νέο φορολογικό νομοσχέδιο και δικηγορία

Σκέψεις, προβληματισμοί και αντιρρήσεις για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, από την σκοπιά ενός τρίτεκνου δικηγόρου.

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο (νέο βεβαίως για λίγο προφανώς καιρό, αφού την τελευταία πενταετία ας μας πει κάποιος πόσα νέα φορολογικά νομοσχέδια γεννήθηκαν[1]) νομίζω ότι θα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της πραγματικής ελληνικής οικονομίας. Δηλαδή της οικονομίας που αφορά τους πραγματικούς ανθρώπους, τους κοινούς ανθρώπους με τις απλές αλλά αναπόφευκτες καθημερινές ανάγκες τους (φαγητό, διαβίωση, υγεία, εκπαίδευση, μετακίνηση, ένδυση κλπ) και την προσδοκία για ένα αξιοπρεπή και πολιτισμένο βίο.

Και εξηγούμε: πως είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι ένα φορολογικό νομοσχέδιο, αλλά και γενικότερα ένα νομοθέτημα μίας ευνομούμενης και δημοκρατικής πολιτείας[2] και κοινωνίας αφορά τους ανθρώπους και έχει ως στόχο την ζωή τους και όχι την ικανοποίηση λογιστικών μεγεθών, όταν εκμηδενίζει το νόμιμο εισόδημά τους, παραβλέπει τις προσωπικές τους ανάγκες, εξαφανίζει την περιουσιακή τους υπόσταση και συντρίβει τους τολμητίες και αστόχαστους που παντρεύθηκαν και παρεκτράπησαν στην δημιουργία τέκνων[3].

Απορίες θα μπορούσε να πει κανείς δημιουργεί η επιμονή (κατ΄ ουσίαν εμμονή) της παρούσας κυβέρνησης, αλλά βεβαίως και όλων των προηγουμένων με την συνεχή αύξηση της φορολόγησης, κατά την ίδια στιγμή που δύο ταυτόχρονα γεγονότα αποδεικνύουν είτε το μάταιο είτε το ψευδεπίγραφο της προσπάθειας είτε βεβαίως και τα δύο μαζί. Γεγονός πρώτον: προτείνεται πρόσθετη και μάλιστα εξοντωτική φορολόγηση ενώ την ίδια στιγμή ήδη έχει φανεί η αδυναμία των πολιτών να καλύψουν τις μέχρι σήμερα φορολογικές τους υποχρεώσεις. Έτσι μόνο τον Νοέμβριο του 2012 τα χρέη των φορολογούμενων προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 1 δισ. ευρώ[4] [5]. Γεγονός δεύτερο: προτείνεται αυτή η κατ΄ ουσίαν τιμωρητική φορολόγηση για τους πολίτες ενώ πρόστιμα για διαπιστωμένες φορολογικές παραβάσεις ύψους  13 δισ ευρώ παραμένουν ανείσπρακτα[6].  Γιατί λοιπόν να φορολογούνται οι έλληνες πολίτες συνεχώς περισσότερο όταν αφενός αδυνατούν να καλύψουν τις τωρινές φορολογικές υποχρεώσεις τους και όταν οι διαπιστωμένα παραβάτες δεν πληρώνουν ποτέ τα τεράστια πρόστιμα που οφείλουν[7];

Ποιος είναι ο σκοπός των κυβερνητικών προτάσεων; Η ενίσχυση των δημόσιων οικονομικών; Και για αυτό τον λόγο γίνεται εφαρμογή της αρχής ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Ή μήπως όλα αυτά γίνονται για να ικανοποιήσουμε τα αφεντικά που έχουμε βάλει στο σβέρκο μας; Εκτός και εάν επαναπαυθούμε στην διάχυτη πληροφορία (έχει ειπωθεί από κυβερνητικό βουλευτή στην τηλεόραση) ότι ούτως ή άλλως τον Μάρτιο θα έρθει άλλο φορολογικό νομοσχέδιο. Οπότε ας μην ανησυχούμε: αυτό είναι μόνο για να είμαστε εντάξει με τους απέξω (τρόϊκα, ΕΕ, ΔΝΤ κλπ). Τον Μάρτιο θα λύσουμε το φορολογικό. Την υποχρέωση μόνο να βγάλουμε τώρα.

