Posts Tagged ‘κείμενά μου’
Εκ βαθέων εξομολογήσεις παθών
[ΔΔΣ: δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, 28/4/2024 *]
Δεν είναι ότι το καλεί η Εβδομάδα που έρχεται. Δεν είναι ότι αυτή είναι η εβδομάδα των Παθών και γιαυτό μπαίνουμε σε μία άλλη διάθεση. Και δεν θα μιλήσω γενικά, αλλά θα μιλήσω – έστω γράψω- πολύ ειδικά και πολύ προσωπικά1.
Είναι λοιπόν που όντας άνθρωπος και αυτό σημαίνει γεμάτος πάθη και κουσούρια, όντας Έλληνας και γιαυτό με μεγάλη πίσω μου ιστορία, παράδοση και κληρονομιά και τέλος, όντας πολίτης μέσα σε μία Πολιτεία που είμαι σίγουρος και το δηλώνω ευθαρσώς, μισεί την ιδιότητα μου αυτή και απεχθάνεται κάθε τι που συνδέεται με τις λέξεις πόλις, πολίτευμα, πολίτης, πολιτισμός, είναι λοιπόν που μέσα σε όλα αυτά αισθάνομαι τους ορίζοντες της ψυχής μου να βαραίνουν, να θολώνουν και να σμικρύνονται τραγικά.
Γιατί θα με ρωτήσετε και θα με ρωτήσει και ο καθείς; Μπορεί μάλιστα και να μου πουν ότι ψυχολογικό είναι το πρόβλημα μου, καταθλιπτική διάθεση έχω (ας πάρω ένα από τα πάμπολλα χαπάκια που συνοδεύουν την ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων του πολιτισμένου κόσμου). Να προσθέσω δε και τούτο, ότι ανάμεσα στα άλλα κουσούρια μου, είναι και το ότι δεν μπορώ να δηλώσω “αθεράπευτα αισιόδοξος” κάτι που ακούγεται πολλές φορές στο θαυμαστό μπλε γυαλί και τον κόσμο του.
Όχι δεν είμαι αισιόδοξος2, γιατί τι αίσια δόξα μπορεί να έχω όταν βλέπω τον κόσμο γύρω μου;
Πως μπορώ να έχω καλή γνώμη για αυτό τον κόσμο όταν τα χέρια παιδιών και τα κομμάτια γερόντων ξεπροβάλλουν μέσα από τα γκρεμίδια της Γάζας, σε ένα συνονθύλευμα αξεδιάλυτο και την ίδια ώρα οι στρατευμένες στρατιωτίνες του Ισραήλ βγάζουν “σέλφι” πάνω από τον τόπο που καταστρέφουν με μέθοδο και κέφι3; Και με πονάει με έναν ιδιαίτερο τρόπο η ναζιστική απανθρωπιά του σιωνιστικού εβραϊκού κράτους, γιατί στην πόλη μου4 ζούμε μαζί με τους συμπατριώτες μας Εβραίους, μαζί και αγαπημένοι, σχεδόν 2.500 χρόνια τώρα! Και με εκνευρίζει αφόρητα που ο πρωθυπουργός της χώρας μου είχε πει στον Νετανιάχου, σε ελεύθερη απόδοση: κάνε τον πόλεμό σου, αν μπορείς κράτα λίγες τις ζημιές (που ερμηνεύεται: και αν δεν μπορείς δεν πειράζει5).
Πως μπορεί να έχω καλή γνώμη για τον τόπο μου, όταν τα παιδιά μου ταξιδεύουν ένα και πλέον χρόνο μετά την αποφράδα Ημέρα Ανθρωποθυσίας των Τεμπών με τα ίδια τρένα, βρώμικα και σκοτεινά, με διαβάσεις προβληματικές, ασφάλεια ελλιπή… Και πάνω απ΄ όλα έχω ακούσει τον υπουργό Δικαιοσύνης της χώρας μου να αποκαλεί “μπάζα” αυτούς που μίλησαν για το απολύτως αποδεδειγμένο γεγονός του μπαζώματος6. Χειρότερο όμως του προηγουμένου είναι η επαγγελματική συγκάλυψη των τεκμηρίων, αποδείξεων και στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος. Όταν οι μπουλντόζες με τις φαγάνες τους σήκωναν φύρδην-μίγδην τα συντρίμμια των βαγονιών έπαιρναν μαζί και τα εμπεριεχόμενα ανθρώπινα σπαράγματα, μετατρέποντας τον τόπο μας σε μία απόλεμη Γάζα. ‘Όμως, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, σε χαριτωμένη παρέα του καλοκαιριού, από καλοβαλμένα και φινετσάτα στελέχη τραπεζών, ακούσαμε όταν ατυχώς προέκυψε κάποια συζήτηση για το θέμα: “Μην χαλάμε την διάθεσή μας λέγοντας αυτά τώρα…”.
Και η στενοχώρια μου μεγαλώνει, όταν συζητώντας με εκπρόσωπο της νέας γενιάς, λαμπρό παιδί σαν χαρακτήρα, με προσόντα και ικανότητες σπουδαίες, όμως το τρώει το άγχος της αποκατάστασης (ενώ ακόμη δεν έχει τελειώσει τις σπουδές), των χρημάτων (που θέλει να είναι πολλά) και ενώ σπουδάζει το δίκαιο ως επιστημονικό αντικείμενο, όμως δεν θέλει να ακούει για την ταξικότητα (και τοξικότητα;) της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, την προβληματικότητα των συμπεριφορών των εκπροσώπων της (ισταμένης και καθημένης και βεβαίως και εμάς των συλλειτουργών δικηγόρων), που πλέον “ο κόσμος το ‘χει τούμπανο” και κάποιοι κρυφό καμάρι. Όπως εύστοχα πρόσφατα γράφτηκε, εξυπηρετούν πλειστάκις κυβερνητικές ή επιχειρηματικές επιλογές είτε απλά φροντίζουν για την δική τους ευποιία αντί της κοπιώδους προσπάθειας για πραγματική απόδοση δικαίου7.
Είναι λοιπόν το ιδανικό για ένα νέο άνθρωπο το να γίνει πλούσιος, να κάνει ταξίδια κάθε λίγο και λιγάκι (στο εξωτερικό φυσικά) να δουλέψει στο κονκλάβιο των Βρυξελλών και να τρώει σούσι (οι καιροί απαιτούν και γευστική πρωτοπορία και εμπειρίες κάθε είδους ανόητε γονέα 1).
Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να εργασθώ, να αντεπεξέλθω, να επιβιώσω οικονομικά και να κρατήσω ένα επίπεδο ζωής. Μέσα μου και έξω μου. Στους τρόπους μου και τις συνήθειές μου, στις αντιλήψεις μου και τις πεποιθήσεις μου. Αλλά ανακαλύπτω ότι με στραβοκοιτάζουν. Γιατί δεν βγάζω πολλά λεφτά, γιατί δεν επιδιώκω εύκολο πλουτισμό, γιατί αναλώνομαι σε προσπάθειες για το άθλημα της πόλεως, συμμετέχω στα κοινά, είμαι αυτό το παράλογο λεκτικά και υπαρξιακά ‘ενεργός πολίτης8”.
Όλα μαύρα λοιπόν; Όλα “απαισιόδοξα”; Όχι, γιατί εκτός από την αισιοδοξία υπάρχει και η Ελπίδα. Αλλά η Ελπίδα ανήκει στην οντολογική κατάσταση του ανθρώπου ως δημιουργικού και ελεύθερου όντος. Και το βλέπω αυτό γύρω μου, μπορεί όχι όσο το θέλω, αλλά το βλέπω και αναθαρρώ: το βλέπω στους τραγικούς γονείς των Τεμπών και την αντοχή τους, το βλέπω στις φωτισμένες φωνές των Εβραίων που λένε “Νot in our name”, το βλέπω στο καταπληκτικό κείμενο ενός νέου παιδιού (Ένα ματωμένο παιδικό παντοφλάκι σκονισμένο)9, το βλέπω στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα στον Μητροπολίτη Κύμης στην προβολή της ταινίας “Ο Άνθρωπος του Θεού”.
Και έτσι παίρνω κουράγιο και καρτερικά ξαναμπαίνω στον δρόμο της προσπάθειας και της ανάβασης που προσδοκά την Ανάσταση μετά τα Πάθη.
ΔΔΣ
1Μία εξήγηση για τον τίτλο: το “Εκ βαθέων” έχοντας στο νου μου το ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ”. Το “Εξομοληγήσεις” του ιερού Αυγουστίνου. Και το “Παθών” έχοντας στο νου μου την καταληκτική φράση στο “Μοιρολόγι της φώκιας “ του αγαπημένου μου Αλ. Παπαδιαμάντη.
2Για την λέξη αισιόδοξος δείτε την λίαν ενδιαφέρουσα και εκτενή αναφορά στο λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Μπαμπινιώτη. Στο λεξικό Liddell & Scott η λέξη δεν υπάρχει.
3Η ιστορία της φωτογραφίας στο https://apnews.com/article/2024/israeli-female-soldiers-selfie-gaza-border-photo
4Πρόκειται για την Χαλκίδα, για να μην φαίνομαι υπερβολικός σχετικά στο Κεντρικό Ισραηλήτικό Συμβούλιο Ελλάδος στο https://www.kis.gr
5“Άκριτη υποστήριξη Μητσοτάκη σε Νετανιάχου”, 24/10/23, ηλεκτρ.. έκδ ΕφΣυν.
6Δείτε το “Προπαγανδιστικός Φλωριδισμός για μ(π)αζανθρώπους και θερμοκέφαλους ομοϊδεάτες” , 1/4/24, του Κων. Βαθιώτη στο https://kvathiotis.substack.com.
7Άρθρο του Πέτρου Πιζάνια, “Ευχές για τα πενήντα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας” στον δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλ. 680, 13/4/24.
8Ο πολίτης είναι πολίτης μόνο όταν είναι ενεργός. Αλλιώς είναι ιδιώτης, δηλαδή ας το πούμε ευγενικά, τουλάχιστον χαζός.
9Επειδή κάποιοι μπορεί να το αναζητήσουν, προσβάσιμο στο https://perivallonkaipolitiki.wordpress.com/2024/02/28/
Πρόσθετες σημειώσεις (δεν έχουν συμπεριληφθεί στην έντυπη έκδοση):
Δρόμος της Αριστεράς: Ανατομία μιας γενοκτονίας | Μέρος Α΄ & Ανατομία μιας γενοκτονίας | Μέρος Β
βλ. επίσης στην ΝΕΑ Προοδευτική ΕΥΒΟΙΑ, Σημεία της Απόφασης Ασφαλιστικών Μέτρων του Διεθνού Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (Χάγη) για τη Γενοκτονία στη Γάζα, στο φύλλο της 6/2/2024.
βλ. και το Μέρες Βιετνάμ στον Δρόμο της Αριστεράς, φύλλο 682, 27/4/2024.
- Η δημοσίευση στην εφημερίδα:
Μερικά σπάνια παραδείγματα
Π&Π: Το άρθρο δημοσιεύθηκε με τον πιο κάτω τίτλο (Τόποι που σώθηκαν από την αναπτυξιακή λαίλαπα) στον δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 682, 27/4/2024, σελ. 20-21, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο … και σε αρχείο pdf οι σελίδες 20 και 21. Βλ. και στο τέλος του παρόντος για άλλα άρθρα στην ίδια εφημερίδα*.
