτή η ομαδική υστερία που λέγεται κίνημα του Λόπες Ομπραδόρ, και σ’ αυτό όμως θα επανέλθω αργότερα).

Υπήρξαν και υπάρχουν αυτοί που μας ασκούν κριτική επειδή δεν κάναμε το άλμα «προς τη ρεαλπολιτίκ», την εποχή που τα πολιτικά μας ομόλογα, δηλαδή η μιντιακή μας αξιολόγηση, ευνοούσε μια καλή τιμή στην αγορά των εκλογικών (και όχι πολιτικών) επιλογών για την αξιοπρέπειά μας.

Μας κατηγορούν, συγκεκριμένα, ότι δεν υποκύψαμε στη γοητεία της εξουσίας, μιας εξουσία που κατάφερε λαμπρότατους ανθρώπους από την αριστερά να λένε και να κάνουν πράγματα για τα οποία ο καθένας θα ντρεπόταν.

Μας κατηγόρησαν επίσης για «ακραίο παραλογισμό» ή «ριζοσπαστισμό», επειδή στην 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα επισημαίνουμε πως το καπιταλιστικό σύστημα είναι η αιτία των μεγάλων δεινών που βασανίζουν την ανθρωπότητα. Σήμερα, δεν επιμένουν πια σε αυτό, αφού το ίδιο λένε ακόμα και οι εκπρόσωποι του μεγάλου χρηματιστηριακού κεφαλαίου στη Γουόλ Στριτ.

Βέβαια, τώρα που όλος ο κόσμος μιλά και ξαναμιλά για την παγκόσμια κρίση, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως 13 χρόνια πριν, το 1996, ένα αξιοπρεπές και οργισμένο σκαθάρι μας είχε προειδοποιήσει. Ο Δον Ντουρίτο της Λακαντόνα, στην πιο σύντομη ανακοίνωση που έχω ακούσει ποτέ στη νεαρή ηλικία που είμαι, έλεγε πως «το πρόβλημα με την παγκοσμιοποίηση είναι πως γρήγορα οι φούσκες σκάνε».

Μας κατηγορούν γιατί δεν περιοριζόμαστε στην επιβίωσή μας, την οποία έχουμε οικοδομήσει σε αυτή την ινδιάνικη γη με θυσίες και τη στήριξη των από κάτω από τις διάφορες γωνιές του πλανήτη, και γιατί δεν απομονωνόμαστε σε αυτό που λαμπρά μυαλά (έτσι αυτοαποκαλούνται) ονομάζουν «το ζαπατιστικό εργαστήριο» ή «η κομμούνα της Λακαντόνα».

Μας κατηγορούν ότι βγήκαμε, ξανά και ξανά, για να έρθουμε αντιμέτωποι με τη Εξουσία και να αναζητήσουμε άλλες, άλλους, εσάς, που κάνετε το ίδιο, χωρίς ψεύτικες παρηγοριές ή συμβιβασμούς.

Μας κατηγορούν ότι επιβιώσαμε.

Και δεν αναφέρονται στην αντίσταση που μας επιτρέπει να πούμε, 15 χρόνια μετά, ότι συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, και όχι απλά να ζούμε.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι επιβιώσαμε ως μια διαφορετική αναφορά του αγώνα, της κριτικής σκέψης, της πολιτικής ηθικής.

Μας κατηγορούν, ποιος θα το ‘λεγε, ότι δεν υποταχθήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε, δε συνθηκολογήσαμε.

Μας κατηγορούν, με δυο λόγια, ότι είμαστε Ζαπατίστας, ότι ανήκουμε στο Ζαπατιστικό Στρατό για την Εθνική Απελευθέρωση.

Σήμερα, 515 χρόνια μετά, 200 χρόνια μετά, 100 χρόνια μετά, 25 χρόνια μετά, 15 χρόνια μετά, 5 χρόνια μετά, 3 χρόνια μετά, δηλώνουμε: είμαστε ένοχοι.