Το παρουσιαζόμενο και προτεινόμενο νομοσχέδιο φέρει και ένα πρόσθετο και κύριο ισχυρό χαρακτηριστικό: καταδιώκει και απειλεί, τρομάζει και πανικοβάλει την ελεύθερη ατομική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα, την ατομική επαγγελματική ανάπτυξη και πρόοδο. Και μοιάζει αγνοώντας τις πραγματικές συνθήκες, την γενικευμένη ανέχεια, την ανεργία του 25% και την έλλειψη χρημάτων από την αγορά να βάλει με μένος και αναλγησία κατά των ελευθέρων επαγγελματιών και επιτηδευματιών.

Με το τελευταίο χαρακτηριστικό θα ασχοληθώ ακολούθως ως έχων την ατυχία να προσπαθώ να είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και μάλιστα δικηγόρος στην Ελλάδα που όλοι γνωρίζουμε[8]. Και επιπροσθέτως στην μεταμνημονιακή Ελλάδα, των τριών Μνημονίων, των τριών μνημονιακών Πρωθυπουργών και στην παρούσα χαριτωμένη συγκυρία και τριών μνημονιακών κομμάτων.

Έχοντας διαβάσει την αξιολογότατη εισήγηση (με ημερομηνία 18-12-2012) του κ. Ευσταθίου Μπακάλη[9] που απευθύνεται προς το ΔΣ του ΔΣΑ και επειδή και εγώ σε συνομιλίες μου συναδέλφους, άλλους ελεύθερους επαγγελματίες και λοιπούς φορολογούμενους ανέφερα κάποια παραδείγματα ξαναπαρουσιάζω ακολούθως τα δύο παραδείγματα που χρησιμοποιεί ο κ. Μπακάλης στην εισήγηση του, τροποποιώντας τα όμως περισσότερο προς μία κατεύθυνση που να μπορεί και ο συναλλασσόμενος με εμάς αλλά και εμείς οι ίδιοι (δικηγόροι κλπ) να αντιλαμβανόμαστε τα οικονομικά μεγέθη που αφορούν τα προτεινόμενα φορολογικά μέτρα. Και στην συνέχεια παραθέτω ένα τρίτο περισσότερο «χαλαρό» παράδειγμα, ένα παράδειγμα από την άλλη μεριά του οικονομικού φάσματος.

Παράδειγμα Α: παρουσιάζεται η φορολόγηση ενός δικηγόρου που έχει καθαρό εισόδημα 10.000 €[10]. Ας υποθέσουμε για ευκολία ότι αυτός ο άνθρωπος είχε μηδενικά έξοδα κατά το κρίσιμο οικονομικό έτος. Συνεπώς ολόκληρο το εισόδημά του είναι καθαρό εισόδημα και αντικείμενο φορολόγησης. Τα νούμερα λοιπόν ισχύουν ακριβώς όπως παρουσιάζονται στο παράδειγμα της εισηγήσεως. Τις εξής κατ΄ εμέ σημαντικότατες παρατηρήσεις κάνω: αυτός ο άνθρωπος για να έχει το εισόδημα αυτό και λόγω του καθεστώτος του ΦΠΑ προφανέστατα έχει εισπράξει από τους πελάτες του και τον αναλογούντα ΦΠΑ και τον έχει ήδη αποδώσει στο κράτος. Επομένως αυτός ο άνθρωπος έχει πάρει από τους πελάτες τους 12.300 € για την χρονιά αυτή και έχει ήδη τροφοδοτήσει το κράτος με 2.300 € ως φόρο. Συνεπώς από το σύνολο των 12.300 € που πήρε στα χέρια του ως εργαζόμενος, συνολικά σε φόρους και μόνο (ΦΠΑ και φόρος εισοδήματος και τέλος επιτηδεύματος) θα δώσει σε αυτό το κράτος 6.980 €, αφού δε εκπληρώσει την ανελαστική και εξίσου σημαντική με την φορολογική, ασφαλιστική του υποχρέωση, καλείται να ζήσει με το ποσό των 3.526,59 €.