Τόποι που σώθηκαν από την αναπτυξιακή λαίλαπα
Παρόλο που αισθανόμαστε ότι ζούμε σε ζοφερές μέρες και ότι ο ορίζοντας μας μικραίνει θλιβερά, όμως συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι την ελπίδα την κτίζουμε εμείς. Η ελπίδα είναι μέσα στο βάθος της ικανότητας για δημιουργία. Γιαυτό και μέσα στην ανοησία και την καταχνιά της πλήρως οικονοποιημένης και απροσωποιημένης κοινωνίας μας, όπου κάθε μέρα βλέπουμε κάποιο αληθινό δικαίωμα και πολλούς τόπους να καταστρέφονται1, θα μιλήσουμε για κάποια παραδείγματα τόπων που σώθηκαν από την ανάπτυξη που εφαρμόζεται στον κόσμο μας και την χώρα μας.
Το έχουμε πει και άλλη φορά: Μετά από πολλά χρόνια συνεχιζόμενης ή επιδιωκόμενης οικονομικής αναπτύξεως, κοινή πλέον διαπίστωση είναι, ότι αυτή συμβαίνει σχεδόν πάντοτε εις βάρος του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, με υποβάθμιση πόλεων, καταστροφή δασών, ρύπανση, σκουπίδια, υπερκαταναλωτισμό, ενεργειακή φτώχεια, απώλεια πόρων κ.π.α.
Αυτό που συνήθως ευαγγελίζεται ο μονόδρομος της συνεχούς ανάπτυξης οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Στον τόπο μας και στην μεταπολεμική Ελλάδα, το έχουμε βιώσει πολλαπλά, απ΄ άκρου εις άκρον της χώρας, σε κάθε πόλη και χωριό, στους κάμπους και τα βουνά, τα νησιά και τις θάλασσες.
Μου έλεγε μία φίλη ότι έβλεπε κάτι φωτογραφίες από τον τόπο της, μία μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, έτσι όπως ήταν πριν μερικά χρόνια. Κάποια πέτρινα σκαλοπάτια σε μια ανηφοριά, απλά σπιτάκια δεξιά-αριστερά, λίγα λουλούδια. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει πλέον στον τόπο της, όλα έχουν αλλάξει και δεν ήξερε και η ίδια γιατί, όμως βλέποντας την εικόνα και αναπολώντας, της ερχόντουσαν δάκρυα και μια λύπη, την λύπη αυτή που όλοι την νιώθουμε για κάτι που έχει περάσει και ξέρουμε ότι δεν θα το συναπαντήσουμε ποτέ ξανά…
Εικόνες, φωτογραφίες και καταστάσεις σαν τις παραπάνω είναι τόσο πολύ κοινές στην χώρα μας, που μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι στην ουσία συγκροτούν το τωρινό “είναι” της κοινωνίας και οικονομίας μας. Δηλαδή όλοι γνωρίζουμε σπίτια, γειτονιές, γραφικά σημεία των πόλεων και των χωριών μας που χάθηκαν, όλοι βλέπουμε το πνίξιμο και τους ανύπαρκτους ορίζοντες των στενωπών των ελληνικών πόλεων που στενάζουν κάτω από το τσιμέντο πολυώροφων πολυκατοικιών. Πλέον σε πολλά μέρη της Ελλάδας έχουν συνηθίσει να ζουν με τα βουνά τους σταυρωμένα, τις κορυφές ισοπεδωμένες, τους κάμπους στείρους αλλά γυαλιστερούς από πάνελ ενεργειακής παραγωγής.
Πριν λίγες μέρες, είδα μία φωτογραφία από την Πλάκα. Από πάνω η Ακρόπολη, ο βράχος και μέρος των αρχαίων με τα κυκλώπεια τείχη. Κάτω νεοκλασικά και λαϊκά σπίτια αυτής της αθηναϊκής γειτονιάς. Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη μερικές δεκαετίες πίσω. Η γειτονιά ήταν ήσυχη, δεν την πλημμύριζαν τουρίστες, επισκέπτες και τραπεζοκαθίσματα.
Το 2020 είχα κάνει μια μικρή ομιλία στην κεντρική πλατεία ενός όμορφου ορεινού χωριού. Πλατανοσκέπαστη, δροσερή, πηγή με τρεχούμενο νερό στην άκρη… Όμορφη εικόνα που αρέσει σε όλους μας! Είχαμε βρεθεί εκεί γιατί οι ορεινοί όγκοι γύρω από το χωριό απειλούντο από έργα “πράσινης” ανάπτυξης. Βαριές βιομηχανικές εγκαταστάσεις και πολλές δεκάδες χιλιόμετρα δρόμων σχεδιαζόντουσαν για κατάληψη των βουνών, ισοπέδωση των κορυφών και κόψιμο των δασών. Οι ντόπιοι, συνηθισμένοι σε λίγους επισκέπτες, έναν ήπιο ορειβατικό τουρισμό, τα έσοδα από το μέλι και την ξυλεία τους, είχαν μια ανησυχία και θέλανε να μάθουν περισσότερα για τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια που άκουγαν.
Είχαν μιλήσει πολλοί: οικολόγοι, ορειβάτες και περιπατητές, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, όταν ήρθε και η δική μου σειρά. Εγώ τους μίλησα για το Ναύπλιο, ρώτησα αν το ήξεραν και αν τους άρεσε και φυσικά όλοι συμφωνούσαν και έλεγαν τι όμορφο που είναι… Τους είπα την εξής ιστορία: Όταν στην δεκαετία του 60 με λύσσα και μανία η μία μετά την άλλη οι ελληνικές πόλεις πέφτανε θύματα των εργολάβων και της αντιπαροχής, στο Ναύπλιο οι ντόπιοι δεν διέφεραν από τους κατοίκους των άλλων περιοχών της Ελλάδας. Και αυτοί τα ίδια ονειρευόντουσαν, γκρέμισμα του παλιού σπιτιού, αντιπαροχή και πολυκατοικία και οφέλη οικονομικά κλπ. Όμως όλο αυτό το σταμάτησε το πείσμα, το θάρρος και η βαθιά επιστημοσύνη ενός και μόνο ανθρώπου, μιας Ελληνίδας αρχαιολόγου, της Ευαγγελίας Πρωτονατάριου Δεϊλάκη2 3. Συγκρούσθηκε με τους ντόπιους, έγινε persona non grata για την τοπική κοινωνία, την διώξανε στο τέλος. Αλλά το Ναύπλιο σώθηκε. Μαζί του και οι κοντόφθαλμοι κάτοικοι του εκείνης της εποχής. Χάρις στο σθένος και τον αγώνα αυτής της γυναίκας κόντρα στα συμφέροντα, την οικονομική ανάπτυξη, την “πρόοδο”, τελικά το Ναύπλιο έγινε ή μάλλον έμεινε μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας, τόπος υπέροχος να ζεις και να επισκέπτεσαι. Περιττό να μιλήσουμε για τα απείρως περισσότερα οικονομικά οφέλη που αυτή η πορεία προσέφερε στην πόλη.
Έτσι με αυτό το παράδειγμα είχα τότε κάνει την παραίνεση να εφάρμοζαν κατ’ αναλογίαν οι ντόπιοι το παράδειγμα του Ναυπλίου, στα βουνά και τα ορεινά χωριά τους, να έκλειναν τα αυτιά στις σειρήνες της “πράσινης” ανάπτυξης, των ανταποδοτικών τελών και των δήθεν θέσεων εργασίας. Να κρατούσαν τον τόπο τους αλώβητο, πρώτα ως προς το φυσικό και οικιστικό περιβάλλον και κυρίως να μην εγκατέλειπαν τον πρωτογενή τομέα, τα έστω και λίγα μα αξιόλογα προϊόντα που παρήγαγαν.
Σε μια αρκετά διαφορετική από του Ναυπλίου περίπτωση, στο νησί της Εύβοιας αυτή την φορά, ένα νησί που έχει αλωθεί από την “πράσινη” ανάπτυξη (παράγει άνω του 23% της ηλεκτρικής ενέργειας από αιολικά πάρκα4, επί του συνόλου της χώρας, ενώ η έκταση του ισοδυναμεί με το 2,5% της χώρας), σε ένα από τα σπουδαία σημεία του, το 14.000.000 ετών ηφαίστειο του Οξυλίθου5, υπήρξε μία συγκροτημένη προσπάθεια, στηριζόμενη στην δουλειά και τον αγώνα κάποιων πολιτών, επιστημόνων και εκπροσώπων κάποιων συλλόγων και κατορθώθηκε να σωθεί η οροσειρά του ηφαιστείου από την επαπειλούμενη καταστροφή που θα επερχόταν, αφού είχε προγραμματισθεί η κατασκευή δύο ΑΣΠΗΕ6 επάνω στα ηφαιστειακά βράχια και δίπλα σε 6 κοινότητες.
Συνεπώς, το δύσκολο έως και ακατόρθωτο, το να σταματήσει κάποιος έργα βιομηχανικών ΑΠΕ, έγινε και σε αυτή την περίπτωση δυνατό. Και αυτός ο τόπος πλέον, όπως και το Ναύπλιο στο προηγούμενο παράδειγμα, μπορεί να ελπίζει σε ένα μέλλον που θα το καθορίζει ο ίδιος, θα είναι συμβατό με τις ιδιομορφίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και πάνω απ΄ όλα θα είναι πραγματικά βιώσιμο. Αν μάλιστα οι ντόπιοι πληθυσμοί προσέξουν, μπορεί στο μέλλον να είναι και η δική τους περίπτωση ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε την Πλάκα της Αθήνας. Χάρις στα μέτρα των Στ. Μάνου το 1979, που ξεκίνησε την επέμβαση της Πολιτείας, βασισμένος στην μελέτη Ζήβα, δημοσιεύοντας τα πρώτα διατάγματα για τις πρώτες παρεμβάσεις (πεζόδρομοι, κήρυξη 500 κτιρίων ως διατηρητέων) και στην συνέχεια του Αντ. Τρίτση, το 1982, που δημοσίευσε το διάταγμα για τις Χρήσεις Γης (προετοιμασμένο από τον Γιάννης Μιχαήλ), το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε την αρχαιότερη γειτονιά της Αθήνας, το ιστορικότερο κομμάτι της πόλης να είναι ταυτόχρονα το ομορφότερο και ανθρωπινότερο, μέσα σε έναν ωκεανό τσιμέντου και θορύβου7.
Η δυστοπία στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου, η καταιγίδα της ανάπτυξης, δεν σταματά, η επιθετική αυτή στάση απέναντι στον τόπο, το τοπία και τις υπάρχουσες οικονομικές δομές αυξάνεται ποσοτικώς και διευρύνεται ποιοτικώς. Ως προς το πρώτο, την ποσοτική αύξηση, αυτό είναι φανερό από τους αριθμούς (πχ για την ενέργεια δείτε τα μεγέθη εγκατ/νης ισχύος και παραγωγής, για τις οικοδομές νησιών και πόλεων αρκούν 3 αεροφωτογραφίες με 30 χρόνια διαφορά, πχ του 50, του 80 και του 2010 και μετά). Ως προς το δεύτερο. Πλέον οι ΑΠΕ πάνε στην θάλασσα, γίνονται ΥΑΠ8, επικίνδυνοι σταθμοί μπαταριών. Αλλά η εκμετάλλευση των πάντων θέλει τις θάλασσες να γίνονται και υποδοχείς ΠΟΑΥ9 και τις παραλίες, πράγμα κανονικά εκτός συναλλαγής (στην θεωρία, στην πράξη δείτε το νέο νόμο 5092/2024 – ΦΕΚ 33/Α/4-3-2024), χώρους δεσμευμένους στην οικονομική εκμετάλλευση μεγαλοξενοδοχείων, μικροενοικιαζόμενων δωματίων και κάθε μπαρ και επιχειρηματία που με μερικές ομπρέλες, μερικές ξαπλώστρες (ενίοτε και ως πολυτελή κρεβάτια με ουρανούς και πέπλα…) και με περισσό θράσος εξορίζουν κάθε απλό επισκέπτη του παραθαλάσσιου χώρου. Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει … δεν βρίσκει χώρο να απλώσει την πετσέτα του, του στερούν μια θέση στον ήλιο…
Προσπαθήσαμε όμως στο παρόν να δείξουμε ότι υπάρχουν και άλλες δυνατότητες και προοπτικές. Απαιτούνται άνθρωποι με ήθος, επιστήμονες που τιμούν την δουλειά τους, πολίτες με ουσιαστική κοινωνική συγκρότηση και σπανίως βλέπουμε και πολιτικούς να πράττουν ορθά, να προωθούν όντως λύσεις καλές για το δημόσιο συμφέρον. Και όχι αυτό που τόσο καταχρηστικά και “ανάποδα” ονομάζεται δημόσιο συμφέρον, τα τελευταία 15 χρόνια, από την ελληνική δικαιοσύνη. Στον δικό τους “ανάποδο κόσμο” (ενστερνιζόμενοι μία προσφιλή και επιτυχημένη έκφραση του Κωνστ. Βαθιώτη) ως δημόσιο συμφέρον εννοούν την μεγιστοποίηση των κερδών πανίσχυρων επιχειρηματικών συμφερόντων, καρτέλ, κλπ.