Και, σύμφωνα με το νεοζαπατιστικό τρόπο, όχι μόνο το ομολογούμε, αλλά και το γιορτάζουμε.

Αν και δεν πιστεύουμε πως αυτό θα πληγώσει μερικούς εκεί πάνω που προσποιούνται τους προοδευτικούς ή μεταμφιέζονται σε αριστερούς ενός ξεθωριασμένου κίτρινου ή ακόμη και άχρωμους, ωστόσο, πρέπει να το πούμε:

Ο EZLN ζει! Ζήτω ο EZLN!

Ευχαριστώ πολύ.

Υ.Γ: Εφτά Παραμύθια για Κανέναν.

Παραμύθι 1ο: Έτσι ήταν…

…ΠΗΓΗ και υπόλοιπο στο https://paliacatezapatista.wordpress.com/2009/01/02/%…CE%B5/

Ευχαριστώ πολύ. Τα λέμε αύριο.

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό, 2 Γενάρη 2009.

Μια εξήγηση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου – (και ίσως μία πρόβλεψη για τις εκλογές της 25 Ιουνίου)

Την παρελθούσα Πρωτομαγιά ξεκίνησα ένα πείραμα για τις εκλογές του Μαΐου. Άρχισα να γράφω μία σειρά από μικρά κείμενα που συνοδεύονταν πάντοτε από σκίτσα γνωστών σκιτσογράφων. Τα κείμενα αφορούσαν τα κατά την γνώμη μου μεγάλα θέματα που έπρεπε να απασχολούν τον τόπο, κόμματα και πολίτες ενόψει των εκλογών. Οι δημοσιεύσεις γίνονταν στο πιο γνωστό κοινωνικό δίκτυο της εποχής μας (fb).

Η απλή σκέψη μου ήταν ότι από τις αντιδράσεις που θα εκμαίευα θα καταλάβαινα τις τάσεις, μπορεί και να επηρέαζα και κάποιους ψηφοφόρους σύμφωνα με τις πολιτικές μου θέσεις και ιδέες.

Στο ξεκίνημα εκείνων των αναρτήσεων είχα γράψει επί λέξει το εξής: “Ο πολιτικός χρόνος για τις εκλογές της 21/5/2023 πυκνώνει. Μόνο αυτός πυκνώνει. Η ουσία έχει ήδη χαθεί σε αναλύσεις, κούφια λόγια και ουσιαστικά πομφόλυγες, δηλαδή σε απλά ελληνικά σε μπούρδες. Καταθέτω για τις επόμενες ημέρες την άποψή μου. Κάθε μέρα και ένα θέμα, πάντα με την συνοδεία ενός σκίτσου. Τουλάχιστον πριν την ψήφο ας βοηθηθούμε λίγο στην μνήμη μας. Γιατί χωρίς μνήμη βρίσκεσαι στην λήθη και με την λήθη πας στο λάθος!”.

Για μια περίοδο περίπου 15 ημερών έγραφα μικρά κείμενα, με συνοπτική παρουσίαση του θέματος, υπερδεσμούς προς κάποιες πηγές και φυσικά πάντα την δουλειά κάποιου Έλληνα σκιτσογράφου.

Γρήγορα άρχισα να κάνω διαπιστώσεις. Σοβαρές διαπιστώσεις. Και σχεδόν απελπίστηκα. Έτσι διέκοψα την μικρή αυτή αρθρογραφία και τις αναρτήσεις στο fb στις 16 του μήνα, 5 μέρες πριν τις εκλογές. Έμοιαζε να μην είχε νόημα …

Στο τέλος λοιπόν του πειράματός μου έγραψα το κείμενο με τίτλο “Μια πρώτη εκτίμηση για τις επερχόμενες εκλογές” στο οποίο επί λέξει αναφέρονταν τα ακόλουθα:

“Μέχρι σήμερα διαπίστωσα ότι: οι Έλληνες δεν θυμούνται (ή δεν θέλουν να θυμούνται) την Κύπρο και το Κυπριακό ζήτημα, το Τσιμέντο που μπήκε στην Ακρόπολη, έπνιξε κάθε μας νησί (και φυσικά η Μύκονος λαμπρύνεται κατά προτεραιότητα), την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών (μπορεί και εύχομαι στην Μακεδονία να είναι καλύτερα τα πράγματα). Έχουν κατορθώσει να χωνέψουν αρκετά τα Μνημόνια και να κάνουν ψιλοκούφιες συζητήσεις για αυτά.

Οι παρακολουθήσεις δεν τους συγκλονίζουν γιατί τις θεωρούν αδήριτη πραγματικότητα της ζωής στον κόσμο μας.

Και η Πανδημία είναι το απόλυτο ταμπού!!! Διαφορετική θέση έχουν μόνο οι «ψεκασμένοι» και οι «ανεμβολίαστοι». Οι υπόλοιποι ζούνε μια χαρά στον «ανάποδο κόσμο» της ανελευθερίας, της ψευτο-υπευθυνότητας και της ψευδοεπιστήμης!

Καταστροφές όπως η Μάνδρα, οι πλημμύρες του ’20 στην Εύβοια, η Βόρειος Εύβοια, η Σάμινα, και η μέγιστη ανθρωποθυσία των Τεμπών, γρήγορα και επιτυχώς σβήστηκαν από το συλλογικό θυμικό. Εύγε! Στους επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους του συστήματος και κάθε συναφούς παραφυάδας που το κατόρθωσαν αυτό το αίσχος!

Παρά τις επί 10ετία και πλέον σπουδές των συμπατριωτών μας στα οικονομικά και λογιστικά, ακόμη τα funds τους μπερδεύουν. Το ίδιο άραγε να συμβαίνει και με τις αγαθές τράπεζες; Ακόμη να καταλάβουν ότι μπαίνοντας σε μία τράπεζα γίνονται συνεργοί στην νομιμοφανή απάτη των ελαχίστων εις βάρος των πολλών;

Φυσικά η Καϊλή και ο Γεωργούλης και η υπόλοιπη γκλαμουριά των Βρυξελλών είναι υπερβολικά γοητευτικοί για να θυμώσεις πολύ μαζί τους.

Οπότε τι μένει; Πλέον λιγότερο από εβδομάδα! Και όλα βαίνουν καλώς! Ψηφίστε Αριστ… ους!”

Από τοίχο στα Γιάννενα, τον Οκτώβρη του 2021

Είχα πλέον απελπισθεί. Η αδιαφορία ήταν συγκλονιστική, Ιδίως στα εθνικά…. Ήμουν σίγουρος ότι τίποτε καλό δεν θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου. Το ανακοίνωσα σε μικρό κύκλο ανθρώπων. Επιβεβαιώθηκα με τον χειρότερο τρόπο, αλλά τι να το κάνω;

Ακόμη πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι, πολίτες, κάποια σχήματα και συλλογικότητες που κομίζουν έναν άλλο κόσμο! Κανονικό όχι ανάποδο, ελεύθερο και δημοκρατικό, ουσιαστικό και όχι ψευδεπίγραφο, εθνικό και όχι εθνικιστικό, προοδευτικό και φιλάνθρωπο! Δύσκολα όμως τους βλέπω γύρω μου ή κοντά μου και φοβάμαι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα.

Πρόσφατα γεγονότα και οι χειρισμοί τους, σημαντικά και με έντονες σημειωτικές ενδείξεις έχουν προκύψει ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Δυστυχώς -με προεξάρχοντα τα ζητήματα της συγκλονιστικής τραγωδίας στην Πύλο και των προδοτικών τάσεων στην Θράκη- μάλλον θα πρέπει να είμαστε πολλοί ανήσυχοι.