Με αυτό το ποσό να καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού του, το φαγητό του, την θέρμανση του, τα οικογενειακά του έξοδα (σύζυγο και παιδιά), την κοινωνική του ζωή, την μόρφωσή του, την υγεία του, κλπ κλπ. Και να μην ξεχνάμε ότι ως ελεύθερος επαγγελματίας, ως δικηγόρος περισπούδαστος και ζηλευτός από τον περίγυρο του, να λειτουργήσει και ως καταναλωτής και έτσι να βοηθήσει στην κυκλοφορία του χρήματος και την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Δυστυχώς δεν πρόκειται για αστείο. Πρόκειται για αυτό που προκύπτει από τους προτεινόμενους σχεδιασμούς.

Θα συνεχίσω όμως και με δύο άλλα παραδείγματα. Και το δεύτερο στηρίζεται στο δεύτερο παράδειγμα της προαναφερόμενης εισηγήσεως[11].

Εδώ ως φορολογητέο παρουσιάζεται το διπλάσιο ποσό, δηλαδή τα 20.000 €. Για να έχει αυτός ο δικηγόρος αυτά τα καθαρά κέρδη ας υποθέσουμε ότι θα εισέπραξε περίπου 30.000 € μεικτά κατά το οικονομικό έτος. Για διευκόλυνση ας θεωρήσουμε ότι είχε 6.000 € έξοδα, ΦΠΑ που απέδωσε 4.000 (ένας δικηγόρος δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερες μειώσεις στον αποδιδόμενο ΦΠΑ αφού τα δικαιολογούμενα έξοδα του έχουν πολλές φορές χαμηλούς συντελεστές ή και καθόλου πχ ενοίκιο, κοινόχρηστα). Επομένως του μένουν 20.000 € καθαρά κέρδη και από εδώ και πέρα μπορούμε να ταυτιστούμε με τα ποσά του παραδείγματος της εισηγήσεως, σύμφωνα με τα οποία από τα 20.000 € καθαρού εισοδήματός του θα πρέπει να καταβάλει στο κράτος συνολικά σε φόρο, τέλη και ασφάλιση 12.939,21 € και θα του περισσέψουν για να ζήσει 7.060,79 €.

Ας κάνουμε τώρα ένα τελικό λογαριασμό και για αυτό τον άνθρωπο. Κατά την διάρκεια του έτους εισέπραξε 30.000 €. Αυτά είναι τα λεφτά που στοίχισε στους πελάτες του, αυτά είναι τα λεφτά που πήρε από αυτούς. Μάλλον όχι ευκαταφρόνητο ποσό. Οι μηνιαίες του εισπράξεις είναι 2.500 €. Ποσό που ελάχιστοι πλέον Έλληνες μπορούν να έχουν. Στο τέλος όμως του έτους θα έχει στην διάθεσή του το ποσό των …7.060,79 €. Με αυτό να κάνει και αυτός (ας μην τα επαναλάβουμε) αυτά που θα κάνει και ο νεότερος συνάδελφός του πρώτου παραδείγματος. Αυτός βέβαια με το ποσό αυτό καλείται να τα κάνει πολύ ανετότερα. Έτσι δεν είναι; Ή μήπως κάτι μας ξεφεύγει;

Κατορθώσαμε να κάνουμε έναν άνθρωπο που εργάστηκε με το σώμα του και το μυαλό του επί ένα έτος και εισέπραξε 30.000 € (ποσό που είναι περίπου 5 φορές πάνω από το ποσό φτώχειας για την ελληνική κοινωνία) στο τέλος του έτους να βρίσκεται στο όριο του ποσού της φτώχειας[12] (για ένα άτομο. Για ζευγάρι ή οικογένεια εννοείται πως εμπίπτει απολύτως στο όριο της φτώχειας[13] [14]).