Υπάρχει λοιπόν ένας άλλος δρόμος, ένας δρόμος που μπορεί να περισώσει τα περιτρίμματα των ελληνικών πόλεων, τις εσχατιές των οριζόντων μας σε βουνά, κάμπους και θάλασσες. Το παράδειγμα του Ναυπλίου, του ηφαιστείου του Οξυλίθου, της Πλάκας μπορεί να σταθεί μπροστά μας, να μας οδηγήσει στην πραγματική πρόοδο της χώρας, σε αρμονία με την ιστορία, το φυσικό της περιβάλλον, τους τρόπους ζωής των μικρών κοινωνιών, την παραγωγή εθνικού πλούτου με λιγότερη περιβαλλοντική και ενεργειακή επιβάρυνση και φυσική καταστροφή.
Καλούμαστε όλοι στην μίμηση αυτού του παραδείγματος, το περπάτημα σε αυτό τον άλλο δρόμο και πολύ σημαντικό: στην αυτοπροστασία μας από τις Σειρήνες που θα θέλουν συνεχώς να ξεστρατίσουμε στις δικές τους ολισθηρές “αναπτυξιακές” ατραπούς.
Δημήτριος Δούκα Σουφλέρης
Κύμη 11/4/2024
1 Στο όνομα λέξεων όπως ανάπτυξη, εργασιμότητα, προσαρμοστικότητα, δικαιωματισμός, woke culture, εκσυγχρονισμός, παγκοσμιοποίηση κπα
2https://www.aftodioikisi.gr/ota/dimoi/arxaiologos-pou-esose-nafplio/
3Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, αποτελεί από το 1962 «ιστορικό διατηρητέο μνημείο». Διασώθηκε χάρη στον Αρχ/κό Νόμο, τη “Χάρτα της Βενετίας”, τους αγώνες της Πρωτονατάριου Δεϊλάκη, προϊστ/νης της Εφορείας Αρχ/των, που επέβαλε κανόνες και περιορισμούς σε κάθε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας στην προστατευόμενη πόλη κόντρα σε εργολάβους και επιχειρηματίες που στα χρόνια της δικτατορίας θέλησαν να “εκσυγχρονίσουν” το Ναύπλιο με πολυκατοικίες και τσιμεντένια ξενοδοχεία. Οι κάτοικοι της πόλης την θεωρούσαν εχθρό της ανάπτυξης και των συμφερόντων τους, ο εμπορικός σύλλογος οργάνωνε απεργίες εναντίον της και οι παράγοντες του τόπου έστελναν παράπονα και καταγγελίες εις βάρος της στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Τελικά το 1973 κατάφεραν να πετύχουν την μετάθεση της αρχαιολόγου από το Ναύπλιο στον Βόλο. Ως την πτώση της χούντας ευτυχώς έγιναν μόνο 3 τσιμεντένια κτήρια.
4Στοιχεία της ΡΑΕΑΥ του 2022.
5Δημ.Δ. Σουφλέρη, Ένα Ηφαίστειο του Αιγαίου και η σωτηρία του από ένα Αιολικό Πάρκο, Κυριακάτικη Δημοκρατία, 14/1/2024 (προσβάσιμο στο https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/2024/04/blog-post_11.html).
6Εταιρεία ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ Α. Ε., Άδειες Παραγωγής ΡΑΕ 618/2021, ΑΡ. ΕΙΔ. ΠΡΩΤ. ΑΔΕΙΑΣ ΠΑΡΑΓ.: ΑΔ-04525
7βλ. το “Συνεχείς αγώνες για την σωτηρία της Πλάκας”, στο https://www.ellet.gr/action/synecheis-agones-sotiria-plakas/
8Υπεράκτια Αιολικά Πάρκα, πρόσφατα παρουσιάσθηκε μία άθλια Στρατηγική Μελέτη για αυτά.
9Περιοχές Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών, μια απίστευτη προοπτική για τις ελληνικές θάλασσες, από μια απίστευτα ρυπογόνο και ανθυγιεινή βιομηχανία τροφίμων.
Για ένα τάπερ αδειανό, για μια …
Για ένα τάπερ αδειανό, για μια … * ** ***
Περίεργος τίτλος; Περίεργος! Όπως περίεργη είναι η ζωή μας, όπως τα φέρνει καμιά φορά! Και ένα από τα περίεργα του κόσμου είναι η ανατροπή του φυσικής πορείας των πραγμάτων: Γέννηση, ανάπτυξη, μαρασμός, θάνατος. Παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες…
Λένε ότι ένα από τα πιο βάρβαρα πράγματα, ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα που μπορεί να τύχουν στην ζωή, είναι η ανατροπή της πιο πάνω σειράς. Όταν αυτοί που περνούν στον κόσμο των σκιών, δεν είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες πολλά χρόνια στην πλάτη τους, αλλά αυτοί που είναι πάνω στον ανθό τους, όταν αποχαιρετούν οι γονείς τα παιδιά τους…
Γίνεται όμως δυστυχώς και τούτο. Σε κάποιους τυχαίνει αυτό το δυσβάσταχτο βάρος, αυτό το πέσιμο σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχει φως. Γίνεται και αυτό το φριχτό πράγμα, το να χάνεται το νιόφυτο στην ώρα της ανθοφορίας του και των μεγάλων υποσχέσεων.
Και μερικές φορές αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις φυσικής καταστροφής, μοίρας απάνθρωπης και τραγικής, φτάνει μέχρις εκεί “που σταματάει ο νους σου”.
Και έγινε τούτο το κακό πριν ένα χρόνο στον τόπο μας, στο κέντρο της χώρας, πάνω στην γραμμή του δήθεν πιο ασφαλούς μέσου μεταφοράς και μαζί με τα λουλούδια που τα έκοψε το άκαρδο χέρι του χάρου, σκοτείνιασε ο ουρανός και μαύρισε η ψυχή των γονιών τους και των δικών τους ανθρώπων. Γιατί δυστυχώς, σε αυτό το -τουλάχιστον- δια πλήρως ενσυνείδητης παραλείψεως τελεσθέν πολυάνθρωπο έγκλημα, που σε λίγες μέρες όλη η χώρα θα θρηνήσει και θα μνημονεύσει στην επέτειο του πρώτου χρόνου από την τραγωδία, πρώτα και κύρια χάθηκαν νέα παιδιά, πολλά εξ αυτών φοιτητές. Στον δρόμο για την επιστροφή στις σχολές τους, κάποιοι στον δρόμο για τις δουλειές τους, ένα ανάλγητο και ψευδεπίγραφο δημοκρατικό και πολιτισμένο κράτος, με την βία τους έκοψε το νήμα της ζωής!
Αποχαιρετισμοί, τηλεφωνήματα, συμβουλές, τσάντες γεμάτες πράγματα, εφόδια για την πόλη των σπουδών, τάπερ με φαγητό που τόσες και τόσες Ελληνίδες μανάδες ετοιμάζουν για τα παιδιά τους, για να έχουν κάτι μαγειρεμένο και έτοιμο έστω και για λίγες μέρες, εκεί που σπουδάζουν, για να κάνουν οικονομία και να φάνε σπιτικό φαγητό (μπορεί τα πιο πολλά παιδιά να έχουν και τις πιο σπουδαίες μαγείρισσες μανάδες…). Πράγματα τόσο γνωστά και οικεία. Τα έχουμε ζήσει κάποιοι από εμάς στην φοιτητική ζωή μας, τα ζούμε και πάλι κάποιοι τώρα που σπουδάζουν τα παιδιά μας.
Δυστυχώς, κάποιες μανάδες δεν θα ξαναγεμίσουν τάπερ για τα παιδιά τους. Δεν θα μπορούν να τα φροντίσουν, να τους δώσουν μαζί ότι μπορεί να κάνει καλύτερη την ζωή τους μακριά από το πατρικό τους σπίτι. Τους τον στέρησαν τον κόπο αυτό. Τους στέρησαν την δυνατότητα να φροντίζουν για τα σπλάχνα τους. Τους στέρησαν την λύπη του αποχαιρετισμού και την χαρά της προσμονής όταν θα επιστρέψουν.
Το τέλος της φροντίδας για τα ζωντανά παιδιά τους, για τα αγόρια και τα κορίτσια τους. ΑΛΛΑ! Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι γονείς, αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που μέσα στην θλίψη και την ανείπωτη απώλεια τους, ξεπερνούν τα πάντα και φροντίζουν και τώρα. Φροντίζουν στην μνήμη των χαμένων παιδιών τους να βρεθεί δικαιοσύνη. Να βρεθεί δικαιοσύνη, να χτιστεί δικαιοσύνη γιατί στον τόπο τούτο, μόνο αφού πρώτα ξαναχτιστεί η δικαιοσύνη, θα μπορεί και να αποδοθεί!
Αυτοί οι υπέροχοι γονείς συνεχίζουν την δύσμοιρη ζωή τους, παρέα με τα παιδιά τους που πλέον τα κουβαλούν μέσα τους και πάνω τους, όλη την μέρα και την νύχτα, σα να τα χουν μωρά και πάλι (άλλωστε δεν είναι και πολλά τα χρόνια από τότε που τα είχαν μωρά) και φροντίζουν όχι απλά να δικαιωθούν. Κάνουν κάτι ακόμη πιο μεγάλο, φροντίζουν πια για τα παιδιά όλης της χώρας, τα παιδιά κάθε Έλληνα γονιού και κάθε ανθρώπου, για να ζουν με περισσότερη ασφάλεια, με την σιγουριά ότι το ταξίδι τους θα έχει γυρισμό, ότι αυτοί θα κρατήσουν πάνω τους το βάρος του πόνου τους με την ευχή να είναι οι τελευταίοι που το έζησαν τούτο το βάρος.
Σε αυτούς τους υπέροχους γονείς, γονείς και μεις και συνέλληνες ας σταθούμε όλοι δίπλα στην φροντίδα τους, ας την κάνουμε και δική μας φροντίδα και ας πολεμήσουμε με σθένος και ασταμάτητα μέχρι να ξανασηκωθεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.
Τους το χρωστάμε! Γιατί στα “Τέμπη” όλοι χάσαμε ένα δικό μας Παιδί!