Πάρα ταύτα, πριν από τις εκλογές που έρχονται -ακόμη και τώρα- όσοι και όσο μπορούμε ας προσπαθήσουμε για μια έστω και μικρή ανατροπή σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο για να κερδίσουμε έστω και ένα βήμα προς τον κόσμο που επιθυμούμε!

Χαλκίδα 21/6/2023

Υπάρχει κίνδυνος ακυβερνησίας ως ενδεχόμενο των εκλογών;

Στις διάφορες συζητήσεις και απόψεις που παρουσιάζονται ενώπιον των εκλογών (όπου συνήθως ακούμε ότι “αυτές είναι οι πιο σημαντικές απ΄ όλες μέχρι τώρα”) ανάμεσα στα άλλα ανησυχητικά που αναφέρονται, είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας της κυβερνήσεως που θα προκύψει ή ότι εάν καθυστερήσουμε να έχουμε κυβέρνηση, τότε κάπου ελοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας επί μακρό χρονικό διάστημα. Εν ολίγοις υπονοείται ότι εάν δεν κατορθωθεί να εκλεγεί κυβέρνηση με τέτοια πλειοψηφία που να της δίνει σιγουριά για το κυβερνητικό της έργο, τότε η χώρα μπορεί να οδηγηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ή τέλος πάντων εάν σχηματισθεί μία επισφαλής από πλευράς πλειοψηφίας κυβέρνηση, θα μπορεί εύκολα να “πέσει” ή θα δυσκολεύεται να ασκήσει με σιγουριά και άνεση το κυβερνητικό της έργο, είτε θα αναγκάζεται σε συμβιβασμούς με την αντιπολίτευση. Υποστηρίζεται ότι απειλείται το συμφέρον της χώρας εάν δεν έχουμε ισχυρές κυβερνήσεις, είτε μονοκομματικές (πού είναι η απόλυτη προτίμηση των ισχυρών του συστήματος της Ελληνικής Δημοκρατίας), είτε τέλος πάντων συνεργασίας ουσιαστικής και ισχυρής. Προφανώς η απειλή ακυβερνησίας λειτουργεί με σημαντικούς τρόπους μέσα στο μυαλό του πολίτη και εκλογέα και πιέζει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.

Ας δούμε όμως τι αντιλαμβάνεται με την έκφραση ακυβερνησία ο μέσος άνθρωπος. Η λέξη ακυβερνησία τον οδηγεί σε μία ανησυχία ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί σε συνθήκες όπου δεν θα υπάρχει καθόλου κυβέρνηση ή ότι θα είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο της διακυβέρνησής που να γίνουμε σαν τις εικόνες της τηλεόρασης… Όσο πιο φοβικός ο πολίτης -χάρις και στην συνεχή δουλειά των ΜΜΕ- τόσο πιο μεγάλοι και οι φόβοι του. Και αν αρχίσεις να φοβάσαι όλα περνούν σιγά-σιγά από το μυαλό σου: φτώχεια, ανελευθερία, ανασφάλεια, έλλειψη δημοκρατίας, πόλεμοι και καταστροφές (εδώ που τα λέμε δεν μοιάζουν και τόσο μακρινά πολλά από αυτά παρά τις σταθερές μας κυβερνήσεις…). Αυτός ο φόβος του πολίτη θα τον οδηγήσει προς κατευθύνσεις όπου η σιγουριά και εξασφάλιση ενός βιοτικού επιπέδου ζωής θα έχει πλέον τεράστια σημασία. Μπροστά στην κάλπη θα κάνει επιλογές που θα μειώνουν τον κίνδυνο για αυτά που θεωρεί απειλές…

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν όντως υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι και εάν είναι εύλογες οι συναφείς ανησυχίες. Ή με άλλο τρόπο διατυπώνοντας το, μπορεί η Ελληνική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία να βρεθεί σε συνθήκες τέτοιες που να μην υπάρχει κυβέρνηση ή η κυβέρνηση να είναι τόσο αδύναμη που δεν θα εκπληρώνει τους ρόλους της; Βεβαίως δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι πράγματι μπορεί να υπάρξει μία κατάσταση δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα μέ τις προβλέψεις του συντάγματος και υπό το καθεστώς των κατά περίπτωση ισχυόντων εκλογικών νόμων.