Και το τρίτο παράδειγμα: Εδώ λοιπόν ας ξεφύγουμε. Ας κινηθούμε στην αντίπερα όχθη. Αυτού που έχει μεγάλα εισοδήματα και μπορεί να ζήσει μια άλλη ζωή. Ας σκεφθούμε λοιπόν την περίπτωση του δικηγόρου που έχει ετήσιες μεικτές εισπράξεις της τάξης των 100.000 €. Ας θεωρήσουμε ότι έχει έξοδα 25.000 €, ότι έχει αποδώσει ΦΠΑ 15.000 € και επομένως καθαρά φορολογητέα έσοδα 60.000 €. Αυτός λοιπόν ο δικηγόρος θα πληρώσει ως φόρο εισοδήματος 13.000 € για τα πρώτα 50.000 €, 3.300 € για τα επόμενα 10.000 € εισοδήματος και συνολικά για φόρο εισοδήματος και προκαταβολή, τέλος επιτηδεύματος κλπ 26.580 €. Ας θεωρήσουμε ότι και αυτού οι ασφαλιστικές εισφορές είναι ίσες με αυτές του Β΄ προαναφερομένου παραδείγματος, δηλαδή 4.029,21 €. Συνεπώς για φόρο (εκτός ΦΠΑ) και ασφάλιση θα καταβάλει 30.609,21 €, δηλαδή το 51% του εισοδήματός του. Εν τέλει (και με όλα τα λάθη και ανακρίβειες που πιθανότατα έχουν παρεισφρήσει σε αυτό το παράδειγμα) ο δικηγόρος αυτός ενώ εκ πρώτης όψεως με το εισόδημα του ελεύθερου επαγγέλματός του μοιάζει να ανήκει σε μία τυχερή και ακμάζουσα μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, εντέλει όμως από το καθαρό εισόδημά του ούτε το μισό δεν θα μείνει στα χέρια του και λιγότερο από το 1/3 των μεικτών του εσόδων. Θα έχει όμως υπό αυτούς τους όρους αυτός ο άνθρωπος την διάθεση να μοιραστεί ότι βγάζει με το κράτος; Θα αποφύγει τον πειρασμό της φοροδιαφυγής; Και σε τελική ανάλυση γιατί κάποιος να εργάζεται σε κάτι τόσο απαιτητικό, δύσκολο και υπεύθυνο, να «περνούν» από τα χέρια του «τόσα λεφτά» και τελικά να έχει εισόδημα μικρότερο ή έστω ίσο με ενός υπαλλήλου σε ΔΕΚΟ[15]. Δεν αποτελεί ακόμη και η δυνατότητα πλουτισμού επιλογή του πολιτικοοικονομικού μας συστήματος; Ή τελικά είναι απαγορευμένο σε αυτή την χώρα να μπορεί να έχει κάποιος υψηλό εισόδημα από την εργασία του και την αμοιβή της;

Βεβαίως ακόμη και εάν το υποκείμενο του τρίτου παραδείγματος δεν μείνει ευχαριστημένο από την φορολογική του αντιμετώπιση εμείς δεν χρειάζεται να στενοχωρηθούμε για αυτό. Αρκετά καλά θα περάσει με αυτά που του μένουν.

Μπορούμε όμως να πούμε ότι δεν μπορούμε να στενοχωρηθούμε, να ανησυχήσουμε και ακόμη να αισθανθούμε και αγωνία για τις περιπτώσεις των δύο πρώτων παραδειγμάτων; Πως μπορούν να ζήσουν εργαζόμενοι με ετήσιες αμοιβές της τάξης των 3.500 ή 7.000 €; Πως μπορεί να ασκηθεί δικηγορία και να υπάρξει ατομική και οικογενειακή αξιοπρεπής διαβίωση με αυτά τα εισοδήματα; Από πότε έπαυσε η υποχρέωση του ελληνικού κράτους για ηθική και υλική εξύψωση του πληθυσμού;[16]

Νομίζω ότι είμαι υποχρεωμένος να πω και το εξής: γιατί χωρίζονται οι έλληνες πολίτες σε δύο κατηγορίες; Γιατί οι μισθωτοί χαίρουν καλύτερης αντιμετώπισης; Γιατί οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιμετωπίζονται ως ρέποντες στην παραβατικότητα και την φοροδιαφυγή; Είναι οι προτεινόμενες ρυθμίσεις αποδεκτές και συμβατές με την ισονομία και ισοπολιτεία που πρέπει απαρέγκλιτα να ισχύει σε μία δημοκρατική χώρα; (Αλήθεια μήπως δεν υπάρχουν παραδείγματα υπαλλήλων είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών που κάνουν δεύτερη και αδήλωτη και αφορολόγητη καθ΄ολοκληρίαν εργασία). Σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου σε μία οικογένεια όπου ο ένας γονιός είναι μισθωτός και ό άλλος ελεύθερος επαγγελματίας θα ζούνε το απίστευτο σχήμα όπου: ο μισθωτός θα έχει το αφορολόγητο των 5.000 € και με κάποιο τρόπο θα απολαμβάνει κάποιο φορολογικό πλεονέκτημα για κάθε τέκνο του. Ενώ στον γονιό που είναι ελεύθερος επαγγελματίας ούτε αφορολόγητο των 5.000 € θα υπάρχει ούτε η παραμικρή φορολογική απαλλαγή ή διευκόλυνση για τα τέκνα του.