*Δημοσιευμένο στoν δρόμο ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 673, 24/2/2024
** Για ένα τάπερ αδειανό, για μια… (Από δρόμος – 28 Φεβρουαρίου, 2024)
***Δημοσιευμένο στην «κυριακάτική δημοκρατία», 7/4/2024, το άρθρο σε pdf
To άρθρο σε φωτογραφία και σε αρχείο pdf
από το fb 28/2/24
Από Αρτεμίσιο ως Κάβοντόρο και από Χαλκίδα έως Κύμη
Δημοσιευμένο στη ΝΕΑ Προοδευτική ΕΥΒΟΙΑ, φύλλο 1031, 9/2/2024
Οι Δήμοι και η περιβαλλοντική τους ευθύνη*
Αλήθεια, η ευθύνη των Δήμων για το περιβάλλον είναι οι υποσχέσεις, οι κούφιες ρητορείες και η καρατόμηση των δέντρων; Τα άδεια παρτέρια 11 μήνες τον χρόνο, με εξαίρεση κάνα νεόφυτο πριν από καμιά γιορτή; Αν και μάλλον ξεχνώ τα σκουπίδια, τους βρώμικους κάδους, την ανυπαρξία ουσιαστικής φροντίδας για ανακύκλωση και ΧΥΤΑ Ή ΧΥΤΥ.
Στο φύλλο 1029 (26/1/2024) της ΝΕΑΣ Προοδευτικής ΕΥΒΟΙΑΣ, το κύριο άρθρο αφορούσε εκ πρώτης όψεως ένα περιβαλλοντικό θέμα. Στην πραγματικότητα αφορούσε ένα καίριο ζήτημα υγείας: Το Δίκτυο Υπέρ – υψηλής τάσης που κατασκευάζεται και περνά μέσα από τον οικιστικό πυρήνα του Μύτικα, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Χαλκίδα. Ο αρθρογράφος έκανε λόγο για ΑΦΑΣΙΑ στον Δήμο της Χαλκίδας, ως πολιτικής ηγεσίας αλλά και της Τεχνικής Υπηρεσίας του. Γιατί αδιαφορούν για το ζήτημα, το παρακάμπτουν, δεν ενεργούν τα δέοντα με κύριο κριτήριο την ζωή και την υγεία των κατοίκων.
Που όμως είναι το καινούργιο στοιχείο σε αυτή την αυτοδιοικητική συμπεριφορά; Και αφορά μόνο τον Δήμο της Χαλκίδας ή όλους τους Δήμους της Εύβοιας, μάλλον της Ελλάδας;
Απλά για να ενισχύσουμε λίγο την μνήμη μας (συνήθως επιλεκτική) και για ενεργοποιήσουμε λίγο την πολιτική μας κρίση (ως πολιτών, της πιο σπουδαίας ιδιότητας που έχουμε σε μια δημοκρατική κοινωνία, η οποία όμως κυρίως καθεύδει…), ας πούμε μερικά πράγματα.
Όλοι οι δήμοι της Εύβοιας, με τις ενέργειες και τις πράξεις τους, μόνο αδιαφορία και υποκρισία δείχνουν για το περιβάλλον. Πρώτα απ΄ όλα δεν ενημερώνουν τους κατοίκους των περιοχών τους για τα μεγάλα σχετικά ζητήματα που τους αφορούν. Οι δήμοι όμως έχουν, τουλάχιστον δεοντολογικά, υποχρέωση να ενημερώνουν. Είδατε στον ιστότοπο κάποιου δήμου σελίδα που να συγκεντρώνει τις κύριες περιβαλλοντικές πληροφορίες που αφορούν τους δημότες; Να δημοσιοποιεί τις δημόσιες διαβουλεύσεις για τα μεγάλα έργα με σημαντικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, να ενημερώνει και να υποβοηθεί στην υποβολή σχολίων κλπ από τους πολίτες; Είδατε να ενεργεί, να πληροφορεί, να μοιράζει έντυπο υλικό ή να βάζει αφίσες και πανό ο Δήμος της Χαλκίδας, όταν στα μονοπάτια της Ριτσώνας και της Γαλατσίδας, ακριβώς στην δυτική πλευρά της πόλης σχεδιάζονται και προχωρούν αιολικά πάρκα με α/γ ύψους 150 μέτρων; Αλλά γιατί μήπως το κάνει αυτό ο Δήμος Κύμης-Αλιβερίου, ή ο Ερετρίας-Αμαρυνθίων ή ο Καρυστίας ή ο Διρφύων-Μεσσαπίων για τις εκατοντάδες α/γ και τα εκατοντάδες στρέμματα φωτοβολταϊκών που σχεδιάζονται πάνω στα τελευταία δάση του νησιού, αλλά και στους εναπομείναντες κάμπους του;
Ποιος Δήμος ενημέρωσε (όπως έχει υποχρέωση σύμφωνα με νομικές διατάξεις) κατά το στάδιο των αιτήσεων έργων ΑΠΕ προς την ΡΑΕ, ώστε να μπορούν να υποβληθούν αντιρρήσεις κατά αυτών;
Μήπως γίνονται μετρήσεις και ανακοινώσεις για το ζήτημα του εξασθενούς χρωμίου (Cr6), που έχει μολύνει την Κεντρική Εύβοια και τον υδροφόρο ορίζοντά της; Εμείς πάντως δεν τις έχουμε αντιληφθεί… Μήπως πήραν θέση για τα θαλάσσια αιολικά πάρκα (YAΠ) που θα αποκλείσουν το νησί από τα ανατολικά; ‘Η μήπως πράττουν για τα πλωτά φωτοβολταϊκά που θα κάνουν στεριά τον Νότιο Ευβοϊκό κόλπο; Μήπως αντιδρούν επί της ουσίας για τις σχεδιαζόμενες Βιομηχανικές Ζώνες Ιχθυοκαλλιεργειών που θα νεκρώσουν τον Νότιο Ευβοϊκό: όπως αντιστοίχως έχει νεκρώσει μεγάλο μέρος του Βόρειου Ευβοϊκού η σκωρία της ΛΑΡΚΟ που από την δεκαετία του 60 μέχρι σήμερα κτίζει ένα τεράστιο υποθαλάσσιο βουνό ανάμεσα Λάρυμνα- Καντήλι.
Να μιλήσουμε για το λιγοστό πράσινο της Χαλκίδας και την κατ΄ έτος βάρβαρη, ανόητη, αντιεπιστημονική καρατόμηση εκατοντάδων δέντρων; Το ονομάζουν κλάδευση, κοροϊδεύοντας και με τα ελληνικά τους (αφού κάνουν υλοτομία) αλλά και με την άγνοια των υποχρεωτικών Τεχνικών Προδιαγραφών που θα έπρεπε να εφαρμόζουν (ΦΕΚ Β΄ 35262/2009-12-23) .
Αλήθεια κύριοι Δήμαρχοι, γιατί δεν πλένετε τους κάδους απορριμάτων; Γιατί δεν φτιάχνετε στους ιστότοπους των Δήμων σας σημεία συγκέντρωσης των περιβαλλοντικών πληροφοριών; Έγκυρα όμως, με συνέπεια και συνέχεια, όχι για να ρίχνετε στάχτη στα μάτια των ιθαγενών.
Γιατί μας παραμυθιάζεται με δικαστικές προσφυγές για δήθεν περιβαλλοντικά ζητήματα και όταν φθάνουν οι εκπρόσωποί σας ενώπιον της (θεό-) τυφλής ελληνικής δικαιοσύνης απλά είναι στοιχειωδώς διεκπεραιωτικοί, αλλά καθόλου ουσιαστικοί. Αλλά μήπως ζητάμε πολλά από εκλεγμένους που στέλνουν δικηγόρους κόντρα ας πούμε σε αιολικά, ενώ ο κόσμος βοά για τις πολυεπίπεδες διασυνδέσεις προσώπων από την αυτοδιοίκηση… και ενεργειακών βιομηχανιών!
Και για να μην αδικήσουμε κανέναν: Τι αξία έχουν περιβαλλοντικά οι δηλώσεις και τα λόγια τα μεγάλα, όταν επί παραδείγματι ο κ. Περιφερειάρχης με πλήθος δηλώσεων, επιστολών και ενώ υπάρχουν και αποφάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου, δηλώνει με στόμφο: “κανένα άλλο αιολικό στην Εύβοια” και μία ημέρα πριν την έναρξη της τελευταίας προεκλογικής περιόδου, στις 31/8/2023 δίνει ο ίδιος άδεια σε αιολικό δίπλα σε Βυζαντινό αρχαιολογικό μνημείο του 1100 μΧ;
Με αυτή την αυτοδιοίκηση και με αυτούς τους τρόπους, σύντομα θα βρεθούμε να κλαίμε1. Όχι πια για τα γκρεμισμένα τείχη του Νεγρεπόντε. Αλλά για το τσιμεντάρισμα, την κακοποίηση, την μόλυνση και την ρύπανση κάθε βουνού, κάμπου, ακτής, ποταμού και θάλασσας ολόκληρης της Εύβοιας, από Αρτεμίσιο ως Κάβο-ντόρο και από Χαλκίδα ως Κύμη!
4/2/24
*Δημήτριος Δούκα Σουφλέρης
1Μπορούμε για όλα όσα αναφέρονται να δώσουμε εξηγήσεις και να αναλύσουμε σημείο προς σημείο. Ίσως το κάνουμε αργότερα. Στο παρόν κείμενο -είπαμε- βοηθάμε λίγο την μνήμη και την πολιτική μας κρίση!
Ένα Ηφαίστειο του Αιγαίου και η σωτηρία του από ένα Αιολικό Πάρκο
[σε αρχείο pdf, δημοσιευμένο στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14/1/2024]
Στο μοναδικό Αρχιπέλαγος του Αιγαίου, σε αυτή την μήτρα του Πολιτισμού, της Φύσης και της Ψυχής μας, εκτός των άλλων υπάρχουν και πολλά ηφαίστεια. Κάποια από αυτά ενεργά, κάποια μη ενεργά αλλά τεράστιας γεωλογικής αξίας και μεγάλης ομορφιάς ως τοπία. Η Αιγαιακή ηφαιστειότητα παρουσιάζεται για πάνω από 40 εκατομμύρια χρόνια (το ηφαιστειακό τόξο διέρχεται από την Σαντορίνη, την Μήλο, την Νίσυρο κλπ).
Στην Εύβοια, στην Κεντροανατολική πλευρά της, υπάρχουν δύο αρχέγονα ηφαιστειακά συγκροτήματα. Το σημαντικότερο εξ αυτών, 14.000.000 ετών, αντικείμενο μελέτης, επίσκεψης από πανεπιστήμια του εξωτερικού και υποψήφιο για την ένταξή του σε ένα μεγάλο Γεωπάρκο (Κύμης-Κοτυλαίων) είναι το ηφαίστειο του Οξυλίθου. Η προστασία των γεωτόπων καθορίζεται από το νόμο 3937/2011 (ΦΕΚ 60/Α/31-3-2011, Διατήρηση της βιοποικιλότητας & άλλες διατάξεις).
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια οροσειρά, ένα ηφαιστειακό όγκο με 3 κύριες εξάρσεις, (Οξύλιθος, Κορακόλιθος ή Τούρλα και Πλάκα) που απλώνεται στο κεντρικότερο σημείο της περιοχής της Κύμης, ανάμεσα σε 7 κατοικημένα χωριά, δίπλα στον αναγνωρισμένο αρχαιολογικό χώρο Καστρί της Άνω Ποταμίας.