Όμως από την δυσκολία μέχρι την αδυναμία και την πλήρη έλλειψη κυβερνήσεως οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Κατά την άποψη μας ο φόβος περί ακυβερνησίας είναι ακραία υπερβολικός και καλλιεργείται, διακινείται και αναπαράγεται μόνο και μόνο για να να εξαναγκασθεί ο πολίτης σε συντηρητικότερες κατευθύνσεις και να εκμαιευθεί μία ψήφος κατά το μάλλον ή ήττον συστημική.

Ο πραγματικός κίνδυνος πλήρους έλλειψης κυβερνήσεως είναι ανύπαρκτος. Το Σύνταγμα προβλέπει με ακρίβεια για τις λεγόμενες “υπηρεσιακές” κυβερνήσεις (συνήθως εκ δικαστών). Αλλά και η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι είτε με πολέμους και κατοχή είτε με δικτατορίες κυβέρνηση πάντα έχεις. Και υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα εξωκοινοβουλευτικών επιλογών και των λεγόμενων κυβερνήσεων συνεργασίας, τεχνοκρατών κλπ. Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται όχι στο εάν έχεις κυβέρνηση, αλλά στο εάν αυτή που έχεις είναι όντως δημοκρατική και εάν ανταποκρίνεται στην λαϊκή βούληση.

Μέσα στην τελευταία 15ετία είχαμε αρκετές υπηρεσιακές κυβερνήσεις, είδαμε για πρώτη φορά γυναίκα ως υπηρεσιακή πρωθυπουργό (Βασ. Θάνου, 2015), τον κ. Πικραμμένο (2012), τώρα τον κ. Σαρμά και βεβαίως την εκπληκτική πολλαπλώς περίπτωση του κ. Παπαδήμου (κυβέρνηση συνεργασίας 2011-2012). Όλα μας δίνουν λίαν αξιόλογο για πολιτική σκέψη υλικό. Ο κ. Παπαδήμας όχι απλώς κυβέρνησε τη χώρα αλλά και την οδήγησε σε σημαντικότατες επιλογές με συστημικές προτεραιότητες. Αλλά και οι αυστηρά υπηρεσιακές κυβερνήσεις δεν ήταν τόσο απολίτικες στις επιλογές τους. Ακόμη είδαμε και τις περιπτώσεις όπου τα κόμματα που κέρδισαν τις εκλογές, επειδή δεν είχαν τις απαιτούμενες πλειοψηφίες για το σχηματισμό των αυτοδύναμων ισχυρών κυβερνήσεων, προχώρησαν σε απίστευτες συνεργασίες, όχι απλώς αταίριαστες αλλά κανονικά και αφύσικες (προφανώς αναφερόμαστε στην πρώτη φορά Αριστερά που συγκυβέρνησε μα το κατ΄ ουσίαν ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου). Σε άλλη περίπτωση το πρόβλημα από το σύστημα λύθηκε μέσα από την σύμπραξη των θεωρητικά μεγάλων αντιπάλων και ισχυρών παραγόντων του δικομματισμού στην Ελλάδα (Σαμαράς-Βενιζέλος). Γνωστοί οι καρποί όλων των προηγουμένων. Μνημόνια 2ο και 3ο, Μεσοπρόθεσμο, PSI, κλπ.

Άρα κυβερνητικές λύσεις πάντα βρίσκονται, συνήθως είναι σύμφωνες με τις επιλογές του κυρίαρχου εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και τις επιλογές της ΕΕ και του λεγόμενου νατοϊκού παράγοντα.