Κλείνοντας θα προτείνω (επιγραμματικά και μόνο) δύο κατά την γνώμη μου προτάσεις-ιδέες που θα ωφελούσαν τα μέγιστα σε ένα φορολογικό που θα αποσκοπούσε στην λύση προβλημάτων και την ειλικρίνεια ανάμεσα σε υποσχέσεις, εξαγγελίες, προθέσεις και δυνατότητες:

1) Να καθιερωθεί αφορολόγητο όριο για όλους τους έλληνες πολίτες ίσο με το επίσημο όριο της φτώχειας που εκάστοτε ισχύει για την ελληνική κοινωνία[17]. Ο λόγος φυσικά είναι απλός. Ο φτωχός ούτε μπορεί ούτε και πρέπει να φορολογείται. Αντιθέτως θα πρέπει να βοηθείται από το κράτος για να βελτιώσει το επίπεδο της ζωής του και να ξεφύγει από την ένδεια περνώντας σε μία καλύτερη οικονομική δυνατότητα. Και τότε ας φορολογηθεί. Άλλωστε και ο ίδιος ευχαριστημένος θα είναι αφού θα βλέπει την ζωή του να προοδεύει και όχι να δυσπραγεί.

2) Και περισσότερο τολμηρό: Ούτως ή άλλως ούτε το κράτος μπορεί να εισπράξει ούτε εμείς μπορούμε να πληρώσουμε. Γιαυτό τον λόγο λοιπόν ας μην γίνει τίποτε. Ας γίνει μόνο προσπάθεια καλύτερης εφαρμογής των ήδη ισχυόντων. Χορτάσαμε από νόμους, ρυθμίσεις και τροποποιήσεις. Εύρυθμη, νόμιμη και λειτουργική εφαρμογή δεν έχουμε δει ποτέ. Ας αποπειραθούμε λοιπόν (αφού κατά το λεγόμενο η κρίση είναι και ευκαιρία) για κάτι διαφορετικό από τα ειωθότα. ΄

Άλλως είναι απλά ζήτημα χρόνου το πότε θα υποδεχθούμε το νέο «νέο φορολογικό νομοσχέδιο».

Χαλκίδα 7/1/2013

Δημήτριος Δ.Σουφλέρης

Δικηγόρος Χαλκίδος

---

[1] Και δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Νέα και αγέραστα αντικαταστάθηκαν από πιο φρέσκα. Πάντα με τις ίδιες προφάσεις, πάντα με τις ίδιες υποσχέσεις. Και μετά την έλευση των μνημονίων με ένα κύρια χαρακτηριστικό. Την συνεχή αυστηροποίησή τους, την κατ΄ ουσίαν καταδίωξη και σύνθλιψη δια αυτών του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού.

[2] Αν και πιστεύω ότι στην περίπτωση του τόπου μας δεν υφίσταται πλέον Πολιτεία (όπου βεβαίως και πολίτες). Πιστεύω ότι πλέον υφίσταται μόνο Κράτος (όπου βεβαίως μόνο δυστυχείς υπήκοοι υπάρχουν)

[3] Φυσικά για αυτό τον λόγο ο αριθμός των τέκνων οδηγεί σε ευθέως ανάλογη μεγαλύτερη τιμωρία του άφρονος.

[4] Εφημερίδα « Ελλάδα αύριο», Οικονομία, 31/12/2012. ¨Όπου αναφέρονται ακόμη τα εξής: από τον περασμένο Αύγουστο τα χρέη των φορολογουμένων έχουν αυξηθεί κατά 5 δις. Ευρώ  Από την αρχή του 2012 έως και τον Νοέμβριο του 2012 τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη ανήλθαν σε 12 δις. Ευρώ και το συνολικό ύψος των οφειλών ανέρχεται σε 55,5 δις. Ευρώ.

[5] Και από την Οικονομική Καθημερινή της 30/12/2012, σε άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη επιβεβαιώνονται τα παρατιθέμενα ποσά.

[6] Οπ.. στην υποσημ. 4. Μάλιστα 1843 παραβάσεις είναι αξίας από 500.001 ευρώ και άνω.