Οι κορυφές του ηφαιστείου. Δίπλα ή επάνω σε αυτές τις κορυφές θα τοποθετούσαν 8 α/γ. (πηγή εικόνας ΕΑΓΜΕ)
Και όμως σε αυτό τον πολλαπλά μοναδικό τόπο το ελληνικό κράτος δια της αρμοδίου αρχής του, της ΡΑΕ (πλέον ΡΑΑΕΥ) επί πολλά έτη δίνει την δυνατότητα σε διάφορα επιχειρηματικά σχήματα να σχεδιάζουν και να προχωρούν την δημιουργία Αιολικών Πάρκων (ΑΣΠΗΕ). Η πιο πρόσφατη και περισσότερο σοβαρή προσπάθεια ξεκίνησε το 2012, αδειοδοτήθηκε το 2021 (αρ. Απόφ. ΡΑΕ 618/2021) και μετά από έναν πολυσχιδή, πολυεπίπεδο και κουραστικό αγώνα λίγων αφοσιωμένων ανθρώπων και μιας περιβαλλοντικής οργάνωσης (ΕΠΠΠΟ ΚΥΜΗΣ) έληξε αισίως για το περιβάλλον, με την πλήρη απόσυρση των ΑΣΠΗΕ με τις 8 α/γ, λίγο πριν τα Χριστούγεννα που μόλις εορτάσαμε. Θα πρέπει να τονισθεί ότι σύμφωνα με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο η ΡΑΕ έχει ως κύριο σκοπό την ρύθμιση των ενεργειακών ζητημάτων με ταυτόχρονη όμως προστασία του Περιβάλλοντος.
Σύμφωνα με την προαναφερόμενη άδεια, οι α/γ όχι απλώς τοποθετούντο μέσα στην ηφαιστειακή περιοχή, αλλά ακόμη περισσότερο ξεπερνούσαν σε ύψος τους ηφαιστειακούς κώνους. Μία εξ΄ αυτών τοποθετείτο επί του 2ου κώνου και σε απόσταση μικρότερη των 400 μέτρων από το χωριό Κληματάρι. Παρεμπιπτόντως, δεν έχει υπάρξει περίπτωση χωροθέτησης ΑΣΠΗΕ σε τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή.
Η δημιουργία των ΑΣΠΗΕ θα είχε τεράστιες δυσμενείς συνέπειες στο πανέμορφο και εμβληματικό τοπίο της περιοχής. Αρνητικές συνέπειες θα υπήρχαν και επί των αρχαιοτήτων: των θολωτών Μυκηναϊκών και κλασσικών χρόνων τάφων της περιοχής Στομίου Οξυλίθου, του αρχαιολογικού χώρου Καστρί Άνω Ποταμίας, του λόφου Βιγλατούρι, όπου πιθανά η αρχαία Κύμη (ΦΕΚ 612/ Β/ 12-7-1995). Των Βυζαντινών εκκλησιών του Οξυλίθου (ΦΕΚ 68/Α/26-4-1921): Κοίμηση της Θεοτόκου των Χατζηριάνων (αρχ. 14ου αι.), Άγιος Νικόλαος Ριτζάνων (1304 μΧ), Αγία Άννα (1370 μΧ). Της Παναγίας Οδηγήτριας στις Σπηλιές Κήπων (1311 μΧ, ΦΕΚ 121/Β/29-4-1958).
Θα είχε δραματικές επιπτώσεις στις άνω των 30 πηγών που βρίσκονται περιμετρικά της ηφαιστειακής οροσειράς και έχουν πολύ καλής ποιότητας νερό, χρησιμοποιούμενο για την ύδρευση των χωριών και την γεωργία.
Η αδειοδότηση δεν έδινε καμία σημασία στην βλάστηση ενώ η χλωρίδα της περιοχής του ηφαιστείου περιλαμβάνει αρκετά ενδημικά και προστατευόμενα είδη, κυριότερα των οποίων είναι τα: Μαλκόλμια η μακροκάλυκη, η Campanula cymaea. Καμπανούλα της Κύμης που περιλαμβανόταν στο πρώτο Ερυθρό Βιβλίο Σπανίων και Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (1995), ο Κρόκος ο λείος, τα Orchidaceae (Ορχιδοειδή). Τα προαναφερόμενα φυτά προστατεύονται από την Συνθήκη CITES & από το Π.Δ 67/1981.
Για την ορνιθοπανίδα, που είναι σύνηθες να βλάπτεται βαρέως από τους ΑΣΠΗΕ, εδώ φυσικά δεν είχαμε εξαίρεση. Δηλαδή τα έργα προγραμματιζόντουσαν εγγύτατα σε μια Σημαντική για τα πουλιά περιοχή της Ελλάδας (ΣΠΠ GR111 Όρη Δίρφη, Ξηροβούνι, Σκοτεινή, Μαυροβούνι, Αλοκτέρι, Ορτάρι και περιοχή Κύμης), μέρος ενός διεθνούς δικτύου περιοχών που είναι ζωτικές για τα πτηνά ή βρίσκονται κατά μήκος μεταναστευτικών διαδρόμων.
Στο ερώτημα ποια θα ήταν η συνέπεια ενός τέτοιου έργου στην αξία της γης και των κατοικιών των παρακείμενων 7 οικισμών η απάντηση είναι απλή: Τόσο η αγροτική γη όσο κυρίως οι κατοικίες θα έχαναν μεγάλο μέρος της αξίας τους. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι μεσίτες της Εύβοιας και το έχουν αντιμετωπίσει δραματικά στην Καρυστία, όπου τα αιολικά πάρκα έχουν μία από τις μεγαλύτερες πυκνότητες της χώρας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αγορά κατοικίας, όταν στον ορίζοντά του βρίσκεται ένα αιολικό πάρκο. Υπάρχουν ιδιοκτήτες σπιτιών της Νότιας Εύβοιας, που αφού με πολύ μεγάλο μεράκι τα δημιούργησαν, τώρα θέλουν να τα πουλήσουν και να φύγουν. Ρωτήστε για το θέμα στις Πετριές, τους Άγιους Απόστολους, το παραδοσιακό χωριό των Ζαράκων, τους Εγγλέζους που απέκτησαν σπίτι σε αυτά τα μέρη. Με μαθηματική ακρίβεια όλα αυτά θα επαναλαμβάνονταν στην περίπτωση που προχωρούσε το αιολικό πάρκο στον Οξύλιθο.
Η αρνητική επίδραση στον ήπιο τουρισμό της περιοχής και στους επισκέπτες με επιστημονικό ενδιαφέρον είναι περιττό να αναφερθεί. Ας τονισθεί μόνο η απίστευτη τραγελαφικότης του να έχεις ένα μοναδικό γεωλογικό τοπίο και να το καταστρέφεις με βαριά βιομηχανική δραστηριότητα, χιλιόμετρα δρόμων και χιλιάδες τόννους τσιμέντου, με ολοσχερή καταστροφή και αλλοίωση των σχηματισμών λάβας που ως μοντέρνα γλυπτά στολίζουν τις κορυφές και πλαγιές της ηφαιστειακής οροσειράς. Στον οικονομικό τομέα θα υπήρχαν επιπρόσθετες επιπτώσεις στην οικοδομική δραστηριότητα, την μελισσοκομία και την κτηνοτροφία. Και για να αντιμετωπίσουμε ευθύς εξ αρχής το υπερβολικά ψεύτικο επιχείρημα περί δημιουργίας θέσεων εργασίας από το αιολικό πάρκο, αυτές οι θέσεις εργασίας απλά δεν υπήρχαν (απολύτως καμία δεν προβλεπόταν).
Η δημιουργία των συγκεκριμένων ΑΣΠΗΕ παραβίαζε πλήθος διατάξεων του Ειδικού πλαισίου Χωροταξικού και αειφόρου ανάπτυξης για τις ΑΠΕ (ΑΠΟΦ 49828 ΦΕΚ Β 2464 2008), καθώς και του Παραρτήματος του.
Αυτό λοιπόν το έργο “πράσινης ανάπτυξης”, χάρις στην εργώδη προσπάθεια λίγων ανθρώπων, μίας αφοσιωμένης περιβαλλοντικής οργανώσεως, ενός δικηγόρου με αγάπη στο περιβάλλον, της σύμπραξης δύο γυναικών από τον Οξύλιθο και εν τέλει και της φιλοπεριβαλλοντικής στάσης του Μητροπολίτου Καρυστίας, σταμάτησε από ότι φαίνεται οριστικά και ο τόπος απηλλάγη από ένα εφιάλτη για την ιστορία και την μοναδικότητά του.
Ο δρόμος για αυτή την μεγάλη επιτυχία ήταν μακρύς και κουραστικός. Η εργασία νομικής και περιβαλλοντικής τεκμηρίωσης και επιστημονικής αναζήτησης ήταν εξαντλητική. Επιπλέον αποδείχθηκε με ισχυρό τρόπο μία από τις κύριες θέσεις του γράφοντος και της Εταιρείας Περιβάλλοντος Κύμης: Ότι τα μεγάλα περιβαλλοντικά θέματα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις με όλες σου τις δυνάμεις από την πρώτη στιγμή που εμφανίζονται.
Επειδή όμως και άλλα στοιχεία της συγκεκριμένης υποθέσεως αξίζει να γίνουν ευρύτερα γνωστά, θα επανέρθουμε στο θέμα. Για να αναφερθούμε στα ζητήματα υγείας και τις καλές πρακτικές που μπορεί να εφαρμόζονται στις περιβαλλοντικές υποθέσεις. Κυρίως όμως καλό είναι να σχολιάσουμε τα περίφημα κινήματα αλλά και την στάση των πολιτών ενώπιον της υποβαθμίσεως του περιβάλλοντος.
Γιατί σε τελική ανάλυση, σε αυτή την παράνοια που ζει ο τόπος μας, όπου με σταθερά βήματα προχωρά προς την χώρα του α-τόπου, η βαθύτερη αιτία και ουσία των πάντων βρίσκεται στους λογισμούς μας και την συνείδησή μας.
——————————-
Πηγές:
- Εταιρεία Περιβάλλοντος Κύμης (https://eteriaperivallontoskimis.blogspot.com/).
- Ι. Παπασταματίου, Τα μεταλπικά ηφαίστεια της Εύβοιας και της Σκύρου, ανατύπωση Αρχείο Ευβοϊκών Μελών 1961.
- Επικαιροποιημένος κατάλογος γεωτόπων, Υπεύθυνη Μωραΐτη Ευγενία, ΙΓΜΕ, Ιούλιος 2016, σελ.12, Νο 277, «Ηφαιστίτης Οξυλίθου Ευβοίας»
Μια εξήγηση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου – (και ίσως μία πρόβλεψη για τις εκλογές της 25 Ιουνίου)
Την παρελθούσα Πρωτομαγιά ξεκίνησα ένα πείραμα για τις εκλογές του Μαΐου. Άρχισα να γράφω μία σειρά από μικρά κείμενα που συνοδεύονταν πάντοτε από σκίτσα γνωστών σκιτσογράφων. Τα κείμενα αφορούσαν τα κατά την γνώμη μου μεγάλα θέματα που έπρεπε να απασχολούν τον τόπο, κόμματα και πολίτες ενόψει των εκλογών. Οι δημοσιεύσεις γίνονταν στο πιο γνωστό κοινωνικό δίκτυο της εποχής μας (fb).
Η απλή σκέψη μου ήταν ότι από τις αντιδράσεις που θα εκμαίευα θα καταλάβαινα τις τάσεις, μπορεί και να επηρέαζα και κάποιους ψηφοφόρους σύμφωνα με τις πολιτικές μου θέσεις και ιδέες.