Επομένως ο πολίτης και ο καθένας μας όταν φτάσει προ της κάλπης μάλλον πρέπει να είναι απαλλαγμένος από τον φόβο ότι η χώρα θα βρεθεί χωρίς κυβέρνηση. Γιατί είτε με κυβερνήσεις τεχνοκρατών ή συνεργασίας είτε με υπηρεσιακές, το βέβαιον είναι ότι όχι απλώς θα υπάρχει κυβέρνηση, αλλά και ότι την βασική δουλειά για την λειτουργία του κράτους και για τα μεγάλα συμφέροντα και επιλογές και κατευθύνσεις της χώρας θα την εκπληρώνει ικανοποιητικότατα.

Άλλο είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να απασχολεί τον πολίτη: το ότι δεν κατορθώνει να έχει κυβερνήσεις που να βρίσκονται κοντά στις επιθυμίες του, τις επιλογές του και τις προσδοκίες του. Αυτό που πρέπει να τον απασχολεί είναι η μετάλλαξη του λαμπερού προεκλογικού λόγου στον σκιώδη, διαπλεκόμενο και μονίμως διαψευδόμενο λόγο των εκλεγέντων και των κυβερνήσεων που αποκτά η χώρα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να λύσουμε και όχι να ανησυχούμε για το αν θα βρεθούμε με αδύναμες κυβερνήσεις ή δεν θα μπορούμε να σχηματίσουμε κυβερνήσεις πολύ γρήγορα μετά τις εκλογές.

Μπορεί να υπάρχει για το προηγούμενο πρόβλημα κάποια πρόταση; Κατά την γνώμη μας ναι! Πρέπει να απαλλαγούμε από το φόβο περί ελλείψεως αυτοδυναμίας, καθυστέρησης στον σχηματισμό κυβερνήσεως ή δήθεν ακυβερνησίας. Όταν κινείσαι με φόβο δεν κινείσαι ορθολογικά. Οι επιλογές μπορεί εύκολα να είναι λανθασμένες ή να απομακρύνονται από τον δρόμο της ελευθερίας. Πρέπει ο ψηφοφόρος απαλλαγμένος από ανεδαφικούς ή υπερβολικούς φόβους να προχωρήσει στις οποίες επιλογές του. Να γίνει πιο τολμηρός από το σύνηθες έτσι ώστε και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα να είναι πιο τολμηρό.

Να επιδιώξει με την ψήφο του μία υπερβολικά πολυκομματική Βουλή. Αντί να επαναλάβει τους τρόπους που δεκαετίες ανασυνθέτουν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, τώρα να κάνει τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο ρήξη και να δώσει την δυνατότητα δοκιμών, να δώσει τόπο στους άπειρους, να δώσει χώρο στους ερασιτέχνες της πολιτικής. Να δοθεί δυνατότητα σε καινούργια ξεκινήματα.

Το ουσιαστικότερο όμως είναι τούτο: πρέπει ο πολίτης να καταλάβει ότι παράγει πολιτικό έργο και ότι αυτό δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης κάθε λίγα χρόνια και στις συνηθισμένες σχεδόν εθιμικές επιλογές, αλλά ακόμη πιο σπουδαίο είναι το καθημερινό έργο συμμετοχής στα κοινά.

Πιστεύουμε ότι εάν αυξηθεί η διαλεκτική δημοκρατική διαπάλη εντός του Κοινοβουλίου και η πολιτική δράση στην καθημερινότητα, διαδικασίες κουραστικές και χρονοβόρες, τότε ο πολίτης θα γίνει παράγοντας της ιστορίας και της ζωής του και λίγο πιο πραγματική η Δημοκρατία στον τόπο μας!

Κύμη 19/6/2023

Μια μέρα μετά τις εκλογές της 21ης Μαίου του ΄23

σε αρχείο pdfΛήψη

Κυριακάτικη Δημοκρατία 3 & 4 Ιουνίου 2023