[7] το ύψος των οποίων σε περίπτωση είσπραξη τους καθις΄τα απεριττή την φορολογική μεταρύθμιση αλλά και τα πρόσφατα μέτρα που επιβήθηκαν εν τω πραγματούσθαι του μνημονίου 3

[8] Για όσους δεν θυμούνται ποια είναι αυτή η Ελλάδα, ας θυμηθούν μια δεκαετία περίπου πίσω την ρήση του τότε πρωθυπουργού: «αυτή είναι η Ελλάδα» (όταν αυτή η Ελλάδα που ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες άφηνε να πνιγούν οι άνθρωποί της …)

[9] Δικηγόρου και Φορολογικού Συμβούλου Ολομέλειας Προέδρων ΔΣ

[10] Το παράδειγμα της εισηγήσεως έχει ως εξής: Δικηγόρος παρά Πρωτοδίκαις, με 4 έτη ασκήσεως της δικηγορίας και ετήσιο καθαρό εισόδημα 10.000 €, επιβαρύνεται ως ακολούθως:

Ετήσιο Καθαρό Εισόδημ:	10.000 €
Μείον αναλογών φόρος:	-2.600 €
Μείον προκαταβολή φόρου:	-1.430 €
Μείον Τέλος Επιτηδεύματος:	-650 €
Μείον Ασφαλιστικές Εισφορές:	-1.743,41 €
Απομένον:	3.526,59 €

[11] Το Β παράδειγμα της εισηγήσεως έχει ως εξής: Δικηγόρος παρά Εφέταις, με 8 έτη ασκήσεως της δικηγορίας και ετήσιο καθαρό εισόδημα 20.000 €, επιβαρύνεται ως ακολούθως:

Ετήσιο Καθαρό Εισόδημ:	20.000 €
Μείον αναλογών φόρος:	-5.200 €
Μείον προκαταβολή φόρου:	-2.860 €
Μείον Τέλος Επιτηδεύματος:	-650 €
Μείον Ειδική Εισφορά Αλληλεγγύης:	-200 €
Μείον Ασφαλιστικές Εισφορές:	-4.029,21 €
Απομένον:	7.060,79 €

[12] Ως όριο για την φτώχεια στην ελληνική κοινωνία θεωρείται το ποσό των 6.591 € για ένα άτομο και για οικογένεια με δύο παιδιά τα 13.842 € (Οικονομική Καθημερινή, 18/11/2012).

[13]  Βλ. Δελτίο Τύπου της 9/12/2010 της ΕΛ.ΣΤΑΤ, ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΩΝ 2009 (υπάρχει στο http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ver-1/ESYE/BUCKET/A0802/PressReleases/A0802_SFA10_DT_AN_00_2009_01_F_GR.pdf) όπου το όριο είναι υψηλότερο, στα 6.897,30 € και 14.484,40 € αντίστοιχα

[14] Δυστυχώς όλα «μαγειρεύονται» και όλα μπορούν να επηρεάζονται από τα κρατούντα στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Έτσι και το όριο για την φτώχεια συνεχώς πέφτει έτσι ώστε να παρουσιάζεται μικρότερο τμήμα του πληθυσμού κάτω από αυτό. Πάντως πέραν πάσης αμφιβολίας το ποσοστό του πληθυσμού που ζει πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας ξεπερνά το 21% του πληθυσμού, δηλαδή περίπου ο ένας στους τέσσερις έλληνες.

[15] Σύμφωνα με το ΕΘΝΟΣ της 17/12/2012 τώρα (μετά από τόσα μνημόνια) η οροφή για τις ΔΕΚΟ περιορίζεται στα 2.200 €.

[16] Βλ ά. 22 του Συντάγματος του 75.

[17] Σκέψη που έχω από καιρό προτείνει σε φιλική συζήτηση στον πρόεδρο του ΔΣΧ. Επιπλέον με αυτή την ιδέα νομίζω ότι θα μπορούσαν οι Δικηγορικοί Σύλλογοι να προτείνουν κάτι προς όφελος όλων των ελλήνων φορολογουμένων και ταυτογχρόνως να κερδίσουν την συμπάθεια των πολιτών, αφού η ρύθμιση δεν θα ήταν συντεχνιακού αλλά αντίθετα καθολικού χαρακτήρα.