Στο ξεκίνημα εκείνων των αναρτήσεων είχα γράψει επί λέξει το εξής: “Ο πολιτικός χρόνος για τις εκλογές της 21/5/2023 πυκνώνει. Μόνο αυτός πυκνώνει. Η ουσία έχει ήδη χαθεί σε αναλύσεις, κούφια λόγια και ουσιαστικά πομφόλυγες, δηλαδή σε απλά ελληνικά σε μπούρδες. Καταθέτω για τις επόμενες ημέρες την άποψή μου. Κάθε μέρα και ένα θέμα, πάντα με την συνοδεία ενός σκίτσου. Τουλάχιστον πριν την ψήφο ας βοηθηθούμε λίγο στην μνήμη μας. Γιατί χωρίς μνήμη βρίσκεσαι στην λήθη και με την λήθη πας στο λάθος!”.
Για μια περίοδο περίπου 15 ημερών έγραφα μικρά κείμενα, με συνοπτική παρουσίαση του θέματος, υπερδεσμούς προς κάποιες πηγές και φυσικά πάντα την δουλειά κάποιου Έλληνα σκιτσογράφου.
Γρήγορα άρχισα να κάνω διαπιστώσεις. Σοβαρές διαπιστώσεις. Και σχεδόν απελπίστηκα. Έτσι διέκοψα την μικρή αυτή αρθρογραφία και τις αναρτήσεις στο fb στις 16 του μήνα, 5 μέρες πριν τις εκλογές. Έμοιαζε να μην είχε νόημα …
Στο τέλος λοιπόν του πειράματός μου έγραψα το κείμενο με τίτλο “Μια πρώτη εκτίμηση για τις επερχόμενες εκλογές” στο οποίο επί λέξει αναφέρονταν τα ακόλουθα:
“Μέχρι σήμερα διαπίστωσα ότι: οι Έλληνες δεν θυμούνται (ή δεν θέλουν να θυμούνται) την Κύπρο και το Κυπριακό ζήτημα, το Τσιμέντο που μπήκε στην Ακρόπολη, έπνιξε κάθε μας νησί (και φυσικά η Μύκονος λαμπρύνεται κατά προτεραιότητα), την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών (μπορεί και εύχομαι στην Μακεδονία να είναι καλύτερα τα πράγματα). Έχουν κατορθώσει να χωνέψουν αρκετά τα Μνημόνια και να κάνουν ψιλοκούφιες συζητήσεις για αυτά.
Οι παρακολουθήσεις δεν τους συγκλονίζουν γιατί τις θεωρούν αδήριτη πραγματικότητα της ζωής στον κόσμο μας.
Και η Πανδημία είναι το απόλυτο ταμπού!!! Διαφορετική θέση έχουν μόνο οι «ψεκασμένοι» και οι «ανεμβολίαστοι». Οι υπόλοιποι ζούνε μια χαρά στον «ανάποδο κόσμο» της ανελευθερίας, της ψευτο-υπευθυνότητας και της ψευδοεπιστήμης!
Καταστροφές όπως η Μάνδρα, οι πλημμύρες του ’20 στην Εύβοια, η Βόρειος Εύβοια, η Σάμινα, και η μέγιστη ανθρωποθυσία των Τεμπών, γρήγορα και επιτυχώς σβήστηκαν από το συλλογικό θυμικό. Εύγε! Στους επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους του συστήματος και κάθε συναφούς παραφυάδας που το κατόρθωσαν αυτό το αίσχος!
Παρά τις επί 10ετία και πλέον σπουδές των συμπατριωτών μας στα οικονομικά και λογιστικά, ακόμη τα funds τους μπερδεύουν. Το ίδιο άραγε να συμβαίνει και με τις αγαθές τράπεζες; Ακόμη να καταλάβουν ότι μπαίνοντας σε μία τράπεζα γίνονται συνεργοί στην νομιμοφανή απάτη των ελαχίστων εις βάρος των πολλών;
Φυσικά η Καϊλή και ο Γεωργούλης και η υπόλοιπη γκλαμουριά των Βρυξελλών είναι υπερβολικά γοητευτικοί για να θυμώσεις πολύ μαζί τους.
Οπότε τι μένει; Πλέον λιγότερο από εβδομάδα! Και όλα βαίνουν καλώς! Ψηφίστε Αριστ… ους!”
Από τοίχο στα Γιάννενα, τον Οκτώβρη του 2021
Είχα πλέον απελπισθεί. Η αδιαφορία ήταν συγκλονιστική, Ιδίως στα εθνικά…. Ήμουν σίγουρος ότι τίποτε καλό δεν θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου. Το ανακοίνωσα σε μικρό κύκλο ανθρώπων. Επιβεβαιώθηκα με τον χειρότερο τρόπο, αλλά τι να το κάνω;
Ακόμη πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι, πολίτες, κάποια σχήματα και συλλογικότητες που κομίζουν έναν άλλο κόσμο! Κανονικό όχι ανάποδο, ελεύθερο και δημοκρατικό, ουσιαστικό και όχι ψευδεπίγραφο, εθνικό και όχι εθνικιστικό, προοδευτικό και φιλάνθρωπο! Δύσκολα όμως τους βλέπω γύρω μου ή κοντά μου και φοβάμαι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα.
Πρόσφατα γεγονότα και οι χειρισμοί τους, σημαντικά και με έντονες σημειωτικές ενδείξεις έχουν προκύψει ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Δυστυχώς -με προεξάρχοντα τα ζητήματα της συγκλονιστικής τραγωδίας στην Πύλο και των προδοτικών τάσεων στην Θράκη- μάλλον θα πρέπει να είμαστε πολλοί ανήσυχοι.
Πάρα ταύτα, πριν από τις εκλογές που έρχονται -ακόμη και τώρα- όσοι και όσο μπορούμε ας προσπαθήσουμε για μια έστω και μικρή ανατροπή σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο για να κερδίσουμε έστω και ένα βήμα προς τον κόσμο που επιθυμούμε!
Χαλκίδα 21/6/2023
Υπάρχει κίνδυνος ακυβερνησίας ως ενδεχόμενο των εκλογών;
Στις διάφορες συζητήσεις και απόψεις που παρουσιάζονται ενώπιον των εκλογών (όπου συνήθως ακούμε ότι “αυτές είναι οι πιο σημαντικές απ΄ όλες μέχρι τώρα”) ανάμεσα στα άλλα ανησυχητικά που αναφέρονται, είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας της κυβερνήσεως που θα προκύψει ή ότι εάν καθυστερήσουμε να έχουμε κυβέρνηση, τότε κάπου ελοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας επί μακρό χρονικό διάστημα. Εν ολίγοις υπονοείται ότι εάν δεν κατορθωθεί να εκλεγεί κυβέρνηση με τέτοια πλειοψηφία που να της δίνει σιγουριά για το κυβερνητικό της έργο, τότε η χώρα μπορεί να οδηγηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ή τέλος πάντων εάν σχηματισθεί μία επισφαλής από πλευράς πλειοψηφίας κυβέρνηση, θα μπορεί εύκολα να “πέσει” ή θα δυσκολεύεται να ασκήσει με σιγουριά και άνεση το κυβερνητικό της έργο, είτε θα αναγκάζεται σε συμβιβασμούς με την αντιπολίτευση. Υποστηρίζεται ότι απειλείται το συμφέρον της χώρας εάν δεν έχουμε ισχυρές κυβερνήσεις, είτε μονοκομματικές (πού είναι η απόλυτη προτίμηση των ισχυρών του συστήματος της Ελληνικής Δημοκρατίας), είτε τέλος πάντων συνεργασίας ουσιαστικής και ισχυρής. Προφανώς η απειλή ακυβερνησίας λειτουργεί με σημαντικούς τρόπους μέσα στο μυαλό του πολίτη και εκλογέα και πιέζει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.
Ας δούμε όμως τι αντιλαμβάνεται με την έκφραση ακυβερνησία ο μέσος άνθρωπος. Η λέξη ακυβερνησία τον οδηγεί σε μία ανησυχία ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί σε συνθήκες όπου δεν θα υπάρχει καθόλου κυβέρνηση ή ότι θα είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο της διακυβέρνησής που να γίνουμε σαν τις εικόνες της τηλεόρασης… Όσο πιο φοβικός ο πολίτης -χάρις και στην συνεχή δουλειά των ΜΜΕ- τόσο πιο μεγάλοι και οι φόβοι του. Και αν αρχίσεις να φοβάσαι όλα περνούν σιγά-σιγά από το μυαλό σου: φτώχεια, ανελευθερία, ανασφάλεια, έλλειψη δημοκρατίας, πόλεμοι και καταστροφές (εδώ που τα λέμε δεν μοιάζουν και τόσο μακρινά πολλά από αυτά παρά τις σταθερές μας κυβερνήσεις…). Αυτός ο φόβος του πολίτη θα τον οδηγήσει προς κατευθύνσεις όπου η σιγουριά και εξασφάλιση ενός βιοτικού επιπέδου ζωής θα έχει πλέον τεράστια σημασία. Μπροστά στην κάλπη θα κάνει επιλογές που θα μειώνουν τον κίνδυνο για αυτά που θεωρεί απειλές…
Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν όντως υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι και εάν είναι εύλογες οι συναφείς ανησυχίες. Ή με άλλο τρόπο διατυπώνοντας το, μπορεί η Ελληνική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία να βρεθεί σε συνθήκες τέτοιες που να μην υπάρχει κυβέρνηση ή η κυβέρνηση να είναι τόσο αδύναμη που δεν θα εκπληρώνει τους ρόλους της; Βεβαίως δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι πράγματι μπορεί να υπάρξει μία κατάσταση δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα μέ τις προβλέψεις του συντάγματος και υπό το καθεστώς των κατά περίπτωση ισχυόντων εκλογικών νόμων.
Όμως από την δυσκολία μέχρι την αδυναμία και την πλήρη έλλειψη κυβερνήσεως οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Κατά την άποψη μας ο φόβος περί ακυβερνησίας είναι ακραία υπερβολικός και καλλιεργείται, διακινείται και αναπαράγεται μόνο και μόνο για να να εξαναγκασθεί ο πολίτης σε συντηρητικότερες κατευθύνσεις και να εκμαιευθεί μία ψήφος κατά το μάλλον ή ήττον συστημική.
Ο πραγματικός κίνδυνος πλήρους έλλειψης κυβερνήσεως είναι ανύπαρκτος. Το Σύνταγμα προβλέπει με ακρίβεια για τις λεγόμενες “υπηρεσιακές” κυβερνήσεις (συνήθως εκ δικαστών). Αλλά και η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι είτε με πολέμους και κατοχή είτε με δικτατορίες κυβέρνηση πάντα έχεις. Και υπάρχει πάντοτε και η δυνατότητα εξωκοινοβουλευτικών επιλογών και των λεγόμενων κυβερνήσεων συνεργασίας, τεχνοκρατών κλπ. Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται όχι στο εάν έχεις κυβέρνηση, αλλά στο εάν αυτή που έχεις είναι όντως δημοκρατική και εάν ανταποκρίνεται στην λαϊκή βούληση.
Μέσα στην τελευταία 15ετία είχαμε αρκετές υπηρεσιακές κυβερνήσεις, είδαμε για πρώτη φορά γυναίκα ως υπηρεσιακή πρωθυπουργό (Βασ. Θάνου, 2015), τον κ. Πικραμμένο (2012), τώρα τον κ. Σαρμά και βεβαίως την εκπληκτική πολλαπλώς περίπτωση του κ. Παπαδήμου (κυβέρνηση συνεργασίας 2011-2012). Όλα μας δίνουν λίαν αξιόλογο για πολιτική σκέψη υλικό. Ο κ. Παπαδήμας όχι απλώς κυβέρνησε τη χώρα αλλά και την οδήγησε σε σημαντικότατες επιλογές με συστημικές προτεραιότητες. Αλλά και οι αυστηρά υπηρεσιακές κυβερνήσεις δεν ήταν τόσο απολίτικες στις επιλογές τους. Ακόμη είδαμε και τις περιπτώσεις όπου τα κόμματα που κέρδισαν τις εκλογές, επειδή δεν είχαν τις απαιτούμενες πλειοψηφίες για το σχηματισμό των αυτοδύναμων ισχυρών κυβερνήσεων, προχώρησαν σε απίστευτες συνεργασίες, όχι απλώς αταίριαστες αλλά κανονικά και αφύσικες (προφανώς αναφερόμαστε στην πρώτη φορά Αριστερά που συγκυβέρνησε μα το κατ΄ ουσίαν ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου). Σε άλλη περίπτωση το πρόβλημα από το σύστημα λύθηκε μέσα από την σύμπραξη των θεωρητικά μεγάλων αντιπάλων και ισχυρών παραγόντων του δικομματισμού στην Ελλάδα (Σαμαράς-Βενιζέλος). Γνωστοί οι καρποί όλων των προηγουμένων. Μνημόνια 2ο και 3ο, Μεσοπρόθεσμο, PSI, κλπ.
Άρα κυβερνητικές λύσεις πάντα βρίσκονται, συνήθως είναι σύμφωνες με τις επιλογές του κυρίαρχου εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και τις επιλογές της ΕΕ και του λεγόμενου νατοϊκού παράγοντα.
Επομένως ο πολίτης και ο καθένας μας όταν φτάσει προ της κάλπης μάλλον πρέπει να είναι απαλλαγμένος από τον φόβο ότι η χώρα θα βρεθεί χωρίς κυβέρνηση. Γιατί είτε με κυβερνήσεις τεχνοκρατών ή συνεργασίας είτε με υπηρεσιακές, το βέβαιον είναι ότι όχι απλώς θα υπάρχει κυβέρνηση, αλλά και ότι την βασική δουλειά για την λειτουργία του κράτους και για τα μεγάλα συμφέροντα και επιλογές και κατευθύνσεις της χώρας θα την εκπληρώνει ικανοποιητικότατα.
Άλλο είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να απασχολεί τον πολίτη: το ότι δεν κατορθώνει να έχει κυβερνήσεις που να βρίσκονται κοντά στις επιθυμίες του, τις επιλογές του και τις προσδοκίες του. Αυτό που πρέπει να τον απασχολεί είναι η μετάλλαξη του λαμπερού προεκλογικού λόγου στον σκιώδη, διαπλεκόμενο και μονίμως διαψευδόμενο λόγο των εκλεγέντων και των κυβερνήσεων που αποκτά η χώρα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να λύσουμε και όχι να ανησυχούμε για το αν θα βρεθούμε με αδύναμες κυβερνήσεις ή δεν θα μπορούμε να σχηματίσουμε κυβερνήσεις πολύ γρήγορα μετά τις εκλογές.
Μπορεί να υπάρχει για το προηγούμενο πρόβλημα κάποια πρόταση; Κατά την γνώμη μας ναι! Πρέπει να απαλλαγούμε από το φόβο περί ελλείψεως αυτοδυναμίας, καθυστέρησης στον σχηματισμό κυβερνήσεως ή δήθεν ακυβερνησίας. Όταν κινείσαι με φόβο δεν κινείσαι ορθολογικά. Οι επιλογές μπορεί εύκολα να είναι λανθασμένες ή να απομακρύνονται από τον δρόμο της ελευθερίας. Πρέπει ο ψηφοφόρος απαλλαγμένος από ανεδαφικούς ή υπερβολικούς φόβους να προχωρήσει στις οποίες επιλογές του. Να γίνει πιο τολμηρός από το σύνηθες έτσι ώστε και το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα να είναι πιο τολμηρό.
Να επιδιώξει με την ψήφο του μία υπερβολικά πολυκομματική Βουλή. Αντί να επαναλάβει τους τρόπους που δεκαετίες ανασυνθέτουν το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, τώρα να κάνει τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο ρήξη και να δώσει την δυνατότητα δοκιμών, να δώσει τόπο στους άπειρους, να δώσει χώρο στους ερασιτέχνες της πολιτικής. Να δοθεί δυνατότητα σε καινούργια ξεκινήματα.
Το ουσιαστικότερο όμως είναι τούτο: πρέπει ο πολίτης να καταλάβει ότι παράγει πολιτικό έργο και ότι αυτό δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης κάθε λίγα χρόνια και στις συνηθισμένες σχεδόν εθιμικές επιλογές, αλλά ακόμη πιο σπουδαίο είναι το καθημερινό έργο συμμετοχής στα κοινά.
Πιστεύουμε ότι εάν αυξηθεί η διαλεκτική δημοκρατική διαπάλη εντός του Κοινοβουλίου και η πολιτική δράση στην καθημερινότητα, διαδικασίες κουραστικές και χρονοβόρες, τότε ο πολίτης θα γίνει παράγοντας της ιστορίας και της ζωής του και λίγο πιο πραγματική η Δημοκρατία στον τόπο μας!
Κύμη 19/6/2023
Μια μέρα μετά τις εκλογές της 21ης Μαίου του ΄23
Κυριακάτικη Δημοκρατία 3 & 4 Ιουνίου 2023
Η Αντιπαροχή των Βουνών συνεχίζεται…
[σε αρχείο pdf, δημοσιευμένο στις ΣΕΛΙΔΕΣ πολιτισμού, στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την ημέρα των εκλογών 21/5/2023 **]
Είχα γράψει πριν από δύο περίπου χρόνια ένα κείμενο με τον τίτλο “Η αντιπαροχή των βουνών”1. Με εκείνο το κείμενο ήθελα να μιλήσω για αυτό το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, λίγο πάνω από μια εικοσαετία περίπου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια βλέπουμε μία συνεχή καταστροφή των ελληνικών βουνών και μάλιστα του πιο χαρακτηριστικού τους σημείου, των υπερήφανων κορυφών τους, στο όνομα της λεγόμενης Πράσινης Ανάπτυξης και της δημιουργίας αιολικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΣΠΗΕ) ή για τον πολύ κόσμο αιολικών πάρκων (α/π). Τα αιολικά πάρκα, οι ΑΣΠΗΕ και η αιολική ενέργεια είναι το βαρύ χαρτί στην ανάπτυξη των λεγόμενων ΑΠΕ.
Όπως μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, η σκέψη που ήθελα να εμβάλλω στον αναγνώστη μου, ήταν η συσχέτιση του φαινομένου της αντιπαροχής και της καταστροφής των ελληνικών πόλεων, με αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά βουνά.
Καταρχήν θα πρέπει να πούμε ότι η αντιπαροχή δεν είναι φαινόμενο, αλλά ένας νομικός θεσμός του αστικού δικαίου και κατά το κύριο μέρος της μία οικονομική μέθοδος, με την οποία μπορούμε να οικοδομήσουμε, εύκολα και γρήγορα και δήθεν ανέξοδα, συνήθως ένα οικόπεδο. Θεωρητικώς υπάρχουν μεγάλα πλεονεκτήματα τόσο για τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, όσο και για τον εργολάβο (αντισυμβαλλόμενο) που αναλαμβάνει την υλοποίηση της. Η συνήθης φόρμουλα που έχει διαμορφωθεί, είναι αυτή όπου κάποιος ιδιοκτήτης ενός ακινήτου το δίνει σε έναν μικρό ή μεγάλο κατασκευαστή/εργολάβο και αυτός, χωρίς ο ιδιοκτήτης να πληρώσει έξοδα, κατασκευάζει πολυκατοικίες, δίνει στον ιδιοκτήτη 2-3 διαμερίσματα -αναλόγως της συμφωνίας τους- και τα υπόλοιπα τα κρατά ο ίδιος, τα πωλεί, προφανέστατα κερδίζει και γιαυτό αμέσως μετά προχωρά στην ανεύρεση νέου οικοπέδου και ιδιοκτήτη και όλα επαναλαμβάνονται από την αρχή.
Θεωρητικά και πάλι, από αυτή την υπόθεση και τα δύο μέρη ωφελούνται, γιατί ο μεν ιδιοκτήτης αποκτά μία κατοικία σύγχρονη χωρίς να ξοδέψει λεφτά, ο δε εργολάβος (όπως έδειξε η πρακτική από την μέση του 20ού αιώνα και μετά) ωφελείται τα μέγιστα. Αν μάλιστα δραστηριοποιηθεί και στα δημόσια έργα, τότε μπορεί να πλουτίσει, να γίνει ισχυρός οικονομικός παράγων, μέσα στην πορεία κάποιων δεκαετιών να φθάσει να είναι ένας οικονομικός γίγαντας, όπως πχ ο Μπόμπολας και ο ΑΚΤΩΡ-ΕΛΛΑΚΤΩΡ, η ΤΕΡΝΑ, η ΑΒΑΞ, ο Μυτιληναίος η Intrakat, κλπ.
Όμως στην αρχή του παρόντος κειμένου, λίγο πριν τις υπενθυμίσεις για την λειτουργία της αντιπαροχής, μίλησα για φαινόμενο. Φαινόμενο και όχι νομική ή οικονομική ρύθμιση κλπ. Και τούτο γιατί είναι κοινός τόπος ότι η αντιπαροχή έγινε ο κύριος παράγων διαμόρφωσης των ελληνικών πόλεων, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της πολεοδόμησής και της κάκιστης χωροταξίας τους. Μετά από τόσες δεκαετίες εφαρμογής της ξέρουμε ότι κυρίως έχει λειτουργήσει ολέθρια και καταστροφικά και έχει δώσει στην Ελλάδα το χειρότερο σύνολο πόλεων, τουλάχιστον της Ευρώπης. Τα αποτελέσματά της υπήρξαν τόσο αρνητικά που θα μπορούσε να συγκριθεί με καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, όπως ένας σεισμός ή μία θεομηνία. Αναφερόμαστε κυρίως στις συνέπειες επί του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, στην ποιότητα ζωής, στον πολιτισμό που έχουμε στη χώρα μας αλλά ακόμη και σε αυτό το ήθος των Ελλήνων, που χρόνο με τον χρόνο γίνεται περισσότερο οικονομίστικο και συμφεροντολογικό. Βεβαίως στο επίπεδο της οικονομίας η αντιπαροχή (και εν γένει η οικοδομή) πολλές φορές θεωρούνται ατμομηχανή της οικονομίας και γύρω από αυτές επαγγέλματα, πρόσωπα και συμφέροντα βρίσκουν το ιδανικό πεδίο ανάπτυξής τους.
Όλα αυτά λοιπόν που λέγονται για την αντιπαροχή, τόσο στο παρόν όσο και στο παλαιότερο κείμενο, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύουν και εφαρμόζονται ελαφρώς παραλλαγμένα στα ελληνικά βουνά, στην πραγματικότητα στο σύνολο της ελληνικής φύσης, του περιβάλλοντος και του πολύτιμου και πολύπαθου τοπίου της χώρας. Ουσιαστικά πρόκειται για την μετά γιγαντώσεως μετεξέλιξη και αναπροσαρμογή του φαινομένου της αντιπαροχής, από το περιβάλλον των πόλεων σε αυτό των βουνών. Επί των τεχνικών και νομικών/οικονομικών παραμέτρων φυσικά υπάρχουν διαφορές. Ως προς την καταστροφή όμως, υπάρχει τραγική ομοιότητα και θλιβερή επανάληψη.
Εικόνα ειδυλλιακή αλλά με ημερομηνία λήξης. Όλα τα βουνά και δάση της φωτογραφίας (κάπου στην Κεντρική Εύβοια) έχουν δοθεί για αιολικά πάρκα και τα έργα μπορεί πολύ γρήγορα να ξεκινήσουν (φωτ. DDS)
Στην περίπτωση των βουνών δεν παρέχεται ένα οικόπεδο από έναν ιδιοκτήτη, ΑΛΛΑ παρέχεται το σύνολο των ελληνικών βουνών και ο συνήθης παρέχων είναι το ελληνικό κράτος, το ελληνικό Δημόσιο. Σε λίγες περιπτώσεις παρέχοντες είναι κάποιοι μίζεροι ιδιοκτήτες που ξεπουλάνε (για την ακρίβεια εκμισθώνουν2) την πατρώα γη έναντι γελοίων αντίτιμων και ψεύτικων υποσχέσεων. Συνήθης όμως πάροχος είναι κυρίως το ελληνικό δημόσιο και μάλιστα αυτό το κάνει εντελώς δωρεάν. Οι δημόσιες εκτάσεις, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών βουνών, παρέχονται δωρεάν για να δημιουργηθούν τα α/π. Το πρόσχημα είναι ότι οι εταιρείες αναλαμβάνουν την δημιουργία τους με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος με τρόπο που συνιστά υπέρτατο δημόσιο συμφέρον, γιατί δήθεν καταπολεμά την κλιματική αλλαγή (ή κρίση) την υπερθέρμανση του πλανήτη και το “κακό” Διοξείδιο του Άνθρακα (CO2).
Τυχεροί εργολάβοι που αναλαμβάνουν αυτές τις δουλειές είναι όλοι όσοι έχουν μυριστεί τα υπερκέρδη των ΑΠΕ και της πράσινης ανάπτυξης, έχουν τις διασυνδέσεις με την κεντρική πολιτική σκηνή και τις τράπεζες ή είναι τα μεγάλα ονόματα της οικονομίας (πχ Βαρδινογιάννης, Περιστέρης, Μυτιληναίος, Γουρζής κλπ).
Θεωρητικά το ηλεκτρικό ρεύμα με αυτόν τον τρόπο παράγεται φθηνά (το γνωστό σλόγκαν “ο άνεμος είναι δωρεάν”) όμως οι τσέπες μας υποφέρουν, γιατί οι μηχανισμοί που έχουν στηθεί για να στηρίξουν αυτή την τεχνική3 και οικονομική4 υπερκατασκευή είναι πολύπλοκοι και ένα μόνο πράγμα κάνουν καλά: συνεχώς ακριβαίνουν την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, οδηγούν στον κίνδυνο της ενεργειακής φτώχειας των πολλών και στον υπερπλουτισμό ελαχίστων, καθώς και στην δημιουργία πανίσχυρων μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων και συμφερόντων.
Και τα ελληνικά βουνά; Και η ελληνική ύπαιθρος, τα χωριά και οι κάτοικοί τους ή ο πρωτογενής παραγωγικός τομέας; Τι συμβαίνει με αυτά μέσα σε αυτή την συνθήκη εκβιομηχάνισής τους;
Σε μερικές περιοχές της Ελλάδας που είχαν την ατυχία να είναι οι πρώτες σε αυτή την υπόθεση (Καρυστία, Λακωνία, Θράκη, πολύ μεγάλο κομμάτι του Δήμου Κύμης – Αλιβερίου, Ευρυτανία και Άγραφα) αυτό το οποίο συμβαίνει ξεπερνάει κάθε ανθρώπινο νου και αντίληψη περί περιβαλλοντικής φροντίδας. Κάθε θεσμική ρύθμιση του ελληνικού και ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου περί προστατευόμενων περιοχών ή τοπίων παραβιάζεται, καταστρατηγείται και ακόμη χειρότερα εφαρμόζεται υποκριτικά με προσχηματικές και ψευδεπίγραφες διαδικασίες. Πανομοιότυπες ΜΠΕ με μελετητές που δεν έχουν επισκεφθεί τους τόπους που μελετούν, δημόσιες διαβουλεύσεις που αγνοούνται, Δασαρχεία που αντί να προστατεύουν τα δάση φροντίζουν με πάθος για την ανάπτυξη (οι υπάλληλοι έχουν μπερδέψει τα υπουργεία που υπηρετούν και τα καθήκοντα που έχουν…).
Τα βουνά και τα νησιά είναι ο σκελετός και η ψυχή της Ελλάδας. Καταστρέφοντας αυτά καταστρέφουμε το είναι μας. Χωρίς τόπο και χωρίς την ιστορικότητα και διαχρονικότητα του τοπίου, πως μπορείς να εννοήσεις την πατρίδα, μικρή ή μεγάλη;
Ταυτοχρόνως σε επίπεδο οικονομικό έχουμε φθάσει σε καταστάσεις που δεν είναι απλώς στρεβλές ή ασύμφορες, αλλά εγγίζουν πλέον τον χώρο του παρανοϊκού. Έτσι ενώ η παραγωγή από ΑΠΕ στην Ελλάδα έφτασε στο 41,6% του ενεργειακού μείγματος5 για το 2022 και ενώ ταυτοχρόνως λίγο πριν το Πάσχα η μεγάλη ανησυχία που υπήρχε ήταν όχι γιατί είχαμε μικρή παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ αλλά γιατί λόγω της υπέρ παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ κινδυνεύαμε πλέον από κατάρρευση του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας, όμως παρά ταύτα στον “ανάποδο κόσμο” που ζούμε συνεχίζουν να λένε ότι πρέπει να βάλουμε και άλλες ανεμογεννήτριες και άλλα φωτοβολταϊκά, να αυξήσουμε και άλλο την παραγωγή από ΑΠΕ κλπ.
Αυτό είναι οικονομικά και ενεργειακά σχιζοφρενικό. Και προφανέστατα μόνο άλλους σκοπούς κατά βάθος επιδιώκει και όχι την ίδια την ενέργεια.
Και επειδή οι εκλογές είναι εδώ, όλα τα συμφέροντα κάνουν τα κουμάντα τους. Αναλογιστείτε όλα τα προηγούμενα, όπως και την σύμπνοια σχεδόν όλων των μεγάλων πολιτικών παικτών στο ζήτημα της περαιτέρω ανάπτυξης των ΑΠΕ. Φαίνεται ότι υπάρχει ακόμη πολύ χρήμα για να κερδίσουν οι εργολάβοι του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Και γιαυτό θα κρατήσουν ζωντανή την αντιπαροχή μέχρι που “με το ταμάχι που έχουν θα καταπιούν τη γη και θα αφήσουν πίσω τους μια έρημο”6.
Κύμη 15/5/2023
Δημήτριος Δούκα Σουφλέρης
Δικηγόρος
Imperial College Clean Power Professional Certificate
Επιμ/θείς στο ΕΚΠΑ στη Βιώσιμη Ανάπτυξη και το Περιβάλλον
1 Δημοσιευμένο στις ΣΕΛΙΔΕΣ πολιτισμού, στην Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 20/9/2020
2 Το σύνηθες μίσθωμα κυμαίνεται στα 300 € το στρέμμα, για ένα έτος.
3 πχ εκτεταμένο δίκτυο, διασυνδέσεις, κίνδυνοι αστάθειας, μόνιμες θερμικές μονάδες βάσεις κα.
4 πχ συστήματα επιδοτήσεων, χρηματιστήριο ενέργειας, σχεδόν εξαφάνιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ κλπ
5 Παραγωγή 19,7 TWh. Θριαμβική αναφορά στην περσινή «επίδοση» των ΑΠΕ έκανε με post στο LinkedIn ο Νίκος Τσάφος, ειδικός Σύμβουλος του Πρωθ/ργού Κυρ. Μητσοτάκη σε θέματα ενέργειας, βλ. https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7024656188176773120?updateEntityUrn=urn%3Ali%3Afs_feedUpdate%3A%28V2%2Curn%3Ali%3Aactivity%3A7024656188176773120%29
6 Με ελαφρότατη αλλαγή, τμήμα από το σοφό κείμενο με τίτλο: “Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο “ σε μτφρ. του Ζήσιμου Λορεντζάτου, δημοσιευμένο στο Βήμα, 16/1/1977. Στο διαδίκτυο στο http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2246/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_B-Gymnasiou_html-empl/indexa_6.html
**
Μια πρώτη εκτίμηση για τις επερχόμενες εκλογές
του Στάθη, από το https://www.parapolitika.gr/
Μέχρι σήμερα διαπίστωσα ότι: οι Έλληνες δεν θυμούνται (ή δεν θέλουν να θυμούνται) την Κύπρο και το Κυπριακό ζήτημα, το Τσιμέντο που μπήκε στην Ακρόπολη, έπνιξε κάθε μας νησί (και φυσικά η Μύκονος λαμπρύνεται κατά προτεραιότητα), την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών (μπορεί και εύχομαι στην Μακεδονία να είναι καλύτερα τα πράγματα). Έχουν κατορθώσει να χωνέψουν αρκετά τα Μνημόνια και να κάνουν ψιλοκούφιες συζητήσεις για αυτά.
Οι παρακολουθήσεις δεν τους συγκλονίζουν γιατί τις θεωρούν αδήριτη πραγματικότητα της ζωής στον κόσμο μας.
Και η Πανδημία είναι το απόλυτο ταμπού!!! Διαφορετική θέση έχουν μόνο οι «ψεκασμένοι» και οι «ανεμβολίαστοι». Οι υπόλοιποι ζούνε μια χαρά στον «ανάποδο κόσμο» της ανελευθερίας, της ψευτο-υπευθυνότητας και της ψευδοεπιστήμης!
Καταστροφές όπως η Μάνδρα, οι πλημμύρες του ’20 στην Εύβοια, η Βόρειος Εύβοια, η Σάμινα, και η μέγιστη ανθρωποθυσία των Τεμπών, γρήγορα και επιτυχώς σβήστηκαν από το συλλογικό θυμικό. Εύγε! Στους επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους του συστήματος και κάθε συναφούς παραφυάδας που το κατόρθωσαν αυτό το αίσχος!
Παρά τις επί 10ετία και πλέον σπουδές των συμπατριωτών μας στα οικονομικά και λογιστικά, ακόμη τα funds τους μπερδεύουν. Το ίδιο άραγε να συμβαίνει και με τις αγαθές τράπεζες; Ακόμη να καταλάβουν ότι μπαίνοντας σε μία τράπεζα γίνονται συνεργοί στην νομιμοφανή απάτη των ελαχίστων εις βάρος των πολλών;
Φυσικά η Καϊλή και ο Γεωργούλης και η υπόλοιπη γκλαμουριά των Βρυξελλών είναι υπερβολικά γοητευτικοί για να θυμώσεις πολύ μαζί τους.
Οπότε τι μένει; Πλέον λιγότερο από εβδομάδα! Και όλα βαίνουν καλώς! Ψηφίστε Αριστο… γατες!
Η πολιτική ωριμότητα του Λαού μας σπάει κόκαλα!
ΟΜΩΣ ακόμη υπάρχουν άνθρωποι, πολίτες, κάποια σχήματα και συλλογικότητες που κομίζουν έναν άλλο κόσμο! Κανονικό όχι ανάποδο, ελεύθερο και δημοκρατικό, ουσιαστικό και όχι ψευδεπίγραφο, εθνικό και όχι εθνικιστικό, προοδευτικό και φιλάνθρωπο!
Κάποια από τα παραδείγματα μου:
Ο καλός μου φίλος και έμπονος πολίτης Α. Σ.
Η εκλογική συνεργασία της Π.Π.
Και η συλλογικότητα της ΚΟΕ
5 μέρες πριν την κάλπη της 21 Μάη του 23
ΔΔΣ
περιβάλλον και πολιτική 